30/9/08

Απεργία 1η Οκτώβρη. Και λίγο είναι...

24ωρη απεργία για την 1η Οκτώβρη (αύριο) έχουν προκηρύξει τα σωματεία στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ ενάντια στον ασφαλιστικό νόμο της ΝΔ που ανάμεσα στα πολλά και γνωστά (;) αγγούρια που χαρίζει στην εργατική τάξη, προβλέπει ότι από αύριο ξεκινούν οι ενοποιήσεις ταμείων και στον κλάδο μας ιδρύεται Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Προσωπικού (ΕΤΑΠ) ΜΜΕ.

Ας ξεκινήσουμε από τα (λίγα) θετικά:

1. Κάποιοι-ες από εμάς θα μπορέσουν να χαρούν μια μέρα της ζωής τους απαλλαγμένη από την αλλοτρίωση της μισθωτής κι άμισθης εργασίας, και θα την χαρούν ακόμα περισσότερο αν την περάσουν στον δρόμο σε αντίθεση με τον καθημερινό μας εγκλεισμό σε γραφεία, χωρίς να ταλαιπωρούν το σώμα και την ψυχή τους πίσω από τις οθόνες και τα άλλα μηχανήματα της βιομηχανίας των ΜΜΕ.

2. Λόγω της γενικευμένης κούρασης και αγανάκτησης για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στην βιομηχανία μας (και γενικότερα), κούραση κι αγανάκτηση που απέχουν μίλια μακριά από το να εκφραστούν με οργανωμένο, αγωνιστικό κι ελπιδοφόρο τρόπο, λόγω αυτής της άτυπης πίεσης τέλος πάντων που εκφράστηκε στην απεργιακή συμμετοχή των περσινών κινητοποιήσεων, η ΕΣΗΕΑ τελευταία έχει περιορίσει τον γνωστό διασπαστικό της ρόλο στις απεργίες του κλάδου και προκηρύσσει απεργία μαζί με τα άλλα σωματεία. Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ξεχνάμε τον ρόλο της συγκεκριμένης συντεχνίας και δεν συγχωρούμε τις ευθύνες της για την εργασιακή εκμετάλλευση που βιώνουμε καθημερινώς.

Κι ας πάμε στα (πολλά) αρνητικά:

1. Πρόκειται για άλλη μια απεργία-πυροτέχνημα, διαμεσολαβημένη από τις (αγωνιστικές και μη) πολιτικές διαθέσεις σωματείων, διαθέσεις που για την πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν εκφράζουν τις διαθέσεις των χιλιάδων εργαζόμενων στην βιομηχανία των ΜΜΕ. Πέρα από μια στοιχειώδη πληροφόρηση, δεν έχουμε δει καμία από τα κάτω κίνηση προετοιμασίας αυτής της απεργίας. Δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν κι ιδιαίτερα σωματεία που έστω και "από τα πάνω", από το ΔΣ, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να κινητοποιήσουν τα μέλη τους σε αγωνιστική κατεύθυνση, ούτε θεωρούμε ότι για την ακινησία είναι άμοιρη ευθυνών η βάση σε σχέση με την κορυφή. Απλώς επισημαίνουμε κάτι που όλοι ξέρουμε.

2.Όπως ξέρουμε αυτό που ξέρουν όλοι οι εργαζόμενοί, ότι με πορδές δεν βάφεις αυγά κι εν προκειμένω με 24ωρες και από τα πάνω απεργίες δεν τρομοκρατείς σημαντικά τα αφεντικά, σε σχέση με την απώλεια κερδών. Στην περίπτωση μας η δουλειά που είναι να βγει την μέρα της απεργίας φορτώνεται στις μέρες πριν και μετά από αυτήν. Πάλι δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε ένα μέσο πάλης που (ιδιαίτερα π.χ. στην περίπτωση της απεργίας των τεχνικών των καναλιών) μπλοκάρει έστω και για μια μέρα σημαντικά την καθημερινή παραπληροφόρηση που σκορπούν οι εργοδότες μας. Απλώς επισημαίνουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του μέσου πάλης για να ξέρουμε μέχρι που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε (κι οπότε να μην ξεχνάμε ότι απεργία δεν είναι μια πρωινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά 24ωρη περιφρούρηση της όπου έχουμε την δυνατότητα).

3. Κάποιοι-ες από εμάς δεν θα απεργήσουν. Όχι γιατί ανήκουν σε αυτή την ελεεινή κλίκα των καλοπληρωμένων στελεχών των αφεντικών που ταυτίζονται με τα συμφέροντα του. Ούτε για να διαψεύσουν τα λόγια του Κάρολου, ότι όποτε δίνεται η δυνατότητα σε έναν εργαζόμενο να αποφύγει την εργασία αυτός το κάνει λες και πρόκειται για κάποιου είδους πανούκλα. Κάποιοι-ες από εμάς αύριο θα γίνουν "απεργοσπάστες" γιατί δεν υπάρχει καμιά συλλογική άμυνα απέναντι σε ενδεχόμενη επιθετική απάντηση του διευθυντή/αφεντικού. Η τρομοκρατία της απόλυσης είναι πανταχού παρούσα, ειδικότερα σε έναν κλάδο που νοιάζεται περισσότερο για το "δημοσιογραφικό λειτούργημα" παρά για τα εργατικά συμφέροντα. Ας μην ξεχνάμε τέλος όλες τις άτυπες, ελαστικές, εξ' αποστάσεως και άλλες «μεταμοντέρνες» μορφές εκμετάλλευσης που δεν πολυμπλοκάρονται από μια κλασσική απεργία. Ούτε τους νέους εργαζόμενους που είναι αόρατοι για τα συνδικάτα γιατί είναι "μαθητευόμενοι". Έχετε ποτέ ακούσει κάποιον "μαθητή" να λεει στον "δάσκαλο" ότι απεργεί;

4. Τέλος δεν ξεχνάμε τις ευθύνες των εργατοπατέρων για την περσινή ΗΤΤΑ μας, την αδυναμία μας δηλαδή να μπλοκάρουμε τόσες δεκάδες χιλιάδες απεργοί ένα αντεργατικό ν/σ. Και μιλάμε για κάτι παραπάνω από ένα "ξεπούλημα". Μιλάμε για την αδυναμία μας να συνδέσουμε μια επίθεση στην τάξη μας μέσω ενός ν/σ με τις καθημερινές επιθέσεις που δεχόμαστε. Μιλάμε δηλαδή για το να διαμαρτύρεσαι για τις ενοποιήσεις ταμείων που γίνονται προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα κάνεις τουμπεκί που χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι δίπλα σου δεν ανήκουν σε αυτά τα ταμεία, είναι τελείως ανασφάλιστοι, ή παίρνουν τα κουτσουρεμένα ένσημα που προβλέπονται για τους μπλοκάκηδες.


Αυτά για αρχή, θα τα πούμε στους δρόμους όσοι-ες μπορέσουμε αύριο, θα τα πούμε στους δρόμους γενικότερα όταν δημιουργήσουμε καλύτερες μέρες για την τάξη μας.

Λευτεριά στους αγωνιστές της Λευκίμμης



Αντιγράφουμε από http://xyta-lefkimis.blogspot.com/2008/09/blog-post_29.html :

Νέα επεισόδεια στο ΧΥΤΑ Λευκίμμης

Ένας αστυνομικός τραυματίας και δύο συληφθέντες οι οποίοι μεταφέρθηκαν επίσης στο νοσοκομείο της Κέρκυρας είναι ο απολογισμός των νέων επεισοδίων που έγιναν χθες το απόγευμα στο χώρο του ΧΥΤΑ Λευκίμμης. Σύμφωνα με την αστυνομική διεύθυνση χθες το απόγευμα περίπου 25 άτομα που είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους επιχείρησαν να παραβιάσουν την περίφραξη του εργοταξίου και επιτέθηκαν με πέτρες κατά των αστυνομικών δυνάμεων που βρίσκονταν στο χώρο. Από την επίθεση προκλήθηκαν φθορές και σε υπηρεσιακά οχήματα.


Πηγή: ΕΡΤ


Εν μέσω της γενικότερης κοινωνικής/οικολογικής καταστροφής που σπέρνει με ιδιαίοτερη ένταση τελευταία το καπιταλιστικό σύστημα, άλλοι (ΜΜΕ) επιλέγουν να ασχολούνται με... Τατούληδες κι άλλοι επιλέγουν να αντισταθούν, να συνεχίσουν έναν κοινωνικό πόλεμο που ποτέ δεν τέλειωσε. Άλλοι (τηλεθεατές) παρακολουθούν παθητικά την εικόνα της ζωής τους να περνάει μπροστα από τις οθόνες, άλλοι διεκδικούν το δικαιώμα στην ζωή εκεί που ποτέ δεν έπαψαν να κρίνονται τα πράγματα, στους δρόμους.


Αυτή την στιγμή 2 αγωνιστές του κινήματος της Λευκίμμης δικάζονται από τους εγκληματίες του Κράτους. Κατηγορούνται για:

-Αντίσταση κατά της αρχής
-Απειλή και εξύβριση
-Πρόκληση σωματικής βλάβης και φθοράς


Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε πίσω από μια οθόνη κι εμείς είναι να ευχηθούμε καλή Λευτεριά στους συναγωνιστές, στην αγωνιζόμενη Λευκίμμη, σε όλους μας.

25/9/08

Πρακτική Άσκηση, δουλειά ή δουλεία (κείμενων κάποιων συντρόφων/ισσών)


Το σαμποτάρισμα της παραπάνω «φάρσας» δεν προκύπτει από κάποιο ριζοσπαστικό χόμπυ. Προκύπτει ως ελάχιστη απάντηση σε έναν εκβιασμό που ξεπερνά την εκ των πραγμάτων τυπική καταπιεστική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Προκύπτει ως άμεση συλλογική απάντηση στην προσπάθεια διαφημιστικής προώθησης της εθελοδουλίας, της άμισθης ή ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, της προσωρινότητας και της ευελιξίας μέσα από διάφορα ιδεολογήματα όπως «Δια Βίου Μάθηση», «Επένδυση στη γνώση», «Σύνδεση θεωρίας και πράξης». Και φυσικά στην εντελώς ξεδιάντροπη «προώθηση» φοιτητών ως φτηνού εργατικού δυναμικού σε τράπεζες, επιχειρήσεις, δημόσιους οργανισμούς και εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων. Αυτό θα πει πρακτική άσκηση. Κι όποιος αντέξει! Τι κι αν κάποτε οι δούλοι εξεγέρθηκαν για να πάψουν να είναι δούλοι; Τι κι αν αργότερα αιματοκυλίστηκαν απεργίες για να οριοθετηθεί -έστω- η εκμετάλλευση που αναπαράγεται μέσω της εργασίας στον καπιταλισμό (8ωρο, ασφάλιση κ.α.);

…Και λοιπόν;

Σήμερα, που όσα συλλογικά κατακτήθηκαν (ή παραχωρήθηκαν για να εξασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη) ξαναπαίρνονται πίσω και που μαζί τους διαλύονται και τα πιο καλογυαλισμένα μικροαστικά όνειρα που ήθελαν το πανεπιστήμιο ως σκαλοπάτι για επαγγελματική καταξίωση και κοινωνική αναρρίχηση, μάλλον είναι η κατάλληλη ευκαιρία να γκρεμίσουμε καταρχήν την «εικόνα» του ίδιου του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο δεν είναι παρά ένα ακόμη πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού, στο οποίο μπορείς να συναντήσεις από τον νεαρό που είδε το πανεπιστήμιο ως ευκαιρία φυγής από την οικογενειακή προστασία και επιτήρηση μέχρι τον χειρότερο γλείφτη καριερίστα και τον πιο γλοιώδη επαγγελματία συνδικαλιστή να ετοιμάζει διπλή καριέρα. Ταυτόχρονα όμως, με πρ(ωτ)οστάτες τους ίδιους τους καθηγητές, το πανεπιστήμιο θέτει τις βάσεις για ένα «εκσυγχρονισμένο δουλεμπόριο». Γιατί, όσο να ναι, άλλο δούλος κι άλλο δούλος με πτυχίο! Η πρώτη εργασιακή εμπειρία ή πρακτική άσκηση ή μαθητεία ή προϋπηρεσία είναι μερικοί από τους τρόπους που συνηθίζουν να αποκαλούν την θεσμοθετημένη ή μη, υποχρεωτική ή προαιρετική εργασία κατά τα πρώτα χρόνια του «εργασιακού βίου» ενός τελειόφοιτου ή απόφοιτου ΑΕΙ ή ΤΕΙ (και ΙΕΚ) τα οποία υπάγονται κάτω από το καθεστώς δουλείας που αναφέρθηκε παραπάνω. Ένας άνθρωπος δηλαδή, από τα 22 χρόνια της ζωής του, έχει ξοδέψει τα 12 μέσα σε σχολικές και φροντιστηριακές αίθουσες και άλλα 4-5 μέσα σε ένα όλο και πιο ανταγωνιστικό πανεπιστήμιο συλλέγοντας βαθμούς, συμμετοχές σε εργασίες και εργαστήρια, πιστωτικές μονάδες, πιστοποιήσεις γνώσεων και άλλα ηλίθια “bonus” (δεν εκλείπει καθόλου τελικά η εργασία από τον πανεπιστημιακό χώρο!). Παρόλα αυτά, ξεκινώντας να ψάξει για δουλειά, τα «υποψήφια» αφεντικά με τις ευλογίες «διαπρεπών» καθηγητών, του προσφέρουν…«μαθητεία», μολονότι πολλές φορές δεν απασχολείται καν σε δευτερεύον πόστο ή στις γνωστές και μη εξαιρετέες χαμαλοδουλειές.

«Μαθητεία» στην πράξη θα πει άμισθη εργασία ή εργασία ανασφάλιστη, με μισθό-χαρτζιλίκι που δεν υπάγεται κάτω από κανένα νομικό καθεστώς. Σαν να λέμε ότι ο νέος αυτός, «ο δόκιμος» εργαζόμενος «ακόμα δεν υπάρχει», αλλά παραμένει «αφανής», με την ελπίδα να προσληφθεί στο μέλλον. Αυτό το «αναγκαίο κακό», όπως το χαρακτηρίζουν πολλοί με περίσσια μοιρολατρική διάθεση σε κάποιες περιπτώσεις θεσμοθετήθηκε μέσα σε κάποιες σχολές με αποτέλεσμα για να πάρει κανείς πτυχίο να είναι υποχρεωμένος να δουλέψει 6μήνες, 8ωρο, για 170 (πχ ΤΕΙ Αθήνας) ή 50 ευρώ (πχ Πάντειο) κι έπειτα να παραμείνει «εθελοντικά» μήπως δείχνοντας εργασιακό ζήλο, αυξημένη παραγωγικότητα και διαγωγή κοσμικότατη τον κρατήσουν έναντι των υπολοίπων «εθελοντών». Την ίδια στιγμή οι τράπεζες προκηρύσσουν διαρκώς θέσεις «πρακτικής άσκησης σε προώθηση καρτών και δανείων με προοπτικές εξέλιξης» που σημαίνει «ζητούνται φοιτητές να δουλέψουν για 150 ευρώ», και οι μικρές αγγελίες βρίθουν από ευκαιρίες άμισθης εργασίας σε πόστα «ασκούμενου δικηγόρου» και «δημοσιογράφου νέου/ας για πρακτική άσκηση με…προοπτική μόνιμης συνεργασίας».

Πιάνοντας λίγο το παράδειγμα των ΜΜΕ που καλώς ή κακώς αποτελεί και βίωμά πολλών, είναι πασίγνωστο ότι από τις μεγαλύτερες εφημερίδες μέχρι το τελευταίο Free Press οι συνθήκες για τον πρωτοεργαζόμενο είναι παρόμοιες. Ακόμα και οι αριστεροί «της προόδου, της οικολογίας και των κινημάτων» και λίαν προσφάτως της «γενιάς του άρθρου 16 και των 700 ευρώ» πληρώνει τους «νέους» στις «Αυγές» και «Στα κόκκινα» με…ηθική ικανοποίηση που μαθητεύουν στην αγκαλιά της αριστεράς. Με άλλα λόγια «να δουλεύεις τσάμπα, να λες κι ευχαριστώ»! Στα πλαίσια αυτά το εκάστοτε αφεντικό μπορεί να «ανακυκλώνει» τους «μαθητευόμενους» δείχνοντας την έξοδο στην προηγούμενη «παρτίδα». Όλα αυτά χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν εφόσον πρόκειται για «μαθητεία» και όχι για «εργασία».

Και τώρα ας πάρουμε λίγο αέρα από Γαλλία…

Ο C.P.E. (Contrat Première Embauche) ή αλλιώς το «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης» αποτελεί τον επίμαχο νόμο που ψηφίστηκε την άνοιξη του 2006, και αποσύρθηκε μετά τις κλιμακούμενες κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών και νεολαίων σε συνδυασμό βέβαια με τον εντεινόμενο ανταγωνισμό De Villepin - Sarkozy που ανησυχούσαν αμφότεροι πλέον για τη δημοτικότητα τους. Ο νόμος προέβλεπε ότι στο διάστημα μιας πρώτης δοκιμαστικής περιόδου δύο ετών ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να απολύει τους νέους εργαζόμενους ηλικίας μεταξύ

18-26 ετών χωρίς να απαιτείται να προβάλει κάποια σχετική αιτιολογία και χωρίς οικονομικές υποχρεώσεις προς τον απολυμένο εργαζόμενο (αποζημίωση).

Ο νόμος υποτίθεται ότι είχε σκοπό την αύξηση των θέσεων «απασχόλησης» και την περαιτέρω ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα όπως άλλωστε ορίζεται ρητά από τους σκοπούς της στρατηγικής της Λισσαβόνας. Υπό αυτή την έννοια, η προσπάθεια των επί μέρους εθνικών κρατών για αποβολή των προστατευτικών πολιτικών στον τομέα του εργατικού δικαίου και περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της οικονομίας γίνεται βίαια και μάλιστα απότομα σε βάρος των εκμεταλλευόμενων. Προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη του κεφαλαίου και της ανταγωνιστικότητας προωθούν την κινητικότητα, προσωρινότητα και προσαρμοστικότητα του εργαζομένου προτάσσοντας ως επιχείρημα για τη νομιμοποίηση κάθε αντιδραστικής και μεσαιωνικής ρύθμισης ή απορύθμισης στο εργασιακό πεδίο τον διεθνή ανταγωνισμό.

Κάπου καθόλου μακριά…

Όλα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα με τη δική μας κατάσταση ως σπουδαστών - φοιτητών – απόφοιτων και νέων εργαζομένων. Οφείλαμε ίσως κάτι να μάθουμε από τις κινητοποιήσεις για τον CPE στη Γαλλία που δε χωρούσαν «μόνο φοιτητές». Επειδή λοιπόν δεν είμαστε «μόνο φοιτητές» αρνούμαστε να το βουλώνουμε στο θέμα της πρακτικής άσκησης. Είτε άμισθη, είτε κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη, είτε υποχρεωτική, είτε «προαιρετική», είτε μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων (ΕΠΕΑΕΚ), είτε από γλείψιμο σε λαμόγια καθηγητές θα το φωνάζουμε διαρκώς: Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία, είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία. Δεν έχουμε ανάγκη από ημερίδες για την «πιστοποίηση της σύνδεσης θεωρίας και πράξης», ούτε από κυνηγόσκυλα εταιρειών για να μας προσφέρουν σαν «δωρεάν εργάτες» στα μελλοντικά αφεντικά μας. Όταν πρόκειται για άμισθη εργασία έχουμε κάθε δίκιο με το μέρος μας να διαλύουμε τα πανηγύρια που πουλάνε ακριβές αυταπάτες για να κερδίσουν τα αφεντικά φτηνούς αναλώσιμους σκλάβους.

Ενάντια στην τρομοκρατία της μισθωτής και άμισθης εργασίας

Ενάντια στον ατομισμό και το βόλεμα.

Προτάσσουμε τη συμμετοχή στους μαζικούς συλλογικούς αδιαμεσολάβητους αγώνες και τα μικρά και μεγάλα καθημερινά σαμποτάζ στην ομαλότητα και σε ό,τι επιβάλει και αναπαράγει την αλλοτρίωση και τη μιζέρια μας.

Κάποιοι/ες που συμμετείχαν

23/9/08

Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι

Ίσως αυτό το κείμενο δε θα έχει καμία επιρροή στους Έλληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι' αυτούς.

Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ' τον πόλεμο και τη βία. Γι' αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.

Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δε θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δε θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.

Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Έλληνες, που ζουν γύρω απ'τον καταυλισμό, μας αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.

Απ' τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Όπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή ένωση, μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα.

Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.

Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία αλλά δε βρήκαμε τίποτα εδώ.

Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;

Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν. Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει -ψυχορραγούμε.


ΑΦΓΑΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΑΤΡΑΣ



Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ ή και γενικότερα. Εάν οι φορείς των κειμένων δεν επιθυμούν τη δημοσίευση τους στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορούν να απευθυνθούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή.

16/9/08

Aνταπόκριση (καθυστερημένη) από το σαμποταζ ημερίδας για την πρακτική άσκηση


Όπως είχαμε αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση, την Παρασκευή 12/9 ήταν προγραμματισμένη να λάβει χώρα στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών ημερίδα με τίτλο "Πιστοποίηση Σύνδεσης Θεωρίας & Πράξης μέσω πρακτικής άσκησης". Στην εν λόγω εκδήλωση πήγε χωρίς να έχει προσκληθεί και μια ομάδα 40 περίπου νέων εργαζόμενων που στην πλειοψηφία τους ήταν άμισθοι, δηλαδή φοιτητές-τριες, που "τυγχάνει" να δραστηριοποιούνται και πολιτικά/κινηματικά στον χώρο των πανεπιστημίων. Οι "απρόσκλητοι επισκέπτες" μπήκαν στην αίθουσα (την ώρα που παπαρολογούσαν γύρω από τον θεσμό της "πρακτικής άσκησης" διάφοροι καθηγητές και απόφοιτοι) φωνάζοντας το σύνθημα "Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία", σύνθημα που έγραφε και το πανό που κρατούσαν, ενώ διαβάστηκε και το παρακάτω κείμενο:

"Η εκδήλωση αυτή θέλει να μας πείσει οτι η πρακτική ασκηση είναι μια χρυσή ευκαιρία για την επαγγελματική αποκατάσταση των φοιτητών-αποφοίτων, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σκλαβοπάζαρο πασπαλισμένο με καριερίστικες αυταπάτες. Έχοντας όμως βιώσει την συνθήκη της πρακτικής άσκησης, ξέρουμε ότι πρόκειται είτε για άμισθη, είτε για κακοπληρωμένη εργασία, σίγουρα ανασφάλιστη που στηρίζεται είτε στο εκβιασμό της προϋπηρεσίας είτε στην πρόφαση της μαθητείας. Όσο για τους καθηγητές, αυτοί είναι που αναλαμβάνουν το ρόλο κεφαλοκυνηγών για τα αφεντικά που αναζητούν δωρεάν-ανακυκλώσιμο εργατικό δυναμικό. Επειδή δεν χρειαζόμαστε ημερίδες για να συνδέσουμε θεωρία και πράξη όταν λέμε "ούτε ενα λεπτό απλήρωτη εργασία" προχωράμε στο σαμποτάζ κάθε πανηγυριού που την προωθεί."

Το κείμενο αυτό το μοίρασαν επίσης σε όσους βρίσκονταν στην αίθουσα μαζί με την παρακάτω "αγγελία":

"ΕΤΑΙΡΙΑ ζητά νέο/α για πρακτική άσκηση αφοσιωμένο/η στην δουλεία τους/της, φιλόδοξο/η και διατεθείμενο/η να ξεπουλήσει την αξιοπρεπεια του /της στο βωμό της αυριανής πολυπόθητης καριερούλας του/της.

ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ άμισθη και ανασφάλιστη εργασία ,ευέλικτο 25ωρο ημερησίως σε φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον,σε συνθήκες αποστείρωσης και απόλυτης επιτήρησης(επόπτες βάρδιας,κάμερες,σεκιούριτι..).

Θα ληφθούν υπόψη προσόντα όπως η εθελοντική ρουφιανιά και ο σκληρός ανταγωνισμός.

Bonus:Τα ψυχοφάρμακα και τα μαξιλαράκια της καρέκλας.

Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στα κατα τόπους τμήματα του ΕΚΠΑ.

Αποστολή βιογραφικών: goulag@uoa.gr"


Στην παρέμβαση συμμετείχαμε (επίσης απρόσκλητοι) και οι "Νέοι Εργαζόμενοι στα ΜΜΕ", αφού όπως (δεν) έχουμε κουραστεί να αναφέρουμε, όλοι/ες που πιάνουμε δουλειά στα ΜΜΕ, έχουμε περάσει αναγκαστικά από το θεσμό της άμισθης εργασίας/πρακτικής άσκησης και ως εκ τούτου τυγχάνει να έχουμε και ιδία άποψη πάνω στο ζήτημα. Για να προσφέρουμε, λοιπόν, στη συζήτηση που εκτυλίχθηκε στην πανεπιστημιακή αίθουσα, γύρω από το μεσολαβών στάδιο της άμισθης σκλαβιάς, που ζητάνε πλέον σχεδόν παντού τα αφεντικά να δουν στο βιογραφικό των εργαζόμενων ως πρώτη εργασιακή εμπειρία, μοιράσαμε το κείμενο που υπάρχει και σε αυτή την ανάρτηση.

Μετά το "ντου" των φοιτητών-νέων εργαζόμενων η εκδήλωση διακόπηκε κάτω από τα παράπονα των διοργανωτών "γιατί δεν ήρθατε από την αρχή της εκδήλωσης να πείτε τη γνώμη σας". Τους ενημερώσαμε ότι η καθυστερηση αυτή ήταν ηθελημένη, γιατί αυτό που μας ένοιαζε δεν ήταν τόσο να διακόψουμε τις διαλέξεις - αμπελοφιλοσοφίες τους για "τα καλά της πρακτικής άσκησης", όσο το να εμποδίσουμε το "ζουμί" της εκδήλωσης που ήταν η είσοδος εκπροσώπων διαφόρων ελληνικών και πολυεθνικών εταιρειών στο πανεπιστήμιο (ενδεικτικά αναφέρουμε: Marfin egnatia bank, Plaisio, L'Oreal Hellas SA, A.Ε. Τσιμέντων ΤΙΤΑΝ, Intracom κ.α.). Οι εν λόγω εταιρείες θα επισκέπτονταν, λοιπόν, την επιχείρηση παραγωγής πειθαρχημένων εργαζόμενων με την επωνυμία "Πανεπιστήμιο Α.Ε.", για να παραλάβουν βιογραφικά από φοιτητές-τριες σε κάποιους "τυχερούς" και στους οποίους θα πρόσεφεραν την μοναδική αυτή επαγγελματική ευκαιρεία που λέγεται δουλεία (σωστα είναι ο τόνος) μέσω πρακτικής άσκησης.

Πράγματι μετά από ένα σύντομο διάλειμμα (κατα την διάρκεια του οποίου είχαμε την ευκαιρεία να απολαύσουμε τα φαγητά που προσφέρει η Ε.Ε. μέσω του ΕΠΕΑΕΚ για τέτοιου είδους διοργανώσεις) μεταφερθήκαμε σε διπλανη αίθουσα της Πρυτανείας, οπου οι διοργανωτές προσπάθουσαν ανεπιτυχώς να μας εμποδίσουν να εισέλθουμε, ζητώντας μας ταυτότητες!!! Εκεί οι εκπρόσωποι των εταιρειών προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παραλάβουν τα βιογραφικά των λίγων φοιτητών-τριων που είχαν έρθει για να λάβουν μέρος στο εν λόγω σκλαβοπάζαρο, διαδικασία που εμποδίστηκε με φωνές, συνθήματα, τραβήγματα χαρτιών και χαρτοφυλακίων από την πλευρά μας. Ακολούθησαν φοβερής ποιότητας διάλογοι μεταξύ ημών και γραβατωμένων υπαλληλων των εταιρειών, γύρω από το νόημα της εργασίας γενικότερα κι εντός ολίγου η ημερίδα αυτή έλαβε τέλος, αφού πρώτα μια καθηγήτρια εκ των διοργανωτών της εκδήλωσης, μας τόνισε το γεγονός ότι έχουμε αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα στην αίθουσα (μπορεί με τους πανεπιστημιακούς-συνεργάτες των επιχειρήσεων να έχουμε 1002 διαφωνίες για τον ρόλο που επιτελούνε, αλλά πάντα εκτιμάμε το χιούμορ που διαθέτουν).

και τέλος για να μην ξεχνιόμαστε:

O αγώνας ενάντια στην άμισθη εργασία είναι προϋπόθεση του αγώνα ενάντια στην μισθωτή εργασία κι αυτός ο αγώνας συνεχίζεται...

Υ.Γ. Τονίζουμε ότι η παραπάνω ενημέρωση είναι η υποκειμενική μας ματιά πάνω στην παρέμβαση στην οποία συμμετείχαμε και δεν εκφράζει αναγκαστικά το σύνολο των υπόλοιπων συμμετέχοντων . Ενημέρωση για το σαμποτάζ υπάρχει και στο indymedia στο παρακάτω τοπικ

Καμία φυλακή ποτέ και πουθενά

Θέλοντας να καταδείξουμε ένα μικρό μέρος του τρόπου λειτουργίας του ελληνικού "σωφρονιστικού" συστήματος και με αφορμή τον τελευταίο ξυλοδαρμό του αγωνιστή Βαγγέλη Πάλλη από κουκουλοφόρους ταγματασφαλίτες, παραθέτουμε την επιστολή που απέστειλαν κάποιοι υπάλληλοι της "Κλειστής Φυλακής Πατρών" αναφορικά με τις συνθήκες που επικρατούν στο συγκεκριμένο ανθρωποφυλακείο. Φυσικά στο άμεσο ενδιαφέρον μας δε βρίσκονται τα συνδικαλιστικά αιτήματα των υπαλλήλων, αλλά η ανάδειξη των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων, κρίνοντας ότι αποκτά ξεχωριστή σημασία η δημοσίευση μέρος των προβλημάτων τους από τους ίδιους τους δεσμοφύλακές τους.

Με την ευκαιρία να πούμε ότι η καταδίκη σε καθημερινό ψυχολογικό και σωματικό θάνατο, μια καταδίκη που εκτίουν χιλιάδες συμπολίτες μας κι ονομάζεται φυλάκιση (συν την επιπλέον ποινή της φυλάκισης σε Ελληνικού τύπου φυλακή, επιπλέον ποινή που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με ποινές χωρών που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "τριτοκοσμικές") είναι ένα ζήτημα που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να πουληθεί από έναν αστικό θεσμό σαν τα ΜΜΕ. Ελάχιστοι (για να μην πούμε μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) είναι οι δημοσιογράφοι που καλύπτοντας ρεπορτάζ σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και λόγω πολιτικής θέσης καταφέρνουν να μεταφέρουν έξω από τα τείχη μια μικρή εικόνα των κολαστηρίων που κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε ελληνικές φυλακές. Πέρα λοιπόν από τους συντάκτες που αξιοποιούν αυτή την μικρή δυνατότητα που τους προσφέρει το σύστημα (έτσι ώστε να συντηρείται το μεγάλο ψέμα της δημοκρατίας, που ονομάζεται "αντικειμενική πληροφόρηση"), οι υπόλοιποι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενισχύουμε την αντιπληροφόρηση σχετικά με τις συνθήκες και τα γεγονότα που εκτυλίσσονται πίσω από τα κάγκελα. Ως ελάχιστη συμβολή και στήριξη στον συνεχόμενο αγώνα των κρατουμένων για ζωή κι αξιοπρέπεια, όπως αυτός εκφράζεται αυτή την στιγμή με αποχές συσσιτίου σε διάφορες φυλακές της χώρας.


"Αξιότιμοι κύριοι,

συγχωρήστε μας που δεν δίνουμε τα ονόματα μας και αυτό για να μην μετατεθούμε εκδικητικά "λόγω υπηρεσιακών αναγκών", δεν σημαίνει όμως ότι περιγράφουμε παρακάτω δεν είναι αλήθεια.

Είμαστε αναγκασμένοι μετά από τόσο καιρό που δεν λύνονται τα προβλήματα μας, να τα δημοσιοποιήσουμε, όχι για να "αποκαλυφθεί" ένα ακόμη σκάνδαλο αλλά για ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥΣ καθαρά λόγους.

Είμαστε νέοι εργαζόμενοι στο χώρο της Κλειστής Φυλακής Πατρών, άνθρωποι που όλοι μας έχουμε κάνει σπουδές, κύρια στην Ανωτέρα εκπαίδευση, και πού λόγω της υποαπασχόλησης και της ανεργίας υποβάλαμε τα χαρτιά μας εδώ και ένα χρόνο και προσληφθήκαμε ως Σωφρονιστικοί υπάλληλοι στη Πάτρα.

Δεν περιμέναμε να βρούμε μια τέτοια κατάσταση, γιατί όλοι μας λίγο η πολύ και σε εργοστάσια έχουμε δουλέψει και τετραωρίτες κ.λ.π.

Ότι υπάρχει όχι απλώς υπερκάλυψη στους χώρους κράτησης δεν αποτελεί, δυστυχώς είδηση, το ότι οι κρατούμενοι στοιβάζονται ανά 11 η 12 σε χώρους για 5 άτομα, εάν δεν είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ τότε πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί? Αυτό βέβαια έχει να κάνει με αποφάσεις της Κεντρικής Διοίκησης.

Το ότι δεν καθαρίζονται και δεν πλένονται οι κοινόχρηστοι χώροι (προαύλια κρατουμένων) με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αφόρητη βρώμα που ούτε στα πιο βρώμικα βουστάσια δεν υπάρχει, αυτό έχει να κάνει με αδιαφορία της Τοπικής Διεύθυνσης (τηλ. 2610 647254, 2610 647253)

Οι ακαθαρσίες που έχουν κολλήσει στα προαύλια, συνέπεια της μη ύπαρξης ούτε ενός κάδου για απορρίμματα, με συνδυασμό τις υψηλές θερμοκρασίες, δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο δυσωδίας αλλά για αρρώστιες που και λόγω του υπερπληθυσμού που από τη μια στιγμή στην άλλη θα δημιουργήσουν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.

Η μη ύπαρξη κάδων εάν δεν είναι θέμα της τοπικής διεύθυνσης τότε ποιανού είναι?

Εάν συλλογιστείτε ότι καθημερινά δύο φορές την ημέρα πετάγονται 24 κάδοι σκουπιδιών από ένα χώρο που "φιλοξενεί" πάνω από 800 άτομα (ένα κανονικό χωριό δηλαδή), χωρίς να γίνεται έστω υποτυπωδώς ανακύκλωση του χαρτιού, φανταστείτε τι σπατάλη γίνεται? κάτι που αδιαφορεί τελείως η τοπική διεύθυνση.

Όσον αφορά εμάς, παρόλο που είμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι και προσπαθούμε με βάση το συναίσθημα να βοηθήσουμε στην καθημερινή διαβίωση των κρατουμένων (γιαυτό ότι και εάν έκαναν, πάνω από όλα είναι άνθρωποι που χρίζουν τουλάχιστον το σεβασμό των στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Εμείς ως εργαζόμενοι εκτός ότι είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε από την ΜΟΝΙΜΗ (που ούτε κτήνη δεν μπορούν να υποφέρουν) δυσωδία, να κάνουμε κυριολεκτικά ¨σλάλομ¨ ανάμεσα σε σάπια φαγητά και κολλημένες ακαθαρσίες, το χειρότερο όμως όλων είναι το μεσαιωνικό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ωράριο εργασίας, δηλαδή να μην παίρνουμε ούτε ρεπό μετά την νυχτερινή εργασία. Αυτό φυσικά δεν υπόκειται σε αποφάσεις της ηγεσίας του Υπουργείου αλλά της τοπικής διεύθυνσης.

Αν και παλιότεροι συνάδελφοι, καταθέσαν υπόμνημα στον προϊστάμενο Αρχιφύλακα για να βελτιωθεί το ωράριο, η απάντηση ήταν η πλήρης αδιαφορία.

Φανταστείτε λοιπόν εργαζόμενους που πρέπει καθημερινά να πρέπει να εξυπηρετούν πάνω από 800 κρατούμενους, και κάθε περίπτωση να χρήζει ξεχωριστής σημασίας, εμείς να είμαστε σε κατάσταση συνεχούς κούρασης, γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ η τοπική διεύθυνση και αρχιφυλακείο.

Αξιότιμοι κύριοι,

των Μέσων Ενημέρωσης ελπίζουμε και σας ζητάμε να βοηθήσετε, έστω με την δημοσιοποίηση, αυτών των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι Κ.Φ.Πατρών

υ.γ. Να μας συγχωρήσετε γιατί δεν δίνουμε τα ονόματα μας αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ με όλη τη σημασία της λέξης να μην βρεθούμε "λόγω υπηρεσιακών αναγκών" μετατιθέμενοι εκδικητικά.

Δυστυχώς στην υπηρεσία μας ισχύει "ότι δεν ακούγεται σημαίνει ότι λειτουργεί καλά" και άρα το Υπουργείο θεωρεί ότι η τοπική διεύθυνση (Διευθυντής -Αρχιφύλακας) δουλεύει καλά, όσο δεν υπάρχουν παράπονα.

Προσπαθούμε να δημιούργησουμε μια συνδικαλιστική ομάδα για να ξαναφτιάξουμε σωματείο.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ"

Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ ή και γενικότερα. Εάν οι φορείς των κειμένων δεν επιθυμούν τη δημοσίευση τους στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορούν να απευθυνθούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή.

15/9/08

Τ' αριστερό αφεντικό πατίνι μ' έχει κάνει και ύστερα μου λέει πως φταίνε οι Αμερικάνοι

Την επιστολή τη βρήκαμε δημοσιευμένη στο "Indymedia" και την παραθέτουμε αυτούσια:


Αριστερή εργοδοσία

από Σωκράτης


Η Αυγή, με την οποία συνεργάστηκα για χρόνια, μου χρωστάει ακόμα λεφτά.
Χρωστάει λεφτά σε πολύ κόσμο -και άχρηστο μεταξύ άλλων, καθότι από προσλήψεις, καλά πάμε.

Η Αυγή, αρνείται τις δεξιές πρακτικές της ορθολογικής λειτουργίας ενός εντύπου.
Προτιμάει να έχει απλήρωτους συνεργάτες, ή ανθρώπους που γράφουν δωρεάν, και δανείζονται για να ζήσουν.
Η Αυγή είναι ο χειρότερος, αισχρότερος, αθλιότερος εργοδότης, και το κόμμα που συνδέεται μαζί της, δεν κάνει τίποτε γι' αυτό.
Η Αυγή προτιμάει να βουλιάξει με όλους μέσα, παρά να αφήσει τη "σαβούρα".
Η απάντηση σε όποιον ζητάει τα λεφτά του, είναι ότι ήδη προηγούνται άλλοι με μεγαλύτερο χρέος!!!
Δεν θέλουν να "υποκύψουν στις πιέσεις της αγοράς", και γι' αυτό αφήνουν το απόστημα να σαπίζει.
Μην την αγοράζετε, αν την αγοράζατε, μην ψηφίζετε Σύριζα, αλλά ξυρείστε τους σύριζα, για να μάθουν τι εστί βερύκοκκο.
Ο κόσμος δουλεύει σα σκλάβος και είναι απλήρωτος!!!
Κι επιπλέον, επειδή είναι κορόιδα, δε μιλάνε κιόλας, για να μη δυσκολέψουν το κόμμα και δεν ξέρω ποιόν άλλο.
Ο Αλαβάνος είναι από τους πλουσιότερους της Βουλής, με σπίτια, ομόλογα και λεφτά.
Άμα δεν μπορούν να βρουν μια λύση, να το κλείσουν το ρημάδι, και το κόμμα και την εφημερίδα.
Μετά από την εμπειρία με τον αριστερό εργοδότη, ξύπνησα.
Η εκμετάλλευση βλέπετε...

Ανασημοσίευση από: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=907914

Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ ή και γενικότερα. Εάν οι φορείς των κειμένων δεν επιθυμούν τη δημοσίευση τους στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορούν να απευθυνθούν στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή.

9/9/08

Πρακτικάριοι όλων των σχολών ενωθείτε!


Δεν προλάβαμε να δημοσιεύσουμε την χθεσινή εμπειρία ενός νέου που του ζητάν να δουλέψει εθελοντικά για μια επιχείρηση και σήμερα μαθαίνουμε ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών μετά βαΐων και κλάδων θα πραγματοποιήσει εκδήλωση αναζήτησης άμισθων κορόιδων για τις επιχειρήσεις εκμεταλλευόμενο την ανάγκη των φοιτητών για ένταξη στην αγορά εργασίας. Η εκδήλωση λέγεται "πιστοποίηση σύνδεσης θεωρίας και πράξης μέσω της πρακτικής άσκησης" και θα πραγματοποιηθεί την παρασκευή 12/9 από τις 10:45 το πρωί στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών στα Προπύλαια (Αμφιθέατρο Ιωάννης Δρακόπουλος). Εδώ είναι και η πλήρη πρόσκληση και το πρόγραμμα του σκλαβοπάζαρου.

Σε πλήρη συμφωνία λοιπόν με την γενικότερη αναδιαρθρωτική πολιτική του κράτους σε παιδεία-εργασία, οι πανεπιστημιακοί δεν ντρέπονται καθόλου να αναλαμβάνουν ρόλο διαμεσολαβητή για τις επιχειρήσεις που αναζητούν εθελοντές σκλάβους. Τι να πεις τα λεφτά είναι πολλά και κανείς δεν πλούτισε μόνο με ακαδημαϊκή θεωρία... Ευτυχώς μέσα στα πανεπιστήμια υπάρχουν φωνές που αρνούνται το ρόλο του φοιτητή ως άμισθου προλεταριάτου με καριερίστικες αυταπάτες. Μια τέτοια φωνή αναδημοσιεύουμε κι εμείς σε σχέση με τον θεσμό της πρακτικής άσκησης που βρήκαμε στο φορουμ των φοιτητών του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ:


Για την πρακτική άσκηση...με αφορμή μια εκδήλωση

Μετά την ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών και εν μέσω του εξεταστικού αμόκ «να μαζέψω σημειώσεις!», «ποια είναι η ύλη;» και «τι στο διάολο διαβάζω;κάτι ξέρω και δεν πάω στα μαθήματα!» η ακαδημαϊκή χρονιά μας ανοίγει τις αγκάλες της. Φέτος μας επιφυλάσσει και μια έκπληξη. Πρόκειται για μια ημερίδα που θα λάβει χώρα στο κτίριο της Πρυτανείας στα Προπύλαια, αιθ.Ι.Δρακόπουλου την Παρασκευή 12/9 με θέμα την «Πιστοποίηση Σύνδεσης Θεωρίας και πράξης μέσω της Πρακτικής Άσκησης".


Για αρχή, κάποια απλά λογάκια.Τι είναι πρακτική άσκηση;

Λοιπόν, πρακτική άσκηση είναι: Να δουλεύεις σε εργαστήρια της σχολής σου επί ώρες,άμισθος, για να βγαίνουν αναφορές στις ημερήσιες εφημερίδες με την υπογραφή του υπεύθυνου καθηγητή. Να δουλεύεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα επί 3, 4,6,12 μήνες χωρίς μισθό και ασφάλιση κάνοντας χαμαλοδουλειές για το αφεντικό ή για τους μισθωτούς συναδέλφους σου. Να κάνεις ογκώδεις εργασίες και έρευνες και να τις βλέπεις δημοσιευμένες με την υπογραφή του καθηγητή σου πχ. να κάνεις εργασία για την ελληνική ραδιοφωνία από το 1930 ως το 1950 και να βλέπεις δημοσιευμένο «επιστημονικό» άρθρο του καθηγητή σου επ’ αυτού στο 2ο τεύχος του «Ζητήματα Επικοινωνίας» με την υπογραφή του και χωρίς καμία αναφορά σε σένα. Να δουλεύεις 10ωρα και 12ωρα σε εκπομπή του Τσίμα, του Κούλογλου, του Παπαχελά,του Αυγερόπουλου και άλλων τεράτων της «σοβαρής δημοσιογραφίας» με μόνο αντάλλαγμα «την επαφή σου με αυτά τα τέρατα και το δέος που σου προκαλούν από κοντά». Να δουλεύεις στην Αυγή, στο Κόκκινο, στον Ριζοσπάστη, στην Ελευθεροτυπία άμισθος ενώ τα αφεντικά σου μιλούν για την «γενιά των 700 ευρώ». Να κάνεις συνεντεύξεις, απομαγνητοφωνήσεις, ν’ αφήνεις τα μάτια σου μπροστά στον υπολογιστή ψάχνοντας θέματα και ταυτόχρονα να μην υπάρχεις για το μέσο που εργάζεσαι αφού δεν παίρνεις μία. Και όλα αυτά γιατί θεωρείσαι μαθητευόμενος!Δηλαδή βρίσκεσαι υπό δοκιμή, κάτι σαν τα «ψάρια» στους στρατώνες που ούτε κι εδώ λείπουν τα καψώνια.


Η κοροϊδία της μαθητείας

Όλα αυτά όμως δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς τα απαραίτητα ιδεολογήματα που θα αρρωστήσουν τον εγκέφαλό σου ώστε ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι με τα κριτήρια που βάζουν κάποιοι άλλοι στην ύπαρξή σου. Το πιο συνηθισμένο είναι η έννοια της μαθητείας. Εξαρχής, οι καθηγητές σου αλλά και οι συχνοί επισκέπτες από τον δημοσιογραφικό κόσμο που σε προσφωνούν συνάδελφο σου ξεκαθαρίζουν ότι ο «χώρος μας» είναι απίστευτα ανταγωνιστικός, χρειάζεται πολλές θυσίες και πρέπει εσύ να ’σαι έτοιμος ν’ αντιμετωπίσεις προκλήσεις κτλ. Δηλαδή, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να σου ομολογήσουν κυνικά κάτι που ισχύει. Ότι για να «φτάσεις ψηλά», θα πρέπει να πατήσεις τους από κάτω σου. Ότι για να ’σαι καλός στην δουλειά σου, «θα πρέπει να έχεις εμπειρία στον χώρο», δηλαδή να εμπεδώσεις όλους τους κώδικες ρουφιανιάς και γλειψίματος στους από πάνω σου (γιατί σίγουρα θα υπάρχουν). Ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσεις προκλήσεις όπως το να δουλεύεις χωρίς ωράριο και πολλές απαιτήσεις, πάντα βάσει των ρυθμών και των απαιτήσεων της επιχείρησης. Ορθά κοφτά σου λένε να κοιτάξεις το πόσα μπορείς να θυσιάσεις (χρόνο, αξιοπρέπεια, ζωή...) για να καταλάβεις την θέση ενός «λειτουργού».

Έτσι, σου προσφέρουν μια «χαριστική» περίοδο μαθητείας ή δοκιμής, όπως προτιμούν να λένε οι «παλαιότεροι συνάδελφοι». Κάτι θα ξέρουν αυτοί, είναι και πιο έμπειροι. Και πράγματι ξέρουν. Ξέρουν ότι εσύ, «ο νέος-η νέα», είσαι ένας εργαζόμενος για όλες τις δουλειές, ότι είσαι πρόθυμος για όποια χαμαλοδουλειά ή καψόνι σε προστάξουν να βγάλεις εις πέρας (καφέδες, κουβάλημα, αλληλογραφία του «από πάνω σου», ξεσκόνισμα κτλ) με την ηλίθια αντίληψη ότι μ’ όλα αυτά «θα μάθεις την δουλειά». Βέβαια, μετά από λίγο καιρό θα καταλάβεις την πραγματικότητα εκτός αν έχεις πνιγεί στο όπιο της καριέρας, αν είσαι μαζόχας ή έχεις σίγουρη δουλειά στην επιχείρηση του μπαμπά. Ότι ο οποιοσδήποτε νέος ή νέα θα μπορούσε να κάνει τις δουλειές που σου αναθέτουν ανεξάρτητα από το πτυχίο του και τις γνωστικές του αποδόσεις. Ακόμα και αυτές που θεωρούνται πιο τεχνικές (απομαγνητοφωνήσεις, έρευνα σε αρχεία και διαδίκτυο κτλ). Επίσης, θα αντιληφθείς ότι είσαι ένα αόρατο γρανάζι σε μια αλυσίδα όπου θα μπορούσε να επιβιώσει και χωρίς εσένα γιατί «από πίσω υπάρχουν πολλοί σαν και εσένα» όπως θα σου θυμίζει συχνά το αφεντικό σου, ειδικά όταν αρχίζεις να γκρινιάζεις. Αυτό, με μια αθωότητα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι κοροϊδία αλλά επειδή από τα κορόιδα κάποιοι βγάζουν κέρδος καθότι τα απασχολούν άμισθα,αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι και στυγνή εκμετάλλευση.

Επιπλέον, επειδή ίσως και τα κορόιδα δεν σηκώσουν κεφάλι και συνεχίσουν σ’ αυτό το μοτίβο σ’ αυτήν ή μια άλλη δουλειά θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η πρακτική άσκηση είναι και μοχλός πειθάρχησης των νέων εργαζομένων. Αφού δούλεψες απλήρωτος υπό αυτές τις συνθήκες τότε είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε και ακίνδυνα! Βέβαια, «στον φανταστικό κόσμο της δημοσιογραφίας», η πρώτη εργασιακή εμπειρία πάντα έχει τον χαρακτήρα του δοκιμαστικού σωλήνα. Το μόνο που αλλάζει είναι η μορφή. Είτε πρακτικάριος είσαι , είτε με μπλοκάκι, είτε «μαύρος» οικονομική αφαίμαξη και ιδεολογική πειθάρχηση παραμένει η ουσία. Και όλα αυτά ενώ οι γύρω σου θα αναμασούν κουραφέξαλα περί «μαχόμενης και αδέκαστης δημοσιογραφίας» ή «δημοσιογραφικού λειτουργήματος».

«Ναι αλλά είναι προαιρετική»...

Στην σχολή μας το καθεστώς της πρακτικής άσκησης δεν είναι «υποχρεωτικό». Αντίθετα, σε πλείστα ΤΕΙ της χώρας αλλά και σε κάποια ΑΕΙ είναι υποχρεωτική. Δηλαδή, κάποιος-α για να πάρει πτυχίο πρέπει αναγκαστικά να δουλέψει 6 μήνες με ελάχιστο μισθό κάπου που θα τον στείλει το πανεπιστήμιο. Αυτό, ακόμα, δεν ισχύει στα ΕΜΜΕ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση είναι καλύτερη. Παρά την αίσθηση της «ελεύθερης επιλογής» που αποπνέει, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι τα όρια της ελεύθερης επιλογής είναι το ίδιο στενά με τα όρια της ελεύθερης αγοράς. Εκεί που όλοι είναι αναλώσιμοι, εσύ πρέπει να πουλήσεις τον εαυτό σου με αξιώσεις, δηλαδή με μπόλικα bullets και κάποια προϋπηρεσία στο βιογραφικό σου. Δηλαδή θα πρέπει να ιδρώσεις αρκετά (και δεν εννοούμε το πτυχίο!) ώστε να καταφέρεις να θεωρείσαι υπολογίσιμος στα standards του ελεύθερου εμπορίου εργατικής δύναμης. Έτσι θεωρείς την πρακτική άσκηση ως μια ευκαιρία που σου δίνεται ή , στην καλύτερη, ως μια διέξοδο σ’ αυτό το φαύλο κύκλο.Και ξαφνικά οι εκβιασμοί γίνονται δύο: όχι μόνο θα αναγκαστείς σ’ όλη σου την ζωή να δουλεύεις για να επιβιώσεις αλλά και για μεγάλο χρονικό διάστημα θ’ ανέχεσαι να σε θεωρούν μαθητευόμενο και να δουλεύεις άμισθος μήπως και βρεις καμιά δουλειά.

Βέβαια, η πρακτική άσκηση είναι κάτι που υπάρχει, «επιβάλλει» και αναπαράγει και το ίδιο το πανεπιστήμιο χωρίς καμία φειδώ. Πολλοί καθηγητές μετατρέπονται σε γραφεία ευρέσεως εργασίας ενώ τα εργαστήρια και τα ερευνητικά τους γίνονται πεδία πειραματισμού πάνω στην άμισθη, ελαστική εργασία με πειραματόζωα προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Επιπλέον, πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων και projects κατά παραγγελία από το ΝΑΤΟ, τον ελληνικό στρατό, τη Siemens, τη Vodaphone και άλλα «ευαγή ιδρύματα» έρχονται εις πέρας από άμισθους εργαζόμενους-φοιτητές υπό την επίβλεψη καλοπληρωμένων πολυθεσιτών καθηγητάδων. Ρωτήστε φοιτητές του ΕΜΠ, των θετικών επιστημών, της πληροφορικής αλλά και της νομικής ή της ψυχολογίας για να μάθετε «τρομακτικές και σκανδαλώδεις» λεπτομέρειες. Και κάποιοι, με την γνωστή αυτιστική τους διάθεση, φωνάζουν ακόμα «έξω οι εταιρείες απ’ τις σχολές!» μπας και φοβηθούν και φύγουν...

«Εμείς έχουμε την λύση στο πρόβλημά σας!»...

Όποτε τίθεται ανοιχτά το ζήτημα της πρακτικής άσκησης, σε Γ.Σ, σε συνελεύσεις καθηγητών ή σε εκδηλώσεις, διάφοροι αριστερο-εξυπνάκηδες προτείνουν ως λύση αυτού του προβλήματος το να γίνει η πρακτική άσκηση υποχρεωτική για όλους. Δηλαδή, ν’ αποτελέσει αναγκαία προϋπόθεση για να πάρει κάποιος πτυχίο. Δίπλα σ’ αυτό προτείνουν και την θέσπιση υποχρεωτικής διπλωματικής εργασίας. Αν εξετάσουμε τα κίνητρα τους τότε πράγματι αυτό που προτείνουν είναι μια λύση για αυτούς. Κάμποσοι φοιτητές γκρινιάζουν περί αυτού του «προβλήματος» και αυτοί θ’ αναλάβουν να τους βρουν λύση. Όπως τους βρίσκουν σημειώσεις, θέματα εξεταστικών, παρέες και ψηφοδέλτια με γαρύφαλλα. Και προφανώς όποιος βρίσκει λύση στο πρόβλημά σου, κερδίζει και την συμπάθειά σου μετά, έτσι δεν είναι; «Και εσείς γιατί διαφωνείτε, ρε καλόπαιδα;» θα μας πει κάποιος καλοπροαίρετος.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Καταρχήν, δεν θέλουμε το παραμικρό παραπάνω βάρος για να πάρουμε το γαμ***νο πτυχίο. Δεν θέλουμε να πληρούμε κι άλλες προϋποθέσεις για ένα κωλόχαρτο που πριν καν μπούμε στο πανεπιστήμιο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα...κωλόχαρτο. Τα 48 μαθήματα μας φτάνουν και μας περισσεύουν, οι εξεταστικές που «προσφέρονται» είναι παραπάνω από την ζήτηση και, επίσης, πρόοδοι και ογκώδεις εργασίες δεν είναι και τα αγαπημένα μας. Βέβαια, πως να πείσεις ανθρώπους που πιστεύουν με πάθος ότι η εμπειρία της πρακτικής άσκησης (αυτής ή κάποιας άλλης όπως την φαντάζονται...) θα ολοκληρώσει την «ακαδημαϊκή αποστολή» του πανεπιστημίου και θα μας βγάλει ολοκληρωμένους επιστήμονες; Επιπλέον, κανείς δεν μας είπε πως για να πάρουμε πτυχίο θα πρέπει να δουλεύουμε και 6 μήνες απλήρωτοι (ή και με μισθό, αμαλάχει...) σε κάθε λογής αφεντικό για να βγάζουμε τις βρώμικες δουλειές του μαγαζιού του. Ακόμα και τα γραφεία ευρέσεως εργασίας είναι πιο ειλικρινή αν και επίσης δεν τα πολυσυμπαθούμε. Και στο κάτω-κάτω επειδή έχουμε καθαρό μέτωπο και δεν γράφει την γνωστή υποτιμητική φρασούλα, δεν γουστάρουμε να βρούμε εμείς μια λύση στο πρόβλημα αυτό που μάλλον θα ανακουφίσει τα αφεντικά και θα επιβαρύνει παραπάνω εμάς!


«Και γιατί μας το κάνουν αυτό τα κακά αφεντικά;»...

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι. Η πρακτική άσκηση είναι μία μόνο μορφή των σύγχρονων ελαστικών σχέσεων εργασίας που βιώνουν και υπόκεινται πλήθος εργαζομένων. Πέρα από το πλήθος των προπτυχιακών φοιτητών που δουλεύουν άμισθοι για εταιρείες στα εργαστήρια των καθηγητών τους και τους μεταπτυχιακούς που βγάζουν εις πέρας τεράστια projects για ν’ανέβει ο μισθός και το status των καθηγητών τους, υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι που βιώνουν κάτι παρόμοιο. Εννοούμε αυτούς που δουλεύουν με μπλοκάκι στην βιομηχανία των ΜΜΕ, αυτούς που υπογράφουν 4μηνες και 6μηνες συμβάσεις σε πολυκαταστήματα-σκλαβοπάζαρα, αυτούς που παίρνουν 4-5 ευρώ την ώρα για να μοιράσουν φυλλάδια ή πίτσες, αυτούς που δουλεύουν σε ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα υπό το καθεστώς των stage και άλλους πολλούς, τους περισσότερους ίσως, που είναι «αόρατοι» εργασιακά αφού παίρνουν ψίχουλα και η ασφάλιση είναι μακρινό όνειρο γι’ αυτούς, τους λεγόμενους «μαύρους». Άρα αφού το πρόβλημα υπάρχει και έξω από εμάς, ας μην ψάχνουμε την λύση στον μικρόκοσμό μας. Εκτός αν γουστάρουμε την ατομική διαπραγμάτευση με το αφεντικό και τα κακοπληρωμένα 4ωρα και 5ωρα, αν δεν θέλουμε να δουλεύουμε ασφαλισμένοι, αν δεν μας ενδιαφέρει το δικαίωμα στην άδεια, το ρεπό και την απεργία....

Όλα τα παραπάνω είναι σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την προαναφερθείσα εκδήλωση η οποία σε όσους έχουν βιώσει τι σημαίνει πρακτική άσκηση μάλλον εφιάλτες ξυπνά. Είναι λίγο...περίεργο η σχολή σου να διαφημίζει με νέον την εργασιακή γαλέρα στην βιομηχανία των ΜΜΕ χωρίς καμία φειδώ, να σου προσφέρει απλόχερα την «αξέχαστη εμπειρία» της άμισθης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας και να στεγάζει σε εκδηλώσεις της όλα εκείνα τα αφεντικά ή τις εταιρείες που επιβάλλουν αυτές τις συνθήκες εργασίας.

Οι τοίχοι της σχολής το γράφουν ακόμα: Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία, είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία.

Αυτά για αρχή. Επιφυλασσόμεθα...

8/9/08

Την εργασία πολλοί εμίσησαν, την αμίσθη εργασία ουδείς! (η τυχαία ιστορία ενός νέου υποψηφιου εργαζόμενου στα ΜΜΕ)

Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε με γοργά βηματάκια μαζί με τις όποιες παραθαλάσσιες προσπάθειες για ένα μήνα (οι πιο τυχεροί) να ξεχάσουμε ότι 11 μήνες ανεχόμαστε την μισθωτή εργασία και τον έλεγχο των αφεντικών στη ζωή μας. Για να συνεισφέρουμε σε αυτή την προσπάθεια διάλυσης των χίπικων ψευδαισθήσεων, καθώς και για να διαψεύσουμε τις φήμες που κυκλοφορούσαν MMEργοδότες ότι τάχα οι mediaworkers δεν πρόκειται να παρέμβουν την φετινή σαιζόν στους ταξικούς αγώνες, δημοσιεύουμε μια τυχαία ιστορία ενός τυχαίου νέου (wannabe) εργαζόμενου που μετά τις καλοκαιρινές διακοπές αναζητά ένα αφεντικό στο κλάδο των ΜΜΕ που να του προσφέρει σταθερό μισθό και ασφάλιση. Ιδού:

Ο τυχαίος νέος λοιπόν βαρέθηκε να τρώει τα λεφτά από τον ιδρώτα του πατέρα και για να περάσει από την ανεργία στην εργασία ένα πρωινό του Σεπτέμβρη αποφασίζει να αγοράσει την "Χρυσή Ευκαιρία". Ανάμεσα στις πολλές ολόχρυσες ευκαιρίες για την καριέρα του που ανοίγονται στις δεκάδες σελίδες της εφημερίδας, αυτός πηγαίνει κατευθείαν στην σελίδα 28, κάτω από τον τίτλο "δημοσιογράφοι", επιλογή που οφείλεται σε ένα λάθος που είχε κάνει στην τρυφερή ηλικία των 18, όταν συμπλήρωνε το μηχανογραφικό του. Αρχίζει να διαβάζει ελαφρώς παραξενεμένος γιατί:

1ον. Οι αγγελίες είναι ελαφρώς περισσότερες απ' ότι έχει συνηθίσει να βλέπει στην συγκεκριμένη κατηγορία, κόντρα στην ως τότε κοσμοθεωρία του ότι αν είναι μια φορά απίθανο να βρει δουλειά στα ΜΜΕ χωρίς να φιλήσει κατουρημένες ποδιές, είναι άλλες 1000 απίθανο να βρει δουλειά μέσω της Χρυσής Ευκαιρίας.

2ον. Δεν υπάρχει μια κλασσική αγγελία που ζητά δημοσιογράφους οικολόγους, μη καπνιστές και χορτοφάγους για τηλεοπτική εκπομπή ("τι έγινε, βρήκαν επιτέλους κάποιον πρώην συνταξιούχο υγιεινιστή στο Τηλεφώς;" σκέφτεται).

Ο φέρελπις νέος ξεπερνάει αυτές τις πρώτες σκέψεις και αρχίζει να διαβάζει πιο προσεκτικά τις αγγελίες κι αρχίζει να τσεκάρει με το στυλο του τηλέφωνα και μέηλ, απορρίπτοντας τις αγγελίες που μιλάνε και για παραγωγή διαφήμισης. Ξέρει από προηγούμενη εμπειρία του ότι μέσω τέτοιων αγγελιών ζητούνται πλασιέ που θα αμείβονται με το κομμάτι, αλλά τα αφεντικά έχουν βίτσιο να τους αποκαλούν δημοσιογράφους, ενώ είναι πλασιέ. Προσέχει ταυτόχρονα ότι καμιά μα καμιά αγγελία δεν αναφέρει το μισθολογικό ποσόν που προσφέρει, άντε στην καλύτερη περίπτωση να πετύχει καμία που αναφέρεται γενικά και αόριστα σε "μισθό και ασφάλιση" (και "προοπτικές εξέλιξης" βεβαίως, βεβαίως).

Μετά από αυτήν την διαλογή αρχίζει να μαζεύει μεηλ και να στέλνει μαζικά το βιογραφικό του κι ένα αρχείο με κείμενα από την προϋπηρεσία του, όταν έκανε πρακτική άσκηση σε μια εφημερίδα. Αυτή είναι πάντα μια στιγμή που ο εγκέφαλος του τυχαίου νέου της ιστορίας μας κατακλύζεται από αισιόδοξα μηνύματα, γιατί είναι η μόνη στιγμή που νοιώθει ότι είχε τελικά κάποια αξία που δούλευε ένα χρόνο χωρίς να δει φράγκο σε μια τυχαία εφημερίδα της αριστεράς και των κινημάτων... Τουλάχιστον λόγω της "εθελοντικής" αυτής εργασίας ανήκει στο προνομιούχο εκείνο στρώμα των νέων υποψήφιων εργαζόμενων που έχουν "προϋπηρεσία", ενώ αν δεν είχε "προϋπηρεσία" και μόνο πτυχίο ήξερε ότι τα αφεντικά θα σκοτώνονταν να του προσφέρουν "προϋπηρεσία", να τον βοηθήσουν να "μάθει" την δουλειά, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να υπήρχε στην προσφορά τους η λέξη μισθός. Κι αυτός (να το πούμε κι αυτό για όποιον δεν το κατάλαβε) πήρε την "Χρυσή Ευκαιρία" γιατί στο εξώφυλλο της έγραφε "προσφορά θέσεων εργασίας σε όλη την Ελλάδα" κι ο νέος μας έχει συνηθίσει όποτε ακούει εργασία να πηγαίνει ο νους του σε μισθό (σε ασφάλιση σπανιότερα) γιατί ξέρει ότι αλλιώς τα αφεντικά δεν θα μιλούσαν για εργασία αλλά για "πρώτη κατάρτιση", "μαθητεία", "πρακτική άσκηση" κτλ.

Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω στέλνει τα μέηλ του και τις επόμενες μέρες περιμένει κλήσεις ή κάποιες απαντήσεις στο ηλεκτρονικό του γραμματοκιβώτιο. Πράγματι ανάμεσα στις δεκάδες επαγγελματικές προσφορές που του έρχονται, υπάρχει κι ένα μεηλ, το οποίο προέρχεται από εταιρεία που είχε την εξής αγγελία στην Χρυσή Ευκαιρία:

"Αρθογράφοι για οικολογικό περιοδικό, ζητούνται, βιογραφικά στο e-mail ..., τηλ:..."

Το μέηλ που ήρθε ως απάντηση στο βιογραφικό που έστειλε ο νέος μας, έλεγε (με χρωματιστά και πλάγια γράμματα αυτούσιο το μεηλ, με μαύρα γράμματα σε παρένθεση τα σχόλια μας):


Αξιότιμε,

ευχαριστούμε για το βιογραφικό σας .

("μαζικό μέηλ υποψιάζομαι από την τυπική αρχή για να δούμε που το πάνε", οι πρώτες σκέψεις του νέου)

Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε αν σας ενδιαφέρει να αρθρογραφείται για τους επόμενους 6 μήνες για το περιοδικό και τους συνεργάτες του ( όμιλος citypress) σαν εξωτερικός συνεργάτης.

(όπα: εξωτερικός συνεργάτης. Χτυπάει καμπανάκι. Όταν τα αφεντικά σου λένε ότι δεν σε θέλουν ακριβώς σκλάβο τους, βρώμικες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό τους. "Για να δούμε που το πάνε" ξανασκέφτεται ο νέος μας, ενώ βρώμικες σκέψεις μπαίνουν στο δικό του μυαλό όταν βλέπει το "citypress"... Δεν είναι μόνο η τεράστια "συμπάθεια" που νοιώθει για τον δεξιό ιδιοκτήτη της εφημερίδας, είναι ότι ξέρει ότι όταν τα αφεντικά βγάζουν λεφτά από free press αρχίζουν με ένα περίεργο συνειρμό να νομίζουν ότι γενικά μπορούν να βγάζουν λεφτά "τζάμπα")

Ύστερα από αυτήν την πάροδο χρόνου θα επιλεχθεί το καλύτερο για την επιχείρηση προσωπικό και θα στελεχώσει τις όποιες θέσεις.

(6 μήνες δηλαδή ως "εξωτερικός συνεργάτης" θα εξετάζεσαι για το αν θα βρεις δουλειά, θα μπορούσε να είναι κάτι σαν μεταμοντέρνο ΑΣΕΠ. Παρ' όλα αυτά αν τους "συνεργάτες" τους πληρώνουν άραγε ακόμα δεν μας το έχουν πει. Μας κρατάνε σε αγωνία.)

Θα θέλαμε αν σας ενδιαφέρει να μας απαντήσετε και εμείς θα σας δίνουμε θέματα προς ανάπτυξη.

Δεν είναι απαραίτητη η παρουσία στο περιοδικό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αποστέλλεται τα άρθρα σας.

(Ντιν νταν! Εργασία εξ' αποστάσεως. Χτυπάει πάλι καμπανάκι στο κεφάλι του νέου μας γιατί έχει υπόψιν του από την κινηματική/θεωρητική του κατάρτιση ότι όταν τα αφεντικά αναφέρονται σε "μεταμοντέρνες" και πιο "ελευθεριαζουσες" να το πω μορφές εργασίας, πάλι βρώμικες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό τους. Ας πούμε τελευταία τους αρέσει να γίνεται η δουλειά μέσω μεηλ. Ο καθένας μόνος του πίσω από έναν υπολογιστή. Ούτε μιλάνε οι εργάτες μεταξύ τους για να μπούνε στα κεφάλια αυτών βρώμικες ταξικές σκέψεις, ούτε άλλα προβλήματα προκύπτουν. Π.χ. θέλει να σε απολύσει, σου στέλνει ένα ψυχρό μέηλ που στο αναγγέλλει και δεν έρχεται το αφεντικό στην δύσκολη συναισθηματική θέση να πρέπει να στο πει κατάμουτρα και να αντιμετωπίσει τις όποιες αντιδράσεις σου μετά)

Για τον εκπαιδευτικό ρόλο που θα επωμιστείτε θα σας ενημερώσουμε αφού έχετε απαντήσει θετικά στο αίτημά μας.

(εκπαιδευτικό;;;; Τι εννοούνε πάλι. Οι βρώμικες σκέψεις του αφεντικού είναι επιβεβαιωμένες πλέον, αλλά με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί σε εκπλήσσει. "Θέλουν να με μάθουν κάτι, να μάθει εγώ σε κάποιους άλλους κάτι, τι στο διάολο εννοούνε; Και υπάρχει περίπτωση να αναφέρουν την λέξη μισθό πουθενά;")

Θα θέλαμε να σας τονίσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο σας και ότι όλα τα άρθρα σας όπου και αν δημοσιευτούν θα φέρουν το όνομά σας.

(Έχετε δει ποτέ εσείς εργοδότη να θέλει να εκμεταλλευθεί τον χρόνο του εργαζόμενου; Που ακούστηκε αυτό; Καπιταλισμό έχουμε, αδιανόητα πράγματα. Με τόση ευγένεια απέναντι του ο νέος μας σκέφτεται ότι δεν ζήτησε δουλειά σε περιοδικό αλλά σε φιλανθρωπικό ίδρυμα)

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

(ακόμα κουβέντα για ποταπές και χυδαία υλιστικές αξίες όπως λεφτά, μισθός κτλ.)

Εκ της Διεύθυνσης

(όνομα)

ΥΓ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

("εδώ είμαστε". Κάτι δεν είχε διευκρινιστεί σε όλες τις προηγούμενες αράδες πράγματι...)
διευκρινίζω ότι για για το πρώτο εξάμηνο δεν υπάρχει οποιαδήποτε μορφή οικονομικής συναλλαγής.

(Είδατε τι ωραία το θέτουν: Πρώτον το βάζουν ως "διευκρίνηση" σε υστερόγραφο. "Ψιλά γράμματα" που λέμε αν θα πάρει λεφτά κάποιος για την δουλειά που θα κάνει. Έπειτα τον μισθό τον αναφέρουν ως "οικονομική συναλλαγή". Πως συναλλάσσεται οικονομικά ο εκδότης με χίλια δυο πρόσωπα γαι να βγει η δουλεία; Ε με τον νέο της ιστορίας μας δεν θέλει να αποκτήσει τέτοιου είδους σχέσεις. Μιλάμε για κάτι ανώτερο και θα βάλουμε οικονομικές συναλλαγές στην μέση;)

Αν νομίζετε ότι μπορείτε να διαθέτετε λίγο από τον χρόνο σας για το έντυπο μέχρι την επιλογή του προσωπικού θα το εκτιμούσαμε.

(βέβαια πριν είπαν ότι δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να εκμεταλλευθούν τον χρόνο του υποψήφιου εργαζόμενου. Μάλλον για τα αφεντικά η εθελοντική διάθεση χρόνου για να συντηρήσουν αυτοί τους παχυλούς τραπεζικούς τους λογαριασμούς δεν είναι ακριβώς "εκμετάλλευση")

Ο λόγος είναι ότι το περιοδικό είναι καινούργιο και πρέπει να χτίσει μια γερή ομάδα και όχι να προσλαμβάνει και να απολύει προσωπικό.

(ε ναι τι, κοτζάμ καινούργιο οικολογικό περιοδικό και να ασχολείται με ζητήματα προσλήψεων, λογικό. Για να ασχοληθείς με προσλήψεις σημαίνει ότι πρέπει να ασχοληθείς και με μισθούς, παλιομοδίτικα πράγματα. Ενώ στην "συνεργασία" που προσφέρουν, όσοι δεν αποδείξουν στους 6 μήνες ότι δικαιούνται να είναι στην "γερή ομάδα" δεν απολύονται ακριβώς αφού δεν προσλήφθηκαν και ποτέ. Ω τι όμορφος κι αγγελικός κόσμος!)


Συμπέρασμα: Ο τυχαίος νέος της τυχαίας ιστορίας μας έκανε το λάθος να μπερδευτεί κι ενώ έψαχνε δουλειά, απάντησε σε μια αγγελία που ζητούσε απλά αρθρογράφους. Ίσως τον μπέρδεψε και το εξώφυλλο της εφημερίδας που έλεγε για προσφορά θέσεων εργασίας. Τα καλά αφεντικά διευκρίνισαν ότι δεν ψάχνουν ακόμα για εργάτες αλλά για συνεργάτες, γιατί ξέρουν ότι πολλά νέα παιδιά μπερδεύουν αυτές τις δύο έννοιες. Ο νέος της ιστορίας μας, όντας μπερδεμένος από διάφορες αναρχοκομμουνιστικές θεωρίες που του προπαγάνδιζαν συμφοιτητές του στα πανεπιστήμια, επιβεβαίωσε την στιβαρή του θέση ότι δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε ένα λεπτό ξανά απλήρωτος και προφανώς δεν απάντησε πότε στην φοβερή και τρομερή επαγγελματική πρόταση που του έγινε.

Καλό (εργασιακό) χειμώνα!