Βρε καλώς τους πνευματικούς μας ταγούς!

Αναδημοσιεύουμε, έστω και κάπως καθυστερημένα, την ανοιχτή επιστολή κάποιων "επιφανών" πανεπιστημιακών, καθώς και την απάντηση, που οι Νέοι Εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, απέστειλαν στο παρακάτω μπλογκ http://kosmoi.blogspot.com/2008/12/moudiazmeni-anagnosi.html :

"Oύτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!

Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σ’ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.

Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, ν’ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Ετσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».

Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει ν’ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.

Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς."



Και η απάντηση των Νέων Εργαζομένων στη Βιομηχανια των MME

«H άρχουσα τάξη δεν πρόκειται να παραιτηθεί από μόνη της από τα προνόμιά της. Όταν απειληθεί η εξουσία της, δεν υπάρχει αμφιβολία, θα καταφύγει στην πιο ανελέητη τρομοκρατία για να υπερασπιστεί τη θέση της. H επανάσταση είναι, στην πραγματικότητα, η δική μας απάντηση απέναντι σ' αυτή τη βαρβαρότητα. Δεν είναι βία: είναι το αντίδοτο της βίας». Ο Κ. Μαρξ για τη βία ως μαμή της ιστορίας

"Η κυβέρνηση των διανοούμενων δε θα 'ταν λιγότερο καταπιεστική απ’ την κυβέρνηση των βασιλιάδων ή των παπάδων ή των ιδιοκτητών. Η διακυβέρνηση μιας μορφωμένης ελίτ, σαν τους χειρότερους θρησκευτικούς και πολιτικούς δεσποτισμούς του παρελθόντος, δεν μπορεί παρά να είναι αδύναμη, γελοία, απάνθρωπη, σκληρή, καταπιεστική, εκμεταλλευτική, ολέθρια." Ο Μ. Μπακούνιν για τους διανοούμενους

Δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα, που αυτές οι "διανοητικές αυθεντίες", αυτοί οι πανούργοι υπερασπιστές κάθε λογής εξουσίας, διδάσκουν στις αίθουσες διδασκαλίας. Φυσικά, όταν απομακρύνονται από αυτές, γίνονται απολογητές του κράτους και του κεφαλαίου, τρέμοντας στην ιδέα και μόνο της απώλεσης των προνομίων τους.

Αιδώς "κύριοι"… αλλά μη νομίζετε, κατανοούμε πλήρως την αγωνία σας, γιατί είναι ακριβώς αυτές οι μέρες, που το νεανικό χαμόγελο και η σφιγμένη πέτρα στην υψωμένη γροθιά, αντικαθιστά τη μιζέρια της γεροντικής σας βολής. Αυτή σας η βολή σας κάνει να γρυλίζετε υποτακτικά…

Ή μήπως οι επιτιθέμενοι στα αστυνομικά τμήματα μαθητές, είναι διαποτισμένοι με την αναρχική πολιτική θεωρία και πράξη; Όχι, απλά, επιτηδευμένα τους αγνοείτε στην "ανάλυσή" σας. Αγνοείτε την αυθόρμητη χρήση βίας εκ μέρους τους...χαλάει βλέπετε την ιδεολογική σας σούπα και τον λίβελό σας ενάντια στην εξεγερμένη νεολαία.

Ή μήπως, ακόμα, δε λησμονείτε σκόπιμα τη χρήση βίας και την απαλλοτρίωση -εκ μέρους του πιο βάρβαρα καταπιεσμένου κομματιού του προλεταριάτου, τους μετανάστες- των προϊόντων εκείνων, που κάποιοι παρήγαγαν και κάποιοι άλλοι πλούτισαν, ανάμεσά τους και εσείς, υφαρπάζοντας την υπεραξία της παραγωγικής τους δύναμης; Αναρχικοί θα είναι και αυτοί...

Συμπυκνώνετε στη σπίλωσή του υποκειμένου "αναρχικοί", όλους εκείνους τους φόβους σας, όλα τα συμπλέγματα αδυναμίας και όλη εκείνη την ορμή που κατά βάθος ζηλεύετε, αλλά είστε τόσο δειλοί για να ενστερνιστείτε.

Απαντώντας λοιπόν, στην ιδεολογική σας ταύτιση με την αστική "δημοκρατία" -λησμονώντας, διόλου αθώα, δίπλα στη λέξη δημοκρατία τη λέξη καπιταλισμό- θα σας πούμε ότι πριν 10 μέρες ήσασταν επικίνδυνοι, τώρα απλώς φαντάζετε ξεμπροστιασμένοι και ανάξιοι…ανάξιοι ακόμα και για το σύστημα που τόσο λυσσαλέα υπερασπίζεστε. Περαστικά σας…

Οδοφράγματα απένταντι στους "πνευματικούς" ταγούς της εξουσίας...

17 Δεκέμβρη 2008

Φωτογραφίες από την 1η πορεία αλληλεγγύης στη Βαρκελώνη

"Αλέξη δεν σε ξεχνάμε"

"Η αστυνομία σκοτώνει στην Ελλάδα, εδώ και παντού"

"Τα πλούτη σας είναι ο θάνατός μας"

Η ιστορία συνεχίζει να γράφετε στους δρόμους της εξέγερσης

Εσείς κρατικά καθάρματα, υπερόπτες μεγαλοαστοί, αιμοδιψείς ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, παρακρατικά σκουλήκια, αστικά κόμματα, χοντρόπετσοι μεσοαστοί, βολεμένοι μικροαστοί, προδότες κκέδες, εμετικά συνδικάτα, λιγόψυχοι αριστεροί... η κοινωνική ειρήνη που τόσο μαεστρικά οικοδομήσατε στις πλάτες μας, δε θα είναι ποτέ πια ο πιστός σας σύντροφος... διαρρήχθηκε μια για πάντα...

Σας ξέραμε...σας γνωρίσαμε...σας μάθαμε...μας επιβεβαιώνετε...η οργή μας απέναντί σας...

Φοβάστε;;; Είναι που αυτές οι μέρες είναι τόσο όμορφες για μας...Και μόλις ξεκινήσαμε...

Αυτός ο κόσμος μας ανήκει...το μίσος μας σας αξίζει...

Μέχρι την οριστική καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε μορφή εξουσίας...

Στους δρόμους...

Για όσους τολμούν να χαμογελούν μπροστά στα οδοφράγματα...

Υ.Γ. για το συνάφι "μας" θα επανέλθουμε...επαγρυπνούμε...

ΑΠΟΛΥΣΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟ ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΤΣΟ ΝΑ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Την ημέρα της δημοσίευσης στον Ελεύθερο Τύπο των φωτογραφιών που απεικονίζουν τον επικεφαλής διμοιρίας των ΜΑΤ να έχει βγάλει το όπλο του και να σημαδεύει προς τη μεριά των διαδηλωτών, ο φωτογράφος που ύστερα από δικές του πιέσεις δημοσιεύθηκαν οι φωτογραφίες, απολύθηκε. Επίσημη δικαιολογία, το ότι έδωσε τις φωτογραφίες σε άλλα δύο ξένα πρακτορεία σε αντίθεση με τη γραμμή της εφημερίδας που προσπαθώντας να κουκουλώσει το θέμα έπαιξε τις φωτό στη σελίδα 8!!!

Άλλωστε το προχθεσινό βράδυ όσοι παρακολουθήσαν τον εμετικό και είρωνα διευθυντή της εφημερίδας σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου στην «Ανατροπή» του Πρετεντέρη κατάλαβαν άμεσα και τη γραμμή της εφημερίδας. Απόψεις για γέλια σε μια περίοδο για κλάματα «μα η κυβέρνηση δεν φέρει καμία ευθύνη», «πρώτα γίνονται οι διαδηλώσεις και μετά βγαίνουν 50-100 κουκουλοφόροι και τα σπάνε», αυτά βλέπει ο κύριος από το γραφειάκι του στο Μαρούσι την ώρα που πολλές χιλιάδες διαδηλωτών κατεβαίνουν κάθε μέρα στο δρόμο και συγκρούονται, την ώρα που όλα τα διεθνή μέσα μιλούν για εξέγερση στην Ελλάδα της ρεμούλας, της διαπλοκής, της ανικανότητας, της αδικίας, των 350 ευρώ. Άχαρος ο ρόλος του υπερασπιστή της κυβέρνησης σε περιόδους που ούτε η ίδια δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Θύμα του Κοτρώτσου λοιπόν μετά τους 18 δημοσιογράφους που απολύθηκαν το τελευταίο δίμηνο από την εφημερίδα, και ένας φωτογράφος που τόλμησε να κάνει θέμα τo –καθόλου πρωτοφανές και μεμονωμένο- νταηλίκι ενός ακόμη μπάτσου.

Είναι βαθιά η πολιτική κρίση Σεραφείμ και πως θα την διαχειριστείς...

Υ.Γ. η φώτο ανήκει στον απολυμένο δημοσιαγράφο

Μαφιόζικη επίθεση δέχτηκε ο δημοσιογράφος Μάκης Νοδάρος

Θύμα μαφιόζικης επίθεσης από μπράβους έπεσε σήμερα το πρωί ο δημοσιογράφος Μάκης Νοδάρος, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια έξω από το σπίτι του στην Ηλεία! Οι δράστες τον χτύπησαν στο πρόσωπο, το σώμα και τα χέρια, ενώ του έκλεψαν και το κινητό! Η τραμπούκικη αυτή επίθεση που δέχτηκε ο συνάδελφος δεν είναι η πρώτη, ενώ στο παρελθόν “άγνωστοι” είχαν φθάσει στο σημείο να προβούν σε δολιοφθορά στο μηχανάκι του, με συνέπεια να χάσει τον έλεγχο του και από θαύμα να γλιτώσει ένα σοβαρότερο ατύχημα.

Ο Μ. Νοδάρος, που εργάζεται στην “Ελευθεροτυπία και στον ρ/δ σταθμό “Ιόνιον FM”, έχει αποκαλύψει ουκ ολίγες υποθέσεις με κρατικές αυθαιρεσίες (βλ. Ζαχάρω), καθώς και παράνομα κυκλώματα παντός είδους (μαστροπεία, διακίνηση γυναικών και μεταναστών, ναρκωτικά, κλπ) που δρουν στην Ηλεία, στα περισσότερα εκ των οποίων υπήρχε άμεση συνέργεια και συμμετοχή “μπουμπουκιών” της ΕΛ.ΑΣ. Αυτό και μόνο μας κάνει απαισιόδοξους για τον εντοπισμό των ηθικών και φυσικών αυτουργών, όπως και για τη “σε βάθος έρευνα” της υπόθεσης, όπως θα υποσχεθούν τα εισαγγελικά και αστυνομικά όργανα....

Ως Νέοι Εργαζόμενοι εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και την ευχή να αναρρώσει γρήγορα.

Απόλυση συντάκτη γιατί έκανε στάση εργασίας!!!

Σύμφωνα με επιστήμονες οι ψυχικές ασθένειες θα αυξηθούν κατακόρυφα το επόμενο διάστημα λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα αφεντικά όντας επιρρεπή σε ψυχοσωματικές ασθένειες πάνε να φορτώσουν σε εμάς τους εργαζόμενους την κρίση πανικού που παθαίνουν βλέποντας τα κέρδη τους να κάνουν φτερά, υποστηρίζοντας, απ' ότι καταλαβαίνουμε από τα παραληρήματά τους, ότι δεν μπορούν να καταλάβουν την άρνησή μας να δουλεύουμε 65 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα, όπως και την "εμμονή" μας σε "παρωχημένους" όρους όπως εργοδοτικές εισφορές, ένσημα, συνδικαλιστικά δικαιώματα, απεργία, στάση εργασίας.

Ένα τέτοιο αφεντικάνικο παραλήρημα βίωσε στο πετσί του ο συνάδελφος και σύντροφος Θανάσης Κάππος, εξαιτίας της συμμετοχής του σε στάση εργασίας της ΕΣΗΕΑ, ένα κατοχυρωμένο συνδικαλιστικό δικαίωμα η άσκηση του οποίου οδήγησε στην απόλυση του από την εκδοτική επιχείρηση συμφερόντων Π. Μαυρίκου. Επαναλαμβάνουμε για να μην πάθουμε ανοσία στο άκουσμα τέτοιων συμπεριφορών από τα αφεντικά: Απολύθηκε γιατί άσκησε ένα αναφαίρετο συνδικαλιστικό του δικαίωμα.

Με αφορμή την απόλυση του επειδή συνδικαλίστηκε ο συνάδελφος ενημερώθηκε επιπλέον ότι τα ένσημα που δικαιούται ποτέ δεν είχαν μπει το ταμείο στο οποίο υποτίθεται ότι ήταν ασφαλισμένος, με αποτέλεσμα, πέρα από την πετσοκομμένη αποζημίωση που έδωσε αγώνα για να αποσπάσει, να μην δικαιούται επίδομα ανεργίας. Με επιστολή του προς την ΕΣΗΕΑ φροντίζει ταυτόχρονα να μας ενημερώσει για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούσαν στο συγκεκριμένο μαγαζί. Τα γνωστά και συνηθισμένα δηλαδή για το "δημοσιογραφικό λειτούργημα", όπου βασιλεύει η μαύρη εργασία , η απλήρωτη υπερωρία και η εργοδοτική αυθαιρεσία.

Τον αφήνουμε όμως να τα περιγράψει καλύτερα αυτός. Εμείς δεν έχουμε τίποτα να του πούμε, αφού τα λέμε έτσι κι αλλιώς συχνά στους ταξικούς αγώνες. Μπορούμε μόνο να υποσχεθούμε γενικά προς κάθε είδους αφεντικά:

ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ


ιδού η επιστολή:

Καταγγελία της απόλυσής μου, «διότι συνδικαλίζω το ‘Προσωπικό’» και «συμμετείχα σε στάση εργασίας της Ε.Σ.Η.Ε.Α.».

Προς το Δ.Σ. της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών

Συνάδελφοι, σας ενημερώνω ότι:

Σήμερα Τετάρτη 21 Οκτώβρη, πρόκειται να κατέβω στον τόπο της Εργασίας μου (στον 1^ο όροφο Μεγ. ΤΑΝΠΥ- ακτή Μιαούλη 17-19 στον Πειραιά) για να παραλάβω το έντυπο της απόλυσής μου από την εκδοτική επιχείρηση συμφερόντων Π. Μαυρίκου και την, προφανέστατα ακρωτηριασμένη αποζημίωσή μου. Αυτή, όχι μόνο θα είναι πολύ κατώτερη, όπως και η μισθοδοσία μου, από τα προβλεπόμενα της Σ. Σ. Εργασίας, αλλά- επίσης, όπως και ο μισθός μου- δεν θα περιλαμβάνει τα αναλογούντα από την πρόσθετη, 6^η ημέρα εργασίας (Σάββατα) που προσερχόμουν στη δουλειά, ανελλιπώς.

Επίσης, δεδομένου ότι στη «μισθοδοσία» μου υφίσταντο, μεν, κρατήσεις Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. αλλά ουδέποτε αποδόθηκαν, όπως ποτέ δεν δηλώθηκα ούτε εγώ ούτε άλλοι Συνάδελφοι στο ταμείο μας, δεν θα δικαιούμαι καν επίδομα ανεργίας!..

Την περασμένη Δευτέρα, λοιπόν, το μεσημέρι κορυφώθηκε η εργοδοτική αυθαιρεσία του Π. Μαυρίκου φερόμενου νομικά ως, τωρινού ιδιοκτήτη των τίτλων εφημερίδων «Ακρόπολις», «24 Ώρες», «Επικαιρότητα», τις οποίες και εκδίδει καθημερινά.

Σε αυτές (...ο πολυθεσίτης) απασχολούμαι κοπιωδώς, μαζί με μικρό αριθμό Συναδέλφων, ως Εσωτερικός Συντάκτης Ύλης, με σχέση εξηρτημένης εργασίας προσληφθέντος Δημοσιογράφου πλήρους απασχόλησης- με πενθήμερο κατά την υπογραφείσα σύμβαση- εξαήμερο, όμως ανά εβδομάδα, κατά τις απαιτήσεις της εργοδότριας επιχείρησης.

Κατά διαστήματα, είτε αναπληρώνοντας αδειούχους Συναδέλφους, είτε κατά εντολές της εργοδοσίας, εργαζόμουν (...ακόμη πιο πολυθεσίτικα), επιπρόσθετα και ως εσωτερικός συντάκτης της επίσης καθημερινής «οικονομικής» εφημερίδας συμφερόντων Μαυρίκου «The Economy Journal», την «αθλητική» καθημερινή «Αθλητικός Τύπος», «ένθετα», «αφιερώματα» και λοιπές, εβδομαδιαίες «εφημερίδες».

Επακριβώς, τη Δευτέρα, κατά την προσέλευσή μου, ο εργοδότης Π. Μαυρίκος, ολοκλήρωσε με υβριστικότατο τρόπο, προφορικά, την απόλυσή μου, που είχε «ανασταλεί», (μου ζητήθηκε να αποχωρήσω προσωρινά, με «άδεια», η οποία έληξε εκείνη τη μέρα), μετά την εκτόξευσή της από τον ίδιο, την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου, οπότε όταν, μετά την ολιγόωρη Στάση Εργασίας της Ε.Σ.Η.Ε.Α., με...πρωτοαπέλυσε διότι:

• «Κάνεις στάσεις εργασίας».
• «Συνδικαλίζεσαι».
• «Συνδικαλίζεις και ξεσηκώνεις το προσωπικό ‘μου’».
• «Αποτελείς ‘κίνδυνο’ για την εταιρία».
• «Σηκώνεις...πανό εδώ μέσα» και λοιπά, που εντάσσονται στο κλινικό πεδίο του παραληρήματος.

Το «ρεπορτάζ» και το υπόβαθρο:

Πέρα από το γεγονός ότι η μισθοδοσία που μου επέβαλε η συγκεκριμένη εργοδοσία, με κατατάσσει στην...ώριμη πλέον γενιά των Εργαζομένων, με πολλαπλή Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση και Μεταπτυχιακό- πλην των 800 Ευρώ (αποδοχές χαμηλότατες συγκριτικά με της Σ.Σ.Ε., πολύ περισσότερο μάλιστα 6ήμερης απασχόλησης, της οποίας οι αποζημιώσεις Σαββάτων ουδέποτε αποδόθηκαν)...

Ο Π. Μαυρίκος, κατά διαστήματα τους τελευταίους μήνες, μου προέβαλε την παράλογη απαίτηση, να ξεκινώ την Επιμέλεια- Σύνταξη ειδησεογραφικών και όχι «ύλης ψυγείου» σελίδων των Καθημερινών Εφημερίδων (του), «όπως όλοι στις 10:00 το πρωί». Αυτό, με συγκεκριμένο ως προς την έναρξή του «ωράριο» και μάλιστα με έμμεσο εξαναγκασμό- ειδικά όταν αντικαθιστώντας Συνάδελφο σε άδεια έπρεπε να «κλείνω» και σελίδες της «Αθλητικής» εφημερίδας (του), τον επονομαζόμενο «Αθλητικό Τύπο», να διαπράττω λογοκλοπή εργασίας άλλων Συναδέλφων, από σάιτ, πόρταλς κλπ.

Του αντέτεινα ήρεμα και κάθετα:

• Ωράριο έχουν μόνο συγκεκριμένες κατηγορίες Συναδέλφων- Δημοσιογράφων και στις εφημερίδες οι Εσωτερικοί Συντάκτες. Η απαίτησή του, όπως και η μορφή εργασίας που παρέχω, με κατατάσσουν, ουσιαστικά κατά παραδοχή του ιδίου, σε αυτούς, που όμως έχουν και διαφορετική κατάταξη αποδοχών στις Σ.Σ.Ε.
• Ότι γνωρίζει πολύ καλά πως πέρα από πλήρη (εσωτερική) απασχόληση, εργάζομαι καθ’ υπέρβαση κάθε ωραρίου, εφ’ όσον πηγαίνω το μεσημέρι, έχοντας μάλιστα ήδη συγκεντρώσει και φέρνοντας σε ψηφιακή μορφή, υπάρχον ειδησεογραφικό υλικό πολλών σελίδων, από νόμιμες και μόνο πηγές, εργάζομαι, στη συνέχεια σκληρά στο γραφείο και φεύγω αργά το βράδυ, αφού είμαι τις νυχτερινές ώρες ο μόνος εναπομείνας έμπειρος Συντάκτης, ώστε να είναι δυνατή, μαζί με τους υπερφορτωμένους εργασιακά Συναδέλφους του ατελιέ, η διασταύρωση της ύλης των σελίδων, πριν σταλούν στο πιεστήριο. Του εξήγησα ότι δεν μπορώ να παρίσταμαι από το πρωί, ως αργά το βράδυ, πολύ περισσότερο αφού δεν πληρώνονται υπερωρίες σε κανέναν εργαζόμενο στην επιχείρησή του.
• Ότι έχω έλθει πράγματι αρκετές φορές πρωί, αλλά εφόσον ο αριθμός των Η/Υ ήταν όλο το καλοκαίρι και τον περισσότερο Σεπτέμβρη, κατά πολύ μικρότερος των Συντακτών, δε μπορούσα ούτε να σήκωνα Συναδέλφους από τη θέση τους, ακυρώνοντας την εργασία τους, ούτε να περιμένω 3 και 4 νεκρές ώρες....λύνοντας σταυρόλεξα, βρίσκοντας ελεύθερο Η/Υ, μετά τις 5:30- 6:00 το απόγευμα και τελειώνοντας με την ψυχή στο στόμα, ύλη πλήθους σελίδων στις 10:30 το βράδυ, για να προλάβουμε τα στενά όρια του πιεστηρίου.
• Ότι ως Συντάκτης Καθημερινών Εφημερίδων, δε μπορώ να τις «γεμίζω», με προχθεσινές ειδήσεις, τις κατά συντριπτική πλειοψηφία υπερτερούσες και παρεχόμενες από τις νόμιμες πηγές (ΑΠΕ, sites Υπουργείων, Οργανισμών, Φορέων κλπ) τις πρωινές ώρες.
• Ότι ποτέ δεν θα «δημοσιογραφήσω» με λογοκλοπή ούτε θα συνεργήσω σε κάτι τέτοιο.
• Παρενθετικά: Με ακέραια την ευθύνη που φέρει Δημοσιογράφος, με Πανεπιστημιακές Σπουδές Ε.Μ.Μ.Ε., Μέλος της ΕΣΗΕΑ (και πρ. εκλεγμένο Μέλους του Σημαντικότατου Οργάνου του Μικτού Συμβουλίου), ενημέρωσα και τους νεότερους Συναδέλφους μου για το τί σημαίνει λογοκλοπή, τί συνέπειες επιφέρει και τους παρακινούσα συνεχώς, παρά την πίεση της εργοδοσίας και τις πραγματικές συνθήκες (παιδιά, που όλη τη μέρα η μόνη τους επαφή με τον «έξω κόσμο» για τον οποίο πρέπει να καταγράψουν γεγονότα, «γεμίζοντας» 8 και 10 συχνά σελίδες μεγάλου μεγέθους τη μέρα, αποτελεί το pc τους) να μην «συμμορφώνονται». Πράγματι, παρότι η καθημερινή ανάγκη και η εργασιακή τους ανασφάλεια συγκρούονταν με την φιλοτιμία, στο πλείστο προτίμησαν ουσιαστική ασκητική φιλοτίμου και αποφυγής λογοκλοπών.

Κατόπιν αυτών, ο Π. Μαυρίκος, εκδικητικά προς εμένα, αλλά παίρνοντας αμπάριζα όλο το προσωπικό, έδωσε εντολή να τηρείται βιβλίο....παρουσιών, με ώρα προσέλευσης και αποχώρησης στη δουλειά, όλων, που θα το υπογράφουν.

Δήλωσα ότι εγώ «τέτοιο βιβλίο δεν υπογράφω, ενώ και η Ένωση Συντακτών (με πολλαπλές αποφάσεις της) αρνείται τέτοιες μεθόδους»- έτσι και έπραξα.

Πάντως, οι παρουσίες μου καταγράφονταν, με πιστοποίηση σφραγίδας και υπογραφών της επιχείρησης- βεβαιώνοντας ουσιαστικά η ίδια, ότι πράγματι ολοκλήρωνα ωράριο πλήρους εσωτερικής απασχόλησης καθημερινά και τα Σάββατα.

Πολύ αργότερα, ο Π. Μαυρίκος μάλλον συνειδητοποιώντας τί απεδείκνυε (πχ. υπερωρίες προσωπικού, full time απασχόληση- και- για ανθρώπους, που υποχρεώθηκαν σε υπογραφή συμβάσεων ημιαπασχόλησης κλπ.) το απέσυρε.

Επιπλέον:

Σταθερά ρωτούσα τον εργοδότη για τη μορφή και τα ταμεία της Ασφάλισής μου.

Από την αρχική συνεννόηση για ανάληψη εργασίας, κατέστησα στον Π. Μαυρίκο απόλυτο ότι δεν θα ξεκινούσα, άν η δουλειά μου ήταν «μαύρη» ή «μπλοκάκι» και ότι οι φυσικοί μου ασφαλιστικοί φορείς είναι το Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. και ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π.

Ο Π. Μαυρίκος, ισχυρίστηκε αρχικά πως «ασφαλίζομαι από την πρώτη ημέρα», άν και έδειξε κάποια (ανεξήγητη τότε, εξηγήσιμη αργότερα...) αντίρρηση για τα ανωτέρω Ταμεία.

Στις επόμενες «οχλήσεις» μου, με διαβεβαίωνε «Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.», ενώ όταν περίπου δύο- δυόμισι μήνες μετά την έναρξη (πρώτο 10ήμερο Απρίλη ’08) της απασχόλησής μου, μου ζητήθηκε «απογραφικό» για να συμπληρωθούν τα στοιχεία μου στην ...επιτέλους σύμβαση εργασίας που θα υπέγραφα, υπογράμμισα στα αντίστοιχα πεδία τους Α.Μ. των Φυσικών μου Ταμείων και τα 8,5 έως τότε έτη (αναγνωρισμένης στο Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.) Δημοσιογραφικής μου προϋπηρεσίας.

Εφησύχασα από τις διαβεβαιώσεις Μαυρίκου, και το ότι στις αποδείξεις πληρωμής (αντίγραφο δεν μου παρέχονταν) αναγράφονταν συγκεκριμένες κρατήσεις, πέραν του φόρου, για το Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ., που αφαιρούνταν από τις μικτές αποδοχές μου, ώστε να μένουν καθαρά τα 800 Ευρώ που λαμβάνω.

Έτσι, σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία με το Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. με έκπληξη έμαθα ότι:

• Η εργοδότρια επιχείρηση δεν με έχει ασφαλίσει (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στο σκέλος Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π., το οποίο από μηνών δε μου παρέχει πια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).
• Κανένας Συνάδελφος Δημοσιογράφος ή Υπάλληλος, άλλων αρμοδιοτήτων προσωπικού ημερήσιων εφημερίδων, στην ίδια επιχείρηση δεν έχει δηλωθεί- ασφαλιστεί εκεί. Αυτό, παρότι, στις καταστάσεις πληρωμών των περισσοτέρων, σημειώνονται κρατήσεις για το συγκεκριμένο ταμείο.
• Οι διαδοχικές (και νομικά διάδοχες- νέες εργοδότριες) επιχειρήσεις Τύπου που διευθύνει εκδίδοντας τα διάφορα ημερήσια και εβδομαδιαία έντυπά του ο Π. Μαυρίκος, ουδέποτε έχουν δηλωθεί στο ταμείο και (...«φυσικά», παρεπόμενα) καμία κατάσταση Δημοσιογραφικού και λοιπού προσωπικού ημερησίων εφημερίδων, έχει ποτέ σταλεί.

Στις αρχές Οκτωβρίου, όταν κλήθηκα να παραλάβω τα 800 Ευρώ της μισθοδοσίας μου από τον Π. Μαυρίκο, προσωπικά (όπως και το λοιπό προσωπικό) διαπίστωσα ότι όπως και στη μισθοδοσία Σεπτεμβρίου, το έντυπο της «απόδειξης», συν και οι «αποδείξεις» (αν δεν κάνω λάθος) όλων, κατά πως συζητήθηκε εκτενώς μεταξύ των Συναδέλφων:

• Εξακολουθούσαν να έχουν τις κρατήσεις, προς Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. που δεν αποδίδονταν.
• Ανέφεραν τυπωμένα μειωμένα ποσά ακαθάριστων και καθαρών αποδοχών, από τους, μικρούς πλην, πραγματικά καταβαλλόμενους, μισθούς. Το τυπωμένο ποσό των καθαρών αποδοχών (στην περίπτωσή μου πια 600 Ευρώ) ήταν πρόχειρα διαγραμμένο με στυλό και δίπλα, με στυλό επίσης προχειροσημειωμένο το πραγματικό ποσό που αποδίδονταν ( 800 Ευρώ).
• Σε Συνάδελφο Δημοσιογράφο, έγινε και μείωση πραγματικού μισθού.
• Τα τυπωμένα, ψευδή ποσά αναλογικά μείωναν και τις ασφαλιστικές, φορολογικές κλπ. κρατήσεις, που έπρεπε να αποδοθούν σε Ταμεία, Εφορεία κλπ.
• Στο τέλος πριν το σημείο της υπογραφής, όπως πολλούς μήνες πια, ήταν τυπωμένη υπό μορφή «υπεύθυνης δήλωσης» μια αθλιότητα του τύπου «....έχω εξοφληθεί πλήρως και ουδεμία απαίτηση έχω κλπκλπ...».

Όπως έκανα και τους προηγούμενους μήνες δεν υπέγραψα πριν διαγράψω, στην προκείμενη μπροστά του, αυτή τη «ρήτρα», αφήνοντας να διαφαίνεται μόνο η αποδοχή μου ότι έλαβα με κάθε επιφύλαξη το δοθέν ποσόν.

Αντέδρασε με εναλλαγή παραληρηματικών φράσεων, που προσιδιάζουν σε σύνδρομα καταδίωξης και προσπάθειες «προσέγγισης», του στυλ «ενώ εγώ το λέω παντού ότι είσαι εξαιρετικός Συντάκτης...η εργασία σου είναι καταπληκτική...εγώ προγραμματίζω να σε αναδείξω σε Διευθυντή και...εκδότη της ‘Ακρόπολης’...».

Το τελευταίο ως σχεδιασμός δεν αποκλείεται, διότι το συνηθίζει να εκθέτει στις ταυτότητες των εντύπων του, ακόμη και ως «Εκδότες», απλούς μισθοσυντήρητους εργαζομένους του, που εγκλωβίζονται ανάμεσα σε ψυχοφθόρα σύγκρουση μαζί του σε περίπτωση άρνησης και την πρόσκρουση στο (άγνωστό τους) Καταστατικό της ΕΣΗΕΑ, μα το χείριστο, την ανάληψη όλων των ποινικών και αστικών ευθυνών του «Εκδότη», σε περίπτωση που ασκηθεί οιοδήποτε ένδικο μέσο κατά των εφημερίδων που...εκδίδουν!

Του ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να δεχθώ «θέση» ούτε καν «αρχισυντάκτη» και άμεσα τον ρώτησα για τί γίνεται με το Ασφαλιστικό μου.

«Σε ασφάλισα στο ΙΚΑ όπως όλους» απάντησε, χωρίς να αναφερθεί σε ποιο υποκατάστημα, με τί καθεστώς, ως Δημοσιογράφο πλήρους απασχόλησης και μέλους της ΕΣΗΕΑ (Σ.Σ:. υποθέτω ότι το ΙΚΑ δεν θα το δέχονταν) ή ...ιδιωτικό υπάλληλο...ημιαπασχόλησης;;; Ούτε επίσης στο πώς εισφορές αποκλειστικά για το Τ.Σ.Π.Ε.ΣΑ.Θ., χωρίς αναφορά περί Ι.Κ.Α. ή οποιουδήποτε διαφορετικού Ταμείου, αποδίδονται αλλού- για να αποκλείσω άλλα βαρύτερης ποινικής τάξης ενδεχόμενα.

Αντέδρασα με τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία, τονίζοντας ότι έτσι με εξαναγκάζει να προχωρήσω σε καταγγελία στο Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.

Τις επόμενες ημέρες όξυνε συνεχώς τη συμπεριφορά του απέναντί μου. Τις κορύφωσε με προφορικές, μπροστά σε άλλους εργαζόμενους αποφάσεις απόλυσής μου, την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου, οπότε συμμετείχα στη στάση εργασίας της Ε.Σ.Η.Ε.Α. διότι «συμμετείχες...κάνεις στάσεις εργασίας, συνδικαλίζεσαι, συνδικαλίζεις το προσωπικό...σηκώνεις πανώ στην ‘επιχείρηση’, αποτελείς κίνδυνο για την επιχείρηση...» και άλλα που πλέον άγγιζαν το παραλήρημα.

Τα περί συνδικαλισμού, ομολογώ ότι ήταν εντός πραγματικότητας, εφ’ όσον ως μόνο μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. στο «μαγαζί» συζητούσα με τους Συναδέλφους, Αρχαιότερους και νεότερους, για τις αποδοχές όλων μας και τις τεράστιες διαφορές από τις Σ.Σ.Ε., το γεγονός ότι η επιχείρηση δεν ασφαλίζει κανέναν, παρά την παρακράτηση εισφορών, (και) στο Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. ως οφείλει, την κοινή διαπίστωση του κινδύνου ακόμη και στο ΙΚΑ να «ασφαλίζει» προσωπικό πλήρους απασχόλησης ως «μερικής» και «ωρομισθίων» κλπ. Τους επεσήμαινα τους δεοντολογικής και νομικής τάξης συνέπειες της εμφάνισης των ονομάτων τους στις «ταυτότητες» εφημερίδων, ως «Διευθυντών», «Εκδοτών» κλπ.

Μαζί δε με άλλους, παλιότερους Συναδέλφους, τους καταστήσαμε σαφές ότι ανέλαβαν εργασία με συγκεκριμένες ειδικότητες, που με κανένα τρόπο δεν περιλαμβάνουν βαριές χειρωνακτικές εργασίες, όπως η μεταφορά...επίπλων, μπάζων, σκουπιδιών, συνεισφορά στη δουλειά συνεργείου τεχνικών που επέκτειναν τα γραφεία, μεταφορά ή και...πώληση εφημερίδων(!) κλπ, τις οποίες με απειλές απόλυσης «διέταζε» ο Π. Μαυρίκος. Πλέον οι νεότεροι Συνάδελφοι- σες, απέχουν κάθετα από κάθε αλλότρια «ανάθεση»...έργου.

Επίσης, την παραμονή της απεργίας του Σωματείου μας της 1^ης Οκτώβρη, ανέλαβα ό,τι αντιλαμβάνομαι ως υποχρέωση Ήθους, να ενημερώσω για αυτήν και το νόημά της τους Συναδέλφους και ειδικά τους μικρότερους, τονίζοντας ότι (...όχι και τόσο αυτονόητο για νέα παιδιά που δεν έχουν την εμπειρία και εργάζονται σε «μαγαζί» όπου ως «αυτονόητα» επιβάλλονται άλλα...) «Απεργία δε σημαίνει ‘λευκή απεργία’. Δεν συνεπάγεται πως ‘απλά’ δεν κυκλοφορούν εφημερίδες, δε μεταδίδονται ειδήσεις, από κανένα μέσο. Σημαίνει κανένας δεν έρχεται στη δουλειά αύριο, τα γραφεία μας θα αδειάσουν και καλό είναι να συμμετέχετε στην απεργιακή συγκέντρωση της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ και των Σωματείων των Συναδέλφων των άλλων κλάδων των ΜΜΕ».

Όλα αυτά, με την εσωτερική συντριβή, εκείνη την ώρα ότι καλούσα σε Απεργία και Συγκέντρωση για το Ασφαλιστικό νέα παιδιά...Ανασφάλιστα και, γενικά, Συναδέλφους, όλους ακάλυπτους από την Ε.Σ.Η.Ε.Α.

Για να το λήγω:

Την Τετάρτη της...πρώτης απόλυσης, ο Π. Μαυρίκος απαίτησε να φύγω από τον τόπο εργασίας. Αντέδρασα αναφέροντας ότι αυτό θα συμβεί μόνο αν μου κοινοποιήσει γραπτή απόλυση και ταυτόχρονα αποζημίωση. Στη συνέχεια μου ζήτησε να....φύγω με 10ήμερη άδεια «και, μετά, θα ειδοποιηθείς από την επιχείρηση».

Εφόσον καμία προφορική ή γραπτή ειδοποίηση μου παρασχέθηκε στο διάμεσο- και αξιοποίησα την άδειά μου στις εργασίες του Μεταπτυχιακού που ολοκληρώνω στο Παν. Αθήνας- με τη λήξη του 10ημέρου, επέστρεψα στο Χώρο Εργασίας μου, αντιλαμβανόμενος ότι η εργοδοσία θα «αξιοποιούσε» ακόμη και καθυστέρηση...μισής ώρας, ενώ επί πλέον θα μετέρχονταν κάθε μέσο ώστε είτε να με εξωθήσει σε παραίτηση, είτε να παρουσιάσει ενδεχόμενη απουσία μου ως «σιωπηρή παραίτηση».

Πράγματι, ο Π. Μαυρίκος έχει «αξιοποιήσει» το «όπλο» της «παραίτησης» σε αρκετούς παλαιότερους, αλλά και πρόσφατα εργαζομένους του, που ίσως δεν είχαν την αντοχή άμυνας σε μέτωπα που άνοιγε απέναντί τους.

Στην προκείμενη, αντιλαμβανόμενος ότι με εμένα είναι διαφορετικά, μου ανακοίνωσε οριστικά τη «λύση συνεργασίας» που προανήγγειλε την ημέρα Στάσης Εργασίας και μου ζήτησε, πάλι, να φύγω.

Του ξεκαθάρισα πάλι ότι από το Χώρο εργασίας μου μπορεί να με απομακρύνει μόνο με κοινοποίηση έγγραφης απόλυσης, συνοδευμένη από τη νόμιμη αποζημίωση.

Ακολούθησε ένταση, καθώς ζήτησε ονομαστικά από τους πιο σωματώδεις συναδέλφους Δημοσιογράφους και του Ατελιέ να «με διώξουν». Με εξαιρετική αξιοπρέπεια, όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά του δήλωσαν ξερά «δεν είμαι ούτε ο σεκιουριτάς σου, ο μπάτσος σου και δεν θα αγγίξω το Συνάδελφο» (ενδεικτικά οι Κύριοι Τάσσος Αναστασάκος, Νίκος Μπακάκος, Γιάννης Λαζαράκος).

Ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλους, με τον εργοδότη να στριγγλίζει, να με καθυβρίζει, εγώ να του απαντώ ψύχραιμα ότι καλό είναι «να σταματήσει να αποτελεί εστία ηχορύπανσης» και όταν στη συνέχεια με εξύβρισε πάλι, οι Συνάδελφοι να παρεμβαίνουν, όντως αυτή τη φορά, μπαίνοντας ανάμεσά μας, προστατεύοντας και εμένα από την έκρηξη πια της δικαιολογημένης οργής μου και τον εργοδότη από τις τυχόν «χειρωνακτικές» συνέπειές της.

Μετά ο Π. Μαυρίκος, σε στυλ αποτυχημένου μπράβου, πέταξε το σακάκι του φωνάζοντάς μου «έλα έξω να τα πούμε...έλα στο διάδρομο... να σου δείξω εγώ...» και λοιπά τσαμπουκαλίδικα, στα οποία απάντησα ότι αν θέλει ο,τιδήποτε να «μου ‘δείξει’ στις αίθουσες των εργαζομένων» και «δεν βγαίνω πουθενά χωρίς μάρτυρες κάθε γεγονότος τους Συναδέλφους».

Εν τέλει.

Αρκετά αργότερα και αφού «διέταξε» Συναδέλφους να αποσυνδέσουν το κομπιούτερ της θέσης εργασίας μου- ε, μην και του κλέψω τα...μυστικά της επιχείρησης- μου ανακοίνωσε ότι την Τετάρτη πρέπει να προσέλθω «το πρωί» για να μου «παραδοθεί η απόλυση και η αποζημίωσή μου».

Βέβαια, όντας ανασφάλιστος στο Τ.Σ..Π.Ε.Α.Θ. ή...αγνώστου ταυτότητας «ασφαλισμένος»...κάπου, με ευθύνη της εργοδότριας επιχείρησης δεν μπορώ καν να λάβω επίδομα ανεργίας ή άν μετά από πολλές νομικές διαδικασίες το επιτύχω, αυτό θα είναι ελάχιστο, δεδομένης της τεράστιας απόκλισης των μικτών και καθαρών αποδοχών με τις οποίες με μισθοδοτούσε η «επιχείρηση» και των «αναλογουσών»...αγνώστου κατάληξης εισφορών σε Ασφαλιστικούς φορείς.

Μετά από αυτήν την αναγκαστικά πολυσέλιδη- μερικώς όμως μόνο, αποδοτικής των πραγματικοτήτων που αντιμετωπίζω εγώ και οι Συνάδελφοί μου στο εν λόγω «μαγαζί»- σας ζητώ:

• Προστασία από το Σωματείο, αλληλεγγύη και νομική κάλυψη, συν συνεισφορά στα δικαστικά έξοδα, από το ταμείο Αλληλεγγύης- εφ’ όσον μου οφείλονται διαφορές δεδουλευμένων- στην εργασιακή μου περιπέτεια.

• Πρώτιστα όμως: Άμεση, Συνεχή Προστασία και έμπρακτη Αλληλεγγύη στους εναπομείναντες Συναδέλφους- ες του «μαγαζιού», όχι μόνο έναντι επαπειλούμενων νέων απολύσεων, αλλά από το πραγματικό καθεστώς μαύρης εργασιακής γαλέρας που υφίστανται. Τελευταία πιέζονται να υπογράψουν «συμβάσεις» ...20ωρης, ανά μήνα απασχόλησης.
• Αγώνα της Ε.Σ.Η.Ε.Α. για εφαρμογή των Σ.Σ.Ε και Πραγματική Ασφάλιση για όλους, τερματισμό κάθε, «εν τοις πράγμασιν» εξαναγκασμού σε λογοκλοπή, οριστικού τερματισμού της ατμόσφαιρας τρομοκράτησης και παράνοιας, που οι Εργαζόμενοι υφίστανται εκεί, με τα ονόματά τους μάλιστα να «φιγουράρουν» ως...διευθυντικά στελέχη και «εκδότες» στις ταυτότητες των φύλλων.

Αθήνα 22 Οκτώβρη 2008

Θανάσης Γ. Κάππος

Α.Μ. Ε.Σ.Η.Ε.Α. 3069

Υ.Γ.:

Επισυνάπτω φωτογραφία σελίδων του περιβόητου «βιβλίου παρουσιών» που για μεγάλο διάστημα τηρούσε η εργοδότρια επιχείρηση.

Απόλυση δημοσιογράφου στον αριστερό Ριζοσπάστη - Ανίερη συμμαχία ΣΙΩΠΗΣ των συνδικαλιστών, ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ και ΔΕΞΙΩΝ, της ΕΣΗΕΑ

Η είδηση της απόλυσης του Γιάννη Κωστάκη, δημοσιογράφου επί 15 συναπτά έτη στον Ριζοσπάστη, προκάλεσε φυσικά τη χλεύη προς τα «κομμουνιστικά» αφεντικά του, που διεκδικούν καθημερινά το μονοπώλιο των πραγματικών υπερασπιστών των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτή όμως ήταν δεδομένη, αφού το οξύμωρο μιας απόλυσης σε αριστερή εφημερίδα - με αιτιολογία μάλιστα που θα ζήλευε ακόμη και ο Βγενόπουλος- βγάζει μάτι χωρίς άλλες εξηγήσεις ή αναφορές στις ιδιαίτερες, προσωπικές πτυχές της υπόθεσης

Εκείνο που πραγματικά προκαλεί αηδία είναι η εκκωφαντική σιωπή για την απόλυση όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων, ακόμη και εκείνης της αριστερής Συσπείρωσης, που πρωτοστατεί όταν παραβιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα στα άλλα μαγαζιά. Η ανίερη συμμαχία είναι πασίδηλη-σε κάθε εχέφρονα νου- μεταξύ των εργατοπατέρων, οι οποίοι, ενώ τις 364 ημέρες του χρόνου "παλεύουν" ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα στα ΜΜΕ, την ημέρα της απόλυσης του Γ. Κωστάκη δεν βρήκαν να ψελλίσουν ούτε μία κουβέντα….Και καλά, από την πλευρά των Σομπολοτσαλαπάτηδων δεν είναι πρωτοφανές να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε μια απόλυση. Αλλά και οι αριστερές πρωτοπορίες, τσιμουδιά;;;

Η στάση των αριστερών συνδικαλιστών, που ποιούνται την νήσσαν, τους εκθέτει ακόμη και στους υποστηρικτές των παρατάξεών τους και συγχρόνως αποκαλύπτει σε όλο τους το μέγεθος τις μικροπολιτικές, παραταξιακές λογικές που επιβάλουν τη σιγή για την απόλυση ενός εργαζόμενου. Και μάλιστα από ένα αριστερό αφεντικό, το οποίο το προηγούμενο διάστημα είχε επιβάλει τρίμηνη παύση μισθού (!!) σε άλλο εργαζόμενό του…. (οι καπιταλιστές εργοδότες θα παίρνουν σίγουρα μαθήματα….).

Αυτά φυσικά είναι γνωστά στους παροικούντες την ΕΣΗΕΑ, όμως γιατί να διαλύσουν τη λυκο-φιλία τους ο Τρίμης με τον Ράμμο; Για έναν Κωστάκη; Αυτά είναι «δώρα» που πάντα ανταλλάσσονται ή επιστρέφονται εν ευθέτω χρόνω….

Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές ας μην μας κατηγορήσουν για «ανοίκεια, αήθη επίθεση». Καλό θα ήταν να κρατήσουν το σάλιο τους για τους υπόλοιπους συναδέλφους μας, όταν έρθει η ώρα να εξηγήσουν με ποιο τρόπο οι πολιτικές αρχές πάνε περίπατο στο βωμό του παραταξιακού, μικροπολιτικού συμφέροντος….

ΥΣ 1: Αναμένουμε με αγωνία την επόμενη φορά που ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Παν. Ράμμος θα εμφανιστεί ξανά σε κάποιο από τα πανεπιστημιακά τμήματα δημοσιογραφίας για να δώσει συμβουλές με ποιο τρόπο πρέπει να αγωνίζονται οι μελλοντικοί, νέοι δημοσιογράφοι
ΥΣ 2: Πού είναι αλήθεια το Αριστερό ΜΜΕτωπο και οι FINANCIAL CRIMES; Χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό των ειδήσεων και των πληροφοριών η ανακοίνωσή τους για την απόλυση ή μήπως δεν εξεδόθη καν;


Παρακάτω, παρατίθεται αυτούσια η επιστολή-καταγγελία του Γ. Κωστάκη προς την ΕΣΗΕΑ:


Την Δευτέρα, 29 Σεπτέμβρη, με κάλεσε ο συνάδελφος Παύλος Αλέπης, αρχισυντάκτης της εφημερίδας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ όπου εργάζομαι σχεδόν 15 χρόνια (14 χρόνια και 9 μήνες για την ακρίβεια) προκειμένου να μου ανακοινώσει την «λήξη της συνεργασίας μας», όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Ισχυρίστηκε ότι το τελευταίο διάστημα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, η Συντακτική Επιτροπή (ΣΕ), ασχολείται μαζί μου. Πρόσθεσε ότι η ανοχή που έδειξε η εφημερίδα σε μένα ήταν ανεπίτρεπτη και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναληφθεί στο μέλλον για κανένα άλλο εργαζόμενο. Το ρεπορτάζ την ευθύνη του οποίου τα τελευταία χρόνια είχα ήταν το Δικαστικό. Εξεπλάγην επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν μου είχε γίνει κάποια παρατήρηση σχετικά με την εργασία μου και φυσικά ουδέποτε είχα κληθεί από τη ΣΕ όταν γινόταν συζήτηση για μένα προκειμένου να εκθέσω την δική μου άποψη στο υπό συζήτηση θέμα. Στην ΣΕ δεν κλήθηκα καν όταν συζητήθηκε η απόλυσή μου, 4 χρόνια πριν πάρω σύνταξη και ενώ για πάνω από 10 χρόνια πάσχω από στεφανιαία νόσο, γεγονότα γνωστά σε όλα τα μέλη της ΣΕ.

Ως αφορμή της απόλυσή μου αναφέρθηκε το ότι δεν είχα δώσει στην εφημερίδα την είδηση της κήρυξης από το δικαστήριο καταχρηστικής της απεργίας των τελωνιακών. Η επίκληση αυτού του λόγου είναι προσχηματική και θα εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω.

Στις 25 Σεπτέμβρη η κυβέρνηση προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να κηρυχθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Η εκδίκαση της προσφυγής έγινε το απόγευμα της ίδιας μέρας, κάτι για το οποίο από το μεσημέρι είχα ενημερώσει τον προϊστάμενο του τμήματός μου συνάδελφο Κώστα Πασακυριάκο μαζί με τα άλλα υπό εξέλιξη θέματα του τρέχοντος ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων το έστειλα στον υπεύθυνο του εργατικού ρεπορτάζ συνάδελφο Περικλή Κουρμούλη, κατά τις οκτώ με εννέα το βράδυ με την προφορική επισήμανση (που ανέφερα και στο ρεπορτάζ) ότι η απόφαση θα εκδίδετο αργά το βράδυ ή το πρωί της επόμενης μέρας και εγώ θα παρέμενα στο χώρο των δικαστηρίων μέχρι να κλείσουν. Επισήμανση περιττή αφού ούτως ή άλλως την ενημέρωση της εφημερίδας για τέτοιας φύσης δικαστικές αποφάσεις όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει την έχει το εργατικό ρεπορτάζ που τις πληροφορείται από τους συνδικαλιστές στους οποίους κοινοποιείται από τους δικηγόρους. Σημειωτέον ότι το συνδικαλιστικό όργανο των τελωνιακών ήταν σε συνεδρίαση από το μεσημέρι και περίμενε την απόφαση του δικαστηρίου προκειμένου να αποφασίσει για το αν θα συνεχίσει ή αναστείλει την απεργία. Την επομένη μέρα το απόγευμα, μου τηλεφώνησε ο συνάδελφος Πασακυριάκος για να με ρωτήσει τον λόγο που δεν είχα ενημερώσει την εφημερίδα για την δικαστική απόφαση, προσθέτοντας ότι ο ίδιος την είχε μάθει από τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων στη μία το πρωί και αμέσως ήρθε σε επαφή τόσο με τον συνάδελφο Κουρμούλη, όσο και με τον συνάδελφο Βασίλη Αμπελογιάννη, επίσης μέλος της ΣΕ, που το βράδυ εκείνο είχε βάρδια.

Όπως μου είπε και οι τρεις με αναζήτησαν στο κινητό μου τηλέφωνο, που όπως ισχυρίστηκαν ήταν απενεργοποιημένο. Το ότι είχα το κινητό μου τηλέφωνο κλειστό δεν αληθεύει, εξάλλου αν ήθελαν μπορούσαν να με καλέσουν στο σταθερό. Το κύριο όμως είναι άλλο. Ανεξάρτητα του αν είχα (που δεν είχα) εγώ ή κάποιος άλλος την υποχρέωση της ενημέρωσης της εφημερίδας για την απόφαση του δικαστηρίου, αφού τρία μέλη της ΣΕ την είχαν μάθει γιατί δεν την δημοσίευσαν; Στην ερώτηση του συνάδελφου Πασακυριάκου η απάντησή μου ήταν ότι είχα πει στον συνάδελφο Κουρμούλη πως θα μείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν, προσθέτοντας πως δεν είναι οι δικαστικοί συντάκτες αυτοί που μαθαίνουν την απόφαση δικαστηρίων περί ασφαλιστικών μέτρων όταν τα δικαστήρια έχουν κλείσει. Οι αποφάσεις δεν ανακοινώνονται από την έδρα, αλλά κοινοποιούνται στους διαδίκους από τους δικηγόρους. Κάτι βέβαια που πρέπει να ήταν ήδη γνωστό στο συνάδελφο Πασακυριάκο από την πείρα του. «Σου έκανα μια σαφή ερώτηση, μου έδωσες μια σαφή απάντηση. Θα τα πούμε την Δευτέρα», μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Μετά το τηλεφώνημα του συνάδελφου Πασακυριάκου τηλεφώνησα στον συνάδελφο Κουρμούλη ο οποίος σε μένα παραδέχτηκε το ότι του είπα πως θα παραμείνω στα δικαστήρια μέχρι να κλείσουν. Όταν τον ρώτησα γιατί με εγκαλεί ο συνάδελφος Πασακυριάκος, η απάντηση ήταν: «Η εφημερίδα δεν είχε μια είδηση που είχαν όλες οι άλλες. Αφού δεν φταίω εγώ, αφού δεν φταίει ο … (μου είπε το όνομα συναδέλφου του εργατικού ρεπορτάζ) τότε εσύ φταις. Λογικό δεν είναι;». Για το αν η ευθύνη της ενημέρωσης της εφημερίδας για δικαστικές αποφάσεις τέτοιου είδους, που εκδίδονται όταν τα δικαστήρια δεν λειτουργούν, είναι ή δεν είναι δική μου θα φανεί και από στοιχεία που θα προσκομίσω κατά την συνεδρίασητ ου ΔΣ της Ένωσης μας.. Από τα πραγματικά περιστατικά που αναφέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο λόγος που επικαλείται η εφημερίδα σαν αιτία απόλυσής μου είναι προσχηματικός.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Σας πληροφορώ επίσης ότι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της εφημερίδας, συνάδελφος Ανδρέας Σακαρέλος, αν και η απόλυσή μου έγινε στις 30 Σεπτέμβρη, παραμονή της απεργίας μας για το Ασφαλιστικό, δεν είχε ενημερώσει την Ένωση έως σήμερα 2 Οκτώβρη, και πώς να το κάνει άλλωστε, αφού σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε σήμερα, με δική μου πρωτοβουλία, μου είπε ότι συμφωνεί με την απόλυσή μου!

Συναδελφικά


Γιάννης ΚΩΣΤΑΚΗΣ

Ανταπόκριση από την διαδήλωση εργαζόμενων στα ΜΜΕ 1/10/08

Από τις 12 το μεσημέρι άρχιζαν να μαζεύονται απεργοί στον πεζόδρομο της γωνίας Βουκουρεστίου κι Ακαδημίας όπου τα σωματεία είχαν στήσει μικροφωνική, η οποία πέρα από τις καθιερωμένες ομιλίες των εργατοπατέρων που κανείς δεν προσέχει έπαιζε heavy-metal κομμάτια που παρακινούσαν τον κόσμο να σπάσει το νόμο (Breaking the low).

Βγαίνοντας στον δρόμο βέβαια δεν είδαμε καμία διάθεση να σπάσουμε κανένα νόμο, έστω κι έναν αντεργατικό νόμο που θίγει τα ασφαλιστικά δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων κι ο οποίος την ίδια μέρα έμπαινε στο στάδιο της εφαρμογής, μέσω της ενοποίησης των ταμείων. Το σπάσιμο του νόμου θα το ανελάμβαναν οι «ειδικοί» μέσω δικαστικών προσφυγών κι άλλων γραφειοκρατικών λειτουργιών που μας τις είπαν αλλά δεν τις πολυκαταλάβαμε γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μας πολυενδιαφέρουν (από την στιγμή που δεν μας εμπεριέχουν). Το μόνο για το οποίο υπήρχε διάθεση ήταν να πορευθούμε προς την Βουλή και το Υπουργείο Απασχόλησης, απολαμβάνοντας μια απεργιακή μέρα κι ένα κέντρο της Αθήνας απαλλαγμένο από την κίνηση των αυτοκινήτων. Απόλαυση που μάλλον δεν συμμερίζονταν όσοι κινιόντουσαν με ΙΧ εκείνες τις ώρες στο κέντρο, αλλά ευτυχώς κάναμε απεργία κι έτσι δεν θα μεταδίδαμε «το κυκλοφοριακό χάος» και «την αγανάκτηση των οδηγών»!

Στην συγκέντρωση-πορεία συμμετείχαν γύρω στους 1500 εργαζόμενους, νούμερο ικανοποιητικό σε σχέση με την έλλειψη κινηματικών διαδικασιών κι από τα κάτω οργάνωσης των εργαζομένων στον χώρο των ΜΜΕ. Στα θετικά της απεργιακής συγκέντρωσης βάζουμε και το γεγονός ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε κι άλλους συναδέλφους που δουλεύουν με επισφαλείς όρους εργασίας (κυρίως γνωστοί ως «μπλοκάκηδες»). Έξω από το Υπ. Απασχόλησης στην Σταδίου συσπειρωθήκαμε κάμποσοι απεργοί με «ριζοσπαστικές» διαθέσεις και φωνάξαμε συνθήματα όπως: «Άμισθοι, μπλοκάκι και υπερωρία, αυτό δεν είν’ λειτούργημα είναι κοροϊδία» και «η αντίσταση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, στον δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις».

Οι νέοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ παρεμβήκαμε επίσης στην συγκέντρωση-πορεία πετώντας τρικάκια τα οποία γράφανε: «Άμισθοι, μπλοκάκι και υπερωρία, αυτό δεν είν’ λειτούργημα είναι κοροϊδία», «πρακτικάριοι, όλων των σχολών, μπλοκάκηδες όλων των εταιρειών ενωθείτε», «ούτε ένα λεπτό απλήρωτη εργασία», «ούτε ένα λεπτό ανασφάλιστη εργασία», «η οικονομία καταρρέει, ας την βοηθήσουμε να παρασύρει στον γκρεμό και τον καπιταλισμό», «το κεφάλαιο σκορπά φτώχεια, τα ΜΜΕ σκορπούν τρόμο, οι απαντήσεις δίνονται στον δρόμο».

Απεργία 1η Οκτώβρη. Και λίγο είναι...

24ωρη απεργία για την 1η Οκτώβρη (αύριο) έχουν προκηρύξει τα σωματεία στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ ενάντια στον ασφαλιστικό νόμο της ΝΔ που ανάμεσα στα πολλά και γνωστά (;) αγγούρια που χαρίζει στην εργατική τάξη, προβλέπει ότι από αύριο ξεκινούν οι ενοποιήσεις ταμείων και στον κλάδο μας ιδρύεται Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Προσωπικού (ΕΤΑΠ) ΜΜΕ.

Ας ξεκινήσουμε από τα (λίγα) θετικά:

1. Κάποιοι-ες από εμάς θα μπορέσουν να χαρούν μια μέρα της ζωής τους απαλλαγμένη από την αλλοτρίωση της μισθωτής κι άμισθης εργασίας, και θα την χαρούν ακόμα περισσότερο αν την περάσουν στον δρόμο σε αντίθεση με τον καθημερινό μας εγκλεισμό σε γραφεία, χωρίς να ταλαιπωρούν το σώμα και την ψυχή τους πίσω από τις οθόνες και τα άλλα μηχανήματα της βιομηχανίας των ΜΜΕ.

2. Λόγω της γενικευμένης κούρασης και αγανάκτησης για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στην βιομηχανία μας (και γενικότερα), κούραση κι αγανάκτηση που απέχουν μίλια μακριά από το να εκφραστούν με οργανωμένο, αγωνιστικό κι ελπιδοφόρο τρόπο, λόγω αυτής της άτυπης πίεσης τέλος πάντων που εκφράστηκε στην απεργιακή συμμετοχή των περσινών κινητοποιήσεων, η ΕΣΗΕΑ τελευταία έχει περιορίσει τον γνωστό διασπαστικό της ρόλο στις απεργίες του κλάδου και προκηρύσσει απεργία μαζί με τα άλλα σωματεία. Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ξεχνάμε τον ρόλο της συγκεκριμένης συντεχνίας και δεν συγχωρούμε τις ευθύνες της για την εργασιακή εκμετάλλευση που βιώνουμε καθημερινώς.

Κι ας πάμε στα (πολλά) αρνητικά:

1. Πρόκειται για άλλη μια απεργία-πυροτέχνημα, διαμεσολαβημένη από τις (αγωνιστικές και μη) πολιτικές διαθέσεις σωματείων, διαθέσεις που για την πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν εκφράζουν τις διαθέσεις των χιλιάδων εργαζόμενων στην βιομηχανία των ΜΜΕ. Πέρα από μια στοιχειώδη πληροφόρηση, δεν έχουμε δει καμία από τα κάτω κίνηση προετοιμασίας αυτής της απεργίας. Δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν κι ιδιαίτερα σωματεία που έστω και "από τα πάνω", από το ΔΣ, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να κινητοποιήσουν τα μέλη τους σε αγωνιστική κατεύθυνση, ούτε θεωρούμε ότι για την ακινησία είναι άμοιρη ευθυνών η βάση σε σχέση με την κορυφή. Απλώς επισημαίνουμε κάτι που όλοι ξέρουμε.

2.Όπως ξέρουμε αυτό που ξέρουν όλοι οι εργαζόμενοί, ότι με πορδές δεν βάφεις αυγά κι εν προκειμένω με 24ωρες και από τα πάνω απεργίες δεν τρομοκρατείς σημαντικά τα αφεντικά, σε σχέση με την απώλεια κερδών. Στην περίπτωση μας η δουλειά που είναι να βγει την μέρα της απεργίας φορτώνεται στις μέρες πριν και μετά από αυτήν. Πάλι δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε ένα μέσο πάλης που (ιδιαίτερα π.χ. στην περίπτωση της απεργίας των τεχνικών των καναλιών) μπλοκάρει έστω και για μια μέρα σημαντικά την καθημερινή παραπληροφόρηση που σκορπούν οι εργοδότες μας. Απλώς επισημαίνουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του μέσου πάλης για να ξέρουμε μέχρι που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε (κι οπότε να μην ξεχνάμε ότι απεργία δεν είναι μια πρωινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά 24ωρη περιφρούρηση της όπου έχουμε την δυνατότητα).

3. Κάποιοι-ες από εμάς δεν θα απεργήσουν. Όχι γιατί ανήκουν σε αυτή την ελεεινή κλίκα των καλοπληρωμένων στελεχών των αφεντικών που ταυτίζονται με τα συμφέροντα του. Ούτε για να διαψεύσουν τα λόγια του Κάρολου, ότι όποτε δίνεται η δυνατότητα σε έναν εργαζόμενο να αποφύγει την εργασία αυτός το κάνει λες και πρόκειται για κάποιου είδους πανούκλα. Κάποιοι-ες από εμάς αύριο θα γίνουν "απεργοσπάστες" γιατί δεν υπάρχει καμιά συλλογική άμυνα απέναντι σε ενδεχόμενη επιθετική απάντηση του διευθυντή/αφεντικού. Η τρομοκρατία της απόλυσης είναι πανταχού παρούσα, ειδικότερα σε έναν κλάδο που νοιάζεται περισσότερο για το "δημοσιογραφικό λειτούργημα" παρά για τα εργατικά συμφέροντα. Ας μην ξεχνάμε τέλος όλες τις άτυπες, ελαστικές, εξ' αποστάσεως και άλλες «μεταμοντέρνες» μορφές εκμετάλλευσης που δεν πολυμπλοκάρονται από μια κλασσική απεργία. Ούτε τους νέους εργαζόμενους που είναι αόρατοι για τα συνδικάτα γιατί είναι "μαθητευόμενοι". Έχετε ποτέ ακούσει κάποιον "μαθητή" να λεει στον "δάσκαλο" ότι απεργεί;

4. Τέλος δεν ξεχνάμε τις ευθύνες των εργατοπατέρων για την περσινή ΗΤΤΑ μας, την αδυναμία μας δηλαδή να μπλοκάρουμε τόσες δεκάδες χιλιάδες απεργοί ένα αντεργατικό ν/σ. Και μιλάμε για κάτι παραπάνω από ένα "ξεπούλημα". Μιλάμε για την αδυναμία μας να συνδέσουμε μια επίθεση στην τάξη μας μέσω ενός ν/σ με τις καθημερινές επιθέσεις που δεχόμαστε. Μιλάμε δηλαδή για το να διαμαρτύρεσαι για τις ενοποιήσεις ταμείων που γίνονται προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα κάνεις τουμπεκί που χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι δίπλα σου δεν ανήκουν σε αυτά τα ταμεία, είναι τελείως ανασφάλιστοι, ή παίρνουν τα κουτσουρεμένα ένσημα που προβλέπονται για τους μπλοκάκηδες.

Αυτά για αρχή, θα τα πούμε στους δρόμους όσοι-ες μπορέσουμε αύριο, θα τα πούμε στους δρόμους γενικότερα όταν δημιουργήσουμε καλύτερες μέρες για την τάξη μας.

Aνταπόκριση (καθυστερημένη) από το σαμποταζ ημερίδας για την πρακτική άσκηση

Όπως είχαμε αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση, την Παρασκευή 12/9 ήταν προγραμματισμένη να λάβει χώρα στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών ημερίδα με τίτλο "Πιστοποίηση Σύνδεσης Θεωρίας & Πράξης μέσω πρακτικής άσκησης". Στην εν λόγω εκδήλωση πήγε χωρίς να έχει προσκληθεί και μια ομάδα 40 περίπου νέων εργαζόμενων που στην πλειοψηφία τους ήταν άμισθοι, δηλαδή φοιτητές-τριες, που "τυγχάνει" να δραστηριοποιούνται και πολιτικά/κινηματικά στον χώρο των πανεπιστημίων. Οι "απρόσκλητοι επισκέπτες" μπήκαν στην αίθουσα (την ώρα που παπαρολογούσαν γύρω από τον θεσμό της "πρακτικής άσκησης" διάφοροι καθηγητές και απόφοιτοι) φωνάζοντας το σύνθημα "Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία", σύνθημα που έγραφε και το πανό που κρατούσαν, ενώ διαβάστηκε και το παρακάτω κείμενο:

"Η εκδήλωση αυτή θέλει να μας πείσει οτι η πρακτική ασκηση είναι μια χρυσή ευκαιρία για την επαγγελματική αποκατάσταση των φοιτητών-αποφοίτων, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σκλαβοπάζαρο πασπαλισμένο με καριερίστικες αυταπάτες. Έχοντας όμως βιώσει την συνθήκη της πρακτικής άσκησης, ξέρουμε ότι πρόκειται είτε για άμισθη, είτε για κακοπληρωμένη εργασία, σίγουρα ανασφάλιστη που στηρίζεται είτε στο εκβιασμό της προϋπηρεσίας είτε στην πρόφαση της μαθητείας. Όσο για τους καθηγητές, αυτοί είναι που αναλαμβάνουν το ρόλο κεφαλοκυνηγών για τα αφεντικά που αναζητούν δωρεάν-ανακυκλώσιμο εργατικό δυναμικό. Επειδή δεν χρειαζόμαστε ημερίδες για να συνδέσουμε θεωρία και πράξη όταν λέμε "ούτε ενα λεπτό απλήρωτη εργασία" προχωράμε στο σαμποτάζ κάθε πανηγυριού που την προωθεί."

Το κείμενο αυτό το μοίρασαν επίσης σε όσους βρίσκονταν στην αίθουσα μαζί με την παρακάτω "αγγελία":

"ΕΤΑΙΡΙΑ ζητά νέο/α για πρακτική άσκηση αφοσιωμένο/η στην δουλεία τους/της, φιλόδοξο/η και διατεθείμενο/η να ξεπουλήσει την αξιοπρεπεια του /της στο βωμό της αυριανής πολυπόθητης καριερούλας του/της.

ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ άμισθη και ανασφάλιστη εργασία ,ευέλικτο 25ωρο ημερησίως σε φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον,σε συνθήκες αποστείρωσης και απόλυτης επιτήρησης(επόπτες βάρδιας,κάμερες,σεκιούριτι..).

Θα ληφθούν υπόψη προσόντα όπως η εθελοντική ρουφιανιά και ο σκληρός ανταγωνισμός.

Bonus:Τα ψυχοφάρμακα και τα μαξιλαράκια της καρέκλας.

Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στα κατα τόπους τμήματα του ΕΚΠΑ.

Αποστολή βιογραφικών: goulag@uoa.gr"


Στην παρέμβαση συμμετείχαμε (επίσης απρόσκλητοι) και οι "Νέοι Εργαζόμενοι στα ΜΜΕ", αφού όπως (δεν) έχουμε κουραστεί να αναφέρουμε, όλοι/ες που πιάνουμε δουλειά στα ΜΜΕ, έχουμε περάσει αναγκαστικά από το θεσμό της άμισθης εργασίας/πρακτικής άσκησης και ως εκ τούτου τυγχάνει να έχουμε και ιδία άποψη πάνω στο ζήτημα. Για να προσφέρουμε, λοιπόν, στη συζήτηση που εκτυλίχθηκε στην πανεπιστημιακή αίθουσα, γύρω από το μεσολαβών στάδιο της άμισθης σκλαβιάς, που ζητάνε πλέον σχεδόν παντού τα αφεντικά να δουν στο βιογραφικό των εργαζόμενων ως πρώτη εργασιακή εμπειρία, μοιράσαμε το κείμενο που υπάρχει και σε αυτή την ανάρτηση.

Μετά το "ντου" των φοιτητών-νέων εργαζόμενων η εκδήλωση διακόπηκε κάτω από τα παράπονα των διοργανωτών "γιατί δεν ήρθατε από την αρχή της εκδήλωσης να πείτε τη γνώμη σας". Τους ενημερώσαμε ότι η καθυστερηση αυτή ήταν ηθελημένη, γιατί αυτό που μας ένοιαζε δεν ήταν τόσο να διακόψουμε τις διαλέξεις - αμπελοφιλοσοφίες τους για "τα καλά της πρακτικής άσκησης", όσο το να εμποδίσουμε το "ζουμί" της εκδήλωσης που ήταν η είσοδος εκπροσώπων διαφόρων ελληνικών και πολυεθνικών εταιρειών στο πανεπιστήμιο (ενδεικτικά αναφέρουμε: Marfin egnatia bank, Plaisio, L'Oreal Hellas SA, A.Ε. Τσιμέντων ΤΙΤΑΝ, Intracom κ.α.). Οι εν λόγω εταιρείες θα επισκέπτονταν, λοιπόν, την επιχείρηση παραγωγής πειθαρχημένων εργαζόμενων με την επωνυμία "Πανεπιστήμιο Α.Ε.", για να παραλάβουν βιογραφικά από φοιτητές-τριες σε κάποιους "τυχερούς" και στους οποίους θα πρόσεφεραν την μοναδική αυτή επαγγελματική ευκαιρεία που λέγεται δουλεία (σωστα είναι ο τόνος) μέσω πρακτικής άσκησης.

Πράγματι μετά από ένα σύντομο διάλειμμα (κατα την διάρκεια του οποίου είχαμε την ευκαιρεία να απολαύσουμε τα φαγητά που προσφέρει η Ε.Ε. μέσω του ΕΠΕΑΕΚ για τέτοιου είδους διοργανώσεις) μεταφερθήκαμε σε διπλανη αίθουσα της Πρυτανείας, οπου οι διοργανωτές προσπάθουσαν ανεπιτυχώς να μας εμποδίσουν να εισέλθουμε, ζητώντας μας ταυτότητες!!! Εκεί οι εκπρόσωποι των εταιρειών προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παραλάβουν τα βιογραφικά των λίγων φοιτητών-τριων που είχαν έρθει για να λάβουν μέρος στο εν λόγω σκλαβοπάζαρο, διαδικασία που εμποδίστηκε με φωνές, συνθήματα, τραβήγματα χαρτιών και χαρτοφυλακίων από την πλευρά μας. Ακολούθησαν φοβερής ποιότητας διάλογοι μεταξύ ημών και γραβατωμένων υπαλληλων των εταιρειών, γύρω από το νόημα της εργασίας γενικότερα κι εντός ολίγου η ημερίδα αυτή έλαβε τέλος, αφού πρώτα μια καθηγήτρια εκ των διοργανωτών της εκδήλωσης, μας τόνισε το γεγονός ότι έχουμε αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα στην αίθουσα (μπορεί με τους πανεπιστημιακούς-συνεργάτες των επιχειρήσεων να έχουμε 1002 διαφωνίες για τον ρόλο που επιτελούνε, αλλά πάντα εκτιμάμε το χιούμορ που διαθέτουν).

και τέλος για να μην ξεχνιόμαστε:

O αγώνας ενάντια στην άμισθη εργασία είναι προϋπόθεση του αγώνα ενάντια στην μισθωτή εργασία κι αυτός ο αγώνας συνεχίζεται...

Υ.Γ. Τονίζουμε ότι η παραπάνω ενημέρωση είναι η υποκειμενική μας ματιά πάνω στην παρέμβαση στην οποία συμμετείχαμε και δεν εκφράζει αναγκαστικά το σύνολο των υπόλοιπων συμμετέχοντων . Ενημέρωση για το σαμποτάζ υπάρχει και στο indymedia στο παρακάτω τοπικ

Πρακτικάριοι όλων των σχολών ενωθείτε!

Δεν προλάβαμε να δημοσιεύσουμε την χθεσινή εμπειρία ενός νέου που του ζητάν να δουλέψει εθελοντικά για μια επιχείρηση και σήμερα μαθαίνουμε ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών μετά βαΐων και κλάδων θα πραγματοποιήσει εκδήλωση αναζήτησης άμισθων κορόιδων για τις επιχειρήσεις εκμεταλλευόμενο την ανάγκη των φοιτητών για ένταξη στην αγορά εργασίας. Η εκδήλωση λέγεται "πιστοποίηση σύνδεσης θεωρίας και πράξης μέσω της πρακτικής άσκησης" και θα πραγματοποιηθεί την παρασκευή 12/9 από τις 10:45 το πρωί στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών στα Προπύλαια (Αμφιθέατρο Ιωάννης Δρακόπουλος). Εδώ είναι και η πλήρη πρόσκληση και το πρόγραμμα του σκλαβοπάζαρου.

Σε πλήρη συμφωνία λοιπόν με την γενικότερη αναδιαρθρωτική πολιτική του κράτους σε παιδεία-εργασία, οι πανεπιστημιακοί δεν ντρέπονται καθόλου να αναλαμβάνουν ρόλο διαμεσολαβητή για τις επιχειρήσεις που αναζητούν εθελοντές σκλάβους. Τι να πεις τα λεφτά είναι πολλά και κανείς δεν πλούτισε μόνο με ακαδημαϊκή θεωρία... Ευτυχώς μέσα στα πανεπιστήμια υπάρχουν φωνές που αρνούνται το ρόλο του φοιτητή ως άμισθου προλεταριάτου με καριερίστικες αυταπάτες. Μια τέτοια φωνή αναδημοσιεύουμε κι εμείς σε σχέση με τον θεσμό της πρακτικής άσκησης που βρήκαμε στο φορουμ των φοιτητών του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ:


Για την πρακτική άσκηση...με αφορμή μια εκδήλωση

Μετά την ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών και εν μέσω του εξεταστικού αμόκ «να μαζέψω σημειώσεις!», «ποια είναι η ύλη;» και «τι στο διάολο διαβάζω;κάτι ξέρω και δεν πάω στα μαθήματα!» η ακαδημαϊκή χρονιά μας ανοίγει τις αγκάλες της. Φέτος μας επιφυλάσσει και μια έκπληξη. Πρόκειται για μια ημερίδα που θα λάβει χώρα στο κτίριο της Πρυτανείας στα Προπύλαια, αιθ.Ι.Δρακόπουλου την Παρασκευή 12/9 με θέμα την «Πιστοποίηση Σύνδεσης Θεωρίας και πράξης μέσω της Πρακτικής Άσκησης".


Για αρχή, κάποια απλά λογάκια.Τι είναι πρακτική άσκηση;

Λοιπόν, πρακτική άσκηση είναι: Να δουλεύεις σε εργαστήρια της σχολής σου επί ώρες,άμισθος, για να βγαίνουν αναφορές στις ημερήσιες εφημερίδες με την υπογραφή του υπεύθυνου καθηγητή. Να δουλεύεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα επί 3, 4,6,12 μήνες χωρίς μισθό και ασφάλιση κάνοντας χαμαλοδουλειές για το αφεντικό ή για τους μισθωτούς συναδέλφους σου. Να κάνεις ογκώδεις εργασίες και έρευνες και να τις βλέπεις δημοσιευμένες με την υπογραφή του καθηγητή σου πχ. να κάνεις εργασία για την ελληνική ραδιοφωνία από το 1930 ως το 1950 και να βλέπεις δημοσιευμένο «επιστημονικό» άρθρο του καθηγητή σου επ’ αυτού στο 2ο τεύχος του «Ζητήματα Επικοινωνίας» με την υπογραφή του και χωρίς καμία αναφορά σε σένα. Να δουλεύεις 10ωρα και 12ωρα σε εκπομπή του Τσίμα, του Κούλογλου, του Παπαχελά,του Αυγερόπουλου και άλλων τεράτων της «σοβαρής δημοσιογραφίας» με μόνο αντάλλαγμα «την επαφή σου με αυτά τα τέρατα και το δέος που σου προκαλούν από κοντά». Να δουλεύεις στην Αυγή, στο Κόκκινο, στον Ριζοσπάστη, στην Ελευθεροτυπία άμισθος ενώ τα αφεντικά σου μιλούν για την «γενιά των 700 ευρώ». Να κάνεις συνεντεύξεις, απομαγνητοφωνήσεις, ν’ αφήνεις τα μάτια σου μπροστά στον υπολογιστή ψάχνοντας θέματα και ταυτόχρονα να μην υπάρχεις για το μέσο που εργάζεσαι αφού δεν παίρνεις μία. Και όλα αυτά γιατί θεωρείσαι μαθητευόμενος!Δηλαδή βρίσκεσαι υπό δοκιμή, κάτι σαν τα «ψάρια» στους στρατώνες που ούτε κι εδώ λείπουν τα καψώνια.


Η κοροϊδία της μαθητείας

Όλα αυτά όμως δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς τα απαραίτητα ιδεολογήματα που θα αρρωστήσουν τον εγκέφαλό σου ώστε ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι με τα κριτήρια που βάζουν κάποιοι άλλοι στην ύπαρξή σου. Το πιο συνηθισμένο είναι η έννοια της μαθητείας. Εξαρχής, οι καθηγητές σου αλλά και οι συχνοί επισκέπτες από τον δημοσιογραφικό κόσμο που σε προσφωνούν συνάδελφο σου ξεκαθαρίζουν ότι ο «χώρος μας» είναι απίστευτα ανταγωνιστικός, χρειάζεται πολλές θυσίες και πρέπει εσύ να ’σαι έτοιμος ν’ αντιμετωπίσεις προκλήσεις κτλ. Δηλαδή, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να σου ομολογήσουν κυνικά κάτι που ισχύει. Ότι για να «φτάσεις ψηλά», θα πρέπει να πατήσεις τους από κάτω σου. Ότι για να ’σαι καλός στην δουλειά σου, «θα πρέπει να έχεις εμπειρία στον χώρο», δηλαδή να εμπεδώσεις όλους τους κώδικες ρουφιανιάς και γλειψίματος στους από πάνω σου (γιατί σίγουρα θα υπάρχουν). Ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσεις προκλήσεις όπως το να δουλεύεις χωρίς ωράριο και πολλές απαιτήσεις, πάντα βάσει των ρυθμών και των απαιτήσεων της επιχείρησης. Ορθά κοφτά σου λένε να κοιτάξεις το πόσα μπορείς να θυσιάσεις (χρόνο, αξιοπρέπεια, ζωή...) για να καταλάβεις την θέση ενός «λειτουργού».

Έτσι, σου προσφέρουν μια «χαριστική» περίοδο μαθητείας ή δοκιμής, όπως προτιμούν να λένε οι «παλαιότεροι συνάδελφοι». Κάτι θα ξέρουν αυτοί, είναι και πιο έμπειροι. Και πράγματι ξέρουν. Ξέρουν ότι εσύ, «ο νέος-η νέα», είσαι ένας εργαζόμενος για όλες τις δουλειές, ότι είσαι πρόθυμος για όποια χαμαλοδουλειά ή καψόνι σε προστάξουν να βγάλεις εις πέρας (καφέδες, κουβάλημα, αλληλογραφία του «από πάνω σου», ξεσκόνισμα κτλ) με την ηλίθια αντίληψη ότι μ’ όλα αυτά «θα μάθεις την δουλειά». Βέβαια, μετά από λίγο καιρό θα καταλάβεις την πραγματικότητα εκτός αν έχεις πνιγεί στο όπιο της καριέρας, αν είσαι μαζόχας ή έχεις σίγουρη δουλειά στην επιχείρηση του μπαμπά. Ότι ο οποιοσδήποτε νέος ή νέα θα μπορούσε να κάνει τις δουλειές που σου αναθέτουν ανεξάρτητα από το πτυχίο του και τις γνωστικές του αποδόσεις. Ακόμα και αυτές που θεωρούνται πιο τεχνικές (απομαγνητοφωνήσεις, έρευνα σε αρχεία και διαδίκτυο κτλ). Επίσης, θα αντιληφθείς ότι είσαι ένα αόρατο γρανάζι σε μια αλυσίδα όπου θα μπορούσε να επιβιώσει και χωρίς εσένα γιατί «από πίσω υπάρχουν πολλοί σαν και εσένα» όπως θα σου θυμίζει συχνά το αφεντικό σου, ειδικά όταν αρχίζεις να γκρινιάζεις. Αυτό, με μια αθωότητα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι κοροϊδία αλλά επειδή από τα κορόιδα κάποιοι βγάζουν κέρδος καθότι τα απασχολούν άμισθα,αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι και στυγνή εκμετάλλευση.

Επιπλέον, επειδή ίσως και τα κορόιδα δεν σηκώσουν κεφάλι και συνεχίσουν σ’ αυτό το μοτίβο σ’ αυτήν ή μια άλλη δουλειά θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η πρακτική άσκηση είναι και μοχλός πειθάρχησης των νέων εργαζομένων. Αφού δούλεψες απλήρωτος υπό αυτές τις συνθήκες τότε είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε και ακίνδυνα! Βέβαια, «στον φανταστικό κόσμο της δημοσιογραφίας», η πρώτη εργασιακή εμπειρία πάντα έχει τον χαρακτήρα του δοκιμαστικού σωλήνα. Το μόνο που αλλάζει είναι η μορφή. Είτε πρακτικάριος είσαι , είτε με μπλοκάκι, είτε «μαύρος» οικονομική αφαίμαξη και ιδεολογική πειθάρχηση παραμένει η ουσία. Και όλα αυτά ενώ οι γύρω σου θα αναμασούν κουραφέξαλα περί «μαχόμενης και αδέκαστης δημοσιογραφίας» ή «δημοσιογραφικού λειτουργήματος».

«Ναι αλλά είναι προαιρετική»...

Στην σχολή μας το καθεστώς της πρακτικής άσκησης δεν είναι «υποχρεωτικό». Αντίθετα, σε πλείστα ΤΕΙ της χώρας αλλά και σε κάποια ΑΕΙ είναι υποχρεωτική. Δηλαδή, κάποιος-α για να πάρει πτυχίο πρέπει αναγκαστικά να δουλέψει 6 μήνες με ελάχιστο μισθό κάπου που θα τον στείλει το πανεπιστήμιο. Αυτό, ακόμα, δεν ισχύει στα ΕΜΜΕ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση είναι καλύτερη. Παρά την αίσθηση της «ελεύθερης επιλογής» που αποπνέει, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι τα όρια της ελεύθερης επιλογής είναι το ίδιο στενά με τα όρια της ελεύθερης αγοράς. Εκεί που όλοι είναι αναλώσιμοι, εσύ πρέπει να πουλήσεις τον εαυτό σου με αξιώσεις, δηλαδή με μπόλικα bullets και κάποια προϋπηρεσία στο βιογραφικό σου. Δηλαδή θα πρέπει να ιδρώσεις αρκετά (και δεν εννοούμε το πτυχίο!) ώστε να καταφέρεις να θεωρείσαι υπολογίσιμος στα standards του ελεύθερου εμπορίου εργατικής δύναμης. Έτσι θεωρείς την πρακτική άσκηση ως μια ευκαιρία που σου δίνεται ή , στην καλύτερη, ως μια διέξοδο σ’ αυτό το φαύλο κύκλο.Και ξαφνικά οι εκβιασμοί γίνονται δύο: όχι μόνο θα αναγκαστείς σ’ όλη σου την ζωή να δουλεύεις για να επιβιώσεις αλλά και για μεγάλο χρονικό διάστημα θ’ ανέχεσαι να σε θεωρούν μαθητευόμενο και να δουλεύεις άμισθος μήπως και βρεις καμιά δουλειά.

Βέβαια, η πρακτική άσκηση είναι κάτι που υπάρχει, «επιβάλλει» και αναπαράγει και το ίδιο το πανεπιστήμιο χωρίς καμία φειδώ. Πολλοί καθηγητές μετατρέπονται σε γραφεία ευρέσεως εργασίας ενώ τα εργαστήρια και τα ερευνητικά τους γίνονται πεδία πειραματισμού πάνω στην άμισθη, ελαστική εργασία με πειραματόζωα προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Επιπλέον, πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων και projects κατά παραγγελία από το ΝΑΤΟ, τον ελληνικό στρατό, τη Siemens, τη Vodaphone και άλλα «ευαγή ιδρύματα» έρχονται εις πέρας από άμισθους εργαζόμενους-φοιτητές υπό την επίβλεψη καλοπληρωμένων πολυθεσιτών καθηγητάδων. Ρωτήστε φοιτητές του ΕΜΠ, των θετικών επιστημών, της πληροφορικής αλλά και της νομικής ή της ψυχολογίας για να μάθετε «τρομακτικές και σκανδαλώδεις» λεπτομέρειες. Και κάποιοι, με την γνωστή αυτιστική τους διάθεση, φωνάζουν ακόμα «έξω οι εταιρείες απ’ τις σχολές!» μπας και φοβηθούν και φύγουν...

«Εμείς έχουμε την λύση στο πρόβλημά σας!»...

Όποτε τίθεται ανοιχτά το ζήτημα της πρακτικής άσκησης, σε Γ.Σ, σε συνελεύσεις καθηγητών ή σε εκδηλώσεις, διάφοροι αριστερο-εξυπνάκηδες προτείνουν ως λύση αυτού του προβλήματος το να γίνει η πρακτική άσκηση υποχρεωτική για όλους. Δηλαδή, ν’ αποτελέσει αναγκαία προϋπόθεση για να πάρει κάποιος πτυχίο. Δίπλα σ’ αυτό προτείνουν και την θέσπιση υποχρεωτικής διπλωματικής εργασίας. Αν εξετάσουμε τα κίνητρα τους τότε πράγματι αυτό που προτείνουν είναι μια λύση για αυτούς. Κάμποσοι φοιτητές γκρινιάζουν περί αυτού του «προβλήματος» και αυτοί θ’ αναλάβουν να τους βρουν λύση. Όπως τους βρίσκουν σημειώσεις, θέματα εξεταστικών, παρέες και ψηφοδέλτια με γαρύφαλλα. Και προφανώς όποιος βρίσκει λύση στο πρόβλημά σου, κερδίζει και την συμπάθειά σου μετά, έτσι δεν είναι; «Και εσείς γιατί διαφωνείτε, ρε καλόπαιδα;» θα μας πει κάποιος καλοπροαίρετος.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Καταρχήν, δεν θέλουμε το παραμικρό παραπάνω βάρος για να πάρουμε το γαμ***νο πτυχίο. Δεν θέλουμε να πληρούμε κι άλλες προϋποθέσεις για ένα κωλόχαρτο που πριν καν μπούμε στο πανεπιστήμιο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα...κωλόχαρτο. Τα 48 μαθήματα μας φτάνουν και μας περισσεύουν, οι εξεταστικές που «προσφέρονται» είναι παραπάνω από την ζήτηση και, επίσης, πρόοδοι και ογκώδεις εργασίες δεν είναι και τα αγαπημένα μας. Βέβαια, πως να πείσεις ανθρώπους που πιστεύουν με πάθος ότι η εμπειρία της πρακτικής άσκησης (αυτής ή κάποιας άλλης όπως την φαντάζονται...) θα ολοκληρώσει την «ακαδημαϊκή αποστολή» του πανεπιστημίου και θα μας βγάλει ολοκληρωμένους επιστήμονες; Επιπλέον, κανείς δεν μας είπε πως για να πάρουμε πτυχίο θα πρέπει να δουλεύουμε και 6 μήνες απλήρωτοι (ή και με μισθό, αμαλάχει...) σε κάθε λογής αφεντικό για να βγάζουμε τις βρώμικες δουλειές του μαγαζιού του. Ακόμα και τα γραφεία ευρέσεως εργασίας είναι πιο ειλικρινή αν και επίσης δεν τα πολυσυμπαθούμε. Και στο κάτω-κάτω επειδή έχουμε καθαρό μέτωπο και δεν γράφει την γνωστή υποτιμητική φρασούλα, δεν γουστάρουμε να βρούμε εμείς μια λύση στο πρόβλημα αυτό που μάλλον θα ανακουφίσει τα αφεντικά και θα επιβαρύνει παραπάνω εμάς!


«Και γιατί μας το κάνουν αυτό τα κακά αφεντικά;»...

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι. Η πρακτική άσκηση είναι μία μόνο μορφή των σύγχρονων ελαστικών σχέσεων εργασίας που βιώνουν και υπόκεινται πλήθος εργαζομένων. Πέρα από το πλήθος των προπτυχιακών φοιτητών που δουλεύουν άμισθοι για εταιρείες στα εργαστήρια των καθηγητών τους και τους μεταπτυχιακούς που βγάζουν εις πέρας τεράστια projects για ν’ανέβει ο μισθός και το status των καθηγητών τους, υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι που βιώνουν κάτι παρόμοιο. Εννοούμε αυτούς που δουλεύουν με μπλοκάκι στην βιομηχανία των ΜΜΕ, αυτούς που υπογράφουν 4μηνες και 6μηνες συμβάσεις σε πολυκαταστήματα-σκλαβοπάζαρα, αυτούς που παίρνουν 4-5 ευρώ την ώρα για να μοιράσουν φυλλάδια ή πίτσες, αυτούς που δουλεύουν σε ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα υπό το καθεστώς των stage και άλλους πολλούς, τους περισσότερους ίσως, που είναι «αόρατοι» εργασιακά αφού παίρνουν ψίχουλα και η ασφάλιση είναι μακρινό όνειρο γι’ αυτούς, τους λεγόμενους «μαύρους». Άρα αφού το πρόβλημα υπάρχει και έξω από εμάς, ας μην ψάχνουμε την λύση στον μικρόκοσμό μας. Εκτός αν γουστάρουμε την ατομική διαπραγμάτευση με το αφεντικό και τα κακοπληρωμένα 4ωρα και 5ωρα, αν δεν θέλουμε να δουλεύουμε ασφαλισμένοι, αν δεν μας ενδιαφέρει το δικαίωμα στην άδεια, το ρεπό και την απεργία....

Όλα τα παραπάνω είναι σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την προαναφερθείσα εκδήλωση η οποία σε όσους έχουν βιώσει τι σημαίνει πρακτική άσκηση μάλλον εφιάλτες ξυπνά. Είναι λίγο...περίεργο η σχολή σου να διαφημίζει με νέον την εργασιακή γαλέρα στην βιομηχανία των ΜΜΕ χωρίς καμία φειδώ, να σου προσφέρει απλόχερα την «αξέχαστη εμπειρία» της άμισθης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας και να στεγάζει σε εκδηλώσεις της όλα εκείνα τα αφεντικά ή τις εταιρείες που επιβάλλουν αυτές τις συνθήκες εργασίας.

Οι τοίχοι της σχολής το γράφουν ακόμα: Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία, είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία.

Αυτά για αρχή. Επιφυλασσόμεθα...

Την εργασία πολλοί εμίσησαν, την αμίσθη εργασία ουδείς! (η τυχαία ιστορία ενός νέου υποψηφιου εργαζόμενου στα ΜΜΕ)

Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε με γοργά βηματάκια μαζί με τις όποιες παραθαλάσσιες προσπάθειες για ένα μήνα (οι πιο τυχεροί) να ξεχάσουμε ότι 11 μήνες ανεχόμαστε την μισθωτή εργασία και τον έλεγχο των αφεντικών στη ζωή μας. Για να συνεισφέρουμε σε αυτή την προσπάθεια διάλυσης των χίπικων ψευδαισθήσεων, καθώς και για να διαψεύσουμε τις φήμες που κυκλοφορούσαν MMEργοδότες ότι τάχα οι mediaworkers δεν πρόκειται να παρέμβουν την φετινή σαιζόν στους ταξικούς αγώνες, δημοσιεύουμε μια τυχαία ιστορία ενός τυχαίου νέου (wannabe) εργαζόμενου που μετά τις καλοκαιρινές διακοπές αναζητά ένα αφεντικό στο κλάδο των ΜΜΕ που να του προσφέρει σταθερό μισθό και ασφάλιση. Ιδού:

Ο τυχαίος νέος λοιπόν βαρέθηκε να τρώει τα λεφτά από τον ιδρώτα του πατέρα και για να περάσει από την ανεργία στην εργασία ένα πρωινό του Σεπτέμβρη αποφασίζει να αγοράσει την "Χρυσή Ευκαιρία". Ανάμεσα στις πολλές ολόχρυσες ευκαιρίες για την καριέρα του που ανοίγονται στις δεκάδες σελίδες της εφημερίδας, αυτός πηγαίνει κατευθείαν στην σελίδα 28, κάτω από τον τίτλο "δημοσιογράφοι", επιλογή που οφείλεται σε ένα λάθος που είχε κάνει στην τρυφερή ηλικία των 18, όταν συμπλήρωνε το μηχανογραφικό του. Αρχίζει να διαβάζει ελαφρώς παραξενεμένος γιατί:

1ον. Οι αγγελίες είναι ελαφρώς περισσότερες απ' ότι έχει συνηθίσει να βλέπει στην συγκεκριμένη κατηγορία, κόντρα στην ως τότε κοσμοθεωρία του ότι αν είναι μια φορά απίθανο να βρει δουλειά στα ΜΜΕ χωρίς να φιλήσει κατουρημένες ποδιές, είναι άλλες 1000 απίθανο να βρει δουλειά μέσω της Χρυσής Ευκαιρίας.

2ον. Δεν υπάρχει μια κλασσική αγγελία που ζητά δημοσιογράφους οικολόγους, μη καπνιστές και χορτοφάγους για τηλεοπτική εκπομπή ("τι έγινε, βρήκαν επιτέλους κάποιον πρώην συνταξιούχο υγιεινιστή στο Τηλεφώς;" σκέφτεται).

Ο φέρελπις νέος ξεπερνάει αυτές τις πρώτες σκέψεις και αρχίζει να διαβάζει πιο προσεκτικά τις αγγελίες κι αρχίζει να τσεκάρει με το στυλο του τηλέφωνα και μέηλ, απορρίπτοντας τις αγγελίες που μιλάνε και για παραγωγή διαφήμισης. Ξέρει από προηγούμενη εμπειρία του ότι μέσω τέτοιων αγγελιών ζητούνται πλασιέ που θα αμείβονται με το κομμάτι, αλλά τα αφεντικά έχουν βίτσιο να τους αποκαλούν δημοσιογράφους, ενώ είναι πλασιέ. Προσέχει ταυτόχρονα ότι καμιά μα καμιά αγγελία δεν αναφέρει το μισθολογικό ποσόν που προσφέρει, άντε στην καλύτερη περίπτωση να πετύχει καμία που αναφέρεται γενικά και αόριστα σε "μισθό και ασφάλιση" (και "προοπτικές εξέλιξης" βεβαίως, βεβαίως).

Μετά από αυτήν την διαλογή αρχίζει να μαζεύει μεηλ και να στέλνει μαζικά το βιογραφικό του κι ένα αρχείο με κείμενα από την προϋπηρεσία του, όταν έκανε πρακτική άσκηση σε μια εφημερίδα. Αυτή είναι πάντα μια στιγμή που ο εγκέφαλος του τυχαίου νέου της ιστορίας μας κατακλύζεται από αισιόδοξα μηνύματα, γιατί είναι η μόνη στιγμή που νοιώθει ότι είχε τελικά κάποια αξία που δούλευε ένα χρόνο χωρίς να δει φράγκο σε μια τυχαία εφημερίδα της αριστεράς και των κινημάτων... Τουλάχιστον λόγω της "εθελοντικής" αυτής εργασίας ανήκει στο προνομιούχο εκείνο στρώμα των νέων υποψήφιων εργαζόμενων που έχουν "προϋπηρεσία", ενώ αν δεν είχε "προϋπηρεσία" και μόνο πτυχίο ήξερε ότι τα αφεντικά θα σκοτώνονταν να του προσφέρουν "προϋπηρεσία", να τον βοηθήσουν να "μάθει" την δουλειά, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να υπήρχε στην προσφορά τους η λέξη μισθός. Κι αυτός (να το πούμε κι αυτό για όποιον δεν το κατάλαβε) πήρε την "Χρυσή Ευκαιρία" γιατί στο εξώφυλλο της έγραφε "προσφορά θέσεων εργασίας σε όλη την Ελλάδα" κι ο νέος μας έχει συνηθίσει όποτε ακούει εργασία να πηγαίνει ο νους του σε μισθό (σε ασφάλιση σπανιότερα) γιατί ξέρει ότι αλλιώς τα αφεντικά δεν θα μιλούσαν για εργασία αλλά για "πρώτη κατάρτιση", "μαθητεία", "πρακτική άσκηση" κτλ.

Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω στέλνει τα μέηλ του και τις επόμενες μέρες περιμένει κλήσεις ή κάποιες απαντήσεις στο ηλεκτρονικό του γραμματοκιβώτιο. Πράγματι ανάμεσα στις δεκάδες επαγγελματικές προσφορές που του έρχονται, υπάρχει κι ένα μεηλ, το οποίο προέρχεται από εταιρεία που είχε την εξής αγγελία στην Χρυσή Ευκαιρία:

"Αρθογράφοι για οικολογικό περιοδικό, ζητούνται, βιογραφικά στο e-mail ..., τηλ:..."

Το μέηλ που ήρθε ως απάντηση στο βιογραφικό που έστειλε ο νέος μας, έλεγε (με χρωματιστά και πλάγια γράμματα αυτούσιο το μεηλ, με μαύρα γράμματα σε παρένθεση τα σχόλια μας):

Αξιότιμε,

ευχαριστούμε για το βιογραφικό σας .

("μαζικό μέηλ υποψιάζομαι από την τυπική αρχή για να δούμε που το πάνε", οι πρώτες σκέψεις του νέου)

Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε αν σας ενδιαφέρει να αρθρογραφείται για τους επόμενους 6 μήνες για το περιοδικό και τους συνεργάτες του ( όμιλος citypress) σαν εξωτερικός συνεργάτης.

(όπα: εξωτερικός συνεργάτης. Χτυπάει καμπανάκι. Όταν τα αφεντικά σου λένε ότι δεν σε θέλουν ακριβώς σκλάβο τους, βρώμικες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό τους. "Για να δούμε που το πάνε" ξανασκέφτεται ο νέος μας, ενώ βρώμικες σκέψεις μπαίνουν στο δικό του μυαλό όταν βλέπει το "citypress"... Δεν είναι μόνο η τεράστια "συμπάθεια" που νοιώθει για τον δεξιό ιδιοκτήτη της εφημερίδας, είναι ότι ξέρει ότι όταν τα αφεντικά βγάζουν λεφτά από free press αρχίζουν με ένα περίεργο συνειρμό να νομίζουν ότι γενικά μπορούν να βγάζουν λεφτά "τζάμπα")

Ύστερα από αυτήν την πάροδο χρόνου θα επιλεχθεί το καλύτερο για την επιχείρηση προσωπικό και θα στελεχώσει τις όποιες θέσεις.

(6 μήνες δηλαδή ως "εξωτερικός συνεργάτης" θα εξετάζεσαι για το αν θα βρεις δουλειά, θα μπορούσε να είναι κάτι σαν μεταμοντέρνο ΑΣΕΠ. Παρ' όλα αυτά αν τους "συνεργάτες" τους πληρώνουν άραγε ακόμα δεν μας το έχουν πει. Μας κρατάνε σε αγωνία.)

Θα θέλαμε αν σας ενδιαφέρει να μας απαντήσετε και εμείς θα σας δίνουμε θέματα προς ανάπτυξη.

Δεν είναι απαραίτητη η παρουσία στο περιοδικό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αποστέλλεται τα άρθρα σας.

(Ντιν νταν! Εργασία εξ' αποστάσεως. Χτυπάει πάλι καμπανάκι στο κεφάλι του νέου μας γιατί έχει υπόψιν του από την κινηματική/θεωρητική του κατάρτιση ότι όταν τα αφεντικά αναφέρονται σε "μεταμοντέρνες" και πιο "ελευθεριαζουσες" να το πω μορφές εργασίας, πάλι βρώμικες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό τους. Ας πούμε τελευταία τους αρέσει να γίνεται η δουλειά μέσω μεηλ. Ο καθένας μόνος του πίσω από έναν υπολογιστή. Ούτε μιλάνε οι εργάτες μεταξύ τους για να μπούνε στα κεφάλια αυτών βρώμικες ταξικές σκέψεις, ούτε άλλα προβλήματα προκύπτουν. Π.χ. θέλει να σε απολύσει, σου στέλνει ένα ψυχρό μέηλ που στο αναγγέλλει και δεν έρχεται το αφεντικό στην δύσκολη συναισθηματική θέση να πρέπει να στο πει κατάμουτρα και να αντιμετωπίσει τις όποιες αντιδράσεις σου μετά)

Για τον εκπαιδευτικό ρόλο που θα επωμιστείτε θα σας ενημερώσουμε αφού έχετε απαντήσει θετικά στο αίτημά μας.

(εκπαιδευτικό;;;; Τι εννοούνε πάλι. Οι βρώμικες σκέψεις του αφεντικού είναι επιβεβαιωμένες πλέον, αλλά με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί σε εκπλήσσει. "Θέλουν να με μάθουν κάτι, να μάθει εγώ σε κάποιους άλλους κάτι, τι στο διάολο εννοούνε; Και υπάρχει περίπτωση να αναφέρουν την λέξη μισθό πουθενά;")

Θα θέλαμε να σας τονίσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο σας και ότι όλα τα άρθρα σας όπου και αν δημοσιευτούν θα φέρουν το όνομά σας.

(Έχετε δει ποτέ εσείς εργοδότη να θέλει να εκμεταλλευθεί τον χρόνο του εργαζόμενου; Που ακούστηκε αυτό; Καπιταλισμό έχουμε, αδιανόητα πράγματα. Με τόση ευγένεια απέναντι του ο νέος μας σκέφτεται ότι δεν ζήτησε δουλειά σε περιοδικό αλλά σε φιλανθρωπικό ίδρυμα)

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

(ακόμα κουβέντα για ποταπές και χυδαία υλιστικές αξίες όπως λεφτά, μισθός κτλ.)

Εκ της Διεύθυνσης

(όνομα)

ΥΓ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

("εδώ είμαστε". Κάτι δεν είχε διευκρινιστεί σε όλες τις προηγούμενες αράδες πράγματι...)

διευκρινίζω ότι για για το πρώτο εξάμηνο δεν υπάρχει οποιαδήποτε μορφή οικονομικής συναλλαγής.

(Είδατε τι ωραία το θέτουν: Πρώτον το βάζουν ως "διευκρίνηση" σε υστερόγραφο. "Ψιλά γράμματα" που λέμε αν θα πάρει λεφτά κάποιος για την δουλειά που θα κάνει. Έπειτα τον μισθό τον αναφέρουν ως "οικονομική συναλλαγή". Πως συναλλάσσεται οικονομικά ο εκδότης με χίλια δυο πρόσωπα γαι να βγει η δουλεία; Ε με τον νέο της ιστορίας μας δεν θέλει να αποκτήσει τέτοιου είδους σχέσεις. Μιλάμε για κάτι ανώτερο και θα βάλουμε οικονομικές συναλλαγές στην μέση;)

Αν νομίζετε ότι μπορείτε να διαθέτετε λίγο από τον χρόνο σας για το έντυπο μέχρι την επιλογή του προσωπικού θα το εκτιμούσαμε.

(βέβαια πριν είπαν ότι δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να εκμεταλλευθούν τον χρόνο του υποψήφιου εργαζόμενου. Μάλλον για τα αφεντικά η εθελοντική διάθεση χρόνου για να συντηρήσουν αυτοί τους παχυλούς τραπεζικούς τους λογαριασμούς δεν είναι ακριβώς "εκμετάλλευση")

Ο λόγος είναι ότι το περιοδικό είναι καινούργιο και πρέπει να χτίσει μια γερή ομάδα και όχι να προσλαμβάνει και να απολύει προσωπικό.

(ε ναι τι, κοτζάμ καινούργιο οικολογικό περιοδικό και να ασχολείται με ζητήματα προσλήψεων, λογικό. Για να ασχοληθείς με προσλήψεις σημαίνει ότι πρέπει να ασχοληθείς και με μισθούς, παλιομοδίτικα πράγματα. Ενώ στην "συνεργασία" που προσφέρουν, όσοι δεν αποδείξουν στους 6 μήνες ότι δικαιούνται να είναι στην "γερή ομάδα" δεν απολύονται ακριβώς αφού δεν προσλήφθηκαν και ποτέ. Ω τι όμορφος κι αγγελικός κόσμος!)


Συμπέρασμα: Ο τυχαίος νέος της τυχαίας ιστορίας μας έκανε το λάθος να μπερδευτεί κι ενώ έψαχνε δουλειά, απάντησε σε μια αγγελία που ζητούσε απλά αρθρογράφους. Ίσως τον μπέρδεψε και το εξώφυλλο της εφημερίδας που έλεγε για προσφορά θέσεων εργασίας. Τα καλά αφεντικά διευκρίνισαν ότι δεν ψάχνουν ακόμα για εργάτες αλλά για συνεργάτες, γιατί ξέρουν ότι πολλά νέα παιδιά μπερδεύουν αυτές τις δύο έννοιες. Ο νέος της ιστορίας μας, όντας μπερδεμένος από διάφορες αναρχοκομμουνιστικές θεωρίες που του προπαγάνδιζαν συμφοιτητές του στα πανεπιστήμια, επιβεβαίωσε την στιβαρή του θέση ότι δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε ένα λεπτό ξανά απλήρωτος και προφανώς δεν απάντησε πότε στην φοβερή και τρομερή επαγγελματική πρόταση που του έγινε.

Καλό (εργασιακό) χειμώνα!