Το σαμποτάρισμα της παραπάνω «φάρσας» δεν προκύπτει από κάποιο ριζοσπαστικό χόμπυ. Προκύπτει ως ελάχιστη απάντηση σε έναν εκβιασμό που ξεπερνά την εκ των πραγμάτων τυπική καταπιεστική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Προκύπτει ως άμεση συλλογική απάντηση στην προσπάθεια διαφημιστικής προώθησης της εθελοδουλίας, της άμισθης ή ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, της προσωρινότητας και της ευελιξίας μέσα από διάφορα ιδεολογήματα όπως «Δια Βίου Μάθηση», «Επένδυση στη γνώση», «Σύνδεση θεωρίας και πράξης». Και φυσικά στην εντελώς ξεδιάντροπη «προώθηση» φοιτητών ως φτηνού εργατικού δυναμικού σε τράπεζες, επιχειρήσεις, δημόσιους οργανισμούς και εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων. Αυτό θα πει πρακτική άσκηση. Κι όποιος αντέξει! Τι κι αν κάποτε οι δούλοι εξεγέρθηκαν για να πάψουν να είναι δούλοι; Τι κι αν αργότερα αιματοκυλίστηκαν απεργίες για να οριοθετηθεί -έστω- η εκμετάλλευση που αναπαράγεται μέσω της εργασίας στον καπιταλισμό (8ωρο, ασφάλιση κ.α.);
…Και λοιπόν;
Σήμερα, που όσα συλλογικά κατακτήθηκαν (ή παραχωρήθηκαν για να εξασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη) ξαναπαίρνονται πίσω και που μαζί τους διαλύονται και τα πιο καλογυαλισμένα μικροαστικά όνειρα που ήθελαν το πανεπιστήμιο ως σκαλοπάτι για επαγγελματική καταξίωση και κοινωνική αναρρίχηση, μάλλον είναι η κατάλληλη ευκαιρία να γκρεμίσουμε καταρχήν την «εικόνα» του ίδιου του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο δεν είναι παρά ένα ακόμη πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού, στο οποίο μπορείς να συναντήσεις από τον νεαρό που είδε το πανεπιστήμιο ως ευκαιρία φυγής από την οικογενειακή προστασία και επιτήρηση μέχρι τον χειρότερο γλείφτη καριερίστα και τον πιο γλοιώδη επαγγελματία συνδικαλιστή να ετοιμάζει διπλή καριέρα. Ταυτόχρονα όμως, με πρ(ωτ)οστάτες τους ίδιους τους καθηγητές, το πανεπιστήμιο θέτει τις βάσεις για ένα «εκσυγχρονισμένο δουλεμπόριο». Γιατί, όσο να ναι, άλλο δούλος κι άλλο δούλος με πτυχίο! Η πρώτη εργασιακή εμπειρία ή πρακτική άσκηση ή μαθητεία ή προϋπηρεσία είναι μερικοί από τους τρόπους που συνηθίζουν να αποκαλούν την θεσμοθετημένη ή μη, υποχρεωτική ή προαιρετική εργασία κατά τα πρώτα χρόνια του «εργασιακού βίου» ενός τελειόφοιτου ή απόφοιτου ΑΕΙ ή ΤΕΙ (και ΙΕΚ) τα οποία υπάγονται κάτω από το καθεστώς δουλείας που αναφέρθηκε παραπάνω. Ένας άνθρωπος δηλαδή, από τα 22 χρόνια της ζωής του, έχει ξοδέψει τα 12 μέσα σε σχολικές και φροντιστηριακές αίθουσες και άλλα 4-5 μέσα σε ένα όλο και πιο ανταγωνιστικό πανεπιστήμιο συλλέγοντας βαθμούς, συμμετοχές σε εργασίες και εργαστήρια, πιστωτικές μονάδες, πιστοποιήσεις γνώσεων και άλλα ηλίθια “bonus” (δεν εκλείπει καθόλου τελικά η εργασία από τον πανεπιστημιακό χώρο!). Παρόλα αυτά, ξεκινώντας να ψάξει για δουλειά, τα «υποψήφια» αφεντικά με τις ευλογίες «διαπρεπών» καθηγητών, του προσφέρουν…«μαθητεία», μολονότι πολλές φορές δεν απασχολείται καν σε δευτερεύον πόστο ή στις γνωστές και μη εξαιρετέες χαμαλοδουλειές.
«Μαθητεία» στην πράξη θα πει άμισθη εργασία ή εργασία ανασφάλιστη, με μισθό-χαρτζιλίκι που δεν υπάγεται κάτω από κανένα νομικό καθεστώς. Σαν να λέμε ότι ο νέος αυτός, «ο δόκιμος» εργαζόμενος «ακόμα δεν υπάρχει», αλλά παραμένει «αφανής», με την ελπίδα να προσληφθεί στο μέλλον. Αυτό το «αναγκαίο κακό», όπως το χαρακτηρίζουν πολλοί με περίσσια μοιρολατρική διάθεση σε κάποιες περιπτώσεις θεσμοθετήθηκε μέσα σε κάποιες σχολές με αποτέλεσμα για να πάρει κανείς πτυχίο να είναι υποχρεωμένος να δουλέψει 6μήνες, 8ωρο, για 170 (πχ ΤΕΙ Αθήνας) ή 50 ευρώ (πχ Πάντειο) κι έπειτα να παραμείνει «εθελοντικά» μήπως δείχνοντας εργασιακό ζήλο, αυξημένη παραγωγικότητα και διαγωγή κοσμικότατη τον κρατήσουν έναντι των υπολοίπων «εθελοντών». Την ίδια στιγμή οι τράπεζες προκηρύσσουν διαρκώς θέσεις «πρακτικής άσκησης σε προώθηση καρτών και δανείων με προοπτικές εξέλιξης» που σημαίνει «ζητούνται φοιτητές να δουλέψουν για 150 ευρώ», και οι μικρές αγγελίες βρίθουν από ευκαιρίες άμισθης εργασίας σε πόστα «ασκούμενου δικηγόρου» και «δημοσιογράφου νέου/ας για πρακτική άσκηση με…προοπτική μόνιμης συνεργασίας».
Ο C.P.E. (Contrat Première Embauche) ή αλλιώς το «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης» αποτελεί τον επίμαχο νόμο που ψηφίστηκε την άνοιξη του 2006, και αποσύρθηκε μετά τις κλιμακούμενες κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών και νεολαίων σε συνδυασμό βέβαια με τον εντεινόμενο ανταγωνισμό De Villepin - Sarkozy που ανησυχούσαν αμφότεροι πλέον για τη δημοτικότητα τους. Ο νόμος προέβλεπε ότι στο διάστημα μιας πρώτης δοκιμαστικής περιόδου δύο ετών ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να απολύει τους νέους εργαζόμενους ηλικίας μεταξύ
18-26 ετών χωρίς να απαιτείται να προβάλει κάποια σχετική αιτιολογία και χωρίς οικονομικές υποχρεώσεις προς τον απολυμένο εργαζόμενο (αποζημίωση).
Ο νόμος υποτίθεται ότι είχε σκοπό την αύξηση των θέσεων «απασχόλησης» και την περαιτέρω ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα όπως άλλωστε ορίζεται ρητά από τους σκοπούς της στρατηγικής της Λισσαβόνας. Υπό αυτή την έννοια, η προσπάθεια των επί μέρους εθνικών κρατών για αποβολή των προστατευτικών πολιτικών στον τομέα του εργατικού δικαίου και περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της οικονομίας γίνεται βίαια και μάλιστα απότομα σε βάρος των εκμεταλλευόμενων. Προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη του κεφαλαίου και της ανταγωνιστικότητας προωθούν την κινητικότητα, προσωρινότητα και προσαρμοστικότητα του εργαζομένου προτάσσοντας ως επιχείρημα για τη νομιμοποίηση κάθε αντιδραστικής και μεσαιωνικής ρύθμισης ή απορύθμισης στο εργασιακό πεδίο τον διεθνή ανταγωνισμό.Όλα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα με τη δική μας κατάσταση ως σπουδαστών - φοιτητών – απόφοιτων και νέων εργαζομένων. Οφείλαμε ίσως κάτι να μάθουμε από τις κινητοποιήσεις για τον CPE στη Γαλλία που δε χωρούσαν «μόνο φοιτητές». Επειδή λοιπόν δεν είμαστε «μόνο φοιτητές» αρνούμαστε να το βουλώνουμε στο θέμα της πρακτικής άσκησης. Είτε άμισθη, είτε κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη, είτε υποχρεωτική, είτε «προαιρετική», είτε μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων (ΕΠΕΑΕΚ), είτε από γλείψιμο σε λαμόγια καθηγητές θα το φωνάζουμε διαρκώς: Η πρακτική άσκηση δεν είναι μαθητεία, είναι εκμετάλλευση και μαύρη εργασία. Δεν έχουμε ανάγκη από ημερίδες για την «πιστοποίηση της σύνδεσης θεωρίας και πράξης», ούτε από κυνηγόσκυλα εταιρειών για να μας προσφέρουν σαν «δωρεάν εργάτες» στα μελλοντικά αφεντικά μας. Όταν πρόκειται για άμισθη εργασία έχουμε κάθε δίκιο με το μέρος μας να διαλύουμε τα πανηγύρια που πουλάνε ακριβές αυταπάτες για να κερδίσουν τα αφεντικά φτηνούς αναλώσιμους σκλάβους.
Ενάντια στην τρομοκρατία της μισθωτής και άμισθης εργασίας
Ενάντια στον ατομισμό και το βόλεμα.
Προτάσσουμε τη συμμετοχή στους μαζικούς συλλογικούς αδιαμεσολάβητους αγώνες και τα μικρά και μεγάλα καθημερινά σαμποτάζ στην ομαλότητα και σε ό,τι επιβάλει και αναπαράγει την αλλοτρίωση και τη μιζέρια μας.
Κάποιοι/ες που συμμετείχαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου