Παραίτηση δημοσιογράφου για λόγους αξιοπρέπειας, μετά από (αστυνομική) παρέμβαση στο άρθρο του

Μεταφέρουμε εδώ ένα στιγμίοτυπο του καθημερινού πολέμου που λαμβάνει χώρα στους εργασιακούς χώρους των ΜΜΕ, ανάμεσα σε εργαζόμενους-συντάκτες που προσπαθούν να γράψουν ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ και στην εργοδοσία που παρεμβαίνει (στους τίτλους, στις φωτογραφίες και την λεζάντα συνήθως) χωρίς να ρωτήσει τον συντάκτη, για να χρωματίσει πολιτικά το ρεπορτάζ σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της κυρίαρχης-κρατικής προπαγάνδας:

Την Παρασκεvή 30 Νοέμβρη δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Μακεδονία" φωτογραφίες των τριών διωκώμενων (μαζί με τον προφυλακισμένο αναρχικό Β.Μ.) παιδιών για υποθέσεις εμπρησμών. Κάτω από τις φωτογραφίες υπήρχε κείμενο που έγραψα εγώ μαζί με την υπογραφή μου. Οι φωτογραφίες μοιράστηκαν από την αστυνομία στα ΜΜΕ και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα χωρίς να το γνωρίζω. Δεν ρωτήθηκα από κανέναν γι' αυτό. Διαφωνώ και διαχωρίζω τη θέση μου από την απόφαση της διεύθυνσης της εφημερίδας. Διαφωνώ εντελώς με τέτοιες πρακτικές.Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για να σώσω την αξιοπρέπειά μου ήταν να παραιτηθώ από την εφημερίδα. Κώστας Κουκουμάκας Υ.Γ. Ευχαριστώ όσους πίστεψαν εξ αρχής ότι δεν έχω καμία σχέση με ό,τι έγινε.

(Αναδημοσίευση από:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=799410)

Δεν ξέρουμε αν το συγκεκριμένο περιστατικό ονομάζεται λογοκρισία, λόγω του έμμεσου τρόπου με τον οποίον γίνεται η παρέμβαση. Είναι σίγουρα ένα περιστατικό ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίον τα αφεντικά διαχειρίζονται το προϊον της δουλειάς μας έτσι ώστε να μας αποδεικνυουν κάθε στιγμή ότι τους ανήκει, κι ας έχει την υπογραφή όσων από εμάς είναι συντάκτες.

Το σίγουρο επίσης είναι ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν συνηθίσει να σκύβουν το κεφάλι, να βγάζουν τον σκασμό και να περιμένουν τα ψίχουλα που θα πάρουν (;) στο τέλος του μήνα ως αντάλλαγμα γι' αυτή την σιωπή τους που εμείς την ονομάζουμε αυτολογοκρισία. Αυτά βλέπουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι και φωνάζουν "αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι", χωρίς ν' αντιλαμβάνονται τους όρους με τους οποίους παράγεται το κάθε ρουφιανορεπορταζ. Πολύ λίγοι θα δουν το αντικειμενικό ρεπορταζ την στιγμή της τρομοϋστερίας και κανείς δεν θα δει τον δημοσιογράφο που θ' αρνηθεί να κάνει ένα ρεπορταζ "παραγγελία" από την "Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία".

Αν θέλουμε να διεκδικήσουμε αυτά που αξίζουμε ως εργαζόμενοι (κι ακόμα παραπέρα ως άνθρωποι) δεν μπορούμε παρά να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Κι αυτές οι σχέσεις χτίζονται με την ανάδειξη των μικρών καθημερινών νικών της αξιοπρέπειας απέναντι στην ρουφιανιά στους χώρους εργασίας μας. Γιατί είναι η ατομική βάση της συλλογικής εκείνης κίνησης που φωνάζει στον δρόμο "δεν είμαστε ρουφιάνοι, δεν είμαστε αλήτες..."

Υ.Γ. Κι ένα ανέκδοτο: Ο συνάδελφος θα πάρει αποζημίωση από την εφημερίδα για την παραίτηση του.
Υ.Γ.2 Ένα ακόμη καλύτερο ανέκδοτο: Η ΕΣΗΕΑ θα επιληφθεί του θέματος...
Υ.Γ. Συναγωνιστή Κώστα Κουκουμάκα δεν είσαι μόνος, το ξέρεις φανταζόμαστε...