Το συναίσθημα που νιώθω για τα μελλοντικά αφεντικά μου

Γιατί κάθε φορά που βλέπω το αφεντικό μου, μου' ρχεται μια αηδία;
Μια αηδία εμφανής που τον κάνει να με ρωτάει μήπως δεν είμαι ευχαριστημένη από τη δουλειά;
Και γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να φτιάξω ένα μηχανικό χαμόγελο στο πρόσωπό μου, που να τον διαβεβαιώνει ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη;

Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι η 6χρονη «ζύμωσή» μου με την άκρα αριστερά, μου κάνει κακό.
Η αηδία μου με το αφεντικό δεν έχει τόσο να κάνει με το ότι είναι διευθυντής (βλ. μεσήλικας, ημιφαλακρός, κουστουμάτος με γραβάτα, μεσοαστός, πασόκος) και με λέει με ύφος ελεημοσύνης «κορίτσι μου».
Έχει να κάνει με την εκ των προτέρων έχθρα και απέχθεια που έμαθα να νιώθω για τα αφεντικά, την εξουσία, την ιεραρχία. Η θητεία μου σε αντιεραρχικές συλλογικότητες, το καθήκον και δικαίωμα να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να τις προτείνουμε στην ομάδα, με έχουν όλα κάνει τελείως απροσάρμοστη σε ένα κανονικό χώρο δουλειάς. Πριν την πρώτη μέρα στη δουλειά ξέρω σε πλήρη λεπτομέρεια πώς θα με εκμεταλλευτούν και πόσο ξένη θα νιώθω από αυτό που κάνω, με ένα πολύ έντονο συναίσθημα ματαιότητας. Δε μπορώ να μπω σε οποιονδήποτε χώρο δουλειάς με καλή ή ουδέτερη διάθεση, πράγμα που αποτελεί επιπλέον επιβάρυνση προς αυτή την εξοικείωσης με ένα καινούργιο χώρο. Δεν έχω διάθεση να χαμογελάσω σε κανέναν και το αίσθημα ανημποριάς απέναντι σε αυτό που με συντρίβει με κάνει να ξεσπάω σε κλάματα. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα όταν ανακαλύπτω ότι υπόλοιποι/ες συνάδελφοι στην εκμετάλλευση, ανεξαρτήτως του βαθμού της εκμετάλλευσης, αντιλαμβάνονται το χώρο εργασίας σα μια μεγάλη οικογένεια.
Με ποιον και ποια να μοιραστώ τις σκέψεις μου;
Αν συνυπολογίσω ότι τώρα δουλεύω σε μέσο ενημέρωσης, όπου ως γνωστόν γράφω όχι αυτά που σκέφτομαι ή θεωρώ χρήσιμα να μάθει ο κόσμος, αλλά αυτά που θέλει το αφεντικό, τότε καταλήγω να μισώ τον ίδιο τον εαυτό μου. Είμαι και εγώ ένας από τους αλήτες που διαμορφώνουν στις συνειδήσεις ένα κόσμο παραμορφωμένο και ψευδή.
Τι ωραία που θα ήταν να μπορώ να σβήσω από το μυαλό μου τις αντιεξουσιαστικές θεωρίες και τη συλλογική δημιουργία για το καλό των από κάτω. Ας μπορούσα κι εγώ μια μέρα να χαμογελάσω ειλικρινά στο αφεντικό και να του πω «ευχαριστώ που με προσέλαβες».

από Ευλαμπία Στρίντζου

αναδημοσίευση από http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=798443

Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ. Εάν ο φορέας του κειμένου δεν επιθυμεί τη σημοσίευση των κειμένων στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορεί να απευθυνθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή