Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο χώρος του Τύπου και των MME δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος, τη στιγμή που ο νευραλγικός του ρόλος για την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας καθιστά τον ασφυκτικό του έλεγχo περισσότερο από ποτέ αναγκαίο. Οι εξελίξεις ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια- χωρίς να σημαίνει ότι τα προηγούμενα έτη οι εργαζόμενοι βίωναν τον εργασιακό παράδεισο- μαρτυρούν με εμφατικό τρόπο τις ριζικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα και στον κλάδο μας, με πρώτα θύματα φυσικά τους εργαζομένους: Απολύσεις που βαφτίζονται «εθελούσια έξοδος» σε Σκάι, Φλάς, Ελεύθερο Τύπο, Απογευματινή, Ελευθεροτυπία, City Press, Alpha, Channel 9 (τον δρόμο στις εθελούσιες εξόδους είχε δείξει φυσικά το συγκρότημα Λαμπράκη). Απολύσεις που συνδέονται με φαινόμενα ελέγχου και λογοκρισίας, αλλά ακόμη και με πολιτικούς λόγους. «Μαγαζιά» που βάζουν λουκέτο μέσα σε 40 μέρες από την έναρξή τους (το παράδειγμα της αθλητικής εφημερίδας Sport XL, ο ιδιοκτήτης της οποίας άνοιξε εν συνεχεία την «Ένωση») ή μετά από 16 ολόκληρα χρόνια (Ώρα για Σπορ, που ξανάνοιξε ως νέα Ώρα). Την ίδια στιγμή η συγκέντρωση των επιχειρήσεων ΜΜΕ μέσω συγχωνεύσεων, εκκαθαρίσεων, κτλ, εντείνεται, τα έντυπα που ανοιγο-κλείνουν πολλαπλασιάζονται (ο όμιλος Τράγκα κατέχει φυσικά τα πρωτεία), ενώ σε δεκάδες μέσα επικρέμαται καθημερινά η απειλή του λουκέτου. Η παραβίαση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, όπως στη Ναυτεμπορική, την Ανω-Κάτω, το Χρηματιστήριο, το Σούπερσπορ, έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Μέσα σε όλα αυτά ήλθε και η πρόσφατη αποκάλυψη του σκανδάλου με το δομημένο ομόλογο των 130 εκ. Ευρώ του ΤΣΠΕΑΘ για να επιβεβαιώσει τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και την υπονόμευση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Το «κομψοτέχνημα» της εθελούσιας εξόδου συνιστά το πλέον ευέλικτο όχημα για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων αλλαγών, εξυπηρετώντας έναν βασικό στόχο των ιδιοκτητών των MME: τη μείωση των θέσεων εργασίας και του κόστους με την αποπομπή εργαζομένων που αμείβονται με υψηλότερους μισθούς λόγω παλαιότητας. Την ίδια στιγμή οι εργοδότες προχωρούν στη μερική αναπλήρωση θέσεων με νέους, χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους, που έχουν λιγότερες-λόγω θέσης- απαιτήσεις και είναι περισσότερο ευάλωτοι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Αυτό δεν αποφέρει μόνο περισσότερα κέρδη στα αφεντικά, αλλά καθιστά και αποτελεσματικότερο τον έλεγχο της παρεχόμενης πληροφόρησης μέσω της ποδηγέτησης των θέσει ευάλωτων και με λιγότερες αντιστάσεις εργαζομένων.
Παράλληλα, το καθεστώς των «παραδοσιακών» απολύσεων διευρύνεται συνθέτοντας το ασφυκτικό πλαίσιο εκφοβισμού και τρομοκράτησης των εργαζομένων, που καλούνται να είναι πειθήνιοι και να μην αντιδρούν στις αυθαιρεσίες των αφεντικών. Και σε αυτή την περίπτωση, η απειλή της απόλυσης θέτει υπό διαρκή ομηρία τον εργαζόμενο, πολλαπλασιάζει τα φαινόμενα αυτολογοκρισίας και θέτει σε δεύτερη μοίρα τους όποιους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας
Η αντίδραση των εργαζομένων απέναντι σε αυτήν την επίθεση είναι, δυστυχώς, ασθενής και σπασμωδική, ενώ όταν ακόμη αυτή εκφράζεται, πχ, με απεργιακές κινητοποιήσεις, οι εργοδοτικοί μηχανισμοί με τη αρωγή του κράτους φροντίζουν για την καταστολή της με όλα τα μέσα. Η απεργία και η υπεράσπισή της από τους εργαζόμενους απεργούς έχει καταστεί πλέον ποινικό αδίκημα, με τα δικαστήρια να καταδικάζουν συνδικαλιστές σε στημένες δίκες (βλ. απεργία στο Σκάι) και τα ΜΑΤ να αναλαμβάνουν τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση των απεργών (χαρακτηριστικό το παράδειγμα των κινητοποιήσεων στην Αυριανή) .
Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία! Είναι εκμετάλλευση και άμισθη εργασία
Ενώ τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων στη βιομηχανία των MME δέχονται μια τέτοιας έκτασης επίθεση, εντύπωση προκαλεί ότι (σχεδόν) κανείς δεν θίγει το εργασιακό καθεστώς με το οποίο απασχολούνται οι νέοι εργαζόμενοι στον κλάδο, ένα καθεστώς που μόνο άσχετο δεν είναι με όλα τα παραπάνω. Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που οι απολύσεις κι η ανεργία χτυπάνε κόκκινο, τ’ αφεντικά προσφέρουν αφειδώς άμισθες θέσεις εργασίας σε νεοεισερχόμενους -ή αλλιώς την ίδια στιγμή που ελαττώνονται οι εργαζόμενοι πληθαίνουν οι «μαθητευόμενοι»- και τ’ αφεντικά βρίσκουν έναν πολύ εύκολο τρόπο να εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη χωρίς να χρειάζεται να την πληρώσουν. Παλιά κάτι τέτοιο θα λεγόταν σκλαβοπάζαρο, στον θαυμαστό όμως νεοφιλελεύθερο κόσμο των «ευκαιριών», της δίψας για ατομική ανέλιξη και των ονειρώξεων καριέρας, ονομάζεται «πρακτική άσκηση». Με τη μορφή είτε της άτυπης προϋπηρεσίας, είτε της θεσπισμένης άσκησης από πανεπιστημιακά προγράμματα, πρόκειται για ένα καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης κι άμισθης εργασίας, που στόχο φυσικά δεν έχει να προσφέρει γνώσεις κι εμπειρία σε φοιτητές (γι’ αυτό δεν υπάρχει το πανεπιστήμιο, η «δωρεάν παιδεία»;), αλλά να πλάσει από την πρώτη στιγμή πειθαρχημένους και χωρίς δικαιώματα εργαζόμενους.
Οι «δόκιμοι», οι «ασκούμενοι» ή «πρακτικάριοι», όσοι τέλος πάντων εργάζονται υπό καθεστώς «μαθητείας» βγάζουν μεγάλο μέρος της «λάντζας» και τελικά (για να μην είμαστε άδικοι) μαθαίνουν αρκετά πράγματα που αποφεύγουν να τους διδάξουν οι προοδευτικοί κατά τ’ άλλα καθηγητές τους. Μαθαίνουν ότι δεν δικαιούσαι να ζητήσεις μισθό στη βιομηχανία των ΜΜΕ, αν δεν αποκτήσεις πρώτα «προϋπηρεσία» (έχουν έτσι κι αλλιώς μάθει προ πολλού ότι το πτυχίο δεν κατοχυρώνει εργασιακά δικαιώματα). Μαθαίνουν να είναι συνεχώς στο τρέξιμο για ν’ αποδείξουν ότι «αξίζουν», να μαζέψουν «μπόνους», μπας και γεμίσει το άτιμο το βιογραφικό και του δώσει κανείς σημασία. Μαθαίνουν ότι είναι «ελεύθερη επιλογή» τους το χρονικό διάστημα για τ’ οποίο θα εργάζονται άμισθοι (πολλοί «επιλέγουν» να κάτσουν ένα κι ενάμιση χρόνο απλήρωτοι), όπως μαθαίνουν επίσης ότι πρέπει να εσωτερικεύσουν όλα τα ιδανικά της επιχείρησης (υποταγή, ρουφιανιά, αυτολογοκρισία, ανταγωνισμός, κ.α.) αν θέλουν κάποια στιγμή να διακριθούν από τον σωρό των ανακυκλώσιμων σκλάβων και να εξελιχθούν (να πληρώνονται «μαύρα»). Μαθαίνουν, τέλος, ότι αντί να ζητήσουν τα βασικά που δικαιούται ο κάθε εργαζόμενος (μισθό κι ένσημα), καλά θα κάνουν να κοιτάξουν την πάρτη τους, όπως κάνουν άλλωστε κι οι παλιοί εργαζόμενοι απέναντί τους, από τη στιγμή που σιωπούν για τους σκλάβους που φέρνουν για να τους αντικαταστήσουν.
Με τέτοιες απροκάλυπτες μεθόδους ξεζουμίσματος των νέων προς άντληση κερδών, μόνο εντύπωση δεν μπορεί να μας κάνει η στάση των ΜΜΕ απέναντι στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι οποίες έθιγαν και το ζήτημα της ελαστικής εργασίας. Η αποσιώπηση των αιτημάτων και του βαθύτερου περιεχομένου των κινητοποιήσεων (η ανασφάλεια του φοιτητή-νέου εργαζόμενου απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που βασιλεύει) συνοδεύτηκε από ένα όργιο λασπολογίας και συκοφάντησης απέναντι στους αγωνιζόμενους, συμπληρώνοντας ιδεολογικά τις περισσότερες φορές την άγρια καταστολή που εξαπέλυσε το κράτος. Απολύτως λογικό: Οι μελλοντικοί «απασχολήσιμοι» ξεσηκώνονται και τα όποια προσχήματα αντικειμενικότητας χάνονται μπροστά στον φόβο να «μεταδοθεί» η αντίσταση κι η απειθαρχία στους νέους εργαζόμενους. Εμείς είμαστε εδώ άλλωστε για να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους…
Ελαστική εργασία ή εργαζόμενοι λάστιχο
Το εργασιακό καθεστώς στα MME, από την απορρύθμιση στα τέλη του 80’ και μετά, δεν χαρακτηρίζει σίγουρα η ομαλότητα, ειδικά όσον αφορά την ισχύ ενιαίων συλλογικών συμβάσεων για όλους τους εργαζομένους, την ύπαρξη ίδιων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, την τήρηση ανθρώπινων ωραρίων, αλλά και τη λειτουργία ενιαίου φορέα συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Αντιθέτως, η ελαστική εργασία, που έχει επιβληθεί στο σύνολο των εργασιακών τομέων, στα ΜΜΕ «μεσουρανεί» εδώ και πολλά χρόνια, με τους εργαζόμενους να βιώνουν σήμερα την πιο σκληρή έκφανσή της.
Πρόκειται για μια ιδιόμορφη κατάσταση που έρχεται, στην ουσία, να καταργήσει και τα τελευταία κεκτημένα, αλλά και να δημιουργήσει ακόμα περισσότερες ταχύτητες εργαζομένων. Εργαζόμενοι που επικοινωνούν ελάχιστα μεταξύ τους, ακόμα και όταν εργάζονται για το ίδιο μέσο, μια και δίπλα στους μόνιμους υπάρχουν και οι εξωτερικοί συνεργάτες, αυτοί που πληρώνονται με το περίφημο “μπλοκάκι” και ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ ως ελεύθεροι επαγγελματίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με τα δώρα, τα επιδόματα, τις αποζημιώσεις κλπ. Στην ίδια κατεύθυνση και με το αίσθημα ανασφάλειας να εντείνεται, παρουσιάζεται το διευρυμένο φαινόμενο της κάλυψης δυο και τριών θέσεων από ένα και μόνο εργαζόμενο (κι εδώ δεν αναφερόμαστε μόνο στους μεγαλοδημοσιογράφους με τα γραφεία τύπου, κλπ.). Οπωσδήποτε, η πληρωμή με το κομμάτι συμφέρει από κάθε άποψη τον δεύτερο ή και τρίτο εργοδότη απ’ το να ανοίξει άλλη μια «κανονική» θέση εργασίας, αλλά και ο ίδιος ο εργαζόμενος μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία τόσο για λόγους επιβίωσης όσο και στοιχειώδους ασφάλειας.
Σε δεύτερο επίπεδο, μείζονος επίσης σημασίας, έρχονται ως κυρίαρχες πλέον οι ατομικές συμβάσεις, με τα δικαιώματα του κάθε εργαζομένου να καθορίζονται από τη διάθεση του εκάστοτε εργοδότη. Το μισθολόγιο δεν είναι ο κανόνας. Και όταν προσφέρεται δεν είναι βέβαιο ότι ο εργαζόμενος ασφαλίζεται στο σωστό ταμείο (πχ. ΤΣΠΕΑΘ, ΤΑΙΣΥΤ κλπ.), ενώ πολύ συχνά συναντάται το φαινόμενο των εργαζομένων σε μόνιμες θέσεις που πληρώνονται επίσης με “μπλοκάκι”. Η απουσία των ίδιων εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καθώς και του δικαιώματος της αποζημίωσης, είναι δεδομένη, όσο δεδομένες είναι η απασχόληση με δύο ή περισσότερα αντικείμενα και οι χαμηλότερες της σύμβασης απολαβές. Βέβαια, ακόμα και αν η σύμβαση ισχύσει τελικά για κάποιον που θα έχει ξεπεράσει όλες τις προηγούμενες συμπληγάδες, ο μισθός παραμένει μικρός. Κι εκεί ξεκινάει ο φαύλος κύκλος…
Η πολυδιάσπαση του σώματος των εργαζομένων με τον καθένα να υπάγεται σε διαφορετικό καθεστώς εργασίας, υπακούει στη λογική της προώθησης του ατομικισμού, του ανταγωνισμού και εντέλει της πειθάρχησης. Σε μια τέτοια πραγματικότητα, η αδυναμία εύρεσης συλλογικών λύσεων είναι εμφανής, αφού ο απασχολούμενος λειτουργεί ατομικά χωρίς να αναζητά τους συναδέλφους του, χωρίς να ανταλλάσσει σκέψεις και προβληματισμούς. Μερίδιο ευθύνης έχει αναμφίβολα και ο κάθε εργαζόμενος που αναπαράγει τις ατομικίστικες λογικές, συναινώντας έτσι στην καθιέρωση μιας κατάστασης, στην οποία αδυνατεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.
Καμιά άλλη ΕΣΗΕΑ δεν είναι εφικτή
Ο καπιταλιστικός μύθος της προσωπικής ανέλιξης και επιτυχίας στηρίζει τις δεδομένες, όλο και δυσχερέστερες, εργασιακές συνθήκες. Ο τυχοδιωκτισμός του «αμερικανικού ονείρου» στοιχειώνει και τον «λαμπερό κόσμο των μίντια», που τάζει καριέρα, λεφτά και αναγνωρισιμότητα, σε όποιον εργαστεί σκληρά και αφοσιωμένα. Τι περιθώρια, όμως, απομένουν σε όσους τραβούν κουπί στη γαλέρα των MME να εξακολουθούν να τρέφονται με αυτές τις αυταπάτες; Η ανάγκη υπέρβασης της εξατομίκευσης και αναζήτησης συλλογικών λύσεων και δράσεων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πειστικά. Το ζήτημα είναι αν ο συνδικαλισμός όπως πραγματώνεται αυτή τη στιγμή συνιστά ικανή απάντηση σε αυτή την ανάγκη.
Συνολικά, τα συνδικαλιστικά όργανα έχουν πάψει προ πολλού να χαίρουν της εμπιστοσύνης των εργαζομένων ως φορείς διεκδικήσεων, και όχι άδικα, αφού τις περισσότερες φορές λειτουργούν ως γραφειοκρατικοί μηχανισμοί αποσόβησης των αγωνιστικών και ριζοσπαστικών διαθέσεων και περιορισμού των εντάσεων στον χώρο της συνδιαλλαγής με το κράτος και τους εργοδότες, στον χώρο δηλαδή όπου εξασφαλίζεται και ο δικός τους, εξουσιαστικός τελικά, ρόλος. Άλλωστε, καθώς τα σωματεία αναπαράγουν την κυρίαρχη, «από τα πάνω» λογική, στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας τους, ενισχύουν τα ίδια τη νοοτροπία της εγκατάλειψης της πολιτικής στους «επαγγελματίες του αγώνα» και οδηγούν στη διάψευση των προσδοκιών, στην απομόνωση και την ψευδαίσθηση των ατομικών λύσεων. Τελικά, η απραξία και ο συμβιβασμός καθιστούν την πλειοψηφία των συνδικαλιστικών οργάνων συνένοχα με τους εργοδότες για τις επικρατούσες εργασιακές συνθήκες.
Η ΕΣΗΕΑ δεν αποτελεί εξαίρεση, και ποια πιο τρανταχτή απόδειξη από το γεγονός ότι, σε σχέση με όλα τα εργασιακά προβλήματα που ταλανίζουν τον χώρο των ΜΜΕ τελευταία, η αντίδραση περιορίστηκε σε ορισμένες, …οργισμένες βέβαια, αγωνιστικές και διεκδικητικές… ανακοινώσεις διαμαρτυρίας. Απολύσεις, «εθελούσιες έξοδοι», ανυπαρξία ή καταστρατήγηση συλλογικών συμβάσεων, αύξηση των δελτίων παροχής υπηρεσιών ως τρόπου πληρωμής, ελαστική ή απλήρωτη εργασία… και πότε το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων θυμήθηκε να καλέσει σε απεργία; Μόνο όταν, όπως φάνηκε με το σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων, μπήκε χέρι στα λεφτά του ταμείου.
Γιατί η ΕΣΗΕΑ, που κατέχει την πρωτοφανή σε οποιαδήποτε χώρα ή κλάδο πατέντα να συνδέει το συνδικαλιστικό δικαίωμα με αυτό της ασφάλισης, δεν θα μπορούσε να μείνει και σε αυτή την περίπτωση άπραγη. Εξάλλου, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή σύνταξη και περίθαλψη είναι το μόνο που έχει υπερασπιστεί σθεναρά, και θα ήταν άξια συγχαρητηρίων τουλάχιστον γι’ αυτό, αν δεν επέλεγε να το κάνει αφήνοντας έξω από την Ένωση χιλιάδες εργαζομένων. Λίγοι συνάδελφοι, νεοεισερχόμενοι στον χώρο ή μη, έχουν σταθεί αρκούντως τυχεροί να λύσουν τον γρίφο της πλήρωσης των προϋποθέσεων εγγραφής στην ΕΣΗΕΑ, που σχετίζονται άρρηκτα με την προκαταβολική καταβολή εισφορών στο ΤΣΠΕΑΘ, τη στιγμή που οι εργασιακές συνθήκες που κυριαρχούν τους υποχρεώνουν να εντάσσονται σε άλλα ταμεία, ή χειρότερα, να εργάζονται ανασφάλιστοι. Και ενώ τα περισσότερα σωματεία αποζητούν την εγγραφή νέων μελών προκειμένου να αυξήσουν τη δυναμική τους, η ΕΣΗΕΑ επιμένει στη νοοτροπία μιας κλειστής, ελιτίστικης ένωσης επαγγελματιών, που υπερασπίζεται τα συντεχνιακά της συμφέροντα, απαρνούμενη στην ουσία τον ρόλο της ως συνδικαλιστικό όργανο. Αποτέλεσμα; Εκατοντάδες εργαζόμενοι μένουν όμηροι των διαθέσεων των αφεντικών τους, στερούμενοι ουσιαστικά συλλογικής έκφρασης.
Συνέπεια, εξάλλου, της συντεχνιακής αυτής λογικής δεν είναι μόνο η απομόνωση των νέων εργαζομένων, αλλά και η απουσία οποιασδήποτε προσπάθειας σύνδεσης με άλλους κλάδους εργαζομένων, στον χώρο των ΜΜΕ ή γενικά. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που, ακόμα και στην περίπτωση της υπόθεσης των ταμείων, αρχικά η ΕΣΗΕΑ κάλεσε μεμονωμένα σε απεργία στις 8 Μάη, και μόνο την τελευταία στιγμή- κατόπιν πιέσεων των άλλων σωματείων του χώρου- αποφάσισε να συμμετάσχει και στην απεργία όλων των συνδικαλιστικών φορέων στις 15 Μάη. Ή ας θυμηθούμε, λίγο νωρίτερα, όταν η ΕΣΗΕΑ δεν έκρινε ότι έπρεπε να στηρίξει με τη συμμετοχή της την απεργία των συναδέλφων τεχνικών, αναπαράγοντας έτσι με τον χείριστο δυνατό τρόπο τον διαχωρισμό μεταξύ των «λειτουργών της δημοσιογραφίας» και των άλλων.
Μπορεί λοιπόν η ΕΣΗΕΑ να τελεί αυτή τη στιγμή υπό καθεστώς ομηρίας λόγω της «ανίερης συμμαχίας» Σόμπολου-Τσαλαπάτη στη διοίκηση, που σε αυτήν την περίοδο κρίσης και απορρύθμισης προκρίνει μια στάση απραξίας και συμβιβασμού, όμως είναι διαχρονικά δέσμια νοοτροπιών που αφορούν σε δομικά ζητήματα του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της και οι οποίες πρέπει να ανατραπούν συνολικά.
Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις και η «ανακύκλωση» των εργαζομένων, οδηγούν, όπως αναφέραμε ξανά, στην πολυδιάσπασή τους, που με τη σειρά της συνεπάγεται την όξυνση του ανταγωνισμού και του ατομικισμού στο χώρο, καθώς και τον περιορισμό ή –χειρότερα- την έλλειψη συλλογικών αντιστάσεων.
Λύση εν είδει «μαγικής συνταγής» δεν υπάρχει, ούτε θεωρούμε τους εαυτούς μας κάποιου είδους πρωτοπορία που θα προσφέρει μία έτοιμη πρόταση δράσης. Αυτό που προκρίνουμε, προκύπτει ως ανάγκη που δεν πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από την κατάσταση που επικρατεί στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο, αλλά από τη γενικότερη δομή και λειτουργία της κοινωνίας.
Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας. Χωρίς διαμεσολαβήσεις από εκπροσώπους και μακριά από λογικές ανάθεσης σε «ειδικούς επί των συνδικαλιστικών» ή «πεφωτισμένους ταγούς», με πρώτο αναγκαίο βήμα τη διεξαγωγή τακτικών, αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων σε κάθε Μέσο, αλλά και συχνών -και όχι ετήσιων- γενικών συνελεύσεων όλων των εργαζομένων. Συνελεύσεις, όπου οι αποφάσεις για τα ζητήματα που τους αφορούν θα λαμβάνονται από τα κάτω με την άμεση και ενεργή συμμετοχή όλων των εργαζομένων. Βασικά χαρακτηριστικά μιας τέτοιας αυτοοργανωμένης διαδικασίας αποτελεί η έλλειψη ιεραρχίας, οι ισότιμες σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων και ο συναινετικός, ει δυνατόν, τρόπος λήψης αποφάσεων. Στις περιπτώσεις δε τις οποίες η ύπαρξη ενός εκπροσώπου είναι αναγκαία για πρακτικούς λόγους, αυτός πρέπει να είναι υπόλογος στη γενική συνέλευση, ανακλητός ανά πάσα στιγμή και ο ρόλος του να περιορίζεται στη μεταφορά των αποφάσεων της συνέλευσης.
Στόχος μας ακόμη είναι να σπάσει ο διαχωρισμός στη βιομηχανία των εργαζομένων στα MME. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, λιθογράφοι, εφημεριδοπώλες, διανομείς και όλοι όσοι απασχολούνται στην αλυσίδα του Τύπου και των MME, αποτελούν για μας ένα ενιαίο «σώμα», το οποίο μόνο ως τέτοιο μπορεί να προχωρήσει σε συλλογικούς επιθετικούς αγώνες
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, προκρίνουμε το μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας μέσω της απεργίας. Απεργίας περιφρουρημένης από τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των εργοδοτών και χωρίς ημερομηνία λήξης που θα έχει καθοριστεί από κάποιο κομματικό ή συνδικαλιστικό γραφείο, αλλά θα καθορίζεται από τις εκάστοτε δυναμικές και διαθέσεις των εργαζομένων που βρίσκονται σε αυτήν.
Η συμμετοχή στις διαδικασίες αποτελεί την πρώτη και βασικότερη προϋπόθεση για την ενδυνάμωση των συλλογικών αντιστάσεων. Δεν ζούμε σε κάποιο… παράλληλο σύμπαν και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες πραγμάτωσης τέτοιων εγχειρημάτων. Κανείς δεν έχασε όμως, προσπαθώντας… Προσπαθώντας να συνδέσουμε ζητήματα προσωπικής αξιοπρέπειας με την οργάνωση συλλογικών πρωτοβουλιών αγώνα στην βάση κάθε χώρου εργασίας. Με όπλο την αλληλεγγύη μας σε κάθε εργαζόμενο/συνάδελφο που βιώνει μία απόλυση, εξευτελιστικούς όρους εργασίας, αυταρχικές συμπεριφορές από την εργοδοσία, απόπειρες «φίμωσης» και λογοκρισίας…
Νέοι Εργαζόμενοι /ες στη Βιομηχανία των MME
nergmme@gmail.com
