31/10/08

ΚΕΝΤΡΟ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ “ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ” (Άνω Πετράλωνα)…σε ανεξέλεγκτη πορεία

Αυθαιρεσία: Το Νοέμβρη του 2006, απολύεται καθηγητής και γίνεται προσπάθεια να μη του καταβληθούν όσα δικαιούται.

Σκευωρία: Όταν απολυμένος αντιδρά, μαζί με το σωματείο του, στην απόλυση και τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας στήνεται σκευωρία σε βάρος του. Κατηγορείται για αξιόποινη πράξη (φραστική παρενόχληση μαθητή), ώστε να τον αναγκάσουν να φύγει χωρίς καμία απαίτηση και με σκυμμένο το κεφάλι.

Συκοφαντία: Καθώς ξεσηκώνεται ένα κύμα διαμαρτυριών για την απόλυση από σωματεία, εργατικές κινήσεις, κινήσεις γειτονιάς, εργαζόμενους και κατοίκους, η εργοδοσία, επενδύοντας στη δεδομένη ευαισθησία των γονιών, συκοφαντεί και επιτίθεται τόσο στον απολυμένο, όσο και σε όσους του συμπαραστέκονται.

Τρομοκρατία: Προχωρά σε μηνύσεις 4 συνδικαλιστών για “συκοφαντική δυσφήμιση”.

Τον Ιούνη του 2008, 19 μήνες μετά την απόλυσή του ο καθηγητής οδηγείται σε δίκη μετά από μήνυση μητέρας (αμφιβόλων προθέσεων και σκοπιμοτήτων). Καταδικάστηκε πρωτόδικα με αναστολή για “εξύβριση της τιμής και της υπόληψης μαθητή”. Ο καθηγητής άσκησε έφεση.

Τον Σεπτέμβρη του 2008, ένας συνδικαλιστής από τους 4 μηνυθέντες, ο Δημήτρης Πουλόπουλος, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής οδηγείται σε δίκη, επειδή μοίραζε προκήρυξη της Αυτόνομης Εργατικής Πρωτοβουλίας που κατήγγειλε την απόλυση του καθηγητή. Ένας απαράδεκτος ανακριτής μετατρέπει τη μήνυση της εργοδοσίας σε άσκηση δίωξης και τρεις απαράδεκτοι δικαστές καταδίκασαν το συνάδελφο με αναστολή, παρά την αθωωτική πρόταση του εισαγγελέα.

Το μοίρασμα προκήρυξης, η συνδικαλιστική δράση, η εργατική αλληλεγγύη ποινικοποιήθηκαν.

Πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα των συνδικαλιστικών διώξεων που το τελευταίο διάστημα όλο και πληθαίνουν (κήρυξη απεργιών ως παράνομες και καταχρηστικές, απολύσεις εργαζομένων για συμμετοχή σε απεργία, διώξεις σωματείων και εκλεγμένων συνδικαλιστών…).

Η επιθετικότητα της εργοδοσίας στο συγκεκριμένο φροντιστήριο είναι χαρακτηριστική ένδειξη των άθλιων συνθηκών εργασίας για τους εργαζόμενους στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών, του κλίματος της ανασφάλειας και αβεβαιότητας που αντιμετωπίζουν, της ανεξέλεγκτης ασυδοσίας και αυθαιρεσίας, του διωγμού κάθε προσπάθειας συνδικαλιστικής έκφρασης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στον κλάδο αυτό, με την προτροπή και τις πλάτες των εργοδοτών και της εργοδοτικής ένωσης έχει στηθεί “κίτρινο” (φιλο-εργοδοτικό) σωματείο που υπογράφει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας διαφορετική από τη Σύμβαση που υπογράφει το κλαδικό σωματείο του χώρου, “ο Βύρωνας”, με πολύ χειρότερους όρους. Η “Ευρωπαϊκή Πορεία” αμείβει τους εργαζόμενούς της με τη Σύμβαση του “κίτρινου” σωματείου.

Θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε αυτή την άθλια αντεργατική πραγματικότητα.
Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον απολυμένο καθηγητή, μέχρι την οριστική του δικαίωση στο Εφετείο, μέχρι την κατάρρευση της σε βάρος του σκευωρίας, μέχρι την καταβολή του ποσού που η “Ευρωπαϊκή Πορεία” του οφείλει.
Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την απαλλαγή του συναδέλφου Δ. Πουλόπουλου στο Εφετείο και την απόσυρση όλων των μηνύσεων στους συμπαραστάτες.
Θα συνεχίσουμε να καταδικάζουμε την αυθαιρεσία της δικαστικής εξουσίας, αναδεικνύοντας την έννοια της αλληλεγγύης ως αξία του εργατικού κινήματος.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στην “Ευρωπαϊκή Πορεία” πρέπει να γίνουν υπόθεση κάθε εργαζόμενου, γιατί ο εργασιακός μεσαίωνας δεν υπάρχει μόνο στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών, αλλά σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Ένας εργασιακός μεσαίωνας που συνεχώς χειροτερεύει με τις επιλογές των αφεντικών και των εκάστοτε κυβερνήσεων (αντι-ασφαλιστικοί νόμοι, απελευθερωμένα ωράρια, ακρίβεια, χτύπημα συλλογικών συμβάσεων, καθήλωση μισθών…).

Τα όσα διαδραματίστηκαν στην “Ευρωπαϊκή Πορεία” πρέπει να γίνουν υπόθεση κάθε γονιού. Είναι απαράδεκτο από τη μια οι εργατικές οικογένειες να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πάρουν τα παιδιά τους ξενόγλωσση εκπαίδευση και από την άλλη η εκπαίδευση αυτή να παρέχεται από καθηγητές κακοπληρωμένους, τρομοκρατημένους, επισφαλείς, απαξιωμένους από τους εμπόρους της γνώσης (δηλαδή τους φροντιστηριάρχες).


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Πέμπτη 13 Νοέμβρη στις 6.00 μ. μ.

στο σταθμό ΗΣΑΠ Άνω Πετραλώνων

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ στον απολυμένο καθηγητή


Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ ή και γενικότερα. Εάν οι φορείς των κειμένων δεν επιθυμούν τη δημοσίευση τους στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορούν να απευθυνθούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή.

27/10/08

Ο ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ: συμπληρωματική ύλη 2 (γιατί προκαλούμε κρίση στο κεφάλαιο)


Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα που έχουμε διαβάσει για την καπιταλιστική κρίση. Ενώ οι δείχτες των χρηματιστηρίων έχουν πάρει φόρα - κατηφορα,
τα ΜΜΕ σπέρνουν ιδεολογική σύγχηση σχετικά με τις αιτίες της κρίσης, έτσι ώστε κανείς να μην διανοηθεί καν να σκεφθεί ότι είναι η ίδια η κεφαλαιοκρατική σχέση που βρίσκεται σε κρίση αναπαραγωγής λόγω των αγώνων μας.

Ένα από τα προτερήματα της συγκεκριμένης ανάλυσης είναι το γεγονός ότι συνδυάζει μερικές αλήθειες που δεν έχουν αλλάξει από την εποχή που ο Μαρξ έγραψε το Κεφάλαιο (δυο "απλές" λεξούλες: "κρίση υπερσυσσώρευσης"), με την αλληλεπίδραση αυτών με τις σύγχρονες αλλαγές στον τρόπο παραγωγής και την νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση των τελευταίων δεκαετιών. Αρκετά σημαντική βρισκουμε και την κριτική που γίνεται στο (μη μεταφρασμένο ακόμα στα ελληνικά) βιβλίο της Beverly Silver περι υποτίμησης των αγώνων γύρω από την άμισθη εργασία (φοιτητές, εκπαίδευση, "πρακτική άσκηση") καθώς και των πιο "άτυπων" και "υπόγειων" αρνήσεων (που γίνοννται από τον καθένα ατομικά αλλά σε μαζική κλίμακα) που ρίχνουν τα κέρδη των αφεντικών. Αγώνες που τουλαχιστον εμείς ως νεοι εργαζόμενοι και τα αντιμαθήματα του πληροφοριακού εργάτη δεν τους έχουμε υποτιμήσει καθόλου, όσο και αν δεν ταιριάζουν με την όρθοδοξη κι εργατίστικη ερμηνεία της έννοιας "ταξικοί αγώνες"...

(το κείμενο αυτό υπάρχει μαζί με αρκετά ακόμη ενδιαφέροντα κείμενα στο μπλογκ Ριζοσπαστικός Προβληματισμός)


Μια αιρετική ταξική ερμηνεία
της χρηματοπιστωτικής κρίσης
(μέσω της παρουσίασης του βιβλίου Forces of Labor)


Γιατί το κεφάλαιο «φεύγει» από την παραγωγή; Γιατί έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Απαντήσεις μπορούν να δοθούν μόνο αν μελετήσουμε την εξέλιξη της ταξικής πάλης σε παγκόσμιο και διαχρονικό επίπεδο. Και αυτό ακριβώς κάνει το Forces of Labor. Ένα βιβλίο που δυστυχώς δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά αλλά έχει προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις σε Αμερική και Ευρώπη.


Forces of Labor: Workers’ Movements and Globalization since 1870
(Δυνάμεις της Εργασίας: Εργατικά Κινήματα και Παγκοσμιοποίηση
από το 1870)

της Beverly Silver.


Η συγκεκριμένη βιβλιοπαρουσίαση είναι εκτενής και καταπιάνεται με το ζήτημα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μόνο στο τελευταίο μέρος της, όπως και το ίδιο το βιβλίο. Παρολαυτά, είναι αναγκαίο να μιλήσουμε αναλυτικά για το βιβλίο, καθότι καταφέρνει, με ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ανάλυση, όχι μόνο να καταρρίψει πολλούς σύγχρονους μύθους για τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας, αλλά ταυτόχρονα να μας δώσει εννοιολογικά όπλα και «προβλέψεις» για τον 21ο αιώνα.

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μια ομάδα ερευνητών στο Πανεπιστήμιο του Binghamton στην Αμερική ξεκίνησε να δημιουργεί μια βάση δεδομένων για τους εργατικούς αγώνες. Μια βάση δεδομένων που κάλυπτε όλο τον κόσμο (168 χώρες), από το 1870 και έπειτα. Ως το 1996 συγκέντρωσε 91947 αναφορές εργατικής αναταραχής που αποτέλεσαν την εμπειρική βάση του βιβλίου. Έμφαση δόθηκε στα «κύματα αγώνων», δηλαδή σε στιγμές άμπωτης ή παλίρροιας αγώνων και πως αυτές ταίριαζαν με τις αλλαγές πολιτικής διαχείρισης των εργατικών κινημάτων.
Με αυτή τη βάση δεδομένων, η Beverly Silver (μέλος της ερευνητικής ομάδας που κατέγραψε τους εργατικούς αγώνες) ξεκινά το βιβλίο της θέτοντας σημαντικά ερωτήματα, ερωτήματα που συνδέθηκαν με τη ρητορική της παγκοσμιοποίησης.

Τι είναι πραγματικά «καινούργιο» στον καπιταλισμό σήμερα; Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι παγκόσμιες οικονομικές διαδικασίες μετάλλαξαν τελείως την εργατική τάξη και το έδαφος που πρέπει να λειτουργήσουν τα εργατικά κινήματα; Ή θα πρέπει να περιμένουμε την ανάδυση ξανά σημαντικών εργατικών αγώνων, την αναπαραγωγή των αντιφάσεων στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας; Σημαίνει η παγκοσμιοποίηση μια ραγδαία μείωση της δύναμης και των δικαιωμάτων όλων των εργατών του κόσμου; Προωθεί η «παγκοσμιοποίηση» τη δημιουργία μιας εργατικής τάξης που είναι όλο και περισσότερο ομοιογενής, μιας εργατικής τάξης που κλίνει προς το διεθνισμό;

Έχοντας στο νου τέτοια ερωτήματα που απασχολούν τους ριζοσπαστικούς κύκλους, η Silver θέτει πρώτα κάποια στοιχεία της μεθόδου της.

Ξεκινά με τους εργάτες. Από πού αντλούν δύναμη και αγωνίζονται; Η Silver διαχωρίζει τρία είδη δύναμης των εργατών:
α) τη δύναμη-στην-παραγωγή, μέσα-στο-χώρο-δουλειάς (workplace power). Μέσα στην παραγωγή, οι εργαζόμενοι λόγω της αντικειμενικής θέσης τους στον καταμερισμό εργασίας μπορεί να έχουν περισσότερη ή λιγότερη δύναμη. Οι εργαζόμενοι π.χ. σε μια εφημερίδα, δεν έχουν την ίδια δύναμη στο χώρο δουλειάς. Αν οι τυπογράφοι σταματήσουν τη δουλειά, η εφημερίδα δεν θα εκδοθεί. Αν την σταματήσουν οι αθλητικογράφοι, η εφημερίδα θα βγει (το πολύ-πολύ να λείπει το αθλητικό ρεπορτάζ). Από την άλλη μεριά, το σταμάτημα στο τυπογραφείο εμποδίζει τη συγκεκριμένη εφημερίδα να κυκλοφορήσει. Αν οι διανομείς των εφημερίδων σταματήσουν τη δουλειά, όλες οι εφημερίδες δεν κυκλοφορούν. Η δύναμη τους είναι ακόμα μεγαλύτερη.
β) τη δύναμη-στην-αγορά-εργασίας (marketplace power). Οι εργαζόμενοι με σπάνια εξειδίκευση έχουν μεγαλύτερη δύναμη για να διεκδικήσουν. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι που δεν αντιμετωπίζουν στον κλάδο τους ανεργία ή αυτοί που μπορούν να βρίσκουν εισόδημα από άλλες μη-μισθωτές εργασίες. Έτσι π.χ. σήμερα στην Ελλάδα, σε μια εταιρεία τηλεπικοινωνίας, άλλη δύναμη-στην-αγορά-εργασίας έχουν οι τεχνικοί δικτύου (σχετικά μη-κορεσμένη εξειδίκευση, χαμηλή ανεργία) και άλλη οι πωλητές των τηλεπικοινωνιακών προϊόντων στα καταστήματα της εταιρείας.
γ) την οργανωτική-δύναμη (associational power) . Εδώ μιλάμε για τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι λόγω των σχέσεων, των συλλογικοτήτων που αναπτύσσουν (επιτροπές, σωματεία, κόμματα κτλ.). Μιλάμε για τη μη-δομική δύναμη των εργατών, σε αντίθεση με τις δυνάμεις που περιγράφτηκαν παραπάνω (α και β) που αποτελούν τη δομική δύναμη του εργάτη (βέβαια δομική και μη-δομική δύναμη αλληλοεπιδρούν).

Μετά τις δυνάμεις των εργατών, η Silver ορίζει με συστηματικό τρόπο και τους αγώνες των εργατών. Τους χωρίζει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.
Α) «Αγώνες του (Καρλ) Μαρξ», δηλαδή επιθετικοί αγώνες όπου (νέες) εργατικές τάξεις διεκδικούν.
Β) «Αγώνες του (Καρλ) Πολάνυι», αγώνες που κάνουν οι εργάτες για να μη χάσουν προηγούμενα «κοινωνικά συμβόλαια», δικαιώματα. Αυτούς τους αγώνες συνήθως τους ονομάζουμε «αμυντικούς» (και βλέπουμε κυρίως στην Ελλάδα και στο Δυτικό κόσμο σήμερα).

Και οι δύο τύποι αγώνων είναι στην ουσία αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι στην προλεταριακή συνθήκη, δηλαδή τη μετατροπή τους και τη χρήση τους σαν εμπορεύματα -εμπορεύματα στην παραγωγή (η έμφαση του Μαρξ), εμπορεύματα στην αγορά εργασίας (η έμφαση του Πολάνυι). Είναι οι αντιδράσεις αυτών που έχουν προλεταριοποιηθεί εδώ και χρόνια, που ζουν από το μισθό και δύσκολα φαντάζονται την έξοδο από τη μισθωτή εργασία, αλλά και αυτών που έχουν μερικώς προλεταριοποιηθεί ή πρόσφατα προλεταριοποιηθεί και που παλεύουν να ξεφύγουν από την προλεταριακή συνθήκη. Η βάση δεδομένων της Silver δεν περιλαμβάνει αγώνες των φοιτητών, των μη μισθωτών αγροτών, των στρατιωτών, των κομμουνιστών, αναρχικών κτλ. αλλά μόνο εργατών-ανέργων, αυτών δηλαδή που έχουν σχέση με το μισθό. Αυτό μπορεί να ιδωθεί ως αδυναμία αλλά και δύναμη του βιβλίου (ανάλογα την οπτική), η επικέντρωση στη μισθωτή εργασία και στη δύναμη της να επηρεάζει τις παγκόσμιες πολιτικές.

Μετά τους εργάτες, η Silver περνά στην ανάλυση των στρατηγικών του κεφαλαίου. Προτού όμως το κάνει αυτό μιλά για τα δύο είδη κρίσης του ιστορικού καπιταλισμού, του καπιταλισμού έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει εμπειρικά τα τελευταία 150 χρόνια. Έχει διαφανεί λοιπόν το εξής: καθότι το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, όταν αναπτύσσεται δημιουργεί εργατικές τάξεις που αργά ή γρήγορα θα διεκδικήσουν και θα προκαλέσουν «κρίση κερδοφορίας» (σκεφτείτε τους αγώνες στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση). Οι παραχωρήσεις που θα γίνουν (λόγω των εργατικών απαιτήσεων, του αναβρασμού) δεν μπορούν να διαρκέσουν πολύ (θυμηθείτε τη στροφή του ΠΑΣΟΚ ήδη από το 1985). Τα «κοινωνικά συμβόλαια» πρέπει να σπάσουν, η εργασία να αναδιαρθρωθεί και εντατικοποιηθεί (δεκαετία του ’90). Αυτό δημιουργεί «κρίση νομιμοποίησης» των πολιτικών που ακολουθούνται και αντίσταση («αμυντικοί αγώνες» όλη τη διάρκεια του ’90 και μέχρι σήμερα στην Ελλάδα). Με άλλα λόγια, το κεφαλαίο, ακριβώς επειδή είναι κοινωνική σχέση, δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του: πότε αντιμετωπίζει κρίση νομιμοποίησης, πότε κρίση κερδοφορίας.

Πάμε τώρα στις στρατηγικές/ρυθμίσεις του κεφαλαίου απέναντι στους εργάτες –που τι συμφορά!- αντιδρούν συνέχεια στο να είναι εμπορεύματα. Το κεφάλαιο, για να αντιμετωπίσει τους εργάτες μπορεί:
Α) Να μεταφέρει την παραγωγή (spatial fix), την επιχείρηση, σε χώρες που υπάρχει απουσία αγώνα και διεκδικήσεων, που υπάρχουν πολλά χέρια προς προλεταριοποίηση, που υπάρχει χαμηλό εργατικό κόστος.
Β) Να αναδιαρθρώσει τεχνολογικά την παραγωγή, την επιχείρηση (technological fix),
Γ) Να μεταπηδήσει σε πιο κερδοφόρους, λιγότερο κορεσμένους κλάδους παραγωγής προϊόντων (product fix)
Δ) Να «φύγει» στη χρηματοπιστωτική σφαίρα (financial fix), δηλαδή να πουλήσει μονάδες παραγωγής, να γίνει χρήμα που θα χρησιμοποιείται σε χρηματιστηριακές ή άλλες βραχύβιες επενδύσεις.

Όλες οι παραπάνω ρυθμίσεις ονομάζονται συχνά «αναδιάρθρωση». Το κεφάλαιο όμως έχει και άλλα όπλα. Μπορεί μέσω των συνδικάτων να προωθήσει τον «υπεύθυνο συνδικαλισμό», δηλαδή τον κορπορατισμό, για να ελέγξει τις αντιστάσεις αν αυτές είναι πυκνές (και προτού χρησιμοποιήσει τελικά κάποια από τις τέσσερις παραπάνω στρατηγικές/ρυθμίσεις που «λύνουν» πιο «μακροπρόθεσμα» το πρόβλημα). Μπορεί ακόμα, μέσω του Κράτους, να ρυθμίσει τη ροή της μεταναστευτικής εργασίας προς όφελος του π.χ. φέρνοντας φθηνά εργατικά χέρια και πλήττοντας τους ντόπιους εργάτες ως προς τη δύναμη-τους-στην-αγορά-εργασίας. Μπορεί ακόμα να προωθήσει μέσα στη δουλειά ένα πλήθος διαιρέσεων με βάση το μισθό, το φύλο, την ηλικία, την εξειδίκευση κ.α. Εδώ όμως πρέπει να σταθούμε. Η Silver δείχνει άψογα ότι τόσο «ο υπεύθυνος συνδικαλισμός», η μετανάστευση και κυρίως οι διαιρέσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τους εργάτες για να αντεπιτεθούν. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το πώς οι εργάτες -σε αντίθεση με την «ομογενοποίηση» τους που προσδοκούσε ο Μαρξ- αντιδρούν στο να αντιμετωπίζονται όλοι σαν αναλώσιμα γρανάζια, σαν εμπορεύματα, και προσπαθούν να φτιάξουν ταυτότητες που τους διακρίνουν και που τους προστατεύουν υλικά. Ταυτότητες που στηρίζονται στο φύλο, την ηλικία, την εθνικότητα, την εξειδίκευση κτλ. Με λίγα λόγια, οι διαιρέσεις έρχονται και «από κάτω», και όχι μόνο «από τα πάνω».

Παίρνοντας τις 4 βασικές ρυθμίσεις που προωθεί το κεφάλαιο, και τα εμπειρικά δεδομένα των εργατικών αγώνων σε διαχρονικό και παγκόσμιο επίπεδο, η Silver δείχνει τώρα πολλά πράγματα.

Α) Η «μεταφορά» της παραγωγής (spatial fix), του εργοστασίου, «φτάνει» για το κεφάλαιο; Μελετώντας την ηγετική βιομηχανία του 20ου αιώνα, την αυτοκινητοβιομηχανία, η Silver δείχνει πως από εκεί που έφυγαν τα εργοστάσια αποσυντέθηκαν ισχυρές εργατικές τάξεις με ιστορία, αλλά εκεί που πήγαν τα εργοστάσια δημιουργήθηκαν νέες εργατικές τάξεις που προκαλούν πονοκέφαλο στους αυτοκινητοβιομήχανους: από την Αμερική και τον Καναδά ως την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, και μετά ως την Ισπανία, την Αργεντινή, και έπειτα τη Βραζιλία και τη Ν.Αφρική και τώρα τη Ν.Κορέα, το Β.Μεξικό και την Κίνα, αγώνες ξεσπούν συνέχεια!

Β) Η τεχνολογική αναδιάρθρωση της παραγωγής (technological fix) «φτάνει»; Η Silver σημειώνει ότι, όταν εισήχθη ο φορντισμός και ο ταιηλορισμός, είχαν προκαλέσει κύματα απαισιοδοξίας: λέγονταν ότι «οι εργατικοί αγώνες μας τέλειωσαν», ο παλιός τεχνίτης-εργάτης που έλεγχε την παραγωγή θα αποσυντεθεί και δεν θα μπορούν να γίνουν αγώνες στα «μεγάλα και απρόσωπα» εργοστάσια από τους ανειδίκευτους κτλ. Μόνο εκ των υστέρων διαψεύστηκαν οι «Κασσάνδρες», μόνο εκ των υστέρων ο φορντισμός έγινε «η χρυσή εποχή του εργατικού κινήματος». Σήμερα έχει εισαχθεί -και όσον αφορά την αυτοκινητοβιομηχανία- η just-in-time παραγωγή, η «λιτή» παραγωγή, ο «τογιοτισμός». Πολλά άλλαξαν. Πολλοί άνθρωποι απολύθηκαν και αντικαταστάθηκαν από ρομπότ. Στη Δύση παρέμεινε ένα πολύ εξειδικευμένο προσωπικό, τα «λευκά κολλάρα» της καινοτομίας, και τα άλλα μέρη της παραγωγής δόθηκαν σε εργολάβους (εντός ή εκτός της χώρας) που απασχολούν ένα πλήθος επισφαλών, ανειδίκευτων εργατών -«μπλε κολλάρων». Αλλά και η just-in-time παραγωγή είναι πολύ ευάλωτη. Ειδικά όταν διακόπτεται η μεταφορά (κομματιών των αυτοκινήτων) και η επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών μερών παραγωγής. Η Silver, με παραδείγματα από τη Mitsubishi, τη Ford και τη General Motors, δείχνει ότι η «νέα τεχνολογία» δεν είναι άτρωτη. Εξετάζει επίσης τη σημαντική ιδιαιτερότητα της Ιαπωνίας και το ρόλο της αυστηρά πατριαρχικής οικογένειας στην επιτυχία του «τογιοτισμού».

Γ) Η «μεταπήδηση» σε ένα νέο, μη-κορεσμένο κλάδο παραγωγής προϊόντων (product fix) «φτάνει»; Μπορεί πρόσκαιρα, και μέχρι να συντεθεί μια νέα εργατική τάξη στο νέο, αναπτυσσόμενο κλάδο παραγωγής, το κεφάλαιο να «λύνει τα χέρια του» αλλά αργά ή γρήγορα έρχονται οι αγώνες. H Silver εξετάζει εδώ τη σχέση της υφαντουργίας (ηγετική βιομηχανία του 19ου αιώνα) με την αυτοκινητοβιομηχανία (ηγετική βιομηχανία του 20ου). Δείχνει λοιπόν, με βάση τα παγκόσμια εμπειρικά δεδομένα, ότι: εκεί που το κεφάλαιο «μεταπηδά» από την υφαντουργία στην αυτοκινητοβιομηχανία, εκεί αναπτύσσεται αργά ή γρήγορα η εργατική αντίσταση. Πρώτα η αντίσταση έρχεται στο μέρος που η βιομηχανία πρωτοεμφανίζεται: στην Αγγλία για την υφαντουργία, στην Αμερική για την αυτοκινητοβιομηχανία. Καθότι τα περιθώρια κέρδους είναι υψηλά, στις χώρες που πρωτοαναπτύσσεται η καινοτομία/βιομηχανία οι επιχειρήσεις είναι πιο πρόθυμες να «μοιράσουν την πίτα» και έτσι να ενσωματώσουν τις εργατικές αντιστάσεις αναπτύσσοντας το βιοτικό επίπεδο των εργατών (να ένας καλός -όχι ο μόνος- λόγος που η Αμερική και η Βρετανία δεν γνώρισαν εργατικές επαναστάσεις). Όταν η αγορά του προϊόντος κορεστεί, όταν ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει πολύ, η εργατική αντίσταση φέρνει πολλά προβλήματα στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και είναι πιο πιθανή η καταστολή παρά η ενσωμάτωση (βλ. Κίνα για την υφαντουργία και Ν.Αφρική ή Ν. Κορέα ή Κίνα για την αυτοκινητοβιομηχανία σήμερα).
Και σήμερα; Ποια είναι η ηγετική βιομηχανία του 21ου αιώνα; Εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν, επισημαίνει η Silver. Ενώ το 19ο αιώνα η υφαντουργία, και τον 20ο αιώνα η αυτοκινητοβιομηχανία, ήταν ξεκάθαρα οι ηγετικές βιομηχανίες του παγκόσμιου καπιταλισμού, σήμερα υπάρχει μια διάχυση νέων βιομηχανιών όπου καμιά δεν φαίνεται να παίζει τόσο κεντρικό ρόλο στην παγκόσμια παραγωγή. Επίσης: οι νέες βιομηχανίες θυμίζουν περισσότερο την υφαντουργία, δηλαδή δεν έχουν πολύ «ευάλωτο» τεχνικό καταμερισμό εργασίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία. Η δύναμη-στην-παραγωγή στις νέες βιομηχανίες φαίνεται μειωμένη, και όπως με τους υφαντουργούς κάποτε, μπορεί να αντισταθμιστεί με οργανωτική δύναμη. Η Silver σημειώνει κάποιες από τις ραγδαία αναπτυσσόμενες βιομηχανίες που οι εργάτες φαίνεται να οργανώνονται και να δίνουν απαντήσεις τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Είναι: α) οι μεταφορές (εδάφους, θάλασσας και αέρος) όπως και οι τηλεπικοινωνίες (π.χ. τηλεφωνικά κέντρα) που συνδέουν τα διαφορετικά μέρη της «παγκοσμιοποιημένης» παραγωγής β) τα ηλεκτρονικά προϊόντα, τα προϊόντα πληροφορικής. Ο σχεδιασμός τους και η εμπορία τους λαμβάνει χώρα στις Δυτικές χώρες ενώ η κατασκευή τους (όπως και η μεταποίηση γενικά) στις περιφερειακές χώρες, με αναδυόμενο γίγαντα την Κίνα γ) Οι υπηρεσίες. Ιδιαίτερη άνοδο έχει ο χρηματοπιστωτικός τομέας που περιλαμβάνει ένα πλήθος δουλειών «λευκών κολλάρων» (διαφήμιση, μάρκετινγκ, νομικές υπηρεσίες, λογιστικά κ.α.). Ταυτόχρονα, αναπτύσσονται ραγδαία και ένα πλήθος «προσωπικών» υπηρεσιών από «ροζ και μπλε κολλάρα»: οικιακή φροντίδα/καθαρισμός, επισιτισμός-ψυχαγωγία, φύλαξη κ.α. δ) Η βιομηχανία της εκπαίδευσης (με συνεχή άνοδο σε αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες, όπως φανερώνει η βάση δεδομένων αλλά και η εμπειρία μας στην Ελλάδα).

Δ) Πάμε τώρα στη «φυγή» στη χρηματοπιστωτική σφαίρα (financial fix), αυτό που αποκαλύπτεται με τη σημερινή κρίση. Αυτή «φτάνει»; Η Silver μπαίνει εδώ στην ανάλυση της σχέσης μεταξύ εργασίας και των παγκόσμιων πολιτικών που ακολουθούνται. Και δείχνει ότι: αν το τέλος του 19ου και η αρχή του 20ου αιώνα ήταν σε γενικές γραμμές η εποχή των «αγώνων του Μαρξ», των «επιθετικών διεκδικήσεων», της ανόδου των εργατικών αγώνων, της δημιουργίας του μοντέρνου εργατικού κινήματος (και συνάμα η εποχή της Αγγλικής παγκόσμιας ηγεμονίας), το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, από το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά, φαίνεται να είναι η εποχή των «αγώνων του Πολυάνι», οι αγώνες που προσπαθούν να διατηρήσουν κεκτημένα κοινωνικά συμβόλαια, οι αγώνες μέσα στην Αμερικάνικη παγκόσμια ηγεμονία αλλά και στην πρωτοεμφανιζόμενη «Παγκόσμια Κοινωνία των Εθνών». Χρειάστηκαν 2 παγκόσμιοι πόλεμοι (που ξέσπασαν μετά από ανοδικούς εργατικούς αγώνες και που στο τέλος τους χαρακτηρίστηκαν πάλι από έντονους αγώνες και επαναστάσεις) για να ανακοπεί η δυναμική του μοντέρνου εργατικού κινήματος. Χρειάστηκαν σημαντικά κοινωνικά συμβόλαια, αμέσως μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, και μια νέα, οικουμενική συνεργασία των Κρατών. Τα συμβόλαια άρχισαν να σπάνε από το ’80 και μετά. Από τότε ακριβώς που το κεφαλαίο -απέναντι σε ένα νέο κύκλο διεκδικήσεων στα τέλη του ’60 και το ’70- ξεκίνησε αυτό «απεργία»: «φυγή» δηλαδή στη ρευστή μορφή του χρήματος. Η «φυγή στο χρήμα» ξεκίνησε το ’70, με τις ΗΠΑ να δανείζουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η ροή του χρήματος αλλάζει μέσα στο ’80. Η ΗΠΑ δανείζονται, συγκεντρώνουν το χρήμα, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες βυθίζονται στην «κρίση του χρέους» και αδυνατούν να καλύψουν τις «υποσχέσεις της εκβιομηχάνισης» στους πολίτες τους. Όλοι οι αγώνες από το ’90 και μετά (από την Κίνα ως το Μεξικό, από την Αργεντινή του 2001 ως τη Γαλλία του CPE) είναι στην πλειοψηφία τους «αγώνες του Πολυάνι», και μια «κρίση νομιμοποίησης» του ιστορικού καπιταλισμού λαμβάνει σήμερα χώρα («κρίση του νεοφιλελευθερισμού» όπως την ονομάζουν).

Η Silver αναρωτιέται: ο φιλελευθερισμός και η «πολιτική του χρήματος» δεν είναι κάτι καινούργιο. Συνέβη και στο τέλος του 19ου αιώνα. Όμως το εργατικό κίνημα αναδύθηκε. Θα συμβεί το ίδιο και τώρα; Μέχρι τώρα η κρίση του παγκόσμιου εργατικού κινήματος φαίνεται πιο βαθιά. Ποιες οι διαφορές με το παρελθόν; Μία από αυτές είναι ίσως η μείωση -στις νέες ηγετικές καπιταλιστικές βιομηχανίες- της δομικής δύναμης των εργατών και η έλλειψη μιας νέας οργανωτικής απάντησης. Όμως η Silver στρέφει κυρίως το βλέμμα της στην «πολιτική μεταξύ των Κρατών» και στην «πολιτική του πολέμου». Και βλέπει σημαντικές διαφορές σε σχέση με την πρώτη περίοδο φιλελευθερισμού (τέλος του 19ου-αρχές 20ου αιώνα).

Συγκεκριμένα:
Η σημερινή «πολιτική του χρήματος», κατά την οποία μεταφέρονται πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια απ’ ότι τον 19ο αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο, λαμβάνει χώρα υπό διαφορετικές διεθνείς ισορροπίες μεταξύ των κρατών. Μετά τον «πρώτο φιλευθερισμό» που οδήγησε σε όξυνση της ταξικής πάλης, μεγάλους ανταγωνισμούς μεταξύ των εθνών-κρατών και παγκόσμιο πόλεμο, δόθηκε έμφαση σε μια παγκόσμια τάξη και ισορροπία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Το κεφάλαιο έμαθε. Έμαθε πως μπορεί να είναι προς το συμφέρον του να επιδιώκει τη διεθνική συνεργασία. Και τα κράτη προχώρησαν. Έμαθαν να μην προκαλούν πολέμους που εμπλέκουν άμεσα πολλούς υπηκόους τους (διότι αυτοί -όπως ιστορικά αποδείχτηκε- μπορεί να εξεγερθούν εναντίον τους). Πράγματι, η Silver δείχνει εύκολα -με τα παραδείγματα από Βιετνάμ, Ιράκ, νησιά Φόκλαντ κ.α.- ότι οι πόλεμοι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προσπαθούν να γίνονται με τεχνολογικά μέσα, «αυτοματοποιημένοι», με την όσο δυνατόν λιγότερη συμμετοχή -και σφαγή- ανθρώπων/πολιτών/εργατών (τουλάχιστον από τις μεγάλες δυνάμεις -Αμερική, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία κτλ.- που έχουν την κατάλληλη τεχνολογία). Αυτοί οι πόλεμοι είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς που ριζοσπαστικοποίησαν τους εργάτες στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Είναι πόλεμοι που δεν θέλουν να εμπλέξουν μεγάλες μάζες του πληθυσμού των δυτικών, αναπτυγμένων δυνάμεων. Αλλά ούτε και να εξοντώσουν πλήρως τους ανθρώπους των «αδύναμων χωρών». Προκαλούν μεγάλες ζημιές στις οικονομικές υποδομές των αναπτυσσόμενων χωρών έτσι ώστε να διαλυθούν ισχυρές τοπικές εργατικές τάξεις (π.χ. σκεφτείτε σε Ιράκ και Γιουγκοσλαβία). Είναι πόλεμοι ενάντια σε ότι χτίζει την υποκειμενικότητα του εργάτη (σε Δύση και Ανατολή) παρά στην ίδια του τη ζωή (χωρίς να υποτιμούμε ότι χάνονται άνθρωποι).

Η θέση της Silver -ότι «το διαφορετικό διεθνές διακρατικό/πολεμικό περιβάλλον» παίζει ρόλο- είναι πολύ εύστοχη. Πράγματι, αυτό που βλέπουμε σήμερα εμείς -μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια των κεντρικών τραπεζών ΟΛΩΝ των κρατών για διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος- ήταν αδιανόητο στις αρχές του 20ου αιώνα και επιβεβαιώνει τη θέση της Silver για τη σημασία της διακρατικής συνεργασίας στην άμβλυνση των αντιφάσεων της σχέσης κεφάλαιο. Φαίνεται εντυπωσιακό πως μέσα στην κρίση η ιαπωνική, η κινέζικη, η νοτιοκορεάτικη, οι αραβικές κ.α. κεντρικές τράπεζες δεν ζητάνε από τις ΗΠΑ τα χρωστούμενα ή έστω δεν τις παρέχουν άλλα κεφάλαια και εμπορεύματα. Η οικονομία των ΗΠΑ όμως πρέπει να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του υποδοχέα κεφαλαίων-επενδύσεων-εμπορευμάτων, το ρόλο της «ατμομηχανής» για να συγκρατηθεί η παγκόσμια κυριαρχία, όχι πάνω στις χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά βαθύτερα, στις δυνάμεις της εργασίας. Ο τρόμος της ύφεσης δεν είναι παρά φόβος πιθανής εξέγερσης των «από κάτω» (βλ. π.χ. και τη μαρτυρία Αμερικάνου γερουσιαστή ότι απειλήθηκε στρατιωτικός νόμος στις ΗΠΑ αν δεν περνούσε το σχέδιο Πόλσον στο http://indy.gr/newswire/psifizete-to-kse3c7reoma-tha-kiry3c7tei-stratiotikos-nomos ).

Σε αυτό το σημείο όμως διαφαίνεται και ένα μειονέκτημα -κατά εμάς- της προσέγγισης της Silver. Αν και όλο το βιβλίο βρίθει στη σύνδεση ταξικής πάλης και διεθνών πολιτικών, το «συστημικό» σχήμα της Silver δεν δίνει την πρωτοκαθεδρία (ή καλύτερα την πρωτοβουλία των κινήσεων) στην εργατική αντίσταση. Και έτσι: α) στην ανάλυση της για την «αντεπανάσταση» του νεοφιλελευθερισμού το ’80, βλέπει τις αλλαγές στις κρατικές οικονομικές πολιτικές ως κάτι που μπορεί να συμβεί -σχετικά αυτόνομα- «από τα πάνω». Δεν τις ερμηνεύει ως ξεκάθαρο προϊόν της εργατικής αντίστασης το ’60 και το ’70, ως «εξέγερση μέσα στο κοινωνικό συμβόλαιο», στο New Deal, ως «αγώνες του Μαρξ και όχι του Πολυάνι» β) Αφήνει ανοιχτό το περιθώριο να ερμηνευτεί η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση οικονομίστικα, ως «απόρροια των ατσαλένιων οικονομικών νόμων». Τα δύο παραπάνω συμπεράσματα έχουν να κάνουν με μια αδυναμία της βάσης δεδομένων της Silver και αυτή είναι η…


Η υποτίμηση των «αθόρυβων» αντιστάσεων και των «άμισθων» κινημάτων
στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα

Πως «ξέσπασε» η σημερινή κρίση; Πως οδηγούμαστε όλο και περισσότερο στην ύφεση; Φταίνε οι κερδοσκόποι της ελεύθερης αγοράς; Φταίνε οι πολιτικοί που επέτρεψαν την απορρύθμιση της (χρηματοπιστωτικής) αγοράς; Είναι μήπως οι «ατσαλένιοι νόμοι» της οικονομίας που οδήγησαν στην κρίση, οι «δομικές αντιφάσεις του καπιταλισμού»; Ή μήπως η κρίση είναι απόρροια της ταξικής πάλης - για την ακρίβεια, της εργατική αντίστασης που υπάρχει ακόμα και σήμερα με μη-συνηθισμένες μορφές;

Εδώ μπαίνουμε -μέσα από το Forces of Labor- στο ξεπέρασμα του. Στο βιβλίο, και ειδικά στο Παράρτημα, δίνεται ο (πραγματικά πολύ πιο δύσκολος απ’ όσο νομίζουμε) ορισμός της εργατικής αναταραχής. Εκεί επισημαίνεται ότι η βάση δεδομένων στηρίχτηκε σε αγώνες της μισθωτής εργασίας (και όχι φοιτητικούς, αγροτικούς, οικολογικούς αγώνες κτλ.) που ήταν:
α) παρατηρήσιμοι αγώνες, που ήταν δηλαδή συνειδητές, ανοιχτές, δημόσιες πράξεις αντίστασης ή β) πράξεις «κρυμμένης» αντίστασης που ήταν όμως πολύ διαδεδομένες, συλλογικές πράξεις που «έπιασαν» οι εφημερίδες (π.χ. μαζικές απουσίες από τη δουλειά στις Σοβιετικές επιχειρήσεις το ’70 και το ’80). Στο Παράρτημα αναφέρονται και άλλες πράξεις «αντιφατικής» αντίστασης, πράξεις δηλαδή που μπορούν να ερμηνευθούν με δύο τρόπους: κάποια στιγμή μπορεί να είναι αντίσταση στη μισθωτή συνθήκη, κάποιες φορές προσαρμογή στη δυσάρεστη θέση να είσαι εμπόρευμα π.χ. χρήση αλκοόλ. Μια τέτοια «αντιφατική» πράξη, το δανεισμό, θα τον δούμε παρακάτω. Γενικά, μπορούμε να θεωρήσουμε -αν σκεφτούμε ότι η βάση δεδομένων της Silver στηρίχτηκε σε εφημερίδες- ότι οι πράξεις «κρυμμένης» ή «παθητικής» ή «αθόρυβης» αντίστασης είναι υποτιμημένες σε όσα μας παρουσιάζει η συγγραφέας. Αυτές οι πράξεις όμως -σε συνδυασμό με ένα πλήθος ανοιχτών αγώνων (συνήθως αμυντικών, πιο σπάνια επιθετικών) από το ’80 και μετά, μπορούν να μας εξηγήσουν τη σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση. Συγκεκριμένα:

Α) Ως προς τους ανοιχτούς αγώνες. Μετά το ’60 πολλαπλασιάστηκαν οι πράξεις αντίστασης που είχαν να κάνουν με το φοιτητικό, οικολογικό, γυναικείο κίνημα κτλ. και οι οποίες είχαν ταξικό περιεχόμενο αν και έγιναν από «άμισθα» κοινωνικά κομμάτια. Η ταξική μάχη μεταφέρθηκε δηλαδή και σε πεδία έξω από την άμεση παραγωγή. Η βάση δεδομένων της Silver δεν «πιάνει» αυτούς τους αγώνες –που πολλοί συνεχίστηκαν και μετά το ’80 και γίνονται μέχρι και σήμερα (σκεφτείτε λίγο τους αγώνες που βλέπουμε στην Ελλάδα, από το φοιτητικό κίνημα ως τις μάχες των ΧΥΤΑ). Έτσι, η «νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση» του ’80 μπορεί να ερμηνευθεί από τη Silver σαν κάτι που προήλθε «από τα πάνω». Επίσης, η Silver δεν «πιάνει» ένα πλήθος αγώνων από αυτό-απασχολούμενους αγρότες που μέχρι σήμερα εναντιώνονται σφοδρά στην προλεταριοποίηση τους. Αυτοί οι (αμυντικοί συνήθως) αγώνες αναπτύχθηκαν πολύ το ’80 και το ’90, ιδιαίτερα στον παγκόσμιο Νότο. Η σημασία αυτών των αγώνων π.χ. στην πρόσφατη κρίση (άνοδο) των τιμών των τροφίμων, είναι πάρα πολύ μεγάλη, όπως αναλυτικά δείχνει ο George Caffentzis σε πρόσφατο άρθρο του που μεταφράστηκε στα ελληνικά (δες http://mutantjazs.blogspot.com/2008/10/blog-post_05.html ).
Τέλος, υπάρχουν (ακόμα) επιθετικοί αγώνες των μισθωτών εργατών (πέρα από το πλήθος αμυντικών αγώνων που όλοι βλέπουμε π.χ. ενάντια στις «ιδιωτικοποιήσεις»). Όμως πολλοί από αυτούς τους επιθετικούς αγώνες γίνονται σε «μακρινά» μέρη και σπάνια φτάνουν στο πεδίο ενημέρωσης μας για να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε το τι συμβαίνει. Επιγραμματικά αναφέρουμε τις 30.000 διαδηλώσεις (!) που καταγράφηκαν επίσημα στην Κίνα το 2000 (πηγή: το βιβλίο της Silver), όπως και τους πολύ σημαντικούς αγώνες των μεταναστών εργατών στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια που ανάγκασαν μέχρι και τη «λευκή» αμερικάνικη ομοσπονδία εργασίας, την AFL-CIO, να δεχτεί τους μετανάστες εργάτες στους κόλπους της και να τους στηρίξει (κάτι που δεν έκανε στις αρχές του 20ου αιώνα και που ήταν ένας βασικός λόγος για την εμφάνιση των ριζοσπαστών Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου-IWW, των Wobblies!!).

Β) Ως προς τις «κρυμμένες», «αθόρυβες» και «αντιφατικές» αντιστάσεις. Αυτές υπάρχουν και παίρνουν μορφές που συνήθως δεν τις κατονομάζουμε ως «αντίσταση».

Παραδείγματα από τον αναπτυγμένο κόσμο:
1) Σκόπιμη εναλλαγή στις εργασίες (workers’ turnover): η κινητικότητα προωθήθηκε από το κεφάλαιο αλλά χρησιμοποιείται και από πολλούς εργαζόμενους ως αντίδραση σε κακές εργασιακές συνθήκες, ως πράξη άρνησης στην υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου. Η Silver μιλά και αυτή για τη σημασία του turnover ως προσπάθεια αντίστασης στην προλεταριακή συνθήκη. Αυτή η εναλλαγή σημαίνει…

2) Μειωμένη εργασιακή ηθική και μειωμένη παραγωγικότητα. Μπορεί οι αστοί οικονομολόγοι να μιλούν για αυξημένη παραγωγικότητα αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν ισχύουν τα «ευχολόγια» τους[1]. Η παραγωγικότητα και τα αυξημένα ποσοστά κέρδους παραμένουν συνεχώς ένα επίδικο ζήτημα για το κεφάλαιο από το ’70 και μετά. Και συγκεκριμένα:
α) η παραγωγικότητα. Παρακάτω ακολουθεί ένας ενδεικτικός πίνακας για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Δείχνει τις μεταβολές στην παραγωγικότητα της εργασίας από το 1961 ως το 2005. Προσέξτε την «κάθοδο» της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ευρώπη των 15 από το ’70 και μετά. Η ανοδική τροχιά της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ελλάδα (από το ’96 και μετά) οφείλεται κυρίως στην αύξηση των επενδύσεων μηχανολογικού εξοπλισμού, που είναι η μεγαλύτερη σε ρυθμό αύξηση από κάθε άλλη χώρα στην ΕΕ. (Πηγή των στοιχείων και του πίνακα: «Συσσώρευση και κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, 1964-2004», Η.Ιωακείμογλου & Γ.Μηλιός, Περιοδικό Θέσεις, τ.91, Απρίλιος-Ιούνης 2005).


β) Η κερδοφορία. Η θέση ότι η κερδοφορία «έχει πρόβλημα» φαίνεται πολύ οξύμωρη, ειδικά στην Ελλάδα που βλέπουμε ρεκόρ-κερδών. Πρέπει να πούμε τα εξής: καταρχήν, ναι, υπάρχει κερδοφορία από το ’96 και μετά.στην Ελλάδα και μάλιστα μεγάλη, κερδοφορία που έφτασε τα επίπεδα του μέσου όρου της περιόδου 1961-1973 (και υπολείπεται μόνο την περίοδο 1969-1976. Πηγή: «Συσσώρευση και κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, 1964-2004», Η.Ιωακείμογλου & Γ.Μηλιός, Περιοδικό Θέσεις, τ.91, Απρίλιος-Ιούνης 2005). Και ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ και των κερδών τα τελευταία 12 χρόνια είναι πολύ μεγαλύτερος απ΄ ότι στην Ευρώπη π.χ. το ΑΕΠ αυξήθηκε με ρυθμό 4,1% το 2007 (ενώ στην EΕ με 2,6%) και τα κέρδη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο με ρυθμό 39% (ενώ στην Ευρώπη αυξήθηκαν με ρυθμό 8-10%. Πηγή: Ελευθεροτυπία, 1/4/2008). Υπάρχουν αυξημένα κέρδη λοιπόν. Για να δούμε όμως πιο προσεκτικά από πού προέρχονται αυτά τα κέρδη-ρεκόρ, π.χ. τα κέρδη του 2007: τα μισά κέρδη (5,7 δις. από τα 11,,3 δις.συνολικά) προέρχονται από το χρηματοπιστωτικό τομέα, από τους τόκους που κερδίζουν οι τράπεζες, από τις χρηματιστηριακές επενδύσεις που κάνουν κτλ. Αν εξαιρέσουμε τις τράπεζες, τα κέρδη μειώνονται περίπου στο μισό (5,6 δις) και ο ρυθμός αύξησης των κερδών μειώνεται στο 16,5%. Αν δε βγάλουμε εκτός παιχνιδιού τις εταιρείες που άμεσα ή έμμεσα ελέγχονται από το Κράτος (που έχουν κέρδη 2,8 δις) και πάμε στους ιδιώτες καπιταλιστές, τα κέρδη βρίσκονται στα 2,8 δις. Αυτά σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΧΕΠΕΥ Πήγασος. Ανάλογα αποτελέσματα δείχνει και η πανελλαδική έρευνα της STATBANK στις 17/6/2008 (www.statbank.net) για το 2007 που έγινε σε 1700 μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις: οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατά 8,8%, τα κέρδη κατά 15% και το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους διαμορφώθηκε σε 5,6%.
Τώρα: η ίδια έρευνα, όπως και άλλες π.χ. της ICAP, δείχνουν ότι τα κέρδη κατανέμονται σε ένα πλήθος μεγάλων επιχειρήσεων. Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων (ποσοστό 77,7%), δήλωσε στην εφορία φορολογητέα κέρδη μικρότερα από 22.010 ευρώ – το ετήσιο εισόδημα 2 μισθωτών που παίρνουν 14 μισθούς των 750 ευρώ!! (πηγή: Ημερησία, 22/8/2008). Αναμφίβολα υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή (για να δηλώνουν 3 στις 4 επιχειρήσεις τόσο μικρά κέρδη), αλλά όλες οι εκθέσεις δείχνουν εδώ και χρόνια ότι στην ουσία την κερδοφορία την «τραβούν» ορισμένοι συγκεκριμένοι «μεγάλοι παίχτες» σε κάθε παραγωγικό κλάδο. Όχι. Δεν μιλάμε εδώ για μια θεωρία μονοπωλίων. Απλά θέλουμε να πούμε ότι η μεγάλη κερδοφορία της Ελλάδας δεν αφορά την πλειοψηφία των επιχειρήσεων που «κοπιάζουν» να βγάλουν υπεραξία. Και μη ξεχνάμε ότι η σημερινή αυξημένη κερδοφορία στηρίζεται και σε φοροαπαλλακτικά μέτρα (όπως π.χ. η σταδιακή μείωση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων από 35% το 2004 σε 25% το 2007) και στη κερδοσκοπία στη βάση της αύξησης των τιμών (τροφίμων, πετρελαίου κτλ.).
Εν κατακλείδι: η «αυξημένη κερδοφορία» είναι γεγονός (τουλάχιστον για την Ελλάδα), αλλά στηρίζεται και σε παράγοντες (χρηματοπιστωτικό σύστημα, φοροαπαλλαγές, κερδοσκοπία στις τιμές) που φανερώνουν ότι ο «βαθμός εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής τάξης» δεν είναι ικανοποιητικός, ότι υπάρχει μια κρίση: κρίση υπερσυσσώρευσης θα την έλεγαν οι παραδοσιακοί μαρξιστές, κρίση στο ότι υπάρχουν (χρηματικά) κεφάλαια που δεν υπεραξιώνονται αρκετά και πρέπει να εκκαθαριστούν. Κρίση στο βαθμό εκμεταλλευσιμότητας της εργατικής τάξης, θα την λέγαμε εμείς, κρίση λόγω (συνειδητής ή ασυνείδητης, δημόσιας ή αθόρυβης) απροθυμίας των εργατών να υποτιμήσουν τη ζωή τους και άλλο, κρίση που αναγκάζει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να δανείζει συνεχώς στις επιχειρήσεις και να προσδοκά την «ικανοποιητική αξιοποίηση» της εργασίας (και απόδοση των δανεικών) στο μέλλον (και όχι στο παρόν)…
Πάμε τώρα λοιπόν σε μια τρίτη πράξη «αντιφατικής» και «αθόρυβης» αντίστασης…

3) Αντικατάσταση του μισθού/δημόσιων παροχών με δάνεια. Προωθήθηκε «από τα πάνω» για να ατομικοποιηθούν και να πειθαρχήσουν περισσότερο οι εργάτες, να γίνουν δηλαδή πιο παραγωγικοί («Ποια απεργία; Πρέπει να δουλέψω για να ξεπληρώσω το σπίτι»), αλλά χρησιμοποιείται πια και «από τα κάτω»: «δεν μπορώ να ζήσω όπως ζούσα, ε θα δανειστώ και θα δούμε πως και πότε θα τα επιστρέψω». Δηλαδή μπορεί το Κράτος Πρόνοιας να υποχώρησε και να φαίνεται μια υποτίμηση του εισοδήματος, αλλά αυτό δεν ίσχυσε για όλους τους εργαζομένους και κυρίως για αυτούς που είχαν τις ελάχιστες προϋποθέσεις για δανεισμό π.χ. μια δουλειά (και όπως μας φανερώνουν και τα δάνεια που δίνονταν στις ΗΠΑ, τελικά πολλοί μπορούσαν να έχουν πρόσβαση!!). Ο νεοφιλευλεθερισμός δεν σήμανε δηλαδή την κατακόρυφη πτώση των δικαιωμάτων των εργατών της Δύσης. Δεν έγινε μια τόσο μεγάλη στροφή στο βιοτικό επίπεδο της Δύσης για να φτάσουμε σε προπολεμικά επίπεδα, σε επίπεδα του «πρώτου φιλελευθερισμού». Ο «δανεισμός» (από τις τράπεζες) αντικατέστησε το «εισόδημα» (από τον εργοδότη ή/και το Κράτος) για να στηριχτεί η (αναγκαία) ζήτηση/κατανάλωση. Ο δανεισμός προωθήθηκε για να «ατομικοποιήσει» τον εργάτη, αφού ο μισθός και η δημόσια/κοινωνική παροχή ήταν κάτι που τον ενοποιούσε σαν κοινωνικό υποκείμενο (όπως έδειξαν οι αγώνες του ’60-’70 και πιο πριν), αλλά αυτή η στρατηγική «έσκασε» σήμερα (με την αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ). Ο εργάτης αρνήθηκε (ή δεν μπόρεσε) να δουλεύει σαν πειθαρχημένος σκύλος για να ξεχρεώσει τα δάνεια. Έσκασε η στρατηγική της «φυγής» στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, η χρήση της «πολιτικής του χρήματος» για να ρυθμιστεί ο ταξικός ανταγωνισμός και η κερδοφορία. Το financial fix έχει και αυτό τα όρια του, δεν λύνει το πρόβλημα της «ανεπαρκούς» εκμεταλλευσιμότητας της παγκόσμιας εργατικής τάξης (και κυρίως των εργατικών τάξεων των δυτικών χωρών).

Δεν λέμε φυσικά ότι το κεφάλαιο «δεν κερδίζει» σήμερα και πόσο μάλλον πως δεν «ωρίμασε» στον 20ο αιώνα. Ωρίμασε και παραωρίμασε και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο διαχείρισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης (δεν διστάζει π.χ. να εθνικοποιήσει τράπεζες αν είναι αναγκαίο), φαίνεται από το ότι χρησιμοποιεί πιο-γρήγορα-και-εύκολα, συνδυασμένα, όλα τα όπλα του: μεταφορά της παραγωγής + τεχνολογική αναδιάρθρωση + καινοτομία/μεταπήδηση σε νέα προϊόντα + «φυγή» στο χρήμα + χάραξη πολλαπλών διαιρέσεων μέσα στους εργαζόμενους + πιο συστηματικό έλεγχος της ροής μετανάστευσης + πιο επιλεκτική χρήση του κορπορατισμού/ενσωμάτωσης και της καταστολής.
Το ότι όμως το κεφάλαιο είναι αναγκασμένο να κινείται πιο συνδυασμένα και πιο «προσεκτικά», με έμφαση στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, φανερώνει και την αδυναμία του: καμιά στρατηγική του μεμονωμένα δεν του εξασφάλισε την «εργασιακή ειρήνη», όλες οι στρατηγικές του έχουν όρια. Και αυτό δείχνει τελικά και η χρηματοπιστωτική κρίση, η κρίση στην πιο σημαντική ίσως στρατηγική του ως σήμερα, στη «φυγή» από την παραγωγή, στη «μετάλλαξη» των εργατών από μισθωτούς που διεκδικούνε (συλλογικό υποκείμενο) σε πειθαρχημένους δανειολήπτες (ατομικοποιημένα υποκείμενα που όμως ΜΑΖΙΚΑ δεν τα κατάφεραν να πειθαρχήσουν και να αποπληρώσουν τα δάνεια!).

Τέλος. Πολλοί λένε σήμερα ότι είναι ιστορική ευκαιρία για να ξεκινήσει μια αντεπίθεση της εργατικής τάξης. Από την «αθόρυβη» αντίσταση και τους αμυντικούς αγώνες να περάσει η εργατική τάξη σε ανοιχτούς, επιθετικούς αγώνες. Να αμφισβητήσει «τον σοσιαλισμό των αστών», να αμφισβητήσει τη «μοναδική διέξοδο» των δανείων, να αμφισβητήσει τη λογική των «ιδιωτικοποιήσεων», να προωθήσει με γνώμονα τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες τη δικιά της «αθέτηση του Συμφώνου Σταθερότητας» (που εισηγείται από-τα-πάνω η Κομισιόν για να δοθούν χρήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες). Σωστά όλα αυτά αλλά η ανασύνθεση της (παγκόσμιας ή ευρωπαϊκής ή τοπικής) εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει μόνο με διαπιστώσεις περί ιστορικών ευκαιριών, με φορμαλισμούς, με «νέα προγράμματα πάλης» που «ανταποκρίνονται στη συγκυρία». Είναι πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο το να γίνουν οι μισθωτοί εργάτες ξανά συλλογικό υποκείμενο επιθετικών αγώνων. Ας σκεφτούμε μόνο ότι στην Ελλάδα, με τη σφοδρή αναδιάρθρωση μέσα στο ’90, έχει δημιουργηθεί μια εργατική τάξη κατά βάση νέα: νέα σε πρόσωπα (μετανάστες, γυναίκες, νέοι εργαζόμενοι) και εμπειρίες αγώνα, η οποία δουλεύει σε ραγδαία αναπτυσσόμενους (και μεταλλασόμενους) κλάδους του τριτογενή τομέα που υπάρχει μικρή κληρονομιά αγώνων (πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, επισιτισμός-ψυχαγωγία, ταχυμεταφορές, χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες κ.α.). Μια τάξη που καλά-καλά δεν γνωρίζουμε, δηλαδή τις συμπεριφορές της, τις αντιστάσεις της, τα επίδικα ζητήματα που αναδεικνύει. Οι επιθετικοί αγώνες δηλαδή δεν θα «βγουν» τόσο απλά. Πόσο μάλλον που το κεφάλαιο θα χρησιμοποιήσει την κρίση και το κύμα ύφεσης εις βάρος των εργατών. Δεν είναι μόνο οι απολύσεις που ήδη ανακοινώνονται, η αύξηση της ανεργίας, οι πιέσεις στην αγορά εργασίας. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως θα επιδιωχτεί οι φορολογούμενοι να πληρώσουν τα «σπασμένα» των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Το κεφάλαιο θα προχωρήσει παραπέρα. Θα ξεδιαλύνει με τους «αντιπαραγωγικούς», «μικρούς παίχτες» (ήδη π.χ. η Πειραιώς κινήθηκε να εξαγοράσει την τράπεζα Proton -τελικά δεν συνέβη- και η MIG του Βγενόπουλου κινείται επιθετικά) και κυρίως θα προσπαθήσει να κάνει πιο υποτακτικούς και παραγωγικούς εκείνους τους εργάτες που απειλείται η δουλειά τους, ο μισθός τους, και η πρόσβαση τους σε δάνεια, στο «ιδιωτικοποιημένο Κράτος Πρόνοιας»: θα επιτεθεί δηλαδή και στα άλλα «2/3 της κοινωνίας», στους «μη-αποκλεισμένους», σε αυτούς που ακόμα δεν έχουν υποταχθεί όσο πρέπει. Θα επιδιώξει μια νέα αφοσίωση, μια νέα, μεγαλύτερη καθυπόταξη.

Αντιγράφουμε από το οικονομικό ένθετο της Καθημερινής στις 19/10, από το άρθρο «Κρίσιμος ο ρόλος των μάνατζερ σε περιόδους κρίσης»: Ετσι, αυτές τις μέρες έχουν «ανάψει οι κονδυλοφόροι» των ειδικών του μάνατζμεντ με άρθρα και συμβουλές για το ρόλο των μάνατζερ και των επικεφαλής ομάδων εργαζομένων, ώστε όχι μόνο να υποστηρίξουν το ηθικό των εργαζομένων τους –για να μην πέσει πιο χαμηλά– αλλά, σε τελευταία ανάλυση, να χρησιμοποιήσουν την κρίση αυτή σαν ευκαιρία για να τους συσπειρώσουν και να τους ενσταλάξουν τα γονίδια της συλλογικής ευθύνης απέναντι στην ευημερία της επιχείρησης. Αναβαθμίζοντας έτσι και το επίπεδο της αφοσίωσής τους προς αυτήν. Ακόμη και να τους δώσουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι είναι σε θέση να ανακαλύψουν ευκαιρίες προς όφελος και για την ανάκαμψη της επιχείρησής τους.

Ο νεοφιλελευθερισμός θα ωριμάσει, και ας πάρει το εύηχο όνομα του «νεοκεϋνσιανισμού».…



Για επικοινωνία στη βάση αυτού του άρθρου, στείλτε e-mail στο mr_sun_light@yahoo.com


[1] Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Κλίντον μιλούσε για μια «Νέα Οικονομία» που είναι πολύ παραγωγική. Αλλά δεν λέγεται πουθενά το ότι άλλαξε τη μέτρηση της παραγωγικότητας στον ηγετικό κλάδο των Η/Υ στις ΗΠΑ μέσα στο ’90. Άρχισε να λαμβάνει υπόψη, όχι πόσοι υπολογιστές παράγονται ανά ώρα, αλλά πόση υπολογιστική ισχύς παραγόταν (που αυξανόταν λόγω των νέων επεξεργαστών). Έτσι ξαφνικά η παραγωγικότητα στην πληροφορική έκανε «άλματα», όλοι καυχιόνταν για τη «μεγάλη παραγωγικότητα», και μια ωραία «φούσκα» έσκασε το 2000 στις ΗΠΑ (κρίση dotcom στις μετοχές πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών). Αυτή η ανάλυση της «φούσκας της παραγωγικότητας», τουλάχιστον στις ΗΠΑ, γίνεται στο πολύ χρήσιμο άρθρο (για να καταλάβουμε τη σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση αλλά και το πως λειτουργεί σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα) «Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία είναι πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη με άλλα μέσα», Τα Παιδιά της Γαλαρίας, τεύχος 12-13, Μάρτιος 2007. Δυστυχώς το εν λόγω περιοδικό δεν διατίθεται ηλεκτρονικά.


Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ ή και γενικότερα. Εάν οι φορείς των κειμένων δεν επιθυμούν τη δημοσίευση τους στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορούν να απευθυνθούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή.

23/10/08

Μαφιόζικη επίθεση δέχτηκε ο δημοσιογράφος Μάκης Νοδάρος

Θύμα μαφιόζικης επίθεσης από μπράβους έπεσε σήμερα το πρωί ο δημοσιογράφος Μάκης Νοδάρος, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια έξω από το σπίτι του στην Ηλεία! Οι δράστες τον χτύπησαν στο πρόσωπο, το σώμα και τα χέρια, ενώ του έκλεψαν και το κινητό! Η τραμπούκικη αυτή επίθεση που δέχτηκε ο συνάδελφος δεν είναι η πρώτη, ενώ στο παρελθόν “άγνωστοι” είχαν φθάσει στο σημείο να προβούν σε δολιοφθορά στο μηχανάκι του, με συνέπεια να χάσει τον έλεγχο του και από θαύμα να γλιτώσει ένα σοβαρότερο ατύχημα.

Ο Μ. Νοδάρος, που εργάζεται στην “Ελευθεροτυπία και στον ρ/δ σταθμό “Ιόνιον FM”, έχει αποκαλύψει ουκ ολίγες υποθέσεις με κρατικές αυθαιρεσίες (βλ. Ζαχάρω), καθώς και παράνομα κυκλώματα παντός είδους (μαστροπεία, διακίνηση γυναικών και μεταναστών, ναρκωτικά, κλπ) που δρουν στην Ηλεία, στα περισσότερα εκ των οποίων υπήρχε άμεση συνέργεια και συμμετοχή “μπουμπουκιών” της ΕΛ.ΑΣ. Αυτό και μόνο μας κάνει απαισιόδοξους για τον εντοπισμό των ηθικών και φυσικών αυτουργών, όπως και για τη “σε βάθος έρευνα” της υπόθεσης, όπως θα υποσχεθούν τα εισαγγελικά και αστυνομικά όργανα....

Ως Νέοι Εργαζόμενοι εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και την ευχή να αναρρώσει γρήγορα.

Απόλυση συντάκτη γιατί έκανε στάση εργασίας!!!

Σύμφωνα με επιστήμονες οι ψυχικές ασθένειες θα αυξηθούν κατακόρυφα το επόμενο διάστημα λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα αφεντικά όντας επιρρεπή σε ψυχοσωματικές ασθένειες πάνε να φορτώσουν σε εμάς τους εργαζόμενους την κρίση πανικού που παθαίνουν βλέποντας τα κέρδη τους να κάνουν φτερά, υποστηρίζοντας, απ' ότι καταλαβαίνουμε από τα παραληρήματά τους, ότι δεν μπορούν να καταλάβουν την άρνησή μας να δουλεύουμε 65 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα, όπως και την "εμμονή" μας σε "παρωχημένους" όρους όπως εργοδοτικές εισφορές, ένσημα, συνδικαλιστικά δικαιώματα, απεργία, στάση εργασίας.

Ένα τέτοιο αφεντικάνικο παραλήρημα βίωσε στο πετσί του ο συνάδελφος και σύντροφος Θανάσης Κάππος, εξαιτίας της συμμετοχής του σε στάση εργασίας της ΕΣΗΕΑ, ένα κατοχυρωμένο συνδικαλιστικό δικαίωμα η άσκηση του οποίου οδήγησε στην απόλυση του από την εκδοτική επιχείρηση συμφερόντων Π. Μαυρίκου. Επαναλαμβάνουμε για να μην πάθουμε ανοσία στο άκουσμα τέτοιων συμπεριφορών από τα αφεντικά: Απολύθηκε γιατί άσκησε ένα αναφαίρετο συνδικαλιστικό του δικαίωμα.

Με αφορμή την απόλυση του επειδή συνδικαλίστηκε ο συνάδελφος ενημερώθηκε επιπλέον ότι τα ένσημα που δικαιούται ποτέ δεν είχαν μπει το ταμείο στο οποίο υποτίθεται ότι ήταν ασφαλισμένος, με αποτέλεσμα, πέρα από την πετσοκομμένη αποζημίωση που έδωσε αγώνα για να αποσπάσει, να μην δικαιούται επίδομα ανεργίας. Με επιστολή του προς την ΕΣΗΕΑ φροντίζει ταυτόχρονα να μας ενημερώσει για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούσαν στο συγκεκριμένο μαγαζί. Τα γνωστά και συνηθισμένα δηλαδή για το "δημοσιογραφικό λειτούργημα", όπου βασιλεύει η μαύρη εργασία , η απλήρωτη υπερωρία και η εργοδοτική αυθαιρεσία.

Τον αφήνουμε όμως να τα περιγράψει καλύτερα αυτός. Εμείς δεν έχουμε τίποτα να του πούμε, αφού τα λέμε έτσι κι αλλιώς συχνά στους ταξικούς αγώνες. Μπορούμε μόνο να υποσχεθούμε γενικά προς κάθε είδους αφεντικά:

ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ



ιδού η επιστολή:

Καταγγελία της απόλυσής μου, «διότι συνδικαλίζω το ‘Προσωπικό’» και «συμμετείχα σε στάση εργασίας της Ε.Σ.Η.Ε.Α.».

Προς το Δ.Σ. της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών

Συνάδελφοι, σας ενημερώνω ότι:



Σήμερα Τετάρτη 21 Οκτώβρη, πρόκειται να κατέβω στον τόπο της Εργασίας μου (στον 1ο όροφο Μεγ. ΤΑΝΠΥ- ακτή Μιαούλη 17-19 στον Πειραιά) για να παραλάβω το έντυπο της απόλυσής μου από την εκδοτική επιχείρηση συμφερόντων Π. Μαυρίκου και την, προφανέστατα ακρωτηριασμένη αποζημίωσή μου. Αυτή, όχι μόνο θα είναι πολύ κατώτερη, όπως και η μισθοδοσία μου, από τα προβλεπόμενα της Σ. Σ. Εργασίας, αλλά- επίσης, όπως και ο μισθός μου- δεν θα περιλαμβάνει τα αναλογούντα από την πρόσθετη, 6η ημέρα εργασίας (Σάββατα) που προσερχόμουν στη δουλειά, ανελλιπώς.



Επίσης, δεδομένου ότι στη «μισθοδοσία» μου υφίσταντο, μεν, κρατήσεις Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. αλλά ουδέποτε αποδόθηκαν, όπως ποτέ δεν δηλώθηκα ούτε εγώ ούτε άλλοι Συνάδελφοι στο ταμείο μας, δεν θα δικαιούμαι καν επίδομα ανεργίας!..

Την περασμένη Δευτέρα, λοιπόν, το μεσημέρι κορυφώθηκε η εργοδοτική αυθαιρεσία του Π. Μαυρίκου φερόμενου νομικά ως, τωρινού ιδιοκτήτη των τίτλων εφημερίδων «Ακρόπολις», «24 Ώρες», «Επικαιρότητα», τις οποίες και εκδίδει καθημερινά.



Σε αυτές (...ο πολυθεσίτης) απασχολούμαι κοπιωδώς, μαζί με μικρό αριθμό Συναδέλφων, ως Εσωτερικός Συντάκτης Ύλης, με σχέση εξηρτημένης εργασίας προσληφθέντος Δημοσιογράφου πλήρους απασχόλησης- με πενθήμερο κατά την υπογραφείσα σύμβαση- εξαήμερο, όμως ανά εβδομάδα, κατά τις απαιτήσεις της εργοδότριας επιχείρησης.



Κατά διαστήματα, είτε αναπληρώνοντας αδειούχους Συναδέλφους, είτε κατά εντολές της εργοδοσίας, εργαζόμουν (...ακόμη πιο πολυθεσίτικα), επιπρόσθετα και ως εσωτερικός συντάκτης της επίσης καθημερινής «οικονομικής» εφημερίδας συμφερόντων Μαυρίκου «The Economy Journal», την «αθλητική» καθημερινή «Αθλητικός Τύπος», «ένθετα», «αφιερώματα» και λοιπές, εβδομαδιαίες «εφημερίδες».

Επακριβώς, τη Δευτέρα, κατά την προσέλευσή μου, ο εργοδότης Π. Μαυρίκος, ολοκλήρωσε με υβριστικότατο τρόπο, προφορικά, την απόλυσή μου, που είχε «ανασταλεί», (μου ζητήθηκε να αποχωρήσω προσωρινά, με «άδεια», η οποία έληξε εκείνη τη μέρα), μετά την εκτόξευσή της από τον ίδιο, την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου, οπότε όταν, μετά την ολιγόωρη Στάση Εργασίας της Ε.Σ.Η.Ε.Α., με...πρωτοαπέλυσε διότι:

  • «Κάνεις στάσεις εργασίας».
  • «Συνδικαλίζεσαι».
  • «Συνδικαλίζεις και ξεσηκώνεις το προσωπικό ‘μου’».
  • «Αποτελείς ‘κίνδυνο’ για την εταιρία».
  • «Σηκώνεις...πανό εδώ μέσα» και λοιπά, που εντάσσονται στο κλινικό πεδίο του παραληρήματος.

Το «ρεπορτάζ» και το υπόβαθρο:



Πέρα από το γεγονός ότι η μισθοδοσία που μου επέβαλε η συγκεκριμένη εργοδοσία, με κατατάσσει στην...ώριμη πλέον γενιά των Εργαζομένων, με πολλαπλή Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση και Μεταπτυχιακό- πλην των 800 Ευρώ (αποδοχές χαμηλότατες συγκριτικά με της Σ.Σ.Ε., πολύ περισσότερο μάλιστα 6ήμερης απασχόλησης, της οποίας οι αποζημιώσεις Σαββάτων ουδέποτε αποδόθηκαν)...



Ο Π. Μαυρίκος, κατά διαστήματα τους τελευταίους μήνες, μου προέβαλε την παράλογη απαίτηση, να ξεκινώ την Επιμέλεια- Σύνταξη ειδησεογραφικών και όχι «ύλης ψυγείου» σελίδων των Καθημερινών Εφημερίδων (του), «όπως όλοι στις 10:00 το πρωί». Αυτό, με συγκεκριμένο ως προς την έναρξή του «ωράριο» και μάλιστα με έμμεσο εξαναγκασμό- ειδικά όταν αντικαθιστώντας Συνάδελφο σε άδεια έπρεπε να «κλείνω» και σελίδες της «Αθλητικής» εφημερίδας (του), τον επονομαζόμενο «Αθλητικό Τύπο», να διαπράττω λογοκλοπή εργασίας άλλων Συναδέλφων, από σάιτ, πόρταλς κλπ.

Του αντέτεινα ήρεμα και κάθετα:

  • Ωράριο έχουν μόνο συγκεκριμένες κατηγορίες Συναδέλφων- Δημοσιογράφων και στις εφημερίδες οι Εσωτερικοί Συντάκτες. Η απαίτησή του, όπως και η μορφή εργασίας που παρέχω, με κατατάσσουν, ουσιαστικά κατά παραδοχή του ιδίου, σε αυτούς, που όμως έχουν και διαφορετική κατάταξη αποδοχών στις Σ.Σ.Ε.
  • Ότι γνωρίζει πολύ καλά πως πέρα από πλήρη (εσωτερική) απασχόληση, εργάζομαι καθ’ υπέρβαση κάθε ωραρίου, εφ’ όσον πηγαίνω το μεσημέρι, έχοντας μάλιστα ήδη συγκεντρώσει και φέρνοντας σε ψηφιακή μορφή, υπάρχον ειδησεογραφικό υλικό πολλών σελίδων, από νόμιμες και μόνο πηγές, εργάζομαι, στη συνέχεια σκληρά στο γραφείο και φεύγω αργά το βράδυ, αφού είμαι τις νυχτερινές ώρες ο μόνος εναπομείνας έμπειρος Συντάκτης, ώστε να είναι δυνατή, μαζί με τους υπερφορτωμένους εργασιακά Συναδέλφους του ατελιέ, η διασταύρωση της ύλης των σελίδων, πριν σταλούν στο πιεστήριο. Του εξήγησα ότι δεν μπορώ να παρίσταμαι από το πρωί, ως αργά το βράδυ, πολύ περισσότερο αφού δεν πληρώνονται υπερωρίες σε κανέναν εργαζόμενο στην επιχείρησή του.
  • Ότι έχω έλθει πράγματι αρκετές φορές πρωί, αλλά εφόσον ο αριθμός των Η/Υ ήταν όλο το καλοκαίρι και τον περισσότερο Σεπτέμβρη, κατά πολύ μικρότερος των Συντακτών, δε μπορούσα ούτε να σήκωνα Συναδέλφους από τη θέση τους, ακυρώνοντας την εργασία τους, ούτε να περιμένω 3 και 4 νεκρές ώρες....λύνοντας σταυρόλεξα, βρίσκοντας ελεύθερο Η/Υ, μετά τις 5:30- 6:00 το απόγευμα και τελειώνοντας με την ψυχή στο στόμα, ύλη πλήθους σελίδων στις 10:30 το βράδυ, για να προλάβουμε τα στενά όρια του πιεστηρίου.
  • Ότι ως Συντάκτης Καθημερινών Εφημερίδων, δε μπορώ να τις «γεμίζω», με προχθεσινές ειδήσεις, τις κατά συντριπτική πλειοψηφία υπερτερούσες και παρεχόμενες από τις νόμιμες πηγές (ΑΠΕ, sites Υπουργείων, Οργανισμών, Φορέων κλπ) τις πρωινές ώρες.
  • Ότι ποτέ δεν θα «δημοσιογραφήσω» με λογοκλοπή ούτε θα συνεργήσω σε κάτι τέτοιο.
  • Παρενθετικά: Με ακέραια την ευθύνη που φέρει Δημοσιογράφος, με Πανεπιστημιακές Σπουδές Ε.Μ.Μ.Ε., Μέλος της ΕΣΗΕΑ (και πρ. εκλεγμένο Μέλους του Σημαντικότατου Οργάνου του Μικτού Συμβουλίου), ενημέρωσα και τους νεότερους Συναδέλφους μου για το τί σημαίνει λογοκλοπή, τί συνέπειες επιφέρει και τους παρακινούσα συνεχώς, παρά την πίεση της εργοδοσίας και τις πραγματικές συνθήκες (παιδιά, που όλη τη μέρα η μόνη τους επαφή με τον «έξω κόσμο» για τον οποίο πρέπει να καταγράψουν γεγονότα, «γεμίζοντας» 8 και 10 συχνά σελίδες μεγάλου μεγέθους τη μέρα, αποτελεί το pc τους) να μην «συμμορφώνονται». Πράγματι, παρότι η καθημερινή ανάγκη και η εργασιακή τους ανασφάλεια συγκρούονταν με την φιλοτιμία, στο πλείστο προτίμησαν ουσιαστική ασκητική φιλοτίμου και αποφυγής λογοκλοπών.

Κατόπιν αυτών, ο Π. Μαυρίκος, εκδικητικά προς εμένα, αλλά παίρνοντας αμπάριζα όλο το προσωπικό, έδωσε εντολή να τηρείται βιβλίο....παρουσιών, με ώρα προσέλευσης και αποχώρησης στη δουλειά, όλων, που θα το υπογράφουν.

Δήλωσα ότι εγώ «τέτοιο βιβλίο δεν υπογράφω, ενώ και η Ένωση Συντακτών (με πολλαπλές αποφάσεις της) αρνείται τέτοιες μεθόδους»- έτσι και έπραξα.

Πάντως, οι παρουσίες μου καταγράφονταν, με πιστοποίηση σφραγίδας και υπογραφών της επιχείρησης- βεβαιώνοντας ουσιαστικά η ίδια, ότι πράγματι ολοκλήρωνα ωράριο πλήρους εσωτερικής απασχόλησης καθημερινά και τα Σάββατα.

Πολύ αργότερα, ο Π. Μαυρίκος μάλλον συνειδητοποιώντας τί απεδείκνυε (πχ. υπερωρίες προσωπικού, full time απασχόληση- και- για ανθρώπους, που υποχρεώθηκαν σε υπογραφή συμβάσεων ημιαπασχόλησης κλπ.) το απέσυρε.

Επιπλέον:

Σταθερά ρωτούσα τον εργοδότη για τη μορφή και τα ταμεία της Ασφάλισής μου.

Από την αρχική συνεννόηση για ανάληψη εργασίας, κατέστησα στον Π. Μαυρίκο απόλυτο ότι δεν θα ξεκινούσα, άν η δουλειά μου ήταν «μαύρη» ή «μπλοκάκι» και ότι οι φυσικοί μου ασφαλιστικοί φορείς είναι το Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. και ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π.

Ο Π. Μαυρίκος, ισχυρίστηκε αρχικά πως «ασφαλίζομαι από την πρώτη ημέρα», άν και έδειξε κάποια (ανεξήγητη τότε, εξηγήσιμη αργότερα...) αντίρρηση για τα ανωτέρω Ταμεία.

Στις επόμενες «οχλήσεις» μου, με διαβεβαίωνε «Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.», ενώ όταν περίπου δύο- δυόμισι μήνες μετά την έναρξη (πρώτο 10ήμερο Απρίλη ’08) της απασχόλησής μου, μου ζητήθηκε «απογραφικό» για να συμπληρωθούν τα στοιχεία μου στην ...επιτέλους σύμβαση εργασίας που θα υπέγραφα, υπογράμμισα στα αντίστοιχα πεδία τους Α.Μ. των Φυσικών μου Ταμείων και τα 8,5 έως τότε έτη (αναγνωρισμένης στο Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.) Δημοσιογραφικής μου προϋπηρεσίας.

Εφησύχασα από τις διαβεβαιώσεις Μαυρίκου, και το ότι στις αποδείξεις πληρωμής (αντίγραφο δεν μου παρέχονταν) αναγράφονταν συγκεκριμένες κρατήσεις, πέραν του φόρου, για το Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ., που αφαιρούνταν από τις μικτές αποδοχές μου, ώστε να μένουν καθαρά τα 800 Ευρώ που λαμβάνω.

Έτσι, σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία με το Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. με έκπληξη έμαθα ότι:

  • Η εργοδότρια επιχείρηση δεν με έχει ασφαλίσει (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στο σκέλος Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π., το οποίο από μηνών δε μου παρέχει πια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).
  • Κανένας Συνάδελφος Δημοσιογράφος ή Υπάλληλος, άλλων αρμοδιοτήτων προσωπικού ημερήσιων εφημερίδων, στην ίδια επιχείρηση δεν έχει δηλωθεί- ασφαλιστεί εκεί. Αυτό, παρότι, στις καταστάσεις πληρωμών των περισσοτέρων, σημειώνονται κρατήσεις για το συγκεκριμένο ταμείο.
  • Οι διαδοχικές (και νομικά διάδοχες- νέες εργοδότριες) επιχειρήσεις Τύπου που διευθύνει εκδίδοντας τα διάφορα ημερήσια και εβδομαδιαία έντυπά του ο Π. Μαυρίκος, ουδέποτε έχουν δηλωθεί στο ταμείο και (...«φυσικά», παρεπόμενα) καμία κατάσταση Δημοσιογραφικού και λοιπού προσωπικού ημερησίων εφημερίδων, έχει ποτέ σταλεί.

Στις αρχές Οκτωβρίου, όταν κλήθηκα να παραλάβω τα 800 Ευρώ της μισθοδοσίας μου από τον Π. Μαυρίκο, προσωπικά (όπως και το λοιπό προσωπικό) διαπίστωσα ότι όπως και στη μισθοδοσία Σεπτεμβρίου, το έντυπο της «απόδειξης», συν και οι «αποδείξεις» (αν δεν κάνω λάθος) όλων, κατά πως συζητήθηκε εκτενώς μεταξύ των Συναδέλφων:

  • Εξακολουθούσαν να έχουν τις κρατήσεις, προς Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. που δεν αποδίδονταν.
  • Ανέφεραν τυπωμένα μειωμένα ποσά ακαθάριστων και καθαρών αποδοχών, από τους, μικρούς πλην, πραγματικά καταβαλλόμενους, μισθούς. Το τυπωμένο ποσό των καθαρών αποδοχών (στην περίπτωσή μου πια 600 Ευρώ) ήταν πρόχειρα διαγραμμένο με στυλό και δίπλα, με στυλό επίσης προχειροσημειωμένο το πραγματικό ποσό που αποδίδονταν ( 800 Ευρώ).
  • Σε Συνάδελφο Δημοσιογράφο, έγινε και μείωση πραγματικού μισθού.
  • Τα τυπωμένα, ψευδή ποσά αναλογικά μείωναν και τις ασφαλιστικές, φορολογικές κλπ. κρατήσεις, που έπρεπε να αποδοθούν σε Ταμεία, Εφορεία κλπ.
  • Στο τέλος πριν το σημείο της υπογραφής, όπως πολλούς μήνες πια, ήταν τυπωμένη υπό μορφή «υπεύθυνης δήλωσης» μια αθλιότητα του τύπου «....έχω εξοφληθεί πλήρως και ουδεμία απαίτηση έχω κλπκλπ...».

Όπως έκανα και τους προηγούμενους μήνες δεν υπέγραψα πριν διαγράψω, στην προκείμενη μπροστά του, αυτή τη «ρήτρα», αφήνοντας να διαφαίνεται μόνο η αποδοχή μου ότι έλαβα με κάθε επιφύλαξη το δοθέν ποσόν.

Αντέδρασε με εναλλαγή παραληρηματικών φράσεων, που προσιδιάζουν σε σύνδρομα καταδίωξης και προσπάθειες «προσέγγισης», του στυλ «ενώ εγώ το λέω παντού ότι είσαι εξαιρετικός Συντάκτης...η εργασία σου είναι καταπληκτική...εγώ προγραμματίζω να σε αναδείξω σε Διευθυντή και...εκδότη της ‘Ακρόπολης’...».

Το τελευταίο ως σχεδιασμός δεν αποκλείεται, διότι το συνηθίζει να εκθέτει στις ταυτότητες των εντύπων του, ακόμη και ως «Εκδότες», απλούς μισθοσυντήρητους εργαζομένους του, που εγκλωβίζονται ανάμεσα σε ψυχοφθόρα σύγκρουση μαζί του σε περίπτωση άρνησης και την πρόσκρουση στο (άγνωστό τους) Καταστατικό της ΕΣΗΕΑ, μα το χείριστο, την ανάληψη όλων των ποινικών και αστικών ευθυνών του «Εκδότη», σε περίπτωση που ασκηθεί οιοδήποτε ένδικο μέσο κατά των εφημερίδων που...εκδίδουν!

Του ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να δεχθώ «θέση» ούτε καν «αρχισυντάκτη» και άμεσα τον ρώτησα για τί γίνεται με το Ασφαλιστικό μου.

«Σε ασφάλισα στο ΙΚΑ όπως όλους» απάντησε, χωρίς να αναφερθεί σε ποιο υποκατάστημα, με τί καθεστώς, ως Δημοσιογράφο πλήρους απασχόλησης και μέλους της ΕΣΗΕΑ (Σ.Σ:. υποθέτω ότι το ΙΚΑ δεν θα το δέχονταν) ή ...ιδιωτικό υπάλληλο...ημιαπασχόλησης;;; Ούτε επίσης στο πώς εισφορές αποκλειστικά για το Τ.Σ.Π.Ε.ΣΑ.Θ., χωρίς αναφορά περί Ι.Κ.Α. ή οποιουδήποτε διαφορετικού Ταμείου, αποδίδονται αλλού- για να αποκλείσω άλλα βαρύτερης ποινικής τάξης ενδεχόμενα.

Αντέδρασα με τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία, τονίζοντας ότι έτσι με εξαναγκάζει να προχωρήσω σε καταγγελία στο Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.

Τις επόμενες ημέρες όξυνε συνεχώς τη συμπεριφορά του απέναντί μου. Τις κορύφωσε με προφορικές, μπροστά σε άλλους εργαζόμενους αποφάσεις απόλυσής μου, την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου, οπότε συμμετείχα στη στάση εργασίας της Ε.Σ.Η.Ε.Α. διότι «συμμετείχες...κάνεις στάσεις εργασίας, συνδικαλίζεσαι, συνδικαλίζεις το προσωπικό...σηκώνεις πανώ στην ‘επιχείρηση’, αποτελείς κίνδυνο για την επιχείρηση...» και άλλα που πλέον άγγιζαν το παραλήρημα.

Τα περί συνδικαλισμού, ομολογώ ότι ήταν εντός πραγματικότητας, εφ’ όσον ως μόνο μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. στο «μαγαζί» συζητούσα με τους Συναδέλφους, Αρχαιότερους και νεότερους, για τις αποδοχές όλων μας και τις τεράστιες διαφορές από τις Σ.Σ.Ε., το γεγονός ότι η επιχείρηση δεν ασφαλίζει κανέναν, παρά την παρακράτηση εισφορών, (και) στο Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. ως οφείλει, την κοινή διαπίστωση του κινδύνου ακόμη και στο ΙΚΑ να «ασφαλίζει» προσωπικό πλήρους απασχόλησης ως «μερικής» και «ωρομισθίων» κλπ. Τους επεσήμαινα τους δεοντολογικής και νομικής τάξης συνέπειες της εμφάνισης των ονομάτων τους στις «ταυτότητες» εφημερίδων, ως «Διευθυντών», «Εκδοτών» κλπ.

Μαζί δε με άλλους, παλιότερους Συναδέλφους, τους καταστήσαμε σαφές ότι ανέλαβαν εργασία με συγκεκριμένες ειδικότητες, που με κανένα τρόπο δεν περιλαμβάνουν βαριές χειρωνακτικές εργασίες, όπως η μεταφορά...επίπλων, μπάζων, σκουπιδιών, συνεισφορά στη δουλειά συνεργείου τεχνικών που επέκτειναν τα γραφεία, μεταφορά ή και...πώληση εφημερίδων(!) κλπ, τις οποίες με απειλές απόλυσης «διέταζε» ο Π. Μαυρίκος. Πλέον οι νεότεροι Συνάδελφοι- σες, απέχουν κάθετα από κάθε αλλότρια «ανάθεση»...έργου.

Επίσης, την παραμονή της απεργίας του Σωματείου μας της 1ης Οκτώβρη, ανέλαβα ό,τι αντιλαμβάνομαι ως υποχρέωση Ήθους, να ενημερώσω για αυτήν και το νόημά της τους Συναδέλφους και ειδικά τους μικρότερους, τονίζοντας ότι (...όχι και τόσο αυτονόητο για νέα παιδιά που δεν έχουν την εμπειρία και εργάζονται σε «μαγαζί» όπου ως «αυτονόητα» επιβάλλονται άλλα...) «Απεργία δε σημαίνει ‘λευκή απεργία’. Δεν συνεπάγεται πως ‘απλά’ δεν κυκλοφορούν εφημερίδες, δε μεταδίδονται ειδήσεις, από κανένα μέσο. Σημαίνει κανένας δεν έρχεται στη δουλειά αύριο, τα γραφεία μας θα αδειάσουν και καλό είναι να συμμετέχετε στην απεργιακή συγκέντρωση της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ και των Σωματείων των Συναδέλφων των άλλων κλάδων των ΜΜΕ».

Όλα αυτά, με την εσωτερική συντριβή, εκείνη την ώρα ότι καλούσα σε Απεργία και Συγκέντρωση για το Ασφαλιστικό νέα παιδιά...Ανασφάλιστα και, γενικά, Συναδέλφους, όλους ακάλυπτους από την Ε.Σ.Η.Ε.Α.

Για να το λήγω:

Την Τετάρτη της...πρώτης απόλυσης, ο Π. Μαυρίκος απαίτησε να φύγω από τον τόπο εργασίας. Αντέδρασα αναφέροντας ότι αυτό θα συμβεί μόνο αν μου κοινοποιήσει γραπτή απόλυση και ταυτόχρονα αποζημίωση. Στη συνέχεια μου ζήτησε να....φύγω με 10ήμερη άδεια «και, μετά, θα ειδοποιηθείς από την επιχείρηση».

Εφόσον καμία προφορική ή γραπτή ειδοποίηση μου παρασχέθηκε στο διάμεσο- και αξιοποίησα την άδειά μου στις εργασίες του Μεταπτυχιακού που ολοκληρώνω στο Παν. Αθήνας- με τη λήξη του 10ημέρου, επέστρεψα στο Χώρο Εργασίας μου, αντιλαμβανόμενος ότι η εργοδοσία θα «αξιοποιούσε» ακόμη και καθυστέρηση...μισής ώρας, ενώ επί πλέον θα μετέρχονταν κάθε μέσο ώστε είτε να με εξωθήσει σε παραίτηση, είτε να παρουσιάσει ενδεχόμενη απουσία μου ως «σιωπηρή παραίτηση».

Πράγματι, ο Π. Μαυρίκος έχει «αξιοποιήσει» το «όπλο» της «παραίτησης» σε αρκετούς παλαιότερους, αλλά και πρόσφατα εργαζομένους του, που ίσως δεν είχαν την αντοχή άμυνας σε μέτωπα που άνοιγε απέναντί τους.

Στην προκείμενη, αντιλαμβανόμενος ότι με εμένα είναι διαφορετικά, μου ανακοίνωσε οριστικά τη «λύση συνεργασίας» που προανήγγειλε την ημέρα Στάσης Εργασίας και μου ζήτησε, πάλι, να φύγω.

Του ξεκαθάρισα πάλι ότι από το Χώρο εργασίας μου μπορεί να με απομακρύνει μόνο με κοινοποίηση έγγραφης απόλυσης, συνοδευμένη από τη νόμιμη αποζημίωση.

Ακολούθησε ένταση, καθώς ζήτησε ονομαστικά από τους πιο σωματώδεις συναδέλφους Δημοσιογράφους και του Ατελιέ να «με διώξουν». Με εξαιρετική αξιοπρέπεια, όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά του δήλωσαν ξερά «δεν είμαι ούτε ο σεκιουριτάς σου, ο μπάτσος σου και δεν θα αγγίξω το Συνάδελφο» (ενδεικτικά οι Κύριοι Τάσσος Αναστασάκος, Νίκος Μπακάκος, Γιάννης Λαζαράκος).

Ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλους, με τον εργοδότη να στριγγλίζει, να με καθυβρίζει, εγώ να του απαντώ ψύχραιμα ότι καλό είναι «να σταματήσει να αποτελεί εστία ηχορύπανσης» και όταν στη συνέχεια με εξύβρισε πάλι, οι Συνάδελφοι να παρεμβαίνουν, όντως αυτή τη φορά, μπαίνοντας ανάμεσά μας, προστατεύοντας και εμένα από την έκρηξη πια της δικαιολογημένης οργής μου και τον εργοδότη από τις τυχόν «χειρωνακτικές» συνέπειές της.

Μετά ο Π. Μαυρίκος, σε στυλ αποτυχημένου μπράβου, πέταξε το σακάκι του φωνάζοντάς μου «έλα έξω να τα πούμε...έλα στο διάδρομο... να σου δείξω εγώ...» και λοιπά τσαμπουκαλίδικα, στα οποία απάντησα ότι αν θέλει ο,τιδήποτε να «μου ‘δείξει’ στις αίθουσες των εργαζομένων» και «δεν βγαίνω πουθενά χωρίς μάρτυρες κάθε γεγονότος τους Συναδέλφους».

Εν τέλει.

Αρκετά αργότερα και αφού «διέταξε» Συναδέλφους να αποσυνδέσουν το κομπιούτερ της θέσης εργασίας μου- ε, μην και του κλέψω τα...μυστικά της επιχείρησης- μου ανακοίνωσε ότι την Τετάρτη πρέπει να προσέλθω «το πρωί» για να μου «παραδοθεί η απόλυση και η αποζημίωσή μου».

Βέβαια, όντας ανασφάλιστος στο Τ.Σ..Π.Ε.Α.Θ. ή...αγνώστου ταυτότητας «ασφαλισμένος»...κάπου, με ευθύνη της εργοδότριας επιχείρησης δεν μπορώ καν να λάβω επίδομα ανεργίας ή άν μετά από πολλές νομικές διαδικασίες το επιτύχω, αυτό θα είναι ελάχιστο, δεδομένης της τεράστιας απόκλισης των μικτών και καθαρών αποδοχών με τις οποίες με μισθοδοτούσε η «επιχείρηση» και των «αναλογουσών»...αγνώστου κατάληξης εισφορών σε Ασφαλιστικούς φορείς.

Μετά από αυτήν την αναγκαστικά πολυσέλιδη- μερικώς όμως μόνο, αποδοτικής των πραγματικοτήτων που αντιμετωπίζω εγώ και οι Συνάδελφοί μου στο εν λόγω «μαγαζί»- σας ζητώ:

  • Προστασία από το Σωματείο, αλληλεγγύη και νομική κάλυψη, συν συνεισφορά στα δικαστικά έξοδα, από το ταμείο Αλληλεγγύης- εφ’ όσον μου οφείλονται διαφορές δεδουλευμένων- στην εργασιακή μου περιπέτεια.
  • Πρώτιστα όμως: Άμεση, Συνεχή Προστασία και έμπρακτη Αλληλεγγύη στους εναπομείναντες Συναδέλφους- ες του «μαγαζιού», όχι μόνο έναντι επαπειλούμενων νέων απολύσεων, αλλά από το πραγματικό καθεστώς μαύρης εργασιακής γαλέρας που υφίστανται. Τελευταία πιέζονται να υπογράψουν «συμβάσεις» ...20ωρης, ανά μήνα απασχόλησης.
  • Αγώνα της Ε.Σ.Η.Ε.Α. για εφαρμογή των Σ.Σ.Ε και Πραγματική Ασφάλιση για όλους, τερματισμό κάθε, «εν τοις πράγμασιν» εξαναγκασμού σε λογοκλοπή, οριστικού τερματισμού της ατμόσφαιρας τρομοκράτησης και παράνοιας, που οι Εργαζόμενοι υφίστανται εκεί, με τα ονόματά τους μάλιστα να «φιγουράρουν» ως...διευθυντικά στελέχη και «εκδότες» στις ταυτότητες των φύλλων.

Αθήνα 22 Οκτώβρη 2008

Θανάσης Γ. Κάππος

Α.Μ. Ε.Σ.Η.Ε.Α. 3069

Υ.Γ.:

Επισυνάπτω φωτογραφία σελίδων του περιβόητου «βιβλίου παρουσιών» που για μεγάλο διάστημα τηρούσε η εργοδότρια επιχείρηση.

22/10/08

Ανταπόκριση από ένα καζάνι που βράζει (πανεργατικό – πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο 21 Οκτώβρη)


"εμπρός λαέ συγκρούσεις μαζικές"


Ήταν όλοι εκεί.

Όλοι όσοι έχουν δώσει το παρόν στους κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Κι ήταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για άλλη μια φορά ξεπέρασαν τους διαχωρισμούς των ηγεσιών (που είναι η ΓΣΕΕ, που πάει το ΠΑΜΕ κτλ.) και ενώθηκαν σε ένα πελώριο ποτάμιαντίστασης που κατέλαβε για κάμποσες ώρες το κέντρο της Αθήνας. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που ξεπέρασαν την διάχυτη γκρίνια, μιζέρια και απάθεια του «τίποτα δεν γίνεται», «και δεν συμμετέχω στα πυροτεχνήματα της ΓΣΕΕ» (λες και δεν ξέρει και η κουτσή Μαρία πλέον τον ρόλο των εργατοπατέρων) και πήραν πρωτοβουλίες που μετέτρεψαν όλη την πορεία σε ένα πελώριο συγκρουσιακό σώμα, ανίκανο να κατασταλεί από μια ΕΛ.ΑΣ. που είχε ολοφάνερες εντολές να μην προκαλέσει με την στάση της την λαϊκή οργή, που υπάρχει έτσι κι αλλιώς λόγω της οικονομικής – πολιτικής – κοινωνικής κατάστασης. Μια ΕΛ.ΑΣ. που πάνω στην αμηχανία της να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές έστειλε κάποιους από αυτούς στο νοσοκομείο, ενώ ανέβηκε και πάνω στο Πανεπιστημιακό Άσυλο για να τους κηνυγήσει…

(και ήταν τόσοι οι διαδηλωτές και τόσες οι κινήσεις που έγιναν που εδώ θα παρουσιάσουμε μόνο όσες είδαμε, συμμετείχαμε ή ακούσαμε και επιβεβαιώσαμε ότι ισχύουν)


Ήταν καταρχήν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα Προπύλαια με σημάδια επανακάμψης, δυο χρόνια μετά της επιστροφής του όρου απεργία διαρκείας στους ταξικούς αγώνες, επιστροφή που την χρωστάμε στους δασκάλους. Με το στοίχημα να δίνεται πλέον στις γενικές συνελεύσεις των δασκάλων και των καθηγητών και στο κατά πόσο θα εγκρίνουν το απεργιακό πρόγραμμα που προτείνουν οι ΔΟΕ κι η ΟΛΜΕ από 1η Δεκέμβρη.


Μαζί τους στα Προπύλαια με γεύση πραγματικού πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου Οκτωβρίου 2006 ήταν μαθητές και φοιτητές. Μαθητές που συνεχίζουν την απελευθερωτική «μόδα» των καταλήψεων, παίρνουν το βάπτισμα του πυρός στους κοινωνικούς αγώνες κι ενίοτε αυτοοργανώνονται μαζί με τους συμμαθητές τους, φτιάχνουν ένα πανό με το σήμα της κατάληψης και το ακολουθούν φτιάχνοντας το μπλοκ του σχολείου τους. Και κόντρα στη φημολογία που τους θέλει να ασχολούνται μόνο με το σχήμα της τυρόπιτας ή να αφήνουν αποκλειστικά στην ΚΝΕ να τους οργανώσει, είδαμε μαθητές με πανό που έγραφαν «δεν είναι τα βιβλία δεν είναι οι βαθμοί εκείνο που μας κλέβουν είναι η ζωή» ή «απελευθερωτική δημόσια δωρεάν παιδεία» με υπογραφή «αυτόνομο συντονιστικό σχολείων Πειραιά».


Μαζί τους κι οι «γνωστοί – άγνωστοι» φοιτητάμπουροι που είχαν λιώσει τις σόλες τους στις πορείες κάθε Πέμπτη πριν 2 χρόνια κι από τότε δεν λένε να βάλουν μυαλό. Με ικανοποιητική συμμετοχή κόσμου στα μπλοκ απουσία κινήματος καταλήψεων, με οργανωμένη περιφρούρηση με αλυσίδες, με δείγματα ενωτικής παρουσίας (πέραν δηλαδή των σεχταριστικών αντιπαραθέσεων που ανθούν στο φοιτηταριάτο)με συνθήματα εργασιακού προσανατολισμού («η γενιά των 700 θα γίνει ο εφιάλτης των 300») αλλά και αντικυβερνητικά («εμπρός λαέ συγκρούσεις μαζικές να φύγουν οι αλήτες οι μεταρρυθμιστές»).


Αλλά το συλλαλητήριο ήταν πρώτα απ’ όλα πανεργατικό. Και πέρα από τις «αγωνιστικές» φωτογραφίες του Παναγόπουλου και των υπολοίπων λαμόγιων του σιναφιού ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ, πέρα από τους βερμπαλισμούς των εργατοπατέρων στην συγκέντρωση για την οικονομική κρίση, στο συλλαλητήριο συμμετείχαν χιλιάδες απεργοί. Που με την παρουσία τους, την δράση τους και τα συνθήματα τους κατέδειξαν γιατί οι εργατοπατέρες φοβούνται τόσο πολύ την κήρυξη απεργίας διαρκείας και γιατί κρατάνε απομονωμένους τους αγώνες. Γιατί πολύ απλά αυτοί οι αγώνες δεν θα υπήρχε περίπτωση να χάσουν αν δεν περιορίζονταν στις 24ωρες ντουφεκιές της ΓΣΕΕ.


Κατέβηκαν για άλλη μια φορά στον δρόμο οι λιμενεργάτες με τον συνεχόμενο αγώνα τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. «Λιμάνι μοντέλο το κάνατε μπουρδέλο» φώναζαν όλοι μαζί και σίγουρα όχι με τον παραδοσιακό συνδικαλιστικό τρόπο φωνάγματος συνθημάτων. Δεν ακούσαμε δηλαδή ντουντούκα να δίνει τον ρυθμό και βαριεστημένη επανάληψη του συνθήματος από τους «από κάτω», αλλά συνθήματα με ένταση και παλμό.


Ένταση και παλμό που συναντήσαμε και σε άλλα μπλοκ εργαζομένων, με τα πρωτεία σε μαζικότητα να τα κατέχει η Ολυμπιακή. Και με την τιμητική του εκεί να την έχει το πρόσωπο του υπουργού Μεταφορών: «Είσαι της Aegean το τσιράκι Χατζηδάκη – Χατζηδάκη». Αλλά και με συνθήματα που καλούσαν σε ευρύτερο αγώνα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που κυβερνά. «Εμπρός λαέ όλοι στον αγώνα αυτοί θα ξεπουλήσουν και τον Παρθενώνα».


Στον δρόμο ήταν κι άλλες κατηγορίες εργαζομένων που δεν μπορέσαμε να τις δούμε να διαδηλώνουν. Στον δρόμο κατέβηκαν και οι νοσοκομειακοί γιατροί, όχι αυτοί που παίρνουν το «φακελάκι», οι «άλλοι». Αυτοί που συντηρούν ένα παρατημένο από την κυβέρνηση δημόσιο σύστημα υγείας δουλεύοντας μέχρι και 70-80 ώρες την εβδομάδα. Οι οποίοι από Νοέμβρη θα εφαρμόσουν το 48ωρο ρίχνοντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση για την οφειλόμενη χρηματοδότηση του ΕΣΥ.


Από το συλλαλητήριο δεν θα μπορούσε να λείπει η καυστική λαϊκή σάτιρα για τα τεκταινόμενα γύρω από τις (βρωμο)δουλειές των παπάδων με τους πολιτικούς: «Το πάθος για τα μετρητά είναι δυνατότερο από την Παναγία» φώναξαν οι συμβασιούχοι προκαλώντας το χαμόγελο όλων των διαδηλωτών.


Στο δρόμο επίσης κατέβηκαν οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, των τραπεζών, οι βιβλιοϋπάλληλοι και πολλοί ακόμα. Στον δρόμο παντού κολλημένα ήταν τέλος χαρτοπανώ της Συνέλευσης Βάσης Οδηγών Δικύκλων που δήλωναν ότι «οι κούριερ δεν θα αλλάξουν επάγγελμα, θα αλλάξουν το επάγγελμα».

Στο δρόμο τέλος ήταν κι οι εργαζόμενοι – φοιτητές – άνεργοι – αναρχικοί - προλετάριοι που προτάσσουν την άμεση δράση ως απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και την ακρίβεια. Αυτοί που τα ΜΜΕ αμήχανα και διαστρεβλωτικά έχουν ονομάσει «Ρομπέν των φτωχών». Κινούμενοι συνήθως από το πεζοδρόμιο παράλληλα στην πορεία σαμποτάρισαν αρκετά μαγαζιά των αφεντικών που θεωρούν ότι η γενική απεργία δεν χρειάζεται να έχει αποτέλεσμα στην λειτουργία της επιχείρησης τους.


Εδώ αναφέρεται ότι στην αρχή της πορείας διαδηλωτές μπήκαν σε τράπεζα που λειτουργούσε κανονικά και αφού έβγαλαν τους υπαλλήλους έξω (και μην αρχίσουν οι εύκολοι αφορισμοί για απεργοσπάστες από όποιον δεν έχει ξέρει τι σημαίνει να επιβιώνεις εξαιτίας της επισφάλειας του ιδιωτικού τομέα) την έκαψαν πετώντας μολότοφ, υπό τις επιδοκιμασίες του κόσμου. Αυτό δεν το είδαμε για να το επιβεβαιώσουμε, όπως δεν είδαμε αλλά ακούσαμε για κάποια σαμποτάζ σε αντικλεπτικά μηχανήματα ανοιχτών μαγαζιών, που αναφέρονται στο ίδιο θρεντ, στο οποίο λέει κι ότι μετά από μια τέτοια δράση ακολούθησε διμοιρία ΜΑΤάδων την πορεία.


ΜΑΤαδες που όταν έκαναν την εμφάνιση τους μας είπαν ότι ο κόσμος τους υποδέχτηκε με ιδιαίτερα θερμά αισθήματα. Ιδιαίτερα οι λιμενεργάτες που φαίνεται τους έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια, μας μεταφέρθηκε ότι ανέβηκαν στον δρόμο και με παλουκιές σώμα με σώμα σταμάτησαν την προέλαση των χοιρινών. Μας μεταφέρθηκε επίσης ότι εκεί έπεσαν και κάποιες πέτρες που προκάλεσαν την δικαιολογημένη αντίδραση των λιμενεργατών, γιατί είναι τουλάχιστον δείγμα πολιτικής ασοβαρότητας να ρίχνεις πέτρες εκεί που κάποιοι συγκρούονται σώμα με σώμα. Εδώ υπάρχει αναφορά για τον κατευναστικό ρόλο που προσπάθησαν να αναλάβουν οι γνωστοί – άγνωστοι εργατοπατέρες. Εμάς μας μεταφέρθηκε ότι αρκετοί λιμενεργάτες διαφωνούσαν με τις πέτρες γιατί μπορούσαν να διαχειριστούν μόνοι τους την σύγκρουση, αλλά υπήρχαν και φωνές που έλεγαν «τα παιδιά είναι μαζί μας».


Αυτό που μπορούμε να μεταφέρουμε με σιγουριά ήταν η άμεση δράση ελεύθερης διακίνησης πνευματικών αγαθών που συνέβη στην Σταδίου. Ομάδα νεαρών διαδηλωτών εισέβαλλε στο γνωστό σούπερ μάρκετ βιβλίων «Ιανός», τα «προοδευτικά» αφεντικά του οποίου φαίνεται πήραν ένα μάθημα για τις συνέπειες του να θες να βγάλεις υπεράξια εν μέρα γενικής απεργίας. Οι νεαροί διαδηλωτές όντας λάτρεις του καλού βιβλίου και της ποιοτικής ανάγνωσης γέμισαν σακούλες και τσάντες με αρκετά βιβλία και έπειτα επέστρεψαν στην πορεία, έχοντας ξεχάσει να πληρώσουν και αφού περιποιήθηκαν το αντικλεπτικό μηχάνημα που ούρλιαζε. Έπειτα πέταξαν τα βιβλία (και κάποια CD) στο δρόμο εν είδη λαϊκής αγοράς για να διαλέξει ο φοιτητόκοσμος που ως γνωστόν διψάει για μάθηση, όπως κι έγινε.


Οι «ποιητές» δεν μας εξήγησαν βέβαια την αιτία της πράξης τους: Ήταν άραγε μια ακόμα πρόταση στο ευρύτερο κίνημα για τον τρόπο αντιμετώπισης της ακρίβειας; Ήταν μια έμπρακτη κομμουνιστική κριτική της καπιταλιστικής κρίσης και των τρις που ξοδεύουν τα κράτη από τις τσέπες μας για να σώσουν τους τραπεζίτες; Ήταν μια διαμαρτυρία της «γενιάς των 700ευρώ» για το γεγονός ότι ο μισθός της δεν φτάνει για την αγορά βιβλίων; Ήταν μια απάντηση των φοιτητών – άμισθων εργαζόμενων στην εφαρμογή από το Υπουργείο Παιδείας της διάταξης για το περιορισμό των δωρεάν συγγραμμάτων; Οι «ποιητές» δεν απάντησαν σε όλα αυτά τα ερωτήματα και προτίμησαν να αφήσουν την πράξη τους να μιλήσει, πέρα από ένα σύνθημα στην τζαμαρία του Ιανού που έλεγε «ψωμί, παιδεία, ντου στα βιβλιοπωλεία».


Η απαλλοτρίωση αυτή αντιμετωπίστηκε πάντως με την γνωστή από τις αναμεταδόσεις των καναλιών κοινωνική συμπάθεια προς τους απαλλοτριωτές. Πέρα από μια κυρία (διαδηλώτρια;) που έτρεξε να μεταφέρει κάποια βιβλία πίσω στο κατάστημα (!) οι υπόλοιποι διαδηλωτές προσπαθούσαν κυρίως να διαλέξουν αν θα πάρουν κάποιο βιβλίο, σημειωματάριο ή ημερολόγιο. Μια μεσήλικη διαδηλώτρια μάλιστα βλέποντας τους απαλλοτριωτές να περνάνε δίπλατης είπε «Μπράβο παιδιά μαζί σας είμαστε» για να εισπράξει πέρα από χαμόγελα την απάντηση «ναι αλλά να μπείτε κι εσείς κάποια στιγμή». «Θα μπούμε, θα μπούμε κι εμείς…» ήταν η ανταπάντηση.

Μετά από αυτήν την «επιμορφωτική» πράξη τα φοιτητικά μπλοκ κατέληξαν στην Βουλή, όπου με το γνωστό ταχύ ρυθμικό βήμα το μπλοκ του ΕΜΠ έπεσε «πυξ – λαξ» πάνω στις διμοιρίες μπλεδων που φύλαγαν το Κυνοβούλιο. Στις μπουνιές και κλωτσιές που έτρώγαν οι συνάδελφοι τους έτρεψαν να απαντήσουν οι διμοιρίες των χακίδων. Ήταν εμφανές ότι οι μπάτσοι είχαν διαταγές σήμερα να ελέγξουν την τάση τους να πνίγουν τον κόσμο στα δακρυγόνα, προφανώς για να μην προκαλέσουν την εκτίναξη του καπακίου στο καζάνι της λαϊκής οργής που αναφέραμε στην αρχή ότι βράζει.


Αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι οι μπάτσοι έγιναν ευγενικοί και αποτίναξαν την χαρακτηριστική τους γουρουνίσια βαρβατίλα. Μετά το σπρωξίδι των φοιτητών οι διμοιρίες μπήκαν στην μέση κι άρχισαν να χρησιμοποιούν τα γκλομπ τους αδιακρίτως έτσι ώστε να φύγει ο κόσμος χωρίς να χρειαστεί να ρίξουν δακρυγόνα (πέρα από ένα φλιπάρισμα). Εκεί σημειώθηκαν κι οι τραυματισμοί που αναφέρονται εδώ. Ακόμα δηλαδή και με διαταγές να μην προκαλέσουν, οι μπάτσοι κατάφεραν να στείλουν διαδηλωτες/τριες στο Λαϊκό νοσοκομείο, δίνοντας μας για άλλη μια φορά μια γεύση για το ποιον τους και τον τρόπο συμπεριφορά που τους αρμόζει…


Πέρα από τους τραυματισμούς τα ΜΑΤ κατάφεραν να προκαλέσουν την οργή της πορείας και στο ύψος των Προπυλαίων. Μετά την Βουλή άρχισαν να ακολουθούν από τα πλάγια τα φοιτητικά μπλοκ και τον «χύμα» κόσμο της πορείας, που τους απαντούσε με γιουχες. αποδοκιμασίες, συνθήματα, πλαστικά μπουκάλια κι ότι άλλο μικροπράγμα διέθετε κανείς στα χέρια του. Μετά αντιγράφουμε την ανταπόκριση άλλου διαδηλωτή:


«Λοιπόν τα επεισόδια έγιναν λίγο πριν τα Προπύλαια και ξεκίνησαν αφού έφυγε το μπλοκ της Ολυμπιακής από ένα στενό για να πάνε στα γραφεία τους. Οι μπάτσοι που ήταν στα δεξιά του δρόμου τους ακολούθησαν, ενώ οι άλλοι που ήταν στα αριστερά θέλησαν να κόψουν την πορεία στη μέση για να περάσουν και να φτάσουν την Ολυμπιακή.
Εκεί ήταν το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης Εργαζομένων και μπροστά ήταν της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης (πιο πίσω δεν θυμάμαι ποιοι ήταν) και προσπάθησαν να εμποδίσουν τους μπάτσους να περάσουν.
Έγινε φασαρία εκεί, έπεσαν γκλοπιές (λίγες φισουνιές), ένας μεσίληκας την έφαγε στο κεφάλι και ξάπλωσε κάτω (δεν είδα αίματα, καλά πρέπει να ήταν), άκουσα και για κάποιο άλλο παλικάρι που του άνοιξαν το κεφάλι αλλά δεν ξέρω αν ισχύει».


Στον πετροπόλεμο οι μπάτσοι απάντησαν με περιορισμένη χρήση δακρυγόνων αλλά κυρίως κυνηγώντας τους διαδηλωτές πάνω στο άσυλο των Προπυλαίων, δείχνοντας για άλλη μια φορά τον σεβασμό που επιδεικνύουν οι αστυνομικές δυνάμεις στην εν λόγω κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος… Η ολοφάνερη αυτή παραβίαση εξόργισε πολλούς διαδηλωτές που έβριζαν τους μπάτσους, ενώ κάποιοι άλλοι ανέβηκαν στο πεζοδρόμιο δεξια της Πανεπιστημίου για να εμποδίσουν τις υπόλοιπες διμοιρίες να συνεχίσουν το έργο των συναδέλφων τους.


Εκεί εκτυλίχθηκε κι ένα κωμικό επεισόδιο από αυτά που ανά διαστήματα μας χαρίζουν τα σώματα ασφαλείας του ελληνικού κράτους. Διμοιρίτης διατάζει την διμοιρία του να στρίψειδεξιά και να μην συνεχίσει ευθεία στην Πανεπιστημίου, πάνω δηλαδή στο πανεπιστημιακό άσυλο. Η διαταγή δίνεται εν μέσω αποδοκιμασιών κι εκτόξευσης πλαστικών μπουκαλιών, τα οποία φαίνεται αποσπούσαν την προσοχή από έναν νεαρόμπατσο. Έτσι ο νεαρός μπάτσος τις άκουσε από τον διμοιρίτη ενώ έφαγε και μια γερή σφαλιάρα για να ακούσει επιτέλους τις εντολές του ανωτέρου… Έτσι είναι οι μπάτσοι, έτσι είναι η ιεραρχία… Αν τους αφήσεις ελεύθερους είναι ικανοί να σκοτώσουν κανέναν, οπότε γι’ αυτό τους έχουν εκπαιδεύσει επίσης να υπακούνε σαν σκυλάκια στους ανωτέρους τους, για να μην παίρνουν πρωτοβουλίες μόνοι τους …


Μετά από αυτά τα κωμικοτραγικά επεισόδια οι μπάτσοι φάνηκε να θέλουν την εκτόνωση της κατάστασης γι’ αυτό κι υποχώρησαν από το άσυλο και χαλάρωσαν κάπως την περικύκλωση της πορείας. Το συλλαλητήριο τελικά έληξε χωρίς άλλες συγκρούσεις, παρά τις διαθέσεις αρκετών νεαρών διαδηλωτών να πετάξουν στους μπάτσους τις πέτρες από τα πεζοδρόμια που ξήλωναν από τα Προπύλαια…



Κόκκινοι αντιρεπόρτερ


ΥΓ1. Αποχωρώντας από το κέντρο προς τα Εξάρχεια, είδαμε τον «αγώνα» που έδινε ένα άλλο κομμάτι της «εναλλακτικής νεολαίας» με φρεντο και καπουτσίνο. Οι καφετερίες στα πέριξ της Μεσολογγίου ήταν τίγκα στη νεολαία που αράζει και χέστηκε για ξεπερασμένες έννοιες όπως «γενική απεργία». Ίσως μάλιστα ενώ ρουφάει το φρεντο του και φωνάζει την επισφαλή εργαζόμενο σερβιτόρα (που ενδέχεται να μην μπορεί να απεργήσει επειδή το αφεντικό της είπε ότι έχει αυξημένη δουλειά όποτε έχει γενική απεργία), να γίνονται κι αρκετές συζητήσεις γύρω από επανάσταση, κινήματα κτλ.

ΥΓ2 Η ανταπόκριση όπως είπαμε δεν είναι πλήρης. Πρώτα απ’ όλα γιατί δεν μπορούμε να είμαστε παντού σε μεγάλα σε όγκο συλλαλητήρια. Αλλά και γιατί δεν κατεβαίνουμε στον δρόμο με κάποιον ρόλο «ειδικού της αντιπληροφόρησης», αλλά κατεβαίνουμε ως απεργοί-διαδηλωτές που δεν περιγράφουν αυτά που θα κάνουν κάποιοι άλλοι, αλλά συμμετέχουν και σε πολλά απ’ όσα γίνονται. Γι’ αυτό τον λόγο όποιος έχει να συμπληρώσει με άλλες πληροφορίες θα βοηθούσε αρκετά το συγκεκριμένο «αντιρεπορτάζ»

Η δημοσίευση της ανταπόκρισης από την πορεία τη μέρα της Γενικής Απεργίας 21/10, έγινε έπειτα από συννενόηση με τους "Κόκκινους Αντιρεπόρτερ'. Οι παραπομπές εντός του κειμένου, είναι από ανταποκρίσεις και συζητήσεις στο δικτυακό τόπο του Indymedia.

Απόλυση δημοσιογράφου στον αριστερό Ριζοσπάστη - Ανίερη συμμαχία ΣΙΩΠΗΣ των συνδικαλιστών, ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ και ΔΕΞΙΩΝ, της ΕΣΗΕΑ


Η είδηση της απόλυσης του Γιάννη Κωστάκη, δημοσιογράφου επί 15 συναπτά έτη στον Ριζοσπάστη, προκάλεσε φυσικά τη χλεύη προς τα «κομμουνιστικά» αφεντικά του, που διεκδικούν καθημερινά το μονοπώλιο των πραγματικών υπερασπιστών των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτή όμως ήταν δεδομένη, αφού το οξύμωρο μιας απόλυσης σε αριστερή εφημερίδα - με αιτιολογία μάλιστα που θα ζήλευε ακόμη και ο Βγενόπουλος- βγάζει μάτι χωρίς άλλες εξηγήσεις ή αναφορές στις ιδιαίτερες, προσωπικές πτυχές της υπόθεσης

Εκείνο που πραγματικά προκαλεί αηδία είναι η εκκωφαντική σιωπή για την απόλυση όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων, ακόμη και εκείνης της αριστερής Συσπείρωσης, που πρωτοστατεί όταν παραβιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα στα άλλα μαγαζιά. Η ανίερη συμμαχία είναι πασίδηλη-σε κάθε εχέφρονα νου- μεταξύ των εργατοπατέρων, οι οποίοι, ενώ τις 364 ημέρες του χρόνου "παλεύουν" ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα στα ΜΜΕ, την ημέρα της απόλυσης του Γ. Κωστάκη δεν βρήκαν να ψελλίσουν ούτε μία κουβέντα….Και καλά, από την πλευρά των Σομπολοτσαλαπάτηδων δεν είναι πρωτοφανές να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε μια απόλυση. Αλλά και οι αριστερές πρωτοπορίες, τσιμουδιά;;;

Η στάση των αριστερών συνδικαλιστών, που ποιούνται την νήσσαν, τους εκθέτει ακόμη και στους υποστηρικτές των παρατάξεών τους και συγχρόνως αποκαλύπτει σε όλο τους το μέγεθος τις μικροπολιτικές, παραταξιακές λογικές που επιβάλουν τη σιγή για την απόλυση ενός εργαζόμενου. Και μάλιστα από ένα αριστερό αφεντικό, το οποίο το προηγούμενο διάστημα είχε επιβάλει τρίμηνη παύση μισθού (!!) σε άλλο εργαζόμενό του…. (οι καπιταλιστές εργοδότες θα παίρνουν σίγουρα μαθήματα….).

Αυτά φυσικά είναι γνωστά στους παροικούντες την ΕΣΗΕΑ, όμως γιατί να διαλύσουν τη λυκο-φιλία τους ο Τρίμης με τον Ράμμο; Για έναν Κωστάκη; Αυτά είναι «δώρα» που πάντα ανταλλάσσονται ή επιστρέφονται εν ευθέτω χρόνω….

Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές ας μην μας κατηγορήσουν για «ανοίκεια, αήθη επίθεση». Καλό θα ήταν να κρατήσουν το σάλιο τους για τους υπόλοιπους συναδέλφους μας, όταν έρθει η ώρα να εξηγήσουν με ποιο τρόπο οι πολιτικές αρχές πάνε περίπατο στο βωμό του παραταξιακού, μικροπολιτικού συμφέροντος….

ΥΣ 1: Αναμένουμε με αγωνία την επόμενη φορά που ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Παν. Ράμμος θα εμφανιστεί ξανά σε κάποιο από τα πανεπιστημιακά τμήματα δημοσιογραφίας για να δώσει συμβουλές με ποιο τρόπο πρέπει να αγωνίζονται οι μελλοντικοί, νέοι δημοσιογράφοι
ΥΣ 2: Πού είναι αλήθεια το Αριστερό ΜΜΕτωπο και οι FINANCIAL CRIMES; Χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό των ειδήσεων και των πληροφοριών η ανακοίνωσή τους για την απόλυση ή μήπως δεν εξεδόθη καν;


Παρακάτω, παρατίθεται αυτούσια η επιστολή-καταγγελία του Γ. Κωστάκη προς την ΕΣΗΕΑ:


Την Δευτέρα, 29 Σεπτέμβρη, με κάλεσε ο συνάδελφος Παύλος Αλέπης, αρχισυντάκτης της εφημερίδας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ όπου εργάζομαι σχεδόν 15 χρόνια (14 χρόνια και 9 μήνες για την ακρίβεια) προκειμένου να μου ανακοινώσει την «λήξη της συνεργασίας μας», όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Ισχυρίστηκε ότι το τελευταίο διάστημα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, η Συντακτική Επιτροπή (ΣΕ), ασχολείται μαζί μου. Πρόσθεσε ότι η ανοχή που έδειξε η εφημερίδα σε μένα ήταν ανεπίτρεπτη και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναληφθεί στο μέλλον για κανένα άλλο εργαζόμενο. Το ρεπορτάζ την ευθύνη του οποίου τα τελευταία χρόνια είχα ήταν το Δικαστικό. Εξεπλάγην επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν μου είχε γίνει κάποια παρατήρηση σχετικά με την εργασία μου και φυσικά ουδέποτε είχα κληθεί από τη ΣΕ όταν γινόταν συζήτηση για μένα προκειμένου να εκθέσω την δική μου άποψη στο υπό συζήτηση θέμα. Στην ΣΕ δεν κλήθηκα καν όταν συζητήθηκε η απόλυσή μου, 4 χρόνια πριν πάρω σύνταξη και ενώ για πάνω από 10 χρόνια πάσχω από στεφανιαία νόσο, γεγονότα γνωστά σε όλα τα μέλη της ΣΕ.

Ως αφορμή της απόλυσή μου αναφέρθηκε το ότι δεν είχα δώσει στην εφημερίδα την είδηση της κήρυξης από το δικαστήριο καταχρηστικής της απεργίας των τελωνιακών. Η επίκληση αυτού του λόγου είναι προσχηματική και θα εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω.

Στις 25 Σεπτέμβρη η κυβέρνηση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να κηρυχθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Η εκδίκαση της προσφυγής έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας, κάτι για το οποίο από το μεσημέρι είχα ενημερώσει τον προϊστάμενο του τμήματός μου συνάδελφο Κώστα Πασακυριάκο μαζί με τα άλλα υπό εξέλιξη θέματα του τρέχοντος ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων το έστειλα στον υπεύθυνο του εργατικού ρεπορτάζ συνάδελφο Περικλή Κουρμούλη, κατά τις οκτώ με εννέα το βράδυ με την προφορική
επισήμανση (που ανέφερα και στο ρεπορτάζ) ότι η απόφαση θα εκδίδετο αργά το βράδυ ή το πρωί της επόμενης μέρας και εγώ θα παρέμενα στο χώρο των δικαστηρίων μέχρι να κλείσουν. Επισήμανση περιττή αφού ούτως ή άλλως την ενημέρωση της εφημερίδας για τέτοιας φύσης δικαστικές αποφάσεις όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει την έχει το εργατικό ρεπορτάζ που τις πληροφορείται από τους συνδικαλιστές στους οποίους κοινοποιείται από τους δικηγόρους. Σημειωτέον ότι το συνδικαλιστικό όργανο των τελωνιακών ήταν σε συνεδρίαση από το μεσημέρι και περίμενε την απόφαση του δικαστηρίου προκειμένου να αποφασίσει για το αν θα συνεχίσει ή αναστείλει την απεργία. Την επομένη μέρα το απόγευμα, μου τηλεφώνησε ο συνάδελφος Πασακυριάκος για να με ρωτήσει τον λόγο που δεν είχα ενημερώσει την εφημερίδα για την δικαστική απόφαση, προσθέτοντας ότι ο ίδιος την είχε μάθει από τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων στη μία το πρωί και αμέσως ήρθε σε επαφή τόσο με τον συνάδελφο Κουρμούλη, όσο και με τον συνάδελφο Βασίλη Αμπελογιάννη, επίσης μέλος της ΣΕ, που το βράδυ εκείνο είχε βάρδια.

Όπως μου είπε και οι τρεις με αναζήτησαν στο κινητό μου τηλέφωνο, που όπως ισχυρίστηκαν ήταν απενεργοποιημένο. Το ότι είχα το κινητό μου τηλέφωνο κλειστό δεν αληθεύει, εξάλλου αν ήθελαν μπορούσαν να με καλέσουν στο σταθερό. Το κύριο όμως είναι άλλο. Ανεξάρτητα του αν είχα (που δεν είχα) εγώ ή κάποιος άλλος την υποχρέωση της ενημέρωσης της εφημερίδας για την απόφαση του δικαστηρίου, αφού τρία μέλη της ΣΕ την είχαν μάθει γιατί δεν την δημοσίευσαν; Στην ερώτηση του συνάδελφου Πασακυριάκου η απάντησή μου ήταν ότι είχα πει στον συνάδελφο Κουρμούλη πως θα μείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν, προσθέτοντας πως δεν είναι οι δικαστικοί συντάκτες αυτοί που μαθαίνουν την απόφαση δικαστηρίων περί ασφαλιστικών μέτρων όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει. Οι αποφάσεις δεν ανακοινώνονται από την έδρα, αλλά κοινοποιούνται στους διαδίκους από τους δικηγόρους. Κάτι βέβαια που πρέπει να ήταν ήδη γνωστό στο συνάδελφο Πασακυριάκο από την πείρα του. «Σου έκανα μια σαφή ερώτηση, μου έδωσες μια σαφή απάντηση. Θα τα πούμε την Δευτέρα», μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Μετά το τηλεφώνημα του συνάδελφου Πασακυριάκου τηλεφώνησα στον συνάδελφο Κουρμούλη ο οποίος σε μένα παραδέχτηκε το ότι του είπα πως θα παραμείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν. Όταν τον ρώτησα γιατί με εγκαλεί ο συνάδελφος Πασακυριάκος, η απάντηση ήταν: «Η εφημερίδα δεν είχε μια είδηση που είχαν όλες οι άλλες. Αφού δεν φταίω εγώ, αφού δεν φταίει ο … (μου είπε το όνομα συναδέλφου του εργατικού ρεπορτάζ) τότε εσύ φταις. Λογικό δεν είναι;». Για το αν η ευθύνη της ενημέρωσης της εφημερίδας για δικαστικές αποφάσεις τέτοιου είδους, που εκδίδονται όταν τα δικαστήρια δεν λειτουργούν, είναι ή δεν είναι δική μου θα φανεί και από στοιχεία που θα προσκομίσω κατά την συνεδρίασητ ου ΔΣ της Ένωσης μας.. Από τα πραγματικά περιστατικά που αναφέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο λόγος που επικαλείται η εφημερίδα σαν αιτία απόλυσής μου είναι προσχηματικός.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Σας πληροφορώ επίσης ότι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της εφημερίδας, συνάδελφος Ανδρέας Σακαρέλος, αν και η απόλυσή μου έγινε στις 30 Σεπτέμβρη, παραμονή της απεργίας μας για το Ασφαλιστικό, δεν είχε ενημερώσει την Ένωση έως σήμερα 2 Οκτώβρη, και πώς να το κάνει άλλωστε, αφού σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε σήμερα, με δική μου πρωτοβουλία, μου είπε ότι συμφωνεί με την απόλυσή μου!


Συναδελφικά


Γιάννης ΚΩΣΤΑΚΗΣ