28/11/07

Ανταπόκριση από την πορεία των εργαζόμενων στα ΜΜΕ 27/11 Αθήνα




Πάνω από 2500 εργαζόμενοι στα ΜΜΕ διαδήλωσαν δυναμικά στο κέντρο της Αθήνας την Τρίτη 27/11, μια πορεία ενδεικτική της αγανάκτησης που κυριαρχεί στους εργασιακούς χώρους για την επιχειρούμενη ληστεία που επεξεργάζεται το κράτος και τα αφεντικά απέναντι στα ταμεία και τις ζωές των εργαζόμενων.

Κάτα τη διάρκεια της πορείας δημιουργήθηκε συσπείρωση νεών εργαζομένων μαζί με φοιτητές του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και λοιπούς συναγωνιστές, οι οποίοι φώναζαν συνθήματα τα οποία γρήγορα διαχύθηκαν και τα οικειοποιήθηκε μεγάλο μέρος των διαδηλωτών.

Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Ληστές-ληστές οι καπιταλιστές, ληστεύουν τα ταμεία μας κλέβουν τις ζωές
Μαγγίνα-Μαγγίνα αυτό είναι σωστό, ανέβα στο παράθυρο και πέσε στο κενό
(φωνάχτηκε την στιγμή που αντιπροσωπεία συνδικαλιστών συζητούσε μαζί του κι έπειτα το φώναζε συνεχώς μεγάλο μέρος της πορείας)
Άμισθοι-μπλοκάκια-υπερωρία, αυτό δεν είν' λειτούργημα είναι κοροϊδία.
Η πρακτική η άσκηση δεν είναι μαθητεία, είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία.
Είμαστε εργαζόμενοι, δεν είμαστε παιδιά, θέλουμε μισθό, γαμώ τα αφεντικά.
Θέλουμε ασφάλιση θέλουμε μισθό, θέλουμε τα πάντα γαμιέσαι αφεντικό.
Συνδικάτο Τύπου Ενωτικό, σε κάθε εργαζόμενο ένσημα μισθό.
Πέντε συνδικάτα και 7-8 ταμεία, αυτό δεν είναι κλάδος, είναι μαλακία.
Αγώνας-αγώνας-αγώνας ταξικός, όχι συντεχνίες και συνδικαλισμός
Οι δημοσιογράφοι δεν είναι συντεχνία, συντεχνία είναι οι Σόμπολος και ΣΙΑ
Αλήτες-Λέρες-εργατοπατέρες
Ε-ε-ε, ο-ο-ο, τι ωραία μέρα όταν απεργώ!!
Τέρμα πια στις εκτονώσεις, εμπρός για απεργίες και διαδηλώσεις
Φτάσαμε στο Άγαλαμα του Κολοκοτρώνη, φωνάξτε όλοι το σύνθημα που όλους μας ενώνει.
Δεν είμαστε ρουφιάνοι, δεν είμαστε αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες
Όχι μόνο σε κάθε υπουργό, 4.000 σε όλο τον Λαο.
Εσείς μες στη Βουλή κι εμείς ξανά στους δρόμους, το ασφαλιστικό δεν λύνεται με νόμους
(τα δυο τελευταία φωνάχτηκαν έξω από την Βουλή)

Η πρώτη κίνηση έγινε. Η δεύτερη είναι να συαντηθούμε με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στη γενική απεργία στις 12/12. Η σημαντικότερη είναι όμως, να πιέσουμε τους εργατοπατέρες ώστε να κηρυχθεί απεργία διαρκείας, έτσι ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να οργανώσουμε από τα κάτω τον αγώνα. Το μήνυμα νομίζω το πήραν πάντως αυτές οι συντεχνιακές λέρες. Το ραντεβού στους δρόμους ισχύει.

Προκήρυξη

Η προκήρυξη που μοιράστηκε στην πορεία στις 27/11/2007

ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ – τώρα ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ και ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

Τώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ άνοιξε τα χαρτιά της για το ασφαλιστικό και μας ανακοίνωσε την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων που θα προωθήσει τους επόμενους μήνες, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει ο πραγματικός κοινωνικός διάλογος, ο μόνος διάλογος στον οποίο οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον να συμμετέχουν. Ο διάλογος στον δρόμο και τις συνελεύσεις ανάμεσα σε παλιούς και νέους εργαζόμενους στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ο διάλογος μεταξύ των μόνιμων, ελαστικών και «μαύρων», ντόπιων και «ξένων» εργαζόμενων, που παράγουμε με τον ιδρώτα μας τον κοινωνικό πλούτο που κάθε μέρα τα αφεντικά μας κλέβουν.

Έχουμε την «τύχη» ν’ ανήκουμε σ’ εκείνο το επαγγελματικό σύνολο (εργαζόμενοι στα ΜΜΕ), με υγιή και πλεονεσματικά ταμεία, που σχεδιάζεται να συγχωνευτούν με άλλα υγιή ταμεία (ΤΣΜΕΔΕ-μηχανικών, ΤΣΑΥ-Υγειονομικών, Ταμείο Νομικών), προκειμένου να δίνουν το 10% των εσόδων τους και το 15% των αποθεματικών τους σε ταμεία με ελλείμματα. Ελλείμματα, που ενώ δημιουργήθηκαν εξαιτίας της καταλήστευσης των ταμείων και των χρεών κράτους και εργοδοτών προς αυτά, εντούτοις καλούνται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να τα καλύψουν.

Μιλάμε από τη θέση των νέων εργαζόμενων στη βιομηχανία των ΜΜΕ, ηλικιακά δηλαδή από τη θέση εκείνων για το «καλό» των οποίων η κυβέρνηση επιχειρεί τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, κι επαγγελματικά, από τη θέση αυτών που υποτίθεται ότι ανήκουν στα «ρετιρέ» του εργασιακού καταμερισμού και οι οποίοι καλούνται να χάσουν μερικά «προνόμια» για το «καλό όλων». Και ενώ για κάποιους η συγχώνευση μπορεί να φαίνεται θεμιτή, οι εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στα ΜΜΕ απέχουν παρασάγκας από τη στερεοτυπική εικόνα και αντίληψη ότι το δημοσιογραφικό επάγγελμα ανήκει σε μια εργασιακή «ελίτ». Οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν στον Τύπο και τα ΜΜΕ (που δεν απασχολεί μόνο δημοσιογράφους, αλλά και τεχνικούς, γραφίστες, κούριερ κ.α.) δεν διαφέρουν σε πολλά από την κατάσταση που επικρατεί παντού. Η νεοφιλελεύθερη εργασιακή αναδιάρθρωση έχει δημιουργήσει εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, ένα κομμάτι μόνο των οποίων απολαμβάνει σταθερή εργασία και πλήρη ασφάλιση κι ένα ακόμη μικρότερο κομμάτι αμείβεται με παχυλούς μισθούς, λόγω των υπηρεσιών που προσφέρουν στα αφεντικά τους (μεγαλοδημοσιογράφοι ή ρουφιάνοι στην καθομιλουμένη). Όλοι οι υπόλοιποι δουλεύουν είτε τελείως απλήρωτοι κι ανασφάλιστοι (πχ, μαθητευόμενοι φοιτητές που κάνουν πρακτική άσκηση), είτε με ψίχουλα κι ανασφάλιστοι («μαύροι» εργαζόμενοι) είτε με ελαστικές σχέσεις σε δουλειά, μισθό κι ένσημα με το κομμάτι («μπλοκάκηδες»). Έχει δημιουργηθεί δηλαδή μια μεγάλη βιομηχανία ελαστικών και αναλώσιμων εργαζομένων, που εκτός των άλλων καλούνται να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν, αφού-και ειδικά για τους νέους εργαζόμενους-είναι αμφίβολο αν θα πάρουν ποτέ σύνταξη ή ακόμη και αν γίνει αυτό θα είναι σίγουρα πενιχρή.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με την εισφοροδιαφυγή να οργιάζει, τα ταμεία μας είναι πλεονασματικά, καθώς πέρα από τους ασφαλισμένους εργαζόμενους που καταθέτουν έτσι κι αλλιώς κομμάτι του μισθού τους, υπάρχουν και άλλα έσοδα που προέρχονται από το λεγόμενο «αγγελιόσημο», ένα μερίδιο από τις διαφημίσεις που δημοσιεύονται. Σε απάντηση των αιτιάσεων περί συντεχνιακής υπεράσπισης αυτού, η πραγματικότητα φανερώνει ότι περισσότερο ωφελημένοι από τον «κοινωνικό πόρο» του αγγελιόσημου είναι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, παρά οι εργαζόμενοι, καθώς χάρη σε αυτό οι πρώτοι αποδίδουν μια ισχνή εισφορά για την ασφάλιση των εργαζομένων. Μας βρίσκει κάθετα αντίθετους η προνομιακή διαχείριση αυτού μέσα στον ίδιο τον κλάδο, που συνοδεύει και την εικόνα της ερμητικά κλειστής ΕΣΗΕΑ, και προτείνουμε σαφώς να γίνει κτήμα όλων των εργαζομένων στον Τύπο και τα ΜΜΕ.

Η διάσπαση πάντως των εργαζομένων στα ΜΜΕ (χαρακτηριστικό είναι ότι στο Διασωματειακό συμμετέχουν 11 σωματεία) συνδέεται λιγότερο με οικονομικούς λόγους και περισσότερο με μια συγκεκριμένη πολιτική στόχευση των αφεντικών, αλλά και των συνδικαλιστικών ταγών των εργαζομένων που συναινούν στις επιλογές τους. Σε περίπτωση που ίσχυε το αυτονόητο, να έπαιρναν δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι κανονικό μισθό κι ένσημα, τα ταμεία μας θα ήταν υγιή με προϋπόθεση την ομαλή ροή και διαχείριση των εισφορών. Όμως, οι εργοδότες με αυτό τον τρόπο δεν θα έχαναν απλώς ένα σημαντικό μερίδιο από τα κέρδη τους, αλλά κυρίως θα είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν αντί για ένα πολυδιασπασμένο εργατικό σύνολο, εργαζόμενους με κοινή ασφάλιση και κοινά συμφέροντα. Κατά συνέπεια και κοινούς αγώνες απέναντι στο όργιο εργοδοτικής ασυδοσίας που κυριαρχεί στον χώρο (π.χ., απολύσεις, καθυστερήσεις μισθών). Για την πολυδιάσπαση αυτή φέρει μεγάλη ευθύνη και η ΕΣΗΕΑ, η οποία κωφεύει απέναντι στο στοιχειώδες αίτημα του κλάδου για κοινές εργασιακές σχέσεις όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ, αίτημα που κωδικοποιείται σήμερα στη δημιουργία ενός ενιαίου κλαδικού Ταμείου και κατ’ επέκταση ενός ενιαίου συνδικαλιστικού φορέα. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η αγανάκτηση στους εργασιακούς χώρους φουντώνει, η ΕΣΗΕΑ αποφεύγει όχι μόνο να κάνει το στοιχειώδες όταν σε κατακλέβουν, την κήρυξη δηλαδή ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, αλλά αρνείται και την οποιαδήποτε συνεννόηση με τους εργαζόμενους των υπόλοιπων ταμείων που προορίζονται για συγχώνευση.

Αν θέλουμε η αντίδραση μας να είναι δυναμική και ουσιαστική δεν πρέπει να αφήσουμε τον αγώνα στα χέρια των γραφειοκρατών συνδικαλιστών. Ακόμη παραπέρα, επιβάλλεται να αφήσουμε στην άκρη το διαχωριστικό ιδεολόγημα του «λειτουργήματος», που μας κρατά διασπασμένους τόσο μέσα στον κλάδο, όσο και με όλα τα υπόλοιπα εργασιακά υποκείμενα που πλήττονται. Ο καθένας από τη θέση του κι όλοι μαζί να αγωνιστούμε ώστε όχι μόνο να πάρει η κυβέρνηση όλα τα μέτρα πίσω, αλλά και για να απαιτήσουμε αξιοπρεπή μισθό και δημόσια ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους, παλιούς και νέους. Ούτε ένα ευρώ να μην φύγει από την τσέπη μας, ούτε ένα λεπτό απλήρωτης κι ανασφάλιστης εργασίας. Ας αρχίσει ο διάλογος μας επιτέλους με οριζόντιες συνελεύσεις, με απεργίες διαρκείας και με μαζικές, μαχητικές διαδηλώσεις εκεί που θα κριθούν όλα. Στον δρόμο.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Νέοι (μισθωτοί και άμισθοι) εργαζόμενοι στη βιομηχανία των ΜΜΕ (mediaworkers.blogspot.com)

26/11/07

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ

με Αναγκαστική Υπαγωγή στο Δελτίο Παροχής (Δ.Π.Υ.)
για τη Δημιουργία Σωματείου

Χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου τα τελευταία χρόνια εξαναγκάζονται από την εργοδοσία να δουλεύουν με Δ.Π.Υ. ως δήθεν ελεύθεροι επαγγελματίες. Αν και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης, εκείνη τους αρνείται την ένταξή τους στο μισθολόγιο. Η δε πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επιμένει να τους αγνοεί.

Η αναγκαστική «ελεύθερη» σχέση εργασίας με Δ.Π.Υ. σημαίνει:
-Την υπαγωγή στο ΤΕΒΕ, με υπέρογκα ασφαλιστικά έξοδα, που επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, τα οποία αναπροσαρμόζονται ετησίως ασχέτως του ύψους των εισοδημάτων.
-Τον αποκλεισμό από την ΕΣΗΕΑ, αφού το καταστατικό ορίζει ως προϋπόθεση της εγγραφής στην Ένωση την ένταξη στο μισθολόγιο και την υπαγωγή στο ΤΣΠΕΑΘ.
-Την απουσία οποιασδήποτε συνδικαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία συλλογικής διαπραγμάτευσης δικαιωμάτων.

Το κομμάτι των συναδέλφων-μελών της ΕΣΗΕΑ που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό τόσο για τα δικά μας, όσο και για τα δικά του εργασιακά-οικονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεν έχει δυστυχώς κατορθώσει να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο Δ.Σ. της Ένωσης ώστε να αλλάξει το καταστατικό και να επιλυθεί το ζωτικό ζήτημα της ένταξής μας στον κλάδο. Δεν έχει καν κατορθώσει να επιβάλλει την τήρηση του, οριζόμενου από το καταστατικό, χρόνου μαθητείας και υποχρεωτικής ένταξης στο μισθολόγιο αφήνοντας τους εργαζόμενους στο έλεος της εργοδοσίας.

Η εργασία μας απαξιώνεται και κοστολογείται κατά το δοκούν. Οι αυξήσεις των εισφορών του ΤΕΒΕ μας εξωθούν στο κυνήγι των όποιων συνεργασιών με το κομμάτι. Οι εργοδότες μας χρησιμοποιούν για να μην ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας στον κλάδο. Οι εισφορές μας βγαίνουν από την τσέπη μας για να καταλήξουν σε άλλο ασφαλιστικό Ταμείο από εκείνο που θα έπρεπε. Μας πετάνε όποτε θέλουν, απλώς σταματώντας να δημοσιεύουν τη δουλειά μας, ειδικά όταν αρχίζουμε να στοιχειοθετούμε δικαίωμα νομικής προσφυγής για τη μετατροπή της εργασιακής σχέσης σε σχέση μισθωτού αορίστου χρόνου, ή αναπτύσσουμε συνδικαλιστική δράση. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι χάνουμε τόσο εμείς, όσο και ολόκληρος ο κλάδος από την κατάσταση που μας έχει επιβληθεί.

Η πρωτοβουλία αυτή απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους στον Τύπο και τα ΜΜΕ με Δ.Π.Υ. που:
-δεν επέλεξαν την εργασιακή σχέση με το δελτίο παροχής αλλά τους επιβλήθηκε,
-δεν είναι ενταγμένοι σε κανένα μισθολόγιο επιχείρησης του Τύπου,
-η δημοσιογραφία είναι η κύρια επαγγελματική τους δραστηριότητα
-επιθυμούν την ένταξή τους στο μισθολόγιο της επιχείρησης στην οποία εργάζονται,
-επιθυμούν την ένταξή τους στο συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου τους
αλλά και στους συναδέλφους που, χωρίς να βρίσκονται στη θέση μας, επιθυμούν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Δεδομένου ότι η εργοδοσία και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μας στερούν τα δικαιώματά μας θεωρούμε επιβεβλημένο να συγκροτηθούμε ως ξεχωριστό σώμα με απώτερη-άμεση προοπτική τη δημιουργία σωματείου που θα αγωνιστεί για την απόδοση των δικαιωμάτων μας και την αναγνώριση της δημοσιογραφικής μας οντότητας.

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 10/12/2007, στις 7 μ.μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ 3ου ΟΡΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977238673, 6934245943, 6973877905

Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ.
Οποιαδήποτε συλλογικότητα δεν επιθυμεί τη σημοσίευση των κειμένων στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορεί να απευθυνθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή

25/11/07

Το συναίσθημα που νιώθω για τα μελλοντικά αφεντικά μου

Γιατί κάθε φορά που βλέπω το αφεντικό μου, μου' ρχεται μια αηδία;
Μια αηδία εμφανής που τον κάνει να με ρωτάει μήπως δεν είμαι ευχαριστημένη από τη δουλειά;
Και γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να φτιάξω ένα μηχανικό χαμόγελο στο πρόσωπό μου, που να τον διαβεβαιώνει ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη;

Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι η 6χρονη «ζύμωσή» μου με την άκρα αριστερά, μου κάνει κακό.
Η αηδία μου με το αφεντικό δεν έχει τόσο να κάνει με το ότι είναι διευθυντής (βλ. μεσήλικας, ημιφαλακρός, κουστουμάτος με γραβάτα, μεσοαστός, πασόκος) και με λέει με ύφος ελεημοσύνης «κορίτσι μου».
Έχει να κάνει με την εκ των προτέρων έχθρα και απέχθεια που έμαθα να νιώθω για τα αφεντικά, την εξουσία, την ιεραρχία. Η θητεία μου σε αντιεραρχικές συλλογικότητες, το καθήκον και δικαίωμα να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να τις προτείνουμε στην ομάδα, με έχουν όλα κάνει τελείως απροσάρμοστη σε ένα κανονικό χώρο δουλειάς. Πριν την πρώτη μέρα στη δουλειά ξέρω σε πλήρη λεπτομέρεια πώς θα με εκμεταλλευτούν και πόσο ξένη θα νιώθω από αυτό που κάνω, με ένα πολύ έντονο συναίσθημα ματαιότητας. Δε μπορώ να μπω σε οποιονδήποτε χώρο δουλειάς με καλή ή ουδέτερη διάθεση, πράγμα που αποτελεί επιπλέον επιβάρυνση προς αυτή την εξοικείωσης με ένα καινούργιο χώρο. Δεν έχω διάθεση να χαμογελάσω σε κανέναν και το αίσθημα ανημποριάς απέναντι σε αυτό που με συντρίβει με κάνει να ξεσπάω σε κλάματα. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα όταν ανακαλύπτω ότι υπόλοιποι/ες συνάδελφοι στην εκμετάλλευση, ανεξαρτήτως του βαθμού της εκμετάλλευσης, αντιλαμβάνονται το χώρο εργασίας σα μια μεγάλη οικογένεια.
Με ποιον και ποια να μοιραστώ τις σκέψεις μου;
Αν συνυπολογίσω ότι τώρα δουλεύω σε μέσο ενημέρωσης, όπου ως γνωστόν γράφω όχι αυτά που σκέφτομαι ή θεωρώ χρήσιμα να μάθει ο κόσμος, αλλά αυτά που θέλει το αφεντικό, τότε καταλήγω να μισώ τον ίδιο τον εαυτό μου. Είμαι και εγώ ένας από τους αλήτες που διαμορφώνουν στις συνειδήσεις ένα κόσμο παραμορφωμένο και ψευδή.
Τι ωραία που θα ήταν να μπορώ να σβήσω από το μυαλό μου τις αντιεξουσιαστικές θεωρίες και τη συλλογική δημιουργία για το καλό των από κάτω. Ας μπορούσα κι εγώ μια μέρα να χαμογελάσω ειλικρινά στο αφεντικό και να του πω «ευχαριστώ που με προσέλαβες».

από Ευλαμπία Στρίντζου

αναδημοσίευση από http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=798443

Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κατ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εργαζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ. Εάν ο φορέας του κειμένου δεν επιθυμεί τη σημοσίευση των κειμένων στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορεί να απευθυνθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή

21/11/07

ΑΠΕΡΓΙΑ στα ΜΜΕ 27/11/2007












Στο πρώτο βήμα προχωράει η κυβέρνηση αναφορικά με την προαναγγελθείσα επίθεση της στους χιλιάδες ασφαλισμένους. Ο υπουργός ανάπτυξης Β. Μαγγίνας ανακοίνωσε την ενοποίηση τεσσάρων ασφαλιστικών ταμείων σε ένα ενιαίο. Συγκεκριμένα το Ταμείο των Νομικών, το ΤΣΑΥ (ιατρικά επαγγέλματα), το ΤΣΜΕΔΕ (μηχανικοί) και το ΤΣΠΕΑΘ (Μ.Μ.Ε) θα ενοποιηθούν σε ένα ταμείο.

Πέρα από τα στενά συντεχνιακά όρια, είναι σαφές ότι η επίθεση αυτή έρχεται να χτυπήσει όλους τους εργαζόμενους.
Αφορά, λοιπόν, όλους μας, η δυναμική αντίδραση στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Η κατάργηση της 35ετίας, η καθιέρωση ορίου ηλικίας στα 60 χρόνια, η αύξηση της υποχρεωτικής εργασίας σε 40ετία, η απομύζηση των αποθεματικών των ταμείων, ο βέβαιος συμψηφισμός των συντάξεων προς τα κάτω, είναι μερικά μόνο από τα νέα μέτρα. Και όλα αυτά για να καλυφθεί η κρατική αδυναμία πληρωμής των χρεών προς τα ταμεία, αλλά και η κυνική άρνηση των εργοδοτών να πληρώσουν αυτά που οφείλουν να πληρώσουν. Ουσιαστικά οι μόνοι που είναι συνεπείς προς τα ταμεία είναι οι εργαζόμενοι, αυτοί δηλαδή που για τη συνταξιοδότησή τους και την ιατρική τους περίθαλψη δεν έπρεπε να πληρώνουν ούτε ευρώ.
Το ελληνικό κράτος και η εγχώρια εργοδοσία έρχονται λοιπόν να ληστέψουν από τους εργαζόμενους όχι μόνο τον κοινωνικό πλούτο που οι τελευταίοι παράγουν καθημερινά, αλλά ακόμα και αυτό το ξεροκόματο το οποίο έχουν "παραχωρήσει", φυσικά με αντάλλαγμα την κοινωνική ειρήνη.

Ε λοιπόν αυτή την κοινωνική ειρήνη δεν την επιθυμούσαμε ποτέ, πόσο μάλλον τώρα.
Όλοι λοιπόν στην απεργία στις 17/11/2007, έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ,
αποδοκιμάζοντας ταυτόχρονα με την πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, τους εργατοπατέρες και το συντεχνιακό τους συνδικάτο.
Πρόταγμά μας η αλληλεγγύη, η από τα κάτω οργάνωση των εργαζομένων και ο κοινός αγώνας για τη διεκδίκηση αυτών που έτσι κι' αλλιώς μας ανήκουν και ακόμα περισσότερων...
Καμιά συνδιαλλαγή με κράτος και κεφάλαιο

Εργασιακός μεσαίωνας στα ΜΜΕ κι άλλες γνωστές άγνωστες ιστορίες



Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο χώρος του Τύπου και των MME δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος, τη στιγμή που ο νευραλγικός του ρόλος για την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας καθιστά τον ασφυκτικό του έλεγχo περισσότερο από ποτέ αναγκαίο. Οι εξελίξεις ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια- χωρίς να σημαίνει ότι τα προηγούμενα έτη οι εργαζόμενοι βίωναν τον εργασιακό παράδεισο- μαρτυρούν με εμφατικό τρόπο τις ριζικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα και στον κλάδο μας, με πρώτα θύματα φυσικά τους εργαζομένους: Απολύσεις που βαφτίζονται «εθελούσια έξοδος» σε Σκάι, Φλάς, Ελεύθερο Τύπο, Απογευματινή, Ελευθεροτυπία, City Press, Alpha, Channel 9 (τον δρόμο στις εθελούσιες εξόδους είχε δείξει φυσικά το συγκρότημα Λαμπράκη). Απολύσεις που συνδέονται με φαινόμενα ελέγχου και λογοκρισίας, αλλά ακόμη και με πολιτικούς λόγους. «Μαγαζιά» που βάζουν λουκέτο μέσα σε 40 μέρες από την έναρξή τους (το παράδειγμα της αθλητικής εφημερίδας Sport XL, ο ιδιοκτήτης της οποίας άνοιξε εν συνεχεία την «Ένωση») ή μετά από 16 ολόκληρα χρόνια (Ώρα για Σπορ, που ξανάνοιξε ως νέα Ώρα). Την ίδια στιγμή η συγκέντρωση των επιχειρήσεων ΜΜΕ μέσω συγχωνεύσεων, εκκαθαρίσεων, κτλ, εντείνεται, τα έντυπα που ανοιγο-κλείνουν πολλαπλασιάζονται (ο όμιλος Τράγκα κατέχει φυσικά τα πρωτεία), ενώ σε δεκάδες μέσα επικρέμαται καθημερινά η απειλή του λουκέτου. Η παραβίαση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, όπως στη Ναυτεμπορική, την Ανω-Κάτω, το Χρηματιστήριο, το Σούπερσπορ, έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Μέσα σε όλα αυτά ήλθε και η πρόσφατη αποκάλυψη του σκανδάλου με το δομημένο ομόλογο των 130 εκ. Ευρώ του ΤΣΠΕΑΘ για να επιβεβαιώσει τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και την υπονόμευση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Το «κομψοτέχνημα» της εθελούσιας εξόδου συνιστά το πλέον ευέλικτο όχημα για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων αλλαγών, εξυπηρετώντας έναν βασικό στόχο των ιδιοκτητών των MME: τη μείωση των θέσεων εργασίας και του κόστους με την αποπομπή εργαζομένων που αμείβονται με υψηλότερους μισθούς λόγω παλαιότητας. Την ίδια στιγμή οι εργοδότες προχωρούν στη μερική αναπλήρωση θέσεων με νέους, χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους, που έχουν λιγότερες-λόγω θέσης- απαιτήσεις και είναι περισσότερο ευάλωτοι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Αυτό δεν αποφέρει μόνο περισσότερα κέρδη στα αφεντικά, αλλά καθιστά και αποτελεσματικότερο τον έλεγχο της παρεχόμενης πληροφόρησης μέσω της ποδηγέτησης των θέσει ευάλωτων και με λιγότερες αντιστάσεις εργαζομένων.
Παράλληλα, το καθεστώς των «παραδοσιακών» απολύσεων διευρύνεται συνθέτοντας το ασφυκτικό πλαίσιο εκφοβισμού και τρομοκράτησης των εργαζομένων, που καλούνται να είναι πειθήνιοι και να μην αντιδρούν στις αυθαιρεσίες των αφεντικών. Και σε αυτή την περίπτωση, η απειλή της απόλυσης θέτει υπό διαρκή ομηρία τον εργαζόμενο, πολλαπλασιάζει τα φαινόμενα αυτολογοκρισίας και θέτει σε δεύτερη μοίρα τους όποιους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας
Η αντίδραση των εργαζομένων απέναντι σε αυτήν την επίθεση είναι, δυστυχώς, ασθενής και σπασμωδική, ενώ όταν ακόμη αυτή εκφράζεται, πχ, με απεργιακές κινητοποιήσεις, οι εργοδοτικοί μηχανισμοί με τη αρωγή του κράτους φροντίζουν για την καταστολή της με όλα τα μέσα. Η απεργία και η υπεράσπισή της από τους εργαζόμενους απεργούς έχει καταστεί πλέον ποινικό αδίκημα, με τα δικαστήρια να καταδικάζουν συνδικαλιστές σε στημένες δίκες (βλ. απεργία στο Σκάι) και τα ΜΑΤ να αναλαμβάνουν τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση των απεργών (χαρακτηριστικό το παράδειγμα των κινητοποιήσεων στην Αυριανή) .


Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία! Είναι εκμετάλλευση και άμισθη εργασία

Ενώ τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων στη βιομηχανία των MME δέχονται μια τέτοιας έκτασης επίθεση, εντύπωση προκαλεί ότι (σχεδόν) κανείς δεν θίγει το εργασιακό καθεστώς με το οποίο απασχολούνται οι νέοι εργαζόμενοι στον κλάδο, ένα καθεστώς που μόνο άσχετο δεν είναι με όλα τα παραπάνω. Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που οι απολύσεις κι η ανεργία χτυπάνε κόκκινο, τ’ αφεντικά προσφέρουν αφειδώς άμισθες θέσεις εργασίας σε νεοεισερχόμενους -ή αλλιώς την ίδια στιγμή που ελαττώνονται οι εργαζόμενοι πληθαίνουν οι «μαθητευόμενοι»- και τ’ αφεντικά βρίσκουν έναν πολύ εύκολο τρόπο να εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη χωρίς να χρειάζεται να την πληρώσουν. Παλιά κάτι τέτοιο θα λεγόταν σκλαβοπάζαρο, στον θαυμαστό όμως νεοφιλελεύθερο κόσμο των «ευκαιριών», της δίψας για ατομική ανέλιξη και των ονειρώξεων καριέρας, ονομάζεται «πρακτική άσκηση». Με τη μορφή είτε της άτυπης προϋπηρεσίας, είτε της θεσπισμένης άσκησης από πανεπιστημιακά προγράμματα, πρόκειται για ένα καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης κι άμισθης εργασίας, που στόχο φυσικά δεν έχει να προσφέρει γνώσεις κι εμπειρία σε φοιτητές (γι’ αυτό δεν υπάρχει το πανεπιστήμιο, η «δωρεάν παιδεία»;), αλλά να πλάσει από την πρώτη στιγμή πειθαρχημένους και χωρίς δικαιώματα εργαζόμενους.
Οι «δόκιμοι», οι «ασκούμενοι» ή «πρακτικάριοι», όσοι τέλος πάντων εργάζονται υπό καθεστώς «μαθητείας» βγάζουν μεγάλο μέρος της «λάντζας» και τελικά (για να μην είμαστε άδικοι) μαθαίνουν αρκετά πράγματα που αποφεύγουν να τους διδάξουν οι προοδευτικοί κατά τ’ άλλα καθηγητές τους. Μαθαίνουν ότι δεν δικαιούσαι να ζητήσεις μισθό στη βιομηχανία των ΜΜΕ, αν δεν αποκτήσεις πρώτα «προϋπηρεσία» (έχουν έτσι κι αλλιώς μάθει προ πολλού ότι το πτυχίο δεν κατοχυρώνει εργασιακά δικαιώματα). Μαθαίνουν να είναι συνεχώς στο τρέξιμο για ν’ αποδείξουν ότι «αξίζουν», να μαζέψουν «μπόνους», μπας και γεμίσει το άτιμο το βιογραφικό και του δώσει κανείς σημασία. Μαθαίνουν ότι είναι «ελεύθερη επιλογή» τους το χρονικό διάστημα για τ’ οποίο θα εργάζονται άμισθοι (πολλοί «επιλέγουν» να κάτσουν ένα κι ενάμιση χρόνο απλήρωτοι), όπως μαθαίνουν επίσης ότι πρέπει να εσωτερικεύσουν όλα τα ιδανικά της επιχείρησης (υποταγή, ρουφιανιά, αυτολογοκρισία, ανταγωνισμός, κ.α.) αν θέλουν κάποια στιγμή να διακριθούν από τον σωρό των ανακυκλώσιμων σκλάβων και να εξελιχθούν (να πληρώνονται «μαύρα»). Μαθαίνουν, τέλος, ότι αντί να ζητήσουν τα βασικά που δικαιούται ο κάθε εργαζόμενος (μισθό κι ένσημα), καλά θα κάνουν να κοιτάξουν την πάρτη τους, όπως κάνουν άλλωστε κι οι παλιοί εργαζόμενοι απέναντί τους, από τη στιγμή που σιωπούν για τους σκλάβους που φέρνουν για να τους αντικαταστήσουν.
Με τέτοιες απροκάλυπτες μεθόδους ξεζουμίσματος των νέων προς άντληση κερδών, μόνο εντύπωση δεν μπορεί να μας κάνει η στάση των ΜΜΕ απέναντι στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι οποίες έθιγαν και το ζήτημα της ελαστικής εργασίας. Η αποσιώπηση των αιτημάτων και του βαθύτερου περιεχομένου των κινητοποιήσεων (η ανασφάλεια του φοιτητή-νέου εργαζόμενου απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που βασιλεύει) συνοδεύτηκε από ένα όργιο λασπολογίας και συκοφάντησης απέναντι στους αγωνιζόμενους, συμπληρώνοντας ιδεολογικά τις περισσότερες φορές την άγρια καταστολή που εξαπέλυσε το κράτος. Απολύτως λογικό: Οι μελλοντικοί «απασχολήσιμοι» ξεσηκώνονται και τα όποια προσχήματα αντικειμενικότητας χάνονται μπροστά στον φόβο να «μεταδοθεί» η αντίσταση κι η απειθαρχία στους νέους εργαζόμενους. Εμείς είμαστε εδώ άλλωστε για να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους

Ελαστική εργασία ή εργαζόμενοι λάστιχο

Το εργασιακό καθεστώς στα MME, από την απορρύθμιση στα τέλη του 80’ και μετά, δεν χαρακτηρίζει σίγουρα η ομαλότητα, ειδικά όσον αφορά την ισχύ ενιαίων συλλογικών συμβάσεων για όλους τους εργαζομένους, την ύπαρξη ίδιων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, την τήρηση ανθρώπινων ωραρίων, αλλά και τη λειτουργία ενιαίου φορέα συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Αντιθέτως, η ελαστική εργασία, που έχει επιβληθεί στο σύνολο των εργασιακών τομέων, στα ΜΜΕ «μεσουρανεί» εδώ και πολλά χρόνια, με τους εργαζόμενους να βιώνουν σήμερα την πιο σκληρή έκφανσή της.
Πρόκειται για μια ιδιόμορφη κατάσταση που έρχεται, στην ουσία, να καταργήσει και τα τελευταία κεκτημένα, αλλά και να δημιουργήσει ακόμα περισσότερες ταχύτητες εργαζομένων. Εργαζόμενοι που επικοινωνούν ελάχιστα μεταξύ τους, ακόμα και όταν εργάζονται για το ίδιο μέσο, μια και δίπλα στους μόνιμους υπάρχουν και οι εξωτερικοί συνεργάτες, αυτοί που πληρώνονται με το περίφημο “μπλοκάκι” και ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ ως ελεύθεροι επαγγελματίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με τα δώρα, τα επιδόματα, τις αποζημιώσεις κλπ. Στην ίδια κατεύθυνση και με το αίσθημα ανασφάλειας να εντείνεται, παρουσιάζεται το διευρυμένο φαινόμενο της κάλυψης δυο και τριών θέσεων από ένα και μόνο εργαζόμενο (κι εδώ δεν αναφερόμαστε μόνο στους μεγαλοδημοσιογράφους με τα γραφεία τύπου, κλπ.). Οπωσδήποτε, η πληρωμή με το κομμάτι συμφέρει από κάθε άποψη τον δεύτερο ή και τρίτο εργοδότη απ’ το να ανοίξει άλλη μια «κανονική» θέση εργασίας, αλλά και ο ίδιος ο εργαζόμενος μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία τόσο για λόγους επιβίωσης όσο και στοιχειώδους ασφάλειας.
Σε δεύτερο επίπεδο, μείζονος επίσης σημασίας, έρχονται ως κυρίαρχες πλέον οι ατομικές συμβάσεις, με τα δικαιώματα του κάθε εργαζομένου να καθορίζονται από τη διάθεση του εκάστοτε εργοδότη. Το μισθολόγιο δεν είναι ο κανόνας. Και όταν προσφέρεται δεν είναι βέβαιο ότι ο εργαζόμενος ασφαλίζεται στο σωστό ταμείο (πχ. ΤΣΠΕΑΘ, ΤΑΙΣΥΤ κλπ.), ενώ πολύ συχνά συναντάται το φαινόμενο των εργαζομένων σε μόνιμες θέσεις που πληρώνονται επίσης με “μπλοκάκι”. Η απουσία των ίδιων εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καθώς και του δικαιώματος της αποζημίωσης, είναι δεδομένη, όσο δεδομένες είναι η απασχόληση με δύο ή περισσότερα αντικείμενα και οι χαμηλότερες της σύμβασης απολαβές. Βέβαια, ακόμα και αν η σύμβαση ισχύσει τελικά για κάποιον που θα έχει ξεπεράσει όλες τις προηγούμενες συμπληγάδες, ο μισθός παραμένει μικρός. Κι εκεί ξεκινάει ο φαύλος κύκλος…
Η πολυδιάσπαση του σώματος των εργαζομένων με τον καθένα να υπάγεται σε διαφορετικό καθεστώς εργασίας, υπακούει στη λογική της προώθησης του ατομικισμού, του ανταγωνισμού και εντέλει της πειθάρχησης. Σε μια τέτοια πραγματικότητα, η αδυναμία εύρεσης συλλογικών λύσεων είναι εμφανής, αφού ο απασχολούμενος λειτουργεί ατομικά χωρίς να αναζητά τους συναδέλφους του, χωρίς να ανταλλάσσει σκέψεις και προβληματισμούς. Μερίδιο ευθύνης έχει αναμφίβολα και ο κάθε εργαζόμενος που αναπαράγει τις ατομικίστικες λογικές, συναινώντας έτσι στην καθιέρωση μιας κατάστασης, στην οποία αδυνατεί να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Καμιά άλλη ΕΣΗΕΑ δεν είναι εφικτή

Ο καπιταλιστικός μύθος της προσωπικής ανέλιξης και επιτυχίας στηρίζει τις δεδομένες, όλο και δυσχερέστερες, εργασιακές συνθήκες. Ο τυχοδιωκτισμός του «αμερικανικού ονείρου» στοιχειώνει και τον «λαμπερό κόσμο των μίντια», που τάζει καριέρα, λεφτά και αναγνωρισιμότητα, σε όποιον εργαστεί σκληρά και αφοσιωμένα. Τι περιθώρια, όμως, απομένουν σε όσους τραβούν κουπί στη γαλέρα των MME να εξακολουθούν να τρέφονται με αυτές τις αυταπάτες; Η ανάγκη υπέρβασης της εξατομίκευσης και αναζήτησης συλλογικών λύσεων και δράσεων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πειστικά. Το ζήτημα είναι αν ο συνδικαλισμός όπως πραγματώνεται αυτή τη στιγμή συνιστά ικανή απάντηση σε αυτή την ανάγκη.
Συνολικά, τα συνδικαλιστικά όργανα έχουν πάψει προ πολλού να χαίρουν της εμπιστοσύνης των εργαζομένων ως φορείς διεκδικήσεων, και όχι άδικα, αφού τις περισσότερες φορές λειτουργούν ως γραφειοκρατικοί μηχανισμοί αποσόβησης των αγωνιστικών και ριζοσπαστικών διαθέσεων και περιορισμού των εντάσεων στον χώρο της συνδιαλλαγής με το κράτος και τους εργοδότες, στον χώρο δηλαδή όπου εξασφαλίζεται και ο δικός τους, εξουσιαστικός τελικά, ρόλος. Άλλωστε, καθώς τα σωματεία αναπαράγουν την κυρίαρχη, «από τα πάνω» λογική, στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας τους, ενισχύουν τα ίδια τη νοοτροπία της εγκατάλειψης της πολιτικής στους «επαγγελματίες του αγώνα» και οδηγούν στη διάψευση των προσδοκιών, στην απομόνωση και την ψευδαίσθηση των ατομικών λύσεων. Τελικά, η απραξία και ο συμβιβασμός καθιστούν την πλειοψηφία των συνδικαλιστικών οργάνων συνένοχα με τους εργοδότες για τις επικρατούσες εργασιακές συνθήκες.
Η ΕΣΗΕΑ δεν αποτελεί εξαίρεση, και ποια πιο τρανταχτή απόδειξη από το γεγονός ότι, σε σχέση με όλα τα εργασιακά προβλήματα που ταλανίζουν τον χώρο των ΜΜΕ τελευταία, η αντίδραση περιορίστηκε σε ορισμένες, …οργισμένες βέβαια, αγωνιστικές και διεκδικητικές… ανακοινώσεις διαμαρτυρίας. Απολύσεις, «εθελούσιες έξοδοι», ανυπαρξία ή καταστρατήγηση συλλογικών συμβάσεων, αύξηση των δελτίων παροχής υπηρεσιών ως τρόπου πληρωμής, ελαστική ή απλήρωτη εργασία… και πότε το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων θυμήθηκε να καλέσει σε απεργία; Μόνο όταν, όπως φάνηκε με το σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων, μπήκε χέρι στα λεφτά του ταμείου.
Γιατί η ΕΣΗΕΑ, που κατέχει την πρωτοφανή σε οποιαδήποτε χώρα ή κλάδο πατέντα να συνδέει το συνδικαλιστικό δικαίωμα με αυτό της ασφάλισης, δεν θα μπορούσε να μείνει και σε αυτή την περίπτωση άπραγη. Εξάλλου, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή σύνταξη και περίθαλψη είναι το μόνο που έχει υπερασπιστεί σθεναρά, και θα ήταν άξια συγχαρητηρίων τουλάχιστον γι’ αυτό, αν δεν επέλεγε να το κάνει αφήνοντας έξω από την Ένωση χιλιάδες εργαζομένων. Λίγοι συνάδελφοι, νεοεισερχόμενοι στον χώρο ή μη, έχουν σταθεί αρκούντως τυχεροί να λύσουν τον γρίφο της πλήρωσης των προϋποθέσεων εγγραφής στην ΕΣΗΕΑ, που σχετίζονται άρρηκτα με την προκαταβολική καταβολή εισφορών στο ΤΣΠΕΑΘ, τη στιγμή που οι εργασιακές συνθήκες που κυριαρχούν τους υποχρεώνουν να εντάσσονται σε άλλα ταμεία, ή χειρότερα, να εργάζονται ανασφάλιστοι. Και ενώ τα περισσότερα σωματεία αποζητούν την εγγραφή νέων μελών προκειμένου να αυξήσουν τη δυναμική τους, η ΕΣΗΕΑ επιμένει στη νοοτροπία μιας κλειστής, ελιτίστικης ένωσης επαγγελματιών, που υπερασπίζεται τα συντεχνιακά της συμφέροντα, απαρνούμενη στην ουσία τον ρόλο της ως συνδικαλιστικό όργανο. Αποτέλεσμα; Εκατοντάδες εργαζόμενοι μένουν όμηροι των διαθέσεων των αφεντικών τους, στερούμενοι ουσιαστικά συλλογικής έκφρασης.
Συνέπεια, εξάλλου, της συντεχνιακής αυτής λογικής δεν είναι μόνο η απομόνωση των νέων εργαζομένων, αλλά και η απουσία οποιασδήποτε προσπάθειας σύνδεσης με άλλους κλάδους εργαζομένων, στον χώρο των ΜΜΕ ή γενικά. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που, ακόμα και στην περίπτωση της υπόθεσης των ταμείων, αρχικά η ΕΣΗΕΑ κάλεσε μεμονωμένα σε απεργία στις 8 Μάη, και μόνο την τελευταία στιγμή- κατόπιν πιέσεων των άλλων σωματείων του χώρου- αποφάσισε να συμμετάσχει και στην απεργία όλων των συνδικαλιστικών φορέων στις 15 Μάη. Ή ας θυμηθούμε, λίγο νωρίτερα, όταν η ΕΣΗΕΑ δεν έκρινε ότι έπρεπε να στηρίξει με τη συμμετοχή της την απεργία των συναδέλφων τεχνικών, αναπαράγοντας έτσι με τον χείριστο δυνατό τρόπο τον διαχωρισμό μεταξύ των «λειτουργών της δημοσιογραφίας» και των άλλων.
Μπορεί λοιπόν η ΕΣΗΕΑ να τελεί αυτή τη στιγμή υπό καθεστώς ομηρίας λόγω της «ανίερης συμμαχίας» Σόμπολου-Τσαλαπάτη στη διοίκηση, που σε αυτήν την περίοδο κρίσης και απορρύθμισης προκρίνει μια στάση απραξίας και συμβιβασμού, όμως είναι διαχρονικά δέσμια νοοτροπιών που αφορούν σε δομικά ζητήματα του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της και οι οποίες πρέπει να ανατραπούν συνολικά.

Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις και η «ανακύκλωση» των εργαζομένων, οδηγούν, όπως αναφέραμε ξανά, στην πολυδιάσπασή τους, που με τη σειρά της συνεπάγεται την όξυνση του ανταγωνισμού και του ατομικισμού στο χώρο, καθώς και τον περιορισμό ή –χειρότερα- την έλλειψη συλλογικών αντιστάσεων.
Λύση εν είδει «μαγικής συνταγής» δεν υπάρχει, ούτε θεωρούμε τους εαυτούς μας κάποιου είδους πρωτοπορία που θα προσφέρει μία έτοιμη πρόταση δράσης. Αυτό που προκρίνουμε, προκύπτει ως ανάγκη που δεν πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από την κατάσταση που επικρατεί στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο, αλλά από τη γενικότερη δομή και λειτουργία της κοινωνίας.
Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας. Χωρίς διαμεσολαβήσεις από εκπροσώπους και μακριά από λογικές ανάθεσης σε «ειδικούς επί των συνδικαλιστικών» ή «πεφωτισμένους ταγούς», με πρώτο αναγκαίο βήμα τη διεξαγωγή τακτικών, αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων σε κάθε Μέσο, αλλά και συχνών -και όχι ετήσιων- γενικών συνελεύσεων όλων των εργαζομένων. Συνελεύσεις, όπου οι αποφάσεις για τα ζητήματα που τους αφορούν θα λαμβάνονται από τα κάτω με την άμεση και ενεργή συμμετοχή όλων των εργαζομένων. Βασικά χαρακτηριστικά μιας τέτοιας αυτοοργανωμένης διαδικασίας αποτελεί η έλλειψη ιεραρχίας, οι ισότιμες σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων και ο συναινετικός, ει δυνατόν, τρόπος λήψης αποφάσεων. Στις περιπτώσεις δε τις οποίες η ύπαρξη ενός εκπροσώπου είναι αναγκαία για πρακτικούς λόγους, αυτός πρέπει να είναι υπόλογος στη γενική συνέλευση, ανακλητός ανά πάσα στιγμή και ο ρόλος του να περιορίζεται στη μεταφορά των αποφάσεων της συνέλευσης.
Στόχος μας ακόμη είναι να σπάσει ο διαχωρισμός στη βιομηχανία των εργαζομένων στα MME. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, λιθογράφοι, εφημεριδοπώλες, διανομείς και όλοι όσοι απασχολούνται στην αλυσίδα του Τύπου και των MME, αποτελούν για μας ένα ενιαίο «σώμα», το οποίο μόνο ως τέτοιο μπορεί να προχωρήσει σε συλλογικούς επιθετικούς αγώνες
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, προκρίνουμε το μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας μέσω της απεργίας. Απεργίας περιφρουρημένης από τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των εργοδοτών και χωρίς ημερομηνία λήξης που θα έχει καθοριστεί από κάποιο κομματικό ή συνδικαλιστικό γραφείο, αλλά θα καθορίζεται από τις εκάστοτε δυναμικές και διαθέσεις των εργαζομένων που βρίσκονται σε αυτήν.
Η συμμετοχή στις διαδικασίες αποτελεί την πρώτη και βασικότερη προϋπόθεση για την ενδυνάμωση των συλλογικών αντιστάσεων. Δεν ζούμε σε κάποιο… παράλληλο σύμπαν και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες πραγμάτωσης τέτοιων εγχειρημάτων. Κανείς δεν έχασε όμως, προσπαθώντας… Προσπαθώντας να συνδέσουμε ζητήματα προσωπικής αξιοπρέπειας με την οργάνωση συλλογικών πρωτοβουλιών αγώνα στην βάση κάθε χώρου εργασίας. Με όπλο την αλληλεγγύη μας σε κάθε εργαζόμενο/συνάδελφο που βιώνει μία απόλυση, εξευτελιστικούς όρους εργασίας, αυταρχικές συμπεριφορές από την εργοδοσία, απόπειρες «φίμωσης» και λογοκρισίας…


Νέοι Εργαζόμενοι /ες στη Βιομηχανία των MME
nergmme@gmail.com









20/11/07

ENΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή για τον κλάδο. Με την επίθεση της κυβέρνησης στα εργασιακά δικαιώματα (και στα ΜΜΕ, αλλά και ευρύτερα) σε πλήρη εξέλιξη, προς όφελος των εργοδοτικών συμφερόντων, και με τον κλάδο μας να μετράει βαριές απώλειες σε θέσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα.
Ταυτόχρονα όμως έχουμε την αίσθηση οτι το κίνημα της Παιδείας, οι φοιτητικές καταλήψεις και η απεργία διαρκείας των πανεπιστημιακών, έδειξε σε όλους μας οτι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν στην σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό. Μπορούν να σταματάνε τις επιθέσεις των αφεντικών και της κυβέρνησης.
Γιʼ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι όλοι μας να μιλήσουμε με ανοιχτά χαρτιά.
Γνωριστήκαμε στις γαλέρες που μέναμε απλήρωτοι και «ελαστικοποιημένοι», στα δημόσια ΜΜΕ που έκοβαν τους συμβασιούχους και έχουν χαμηλότερες ΣΣΕ από τον ιδιωτικό τομέα για τους εργαζόμενους, αλλά προκλητικά bonus για τους κάθε λογής παρατρεχάμενους και εργολάβους. Γνωριστήκαμε στα πάλαι ποτέ «καλά και ασφαλή ΜΜΕ», που σήμερα μπήκαν στην τρικυμιώδη θάλασσα της ανασφάλειας.
Όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι οι παλαιοί και έμπειροι, οι νέοι με τις προσδοκίες για ασφαλισμένο και αξιοπρεπές επάγγελμα στο χώρο του Τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού), οι άνεργοι λόγω απολύσεων και οι «παγωμένοι» λόγω μετέωρων και αδιευκρίνιστων εργασιακών σχέσεων. Οι συνταξιούχοι των Μ. Μ. Ε, οι εργάτες της Δημοσιογραφίας από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο σε εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, τα περιοδικά, τις διαδικτυακές πύλες και τα γραφεία Τύπου. Οι εργαζόμενοι σε άθλιες συνθήκες απαξιωμένοι άδικα και προπηλακιζόμενοι αθλητικοί συντάκτες, από τους μπράβους των ιδιωτικών στρατών των νονών που επέκτειναν τις μπίζνες και στον αθλητικό χώρο.�
Όλοι εργαζόμαστε στον κλάδο, περιμένοντας και κυνηγώντας τις πληροφορίες, τις ειδήσεις, τα στοιχεία, ώστε ο κόσμος ολόκληρος να μάθει τώρα τι θα συμβεί αύριο, να καταλάβει σήμερα, τι του έκρυψαν χτες και για ποιους λόγους. Επειδή επιλέξαμε το δρόμο ενός κατ εξοχήν κοινωνικού επαγγέλματος, θέλοντας να είμαστε παρόντες σε μια διαρκή αναμέτρηση δυνάμεων με κάθε μορφή διαφθοράς και διεφθαρμένης εξουσίας απʼ όπου και αν προέρχεται με σκοπό να καταλύσει προς όφελός της τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ποιότητα ζωής όλων των πολιτών, αλλά ιδιαιτέρως των αδύναμων και των μη προνομιούχων.
Προερχόμενοι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αλλά από τον ίδιο χώρο ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι - μέλη (ή μελλοντικά μέλη) της ΕΣΗΕΑ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗ ΜΑΧΗ
-Δεν »γλείφουν», σέβονται την προσωπική και επαγγελματική αξιοπρέπεια, αρνούνται να υποκύπτουν σε πάσης φύσεως απαιτήσεις για παραχωρήσεις για να πάνε μπροστά
-Παραμένουν δημοσιογράφοι κι όχι “επιχειρηματίες” ή τα τσιράκια τους, δεν λυγίζουν τη μέση μπροστά σε εστεμμένους V.I.P των MEDIA
-Σέβονται την προσπάθεια και την έντιμη δουλειά των συναδέλφων τους.
- Βαρέθηκαν τα μπερδεμένα λόγια και τα γενικόλογα συνθήματα, μπούχτισαν με τον συνδικαλισμό των αποτυχημένων διεκδικήσεων
-Έχουν αμυδρή αίσθηση ότι πολλές φορές σημαντικό μέρος των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων, επικοινωνούν συχνότερα και καλύτερα με κυβερνήσεις και εργοδότες, παρά με τους εργαζόμενους
-Νιώθουν το έλλειμμα ευκαιριών συνεχούς κατάρτισης και επιμόρφωσης
-Αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά κι ότι το επάγγελμα του Δημοσιογράφου τείνει να ταυτισθεί με ένα ιδιότυπο επάγγελμα δημοσιοσχεσίτη «αεριτζή».

ΧΡΕΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΕΥΘΥΝΗ
Στην κυβέρνηση που απροκάλυπτα κάνει πλάτες στους εργοδότες. Ληστεύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία όλων των εργαζόμενων. Νομοθετώντας (πχ οι 96 δόσεις για τα χρέη των εργοδοτών στο ΤΣΠΕΑΘ, πριμοδότηση στην ουσία της εισφοροδιαφυγής). Καλύπτοντας την εργασιακή αθλιότητα της μαύρης δουλειάς, της καθυστέρησης πληρωμών και της μη τήρησης ωραρίων, στις γαλέρες με το να μην πραγματοποιεί ελέγχους, αλλά και να ανέχεται την μη εφαρμογή καταδικαστικών αποφάσεων σε βάρος των εργοδοτών (πχ Planet).
ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΜΕ
Με τις παλινωδίες της ΕΣΗΕΑ, που από τον οικουμενικό χυλό στην συγκρότηση προεδρείου, έως το «ο καθένας εναντίον όλων», έχασε ευκαιρίες, έμεινε πίσω από τις ανάγκες μας, διευκόλυνε την εργοδοτική επίθεση, ανίκανη να αντιδράσει. Απείχε συνειδητά από κάθε προσπάθεια ενωτικής απάντησης των εργαζομένων στα ΜΜΕ, αλλά και ευρύτερα, στις αντεργατικές επιλογές κυβέρνησης και εργοδοτών. Από το Νοέμβρη του 2005, χρειάστηκε να έρθει ο Μάης του 2007 για να απεργήσει (κακοοργανωμένα και ασυντόνιστα)η ΕΣΗΕΑ κάτω από την πίεση του σκανδάλου των ομολόγων και των επερχόμενων εκλογών.
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ
•Ισχυρό και ανεξάρτητο ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΤΥΠΟΥ με όλους τους εργαζόμενους, όλων των ειδικοτήτων στα ΜΜΕ, να δίνει την μάχη ενωτικά και με σχεδιασμό, κομμάτι του εργατικού κινήματος.
•Ένα κλάδο όπου όλοι θα αμείβονται με ικανοποιητικές ΣΣΕ, με συμβάσεις εργασίας και όχι "μπλοκάκια", να μην χρειάζεται να γινόμαστε κομμάτια για δεύτερες δουλειές, αλλά να ζούμε με αξιοπρέπεια και εργασιακή ασφάλεια από μια δουλειά. Ωράρια που θα τηρούνται, με πληρωμές στην ώρα τους, κατοχύρωση θέσεων εργασίας.
•Nα μπει μαχαίρι στο μεγάλο φαγοπότι των πάσης φύσεως εργολάβων σε βάρος της Ε. Ρ. Τ, προστασία των εργασιακών συνθηκών, μισθών και επιδομάτων, είτε στη Δημόσια Τηλεόραση, είτε στα ιδιωτικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μ. Μ. Ε, επιστροφή των κομμένων συμβασιούχων στην ΕΡΤ και κατάργηση παρόμοιων εργασιακών σχέσεων ομηρίας.
•Ποιότητα στην δημοσιογραφική ενημέρωση, βελτίωση του επιπέδου επιμόρφωσης των συναδέλφων, κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, διασφάλιση κανόνων άσκησης του επαγγέλματος ή διαγραφής από τα μητρώα με σαφείς και ουσιαστικές κυρώσεις.
•Για την υπεράσπιση και διεύρυνση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων απέναντι στις επιταγές της αγοράς. Επιστροφή όλων των κλεμμένων από τα ταμεία μας. Διαφάνεια και εργατικός έλεγχος στη διαχείριση των Ταμείων μας, βαριές κυρώσεις σε όσους παίζουν με τα χρήματά μας.
•Την αλλαγή του απαρχαιωμένου καταστατικού που θα ανοίγει τις πόρτες του σωματείου στους συναδέλφους που είναι τώρα έξω απο αυτό.
•Ποιότητα εργασίας που θα αναδεικνύει τον κοινωνικό ρόλο της δημοσιογραφίας, αντί για την "δημοσιογραφία"- κλειδαρότρυπας και των ριάλιτι, που δυστυχώς κυριαρχεί στα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ.
•Να είναι ο κλάδος και το σωματείο μας αναπόσπαστο τμήμα του κινήματος ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον ρατσισμό, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων.
•Μια ΕΣΗΕΑ που θα επιδιώκει σύνθεση απόψεων στην μάχη και όχι στην αδράνεια και τον συμβιβασμό.
Ελάτε να δράσουμε μαζί στην κατεύθυνση αυτή
ΕΝΩΤΙΚOΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ – FINANCIAL CRIMES

Η ανάρτηση κειμένων γίνεται κτ' επιλογή από τη συλλογικότητα "Νέοι Εραζόμενοι στη Βιομηχανία των ΜΜΕ" χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα με αυτά, αλλά θεωρούμε ότι αφορούν τους κοινωνικούς - ταξικούς αγώνες στο χώρο των ΜΜΕ. Οποιαδήποτε συλλογικότητα δεν επιθυμεί τη δημοσίευση των κειμένων στο συγκεκριμένο ιστοχώρο, μπορεί να απευθυνθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση: nergmme@gmail.com γράφοντας τη λέξη διαγραφή.